Ζούμε σε μια εποχή θορύβου—όχι μόνο της οχλοβοής των φωνών και των μηχανών, αλλά του αδιάκοπου βόμβου της σκέψης, του ανήσυχου μηχανισμού του εγώ που τρίβεται στις άκρες της ύπαρξης. Το εγώ, αυτός ο εύθραυστος τύραννος, χτίζει το βασίλειό του στην κινούμενη άμμο της ταυτότητας, του φόβου και της επιθυμίας. Προσκολλάται στο γνωστό, στις μικρές βεβαιότητες της ρουτίνας και της αναγνώρισης, ψιθυρίζοντάς μας ότι η ασφάλεια βρίσκεται στο οικείο, στους στενούς διαδρόμους του εαυτού. Είναι μια φυλακή μεταμφιεσμένη σε παλάτι, και οι περισσότεροι θα ζήσουν και θα πεθάνουν μέσα στα τείχη της, χωρίς ποτέ να υποψιαστούν την άπειρη έκταση που βρίσκεται ακριβώς πέρα από αυτά.
Αλλά υπάρχουν στιγμές—φευγαλέες, εύθραυστες στιγμές—όταν το πέπλο λεπταίνει, και διακρίνουμε κάτι περισσότερο. Μια Ανώτερη Συνειδητότητα αναδεύεται μέσα μας, ένα ήσυχο κάλεσμα από τα βάθη, παροτρύνοντάς μας να υπερβούμε το ψυχολογικό σύμπλεγμα της σκέψης, να βηματίσουμε πέρα από την κυριαρχία του εγώ. Δεν είναι μια σκέψη καθαυτή, ούτε ένα συναίσθημα, ούτε μια πεποίθηση—είναι μια παρουσία, μια γνώση που δεν μπορεί να συλληφθεί από τα πρόθυμα χέρια του νου. Το να υπακούσεις σε αυτό το κάλεσμα σημαίνει να αντιμετωπίσεις το έσχατο δίλημμα της ύπαρξης: να παραμείνεις στα ρηχά νερά του γνωστού, ή να παραδοθείς στα ρεύματα της Άγνωστης Θάλασσας, όπου το Απέραντο και το Αληθινό αναμένουν.
Οι περισσότεροι θα απομακρυνθούν. Το εγώ, αισθανόμενο τη δική του διάλυση, μετατρέπει φίλους σε εχθρούς, υφαίνοντας ιστούς αντίστασης και δικαιολόγησης. "Αυτό είναι τρέλα," φωνάζει. "Αυτό είναι απώλεια. Το να εγκαταλείψεις εμένα είναι να εγκαταλείψεις τον εαυτό σου." Κι έτσι, εκείνοι που κάποτε περπατούσαν δίπλα μας—εκείνοι που συμφωνούσαν με νεύμα στην αναφορά της αλήθειας ή του πνεύματος—αποσύρονται στην ασφάλεια της μικρής τους ύπαρξης. Προσκολλώνται στα ασήμαντα δράματά τους, στους ρόλους τους, στις μάσκες τους, απρόθυμοι να αφήσουν τον άνεμο του Αγνώστου να τους παρασύρει στην άβυσσο του μετασχηματισμού. Γίνονται ξένοι, όχι από κακία, αλλά από φόβο, γιατί το ταξίδι πέρα από το εγώ απαιτεί ένα θάρρος που λίγοι κατέχουν.
