Αέναη κίνηση

Μυστήρια Άνοιξη η φετινή, από κάθε πλευρά. Λίγο πριν τα δάχτυλα μου πατήσουν τα πλήκτρα του υπολογιστή μου έμεινα ακίνητος για τουλάχιστον πέντε λεπτά. Το μυαλό μου έμοιαζε σαν να είχε στερέψει μπροστά στη λευκή οθόνη. Έπρεπε να σκεφτώ αν όχι μια έξυπνη ιδέα, ένα θέμα για να αρχίσω να γράφω …
Η λέξη «ακίνητος» είναι μια λέξη παρεξηγημένη μάλλον τελικά. Τι θα πει έμεινα ακίνητη…;;; Σκέψη ακίνητο σε ένα σώμα και ένα πνεύμα που στέλνει συνεχώς δονήσεις προς τόσες κατευθύνσεις και είναι πάνω σε μια καρέκλα γραφείου( το σώμα )το οποίο όμως βρίσκεται σε ένα δωμάτιο το οποίο αποτελεί μέρος ενός κτηρίου, που στηρίζεται πάνω στη γη, που πάντα κινείται! Τότε πως είναι εφικτό εγώ να μένω ακίνητος; Οπότε οι λέξεις ακινησία και κίνηση είναι έννοιες μεταφορικές, μου απαντάει η φωνή από μέσα μου…
Στασιμότητα, σε θέση αναμονής.

Είναι μεγάλοι ή μικρότεροι περίοδοι στη ζωή όλων που νιώθουμε στάσιμοι, πως όλα κινούνται χωρίς κανένα διάλειμμα κι εμείς μένουμε εκεί στο ίδιο σημείο να παλεύουμε με τους δαίμονες μας. Οι ταχύτητες είναι τρελές. Ο χρόνος αν και μια έννοια εξίσου μεταφορική δε παύει να υπάρχει και να αγχώνει.
-«Τι κάνω στη ζωή μου;»
- « Τι πέτυχα;»
« Τι έχτισα;»
«Τι έζησα;»
Αυτά τα ερωτήματα είναι ή που κινητοποιούν ή που αδρανοποιούν τη θέληση. Γιατί αν υπάρχει η θέληση όλα γίνονται και το πιστευώ ακράδαντα αυτό. Μπορεί να το διαπιστώσει ο καθένας μόνος του.
Όμως όλο αυτό το άγχος που υπάρχει στην κοινωνία απορροφά τόση γόνιμη ενέργεια και την κάνει μιζέρια….
Βλέπω γύρω μου, γνωρίζω τον κόσμο κι αυτό που διαπιστώνω είναι ότι οι άνθρωποι πάντα κινούνται. Το πρόβλημα όμως είναι ότι πολλοί από αυτούς γυρίζουν γύρω από τον εαυτό τους. Ότι πρώτον δε ξέρουν σε ποια κατεύθυνση να πάνε και ανακυκλώνονται και δεύτερον ότι γίνονται όλο και πιο πολύ ατομικιστές. Σίγουρα το να τα έχεις καλά με το εγώ σου βοηθάει το σύνολο, όμως άλλο να διορθώνεσαι κι άλλο να μάχεσαι μόνιμα τον εαυτό σου για να αποδείξεις ότι αξίζεις ή ότι δεν αξίζεις.
Αυτό είναι η αρχή της ακινησίας, μια έννοια μεταφορική που λέγαμε. Ο πληθυσμός της γης πλέον αποτελείται από άτομα που κάνουν συνεχείς στροφές γύρω από το εγώ τους και ποτέ δεν νιώθουν πλήρεις κι ας ακουμπάει το σημείο εκκίνησης το σημείο τερματισμού. Γιατί δεν έχει σημασία μόνο η πορεία αλλά και τι αποκόμισες από αυτή. Αν περπατήσεις μια πανέμορφη διαδρομή στο δάσος με δεμένα τα μάτια, το μόνο που θα κάνεις είναι να κατηγορείς τους πάντες που σκόνταφτες στις πέτρες και στις ρίζες δέντρων και τον εαυτό σου που δεν ήσουν άξιος να τα αποφύγεις. Μα πώς να είσαι άξιος όταν ξεκινάς με λιγότερα εφόδια όπως το να έχεις όραση.
Εδώ έρχεται το κομβικό σημείο που έχει να κάνει με τις αισθήσεις. Η ζωή είναι ένας δρόμος με αφετηρία το σημείο Α (το σπέρμα στη κοιλιά-εσύ) και το Β (το νεκρό σώμα στη γη-εσύ).
Όμως τίποτα δεν έχει αξία σε αυτή τη διαδρομή, σε αυτό το ταξίδι, αν δεν έχουμε όλες τις κεραίες των αισθήσεων καθαρές. Να τονίσω ότι το παράδειγμα με το δάσος και τον άνθρωπο χωρίς όραση δεν έχει να κάνει με τύφλωση σωματική αλλά πνευματική. Οι αισθήσεις μας είναι τα δώρα μας. Αυτές μας κάνουν να νιώσουμε το ταξίδι και να διασκεδάσουμε τη διαδρομή. Όλοι εφοδιαστήκαμε με δώρα από τη φύση μένει να τα αξιοποιήσουμε. Να έχουμε ανοιχτά τα μάτια την καρδιά και το μυαλό.
Το σίγουρο είναι ότι ο χρόνος δε θα σταματήσει για σένα και μόνο… όπως το ίδιο σίγουρο είναι ότι δεν είναι απαραίτητο να ακολουθήσεις τα χρονικά μεγέθη άλλων ανθρώπων. Μείνε ο εαυτός σου πίστεψε σε αυτόν και είμαι σίγουρος πως ο χρόνος σου στη γη δε πήγε χαμένος.
Keep walking!