Μας κλέβουν τη χαρά

Οποιονδήποτε φαρμακοποιό και να ρωτήσει κανείς, ποια φάρμακα πωλούνται περισσότερο αυτήν την εποχή, η απάντηση θα είναι ξεκάθαρη. Τα αγχολυτικά και τα αντικαταθλιπτικά. Η κατάθλιψη και η κρίση πανικού είναι νοσήματα που έχουν λάβει επιδημική διάσταση στον ελληνικό πληθυσμό τα τελευταία χρόνια. Βέβαια, όπως έχουμε εξηγήσει και σε προηγούμενα άρθρα, υπάρχει σαφώς και η τάση υπέρ-διάγνωσης.

Οι κρίσεις άγχους και οι κρίσεις πανικού, που αποτελούν συχνότατα ιατρικά συμβάντα στο γενικό πληθυσμό, αντανακλούν την αγωνιώδη αμυντική προσπάθεια του οργανισμού να μην υποπέσει σε κατάθλιψη δηλαδή σε απάθεια. Δυστυχώς όταν χορηγείται αντικαταθλιπτική αγωγή σε αυτές τις περιπτώσεις, αναιρείται αυτός ο αμυντικός μηχανισμός και ο οργανισμός πέφτει ένα σκαλί ακόμα στη συναισθηματική και ψυχική του υπόσταση.

Οι κρίσεις άγχους και οι κρίσεις πανικού είναι πάντα αποτέλεσμα καταπιεσμένων συναισθημάτων που δεν εκφράστηκαν την στιγμή που έπρεπε. Υπάρχει δηλαδή στο ιστορικό του ασθενούς καταπιεσμένος θυμός ή καταπιεσμένη θλίψη. Όταν στο συνειδητό επίπεδο του ανθρώπου έχει καταγραφεί η αδυναμία έκφρασης του θυμού, της αγανάκτησης και της θλίψης, ενίοτε από την παιδική ηλικία, τότε αυξάνεται η πιθανότητα σε κάποια στιγμή που οι συνθήκες καθιστούν αναγκαία τη βίωσή του ξανά, η αδυναμία αυτή να οδηγήσει σε κρίσεις πανικού. Έχουμε τονίσει ότι ουσιαστικά η βίωση του άγχους ισοδυναμεί με την απόσταση φύσης – θέσης.

Όσο πιο μεγάλη είναι η απόσταση μεταξύ της φυσικής και της επίκτητης ιδιοσυγκρασίας, τόσο το άγχος θα είναι πιο έντονο. Για να γίνει αυτό πιο ευκρινές, αρκεί κανείς να αφουγκραστεί τις φυσικές αντιδράσεις των υγιών παιδιών στα εξωτερικά ερεθίσματα. Βιώνουν χαρά, θλίψη, οργή, αγανάκτηση, ματαίωση, ελπίδα, καθαρά δηλαδή θετικά και αρνητικά συναισθήματα που είναι μέρος της συναισθηματικής τους ωρίμανσης, αλλά δεν έχουν άγχος. Οσάκις ένα παιδί βιώνει άγχος στη ζωή, ουσιαστικά αυτό αντανακλά την απόσταση που έχει μετακινηθεί από τη φύση του, καθρεπτίζοντας τη νεύρωση ενός γονέα ή ενίοτε και ενός περιβαλλοντικού συστήματος.

Ένας από τους βασικούς λόγους που θεωρούμε την Ομοιοπαθητική Ιατρική απόλυτα αναγκαία και χρήσιμη στον πληθυσμό αυτήν την εποχή, είναι η ίδια ακριβώς η δράση της θεραπευτικής αγωγής. Δεν καταστέλλει τα συμπτώματα όπως η χημική αγωγή, αλλά αντίθετα, ενδυναμώνει την ψυχο-νευρο-ανοσολογική ομοιοστασία του οργανισμού, επαναφέροντας τον οργανισμό στη φυσική του ιδιοσυγκρασία. Αυτό σημαίνει ότι η βίωση και η έκφραση των αρνητικών συναισθημάτων, θα οδηγήσει πλέον στην αναβάθμιση της συναισθηματικής και πνευματικής ωρίμανσης του ανθρώπου, ο οποίος μάλιστα στη συνέχεια θα πάρει και τις ανάλογες αποφάσεις αντιμετώπισης του πραγματικού του προβλήματος.

Εν κατακλείδι, είναι πιο φυσιολογικό να κλάψει ή να οργιστεί κανείς, βιώνοντας τη θλίψη ή τον θυμό του, παρά να τα καταστείλει, είτε λόγω κακής συναισθηματικής εκπαίδευσης, είτε λόγω χημικών φαρμάκων. Πράγματι δεν είναι λίγες οι φορές, στις οποίες, ο απαθής καταθλιπτικός ασθενής, ή ο ασθενής με κρίσεις πανικού, που έρχεται στο ιατρείο και του χορηγείται ομοιοπαθητική αγωγή, στα πρώτα στάδια αυτής, να εκφράσει τον θυμό και την θλίψη του με νεύρα ή κλάμα, ενώ παράλληλα η κατάθλιψη , το άγχος και οι κρίσεις πανικού θεραπεύονται οριστικά.

Ζητείται ελπίς. Βρισκόμαστε σε ένα κομβικό σημείο συναισθηματικής ωρίμανσης σαν κοινωνία. Ας δούμε κάποιες παραμέτρους και μάλιστα συγκριτικά με παλαιότερες εποχές.

Το οικονομικό πρόβλημα και το πρόβλημα της ανεργίας ταλανίζουν την κοινωνία αυτή. Αυτό όμως συνέβαινε και σε παλαιότερες εποχές. Η βασική διαφορά που δημιουργεί τώρα περισσότερη συναισθηματική επιβάρυνση στον πληθυσμό είναι η έλλειψη ελπίδας. Αυτή δημιουργείται μέσω ενός παγκόσμιου συστήματος έκπτωσης των αξιών και των ιδεών και καλλιεργείται συστηματικά από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας. Από άκρο σε άκρο του πλανήτη, τα πολιτικά συστήματα που εφαρμόζονται απέχουν πολύ από τις πραγματικές προσδοκίες των υγιών ψυχών που κατοικούν σε αυτόν. Κανένας υγιής άνθρωπος δεν πιστεύει ότι η οικονομική ευμάρεια είναι αρκετή για να εξελιχθεί η συναισθηματική και πνευματική του ωρίμανση.

Παρόλα αυτά, είναι υποχρεωμένος να δέχεται καθημερινά βομβαρδισμό μηνυμάτων και πληροφοριών, όπου όλα ξεκινούν και τελειώνουν με την οικονομία. Αυτό εξαναγκάζει τον άνθρωπο, από παιδική κιόλας ηλικία, να μετακινηθεί από τη φύση του, που ως γνωστόν, καμία υγιής παιδική ψυχή δεν ικανοποιήθηκε ποτέ από υλικά αγαθά. Επίσης, κανένας υγιής άνθρωπος δεν μπορεί να ικανοποιηθεί με οικονομικά μεγέθη, όταν παγκοσμίως η τεράστια ανισοκατανομή των φυσικών πόρων, οδηγεί σε θάνατο και εξαθλίωση καθημερινά χιλιάδες ανθρώπους.

Μπορεί δηλαδή κανείς να χαρεί πραγματικά και να αισθανθεί ελπίδα, από μία ενδεχόμενη ελάφρυνση φόρων, όταν οκτώ ώρες πτήσης μακριά, η Μαύρη Ήπειρος συνεχίζει να είναι ο χημικός, φαρμακευτικός και ραδιενεργός σκουπιδότοπος και βασικός προμηθευτής πρώτων υλών του αναπτυγμένου κόσμου, εις βάρος των στοιχειωδών μέτρων επιβίωσης του πληθυσμού της;  Η κλοπή της ελπίδας λαμβάνει χώρα καθημερινά και συστηματικά, από τις αγωνιώδεις προσπάθειες που καταβάλλονται να πειστεί ο πληθυσμός για αόρατους εχθρούς που δεν αφήνουν πουθενά ήσυχο το ανθρώπινο πνεύμα να ηρεμήσει.

