Μην επιδιώκεις την ασφάλεια. Είναι το πιο επικίνδυνο πράγμα στον κόσμο.
Χίου Γουάλπολ
Όταν ο δημοφιλής τραγουδιστής Μπόμπι Μακ Φέριν βαρέθηκε να δίνει παραστάσεις, βρέθηκε μπροστά σ' ένα σταυροδρόμι στην καριέρα του. Μετά την τεράστια επιτυχία του το 1988 με το τραγούδι “Don?t worry, be happy ” ξεκίνησε μια μεγάλη και εξαντλητική περιοδεία, αλλά μετά από λίγο έπαψε πια να νιώθει χαρά. “Δεν ήταν δίκαιο ούτε για το κοινό μου ούτε για μένα”, εξομολογήθηκε ο Μακ Φέριν. “Δεν ήμουν παρών. Δεν ένιωθα πια αγωνία”.
Ο Μακ Φέριν εγκατέλειψε τη δουλειά του για δύο χρόνια, πέρασε κάποιον ποιοτικό χρόνο με την οικογένεια του και διερεύνησε καινούριες μουσικές φόρμες. Επέστρεψε ανανεωμένος και γεμάτος φαντασία, ίδρυσε την πρωτοποριακή ορχήστρα Σινκέστρα, εκτέλεσε ντουέτο με το διάσημο τσελίστα Γιο Γιο Μα και έγινε μαέστρος κλασικής μουσικής.
Παρακολούθησα το πιο πρωτοποριακό κοντσέρτο του Μπόμπι Μακ Φέριν, κατά τη διάρκεια του οποίου τόσο εγώ όσο και το υπόλοιπο ακροατήριο περιμέναμε όλο το βράδυ να μας τραγουδήσει το ?"Don?t worry, be happy". Δεν το τραγούδησε.
Έχω μια συνταγή που σου επιτρέπει να ξέρεις αν το επόμενο βήμα είναι το σωστό για σένα: αν νιώθεις ταυτόχρονα έξαψη και ανησυχία, τότε είναι. Αν νιώθεις απλά έξαψη, τότε δεν υπάρχει πρόκληση, προσπάθεια και μυσταγωγία. Βρίσκεσαι ακόμα στην “περιοχή ασφάλειας” και δεν υπάρχει δυνατότητα ανάπτυξης. Αν νιώθεις μόνον αγωνία, δεν υπάρχει θετικό κίνητρο. Γιατί να διασχίσεις μια περιοχή αγωνίας αν δεν υπάρχει κάτι στο οποίο θέλεις να φτάσεις; Αν όμως νιώθεις ταυτόχρονα διέγερση και αγωνία, τότε κάν? το και δες με τι ιλιγγιώδη ταχύτητα θα αναπτυχθείς. Το χρωστάς στον εαυτό σου, στους αγαπημένους σου και στους πελάτες σου να μένεις στην κόψη του ξυραφιού. Αν η καριέρα ή η σχέση σου είναι ανιαρή, τότε στάσου μια στιγμή και ρώτησε τον εαυτό σου τι θα χρειαζόταν για να γίνει συναρπαστική. Ύστερα ξαναρώτησε τον εαυτό σου τι θα χρειαζόταν για να σου προκαλεί αγωνία.
Το σημείο τομής των δύο απαντήσεων είναι το σημείο της δύναμης σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου