Στην Ψυχή μας είναι τα μαργαριτάρια…

Ερωτευόμαστε και κάνουμε σχέσεις για να είμαστε «μαζί» με κάποιον άλλον άνθρωπο…

Τι στο καλό συμβαίνει και οι σχέσεις στο τέλος καταλήγουν σε πόλεμο? Ή, στην καλύτερη, σε μια συμβιβασμένη ειρήνη, που φέρνει έναν ψυχικό θάνατο σε βάθος χρόνου?

Συνήθως οι άνθρωποι στις σχέσεις τους είναι εντελώς μόνοι τους... Ζουν με έναν άγνωστο μέσα τους και κοιμούνται με έναν άγνωστο έξω τους... Δεν θέλουν να γνωρίσουν ούτε τον έναν, ούτε τον άλλον, πιο βαθιά…

Η πορεία του "μαζί" έχει εκείνο το ζόρι της έκθεσης... Είναι μια ασυνείδητη ανάγκη, όταν έρχεσαι πιο κοντά με έναν άνθρωπο, να θέλεις να απομονώνεσαι συναισθηματικά, γιατί το συναισθηματικό δέσιμο χρειάζεται και διαχείριση συναισθημάτων, όπως και τακτοποίηση της καρδιάς των συντρόφων... Και ποιος μας έμαθε την διαχείριση των συναισθημάτων?

Σπάνια τακτοποιούνται οι καρδιές... Τις περισσότερες φορές παραβλέπουν οι άνθρωποι τις συναισθηματικές τους εκκρεμότητες και συνεχίζουν την σχέση, κάνοντας τάχα πως δεν υπάρχει θέμα...

Μετά μισούνται και βολεύονται, βολεύονται και μισούνται

Η σχέση σε καλεί να είσαι σε εγρήγορση... μα μόνο αν υπάρχει αληθινή Αγάπη θα το κάνει κανείς , γιατί ποτέ δεν αφήνεις να πεθάνει κάτι που αγαπάς πολύ…

Όταν θέλεις να σπουδάσεις μια τέχνη, μαθαίνεις τα πάντα γύρω από αυτήν…
Μα και ο Έρωτας είναι μια Τέχνη, ένα μυστικιστικό μονοπάτι για δύο, που δεν το παίρνεις από σύμπτωση, ούτε μοιραία… Το παίρνεις με εκείνη την διάθεση να μάθεις εσένα και έναν άλλον άνθρωπο, βαθύτερα από το βαθιά… Όπως ακριβώς οφείλαμε να κάνουμε και με την Ζωή…

Ποιος ασχολείται όμως με το να γνωρίσει τον Εαυτό του, για να έχει την χαρούμενη διάθεση να γνωρίσει και έναν άλλον άνθρωπο?

Όσα δείχνουν η εικόνα και οι προσδοκίες μας… Μέχρι εκεί φτάνει το ενδιαφέρον μας…
Λογικό είναι τότε να ξεγελιόμαστε… Όχι από τον Έρωτα, αλλά από την εικόνα και τις προσδοκίες μας…

Πριν πούμε ότι ο Έρωτας είναι μια βασανιστική κατάσταση που σπάνια πετυχαίνει, καλύτερα είναι να είμαστε ειλικρινείς και να εκθέσουμε τις προσδοκίες μας και εκείνη την ελάχιστη διάθεση που έχουμε να αντιληφθούμε το βάθος, γκρεμίζοντας την εικόνα που έχουμε για τον Εαυτό μας και έναν άλλον άνθρωπο…

Στην Ψυχή μας είναι τα μαργαριτάρια… Μας χωρίζει από αυτήν ένα χάος ασυνείδητων συναισθημάτων και προσδοκιών… Και ενώ εκείνη είναι ελεύθερη και όμορφη, ότι ξέρουμε για τον Εαυτό μας είναι δεσμευμένο, εξαρτημένο και φτωχό…

Σε μια σχέση δεν πολεμάω εγώ με έναν άλλον άνθρωπο, κι ας φαίνεται έτσι… Πολεμάω εγώ με την εικόνα μου και τις προσδοκίες μου… Καμιά φορά τόσο λυσσαλέα, που ενώ πεθαίνω από τούτη την μάχη, σέρνομαι για να εξοντώσω και τον άλλον…

Στην Ψυχή μας είναι τα μαργαριτάρια…