Οποιοσδήποτε άνθρωπος με οξύνοια έχει συνειδητοποιήσει ότι η ύπαρξη και η κατασκευή ορατών και αόρατων, εγχώριων και παγκόσμιων εχθρών, είναι πρακτική που εξυπηρετεί ξεκάθαρα την , κατά το δοκούν, ανακατανομή του εγχώριου και παγκόσμιου φυσικού πλούτου και τον επανασχεδιασμό των γεωγραφικών χαρτών επιρροής. Και βέβαια τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην εξυπηρέτηση αυτών των στόχων.

Για του λόγου το αληθές, ας φανταστούμε να αποφάσιζε σύσσωμος ο ελληνικός πληθυσμός να έκλεινε, για παράδειγμα, την τηλεόραση για έναν ολόκληρο χρόνο. Η επίδραση της σχεδιασμένης και κατευθυνόμενης εικόνας-είδησης στη συναισθηματική χειραγώγηση του πληθυσμού θα ελάμβανε ένα μεγάλο πλήγμα.

Ένας άλλο σημαντικός παράγοντας καθημερινής κλοπής της χαράς σε ετούτη την κοινωνία είναι η συναισθηματική απομόνωση των μελών της. Ο άνθρωπος νουθετείται όλο και περισσότερο εκ των πραγμάτων, σε εγωκεντρικές τεχνικές επιβίωσης, με κύριο στοιχείο την ανταγωνιστικότητα και την έλλειψη αλληλεγγύης. Η κοινωνία μας απομονώνεται σε σημείο πλέον αυτισμού. Και παραδόξως αυτό συμβαίνει ενώ οι τεχνολογικές δυνατότητες επικοινωνίας έχουν αυξηθεί σε μέγιστο βαθμό.

Όμως μόνο αυτιστικά συναισθήματα αναδύονται όταν κάποιος δεν βλέπει το χαμόγελο του συνανθρώπου του, δεν λαμβάνει τα έξω-λεκτικά μηνύματα του σώματός του, δεν κοιτάζει ίσα στα μάτια, το μόνο ορατό σημείο του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος στον άνθρωπο, αλλά αντί αυτών λαμβάνει στο κινητό και στον υπολογιστή ηλεκτρονικές φατσούλες που γελάνε, κλαίνε ή υστεριάζονται.

Οι γνωστές ψυχοθεραπευτικές ιδιότητες της παρέας και της γειτονιάς τείνουν να χαθούν πλήρως και να αντικατασταθούν στη σύγχρονη κοινωνία με αυτο-ικανοποιητικές τάσεις, φαρμακευτικής απομόνωσης. Και εν πάση περιπτώσει, εάν όλα γίνονται για την ανθρώπινη εξέλιξη, ευτυχία, χαρά και ευδαιμονία, αφού αυτή έχει οπισθοδρομήσει τραγικά, αφού η πνευματικότητα θυσιάζεται, προς χάριν της διανοητικότητας και του υλισμού, είναι φανερό ότι η τοπική και παγκόσμια κοινωνία νοσεί σοβαρά.

Ας βιώσουμε συνειδητά τα συναισθήματά μας: Η θεραπεία όμως ξεκινά από εμάς, τα μέλη αυτής της κοινωνίας. Η συνειδητή βίωση των συναισθημάτων μας ας είναι το πρώτο ξεκίνημα αναβάθμισής μας. Έχουμε ως πληθυσμός, και πολύ περισσότερο σαν ιατρική κοινότητα, στοχοποιήσει και δαιμονοποιήσει τη βίωση της θλίψης, του θυμού, της αγανάκτησης και της ματαίωσης, προς χάριν της πνευματικής υποβάθμισης και της απάθειας. Ξεχνούμε όμως την θεραπευτική ιδιότητα της Αυτογνωσίας, που τόσο πολύ συζητήθηκε από τους προγόνους μας. Δεν διδαχθήκαμε και δεν διδάσκουμε ότι η συνειδητή βίωση της θλίψης οδηγεί στη χαρά, η συνειδητή βίωση του θυμού οδηγεί στην ελπίδα, η συνειδητή βίωση της ματαίωσης οδηγεί στον έρωτα.