Άργος: Μονάχα αυτός, σε ολόκληρη την Οδύσσεια, αναγνωρίζει τον Οδυσσέα μόλις τον βλέπει, δίχως να έχει ανάγκη , όπως οι άνθρωποι, από αποδείξεις και σημεία

Όταν φτάνουν μπροστά στο παλάτι, ο Οδυσσέας θαυμάζει την κατασκευή του, την αυλή, τις γερές καλοφτιαγμένες πύλες. Έρχεται τσίκνα από το τζάκι κι ακούγονται μουσικές.
Μέσα στο σπίτι οι Μνηστήρες γλεντούν και ο Φήμιος τραγουδάει με τη λύρα του.

Μπροστά από τις πύλες του παλατιού, πάνω σε ένα σωρό κοπριά, είναι ξαπλωμένος ο Άργος, το γέρικο σκυλί του Οδυσσέα. Μικρό, όταν ο αφέντης του ζούσε ακόμη στο παλάτι, ήταν γρήγορο και πανέξυπνο, όπως λέει και το όνομά του, και κυνηγούσε μες στο δάσος αγριοκάτσικα, ζαρκάδια και λαγούς.

Ύστερα, ο αφέντης του έφυγε για την Τροία, έμεινε μακριά είκοσι χρόνια, το σκυλί γέρασε, οι γυναίκες του σπιτιού δεν το νοιάζονται και τό'χουν παρατημένο να ψοφήσει, γεμάτο τσιμπούρια, πάνω στην κοπριά.

Μόλις βλέπει τον αφέντη του, ο Άργος τον αναγνωρίζει, παρά τα κουρέλια που φοράει. Κουνά την ουρά του, ρίχνει τ'αυτιά, όμως από τα γηρατειά δεν μπορεί να πάει κοντά του.

Ο Οδυσσέας το βλέπει, γυρίζει αλλού το βλέμμα και δίχως να τον δουν σκουπίζει ένα δάκρυ.

Την ώρα που εκείνος, μετά από είκοσι χρόνια ξενιτιάς μπαίνει στο παλάτι, ο Άργος πεθαίνει. Δεν ξέρουμε αν ο Οδυσσέας το καταλαβαίνει.

Στην Οδύσσεια φτάνουν οι τελευταίες, εξασθενημένες αχτίδες της χρυσής εποχής, τότε που οι θεοί, οι άνθρωποι και τα ζώα ζούσαν μαζί και επικοινωνούσαν.

Ο Άργος ζει πια σ'έναν κόσμο ανθρωποποιημένο. Είναι πιστός στον Οδυσσέα, όπως ο Εύμαιος, έχει την αφοσίωση του τέλειου δούλου και η νοσταλγία του για τον αφέντη του είναι τόσο έντονη, όσο κι εκείνη του Οδυσσέα για την πατρίδα.

Όμως έχει κάποια χαρίσματα που οι σύγχρονοι άνθρωποι έχουν απολέσει. Τα σκυλιά του Εύμαιου ένιωθαν με φυσικό τρόπο την θεϊκή παρουσία, την οποία δεν αντιλαμβανόταν ο Τηλέμαχος. Και ο Άργος επίσης έχει την ίδια αντιληπτικότητα και μια σιγουριά των αισθήσεων, μια διαίσθηση του άλλου, πάνω στην οποία θεμελιωνόταν η αρχαϊκή γνώση των σχέσεων μεταξύ θεών, ανθρώπων, ζώων και πραγμάτων.

Μονάχα αυτός, σε ολόκληρη την Οδύσσεια, αναγνωρίζει τον Οδυσσέα μόλις τον βλέπει, δίχως να έχει ανάγκη , όπως οι άνθρωποι, από αποδείξεις και σημεία.

Κανένας Λαέρτης και καμμιά Πηνελόπη δεν ζει τόσο κοντά στο κορμί και την καρδιά του Οδυσσέα.