Κι όμως, γι' αυτούς που τολμούν να προχωρήσουν πέρα, ο κόσμος αλλάζει. Η πόλη των κοιμισμένων απλώνεται μπροστά τους, ένα τοπίο σκιών και ονείρων, όπου κάθε φιγούρα κινείται σε έκσταση, χαμένη στην ψευδαίσθηση του διαχωρισμού. Η νύχτα είναι πυκνή, ο αέρας βαρύς με το βάρος των ανείπωτων αληθειών, κι όμως υπάρχει μια ομορφιά εδώ—μια τρομερή, διαπεραστική ομορφιά που διαπερνά την ψυχή. Η ΗΣΥΧΙΑ είναι ζωντανή, παλλόμενη με το ρυθμό της αιωνιότητας, μια σιωπή που ξεκουφαίνει το νου και αφυπνίζει το πνεύμα. Σε αυτή τη γαλήνη, ακούς τα δικά σου βήματα να αντηχούν στα λιθόστρωτα της ύπαρξης, έναν μοναχικό ήχο που καταπίνεται από το άπειρο.
Το να χαθείς στη Σιωπή της Ζωής δεν είναι καθόλου να χαθείς—είναι να βρεθείς. Είναι να αποτινάξεις το βάρος των ψευδαισθήσεων του εγώ, να αφήσεις το ψυχολογικό σύμπλεγμα να διαλυθεί σαν ομίχλη μπροστά στον ανατέλλοντα ήλιο. Η σκέψη, αυτός ο ακούραστος αρχιτέκτονας της διαίρεσης, σιωπά, και στη θέση της αναδύεται μια ΚΙΝΗΣΗ—όχι του σώματος, αλλά της ψυχής—μια ροή προς το Απέραντο, όπου τα όρια θολώνουν και ο εαυτός συγχωνεύεται με το Όλον. Αυτή είναι η Άγνωστη Θάλασσα, ένα βασίλειο χωρίς ακτές, όπου η Αλήθεια δεν είναι προορισμός αλλά ζωντανή παρουσία, ένας χορός φωτός και σκιάς που αψηφά την ονομασία.
Οι μυστικιστές έχουν μιλήσει γι' αυτό ανά τους αιώνες, τα λόγια τους σαν φανάρια που τρεμοπαίζουν στο σκοτάδι. Μας λένε ότι το εγώ είναι ένα όνειρο, μια σκιά που ρίχνεται από το φως της Συνειδητότητας, και ότι το να ξυπνήσεις σημαίνει να βηματίσεις μέσα σε αυτό το φως, να γίνεις αυτό. Αλλά το μονοπάτι δεν είναι ήπιο. Είναι ένα ξεγύμνωμα, ένα αποβάλλειν όλων όσων έχουμε προσκολληθεί, μια κάθοδος στην άβυσσο που αποκαλύπτεται ως άνοδος στο άπειρο. Το εγώ αντιστέκεται, γιατί γνωρίζει ότι στη Σιωπή της Ζωής, δεν έχει θέση. Και έτσι, δημιουργεί εχθρούς, χτίζει τείχη, ουρλιάζει για προσοχή—οτιδήποτε για να αποφύγει τη δική του διάλυση.
Κι όμως η Σιωπή περιμένει, υπομονετική και αιώνια. Δεν απαιτεί, ούτε εξαναγκάζει. Απλά είναι—μια θάλασσα που εκτείνεται πέρα από τον ορίζοντα, μια Απεραντοσύνη που κρατά όλα τα πράγματα στην αγκαλιά της. Το να εισέλθεις σε αυτήν σημαίνει να χάσεις τον εαυτό, και στην απώλεια, να κερδίσεις τα πάντα. Τα βήματα του μοναχικού περιπλανώμενου σβήνουν στην ησυχία, και αυτό που απομένει δεν είναι μοναξιά, αλλά ενότητα—όχι απουσία, αλλά παρουσία. Η πόλη των κοιμισμένων υποχωρεί, μια μακρινή ανάμνηση, και η νύχτα γίνεται ένας καμβάς για την αφύπνιση της ψυχής.
Αυτό είναι το παράδοξο του μυστικιστικού ταξιδιού: ότι στην καρδιά της Τρομερής Ομορφιάς, στα βάθη του Αγνώστου, βρίσκεται μια ΕΙΡΗΝΗ τόσο βαθιά που συντρίβει κάθε κατανόηση. Δεν είναι μια ειρήνη άνεσης, αλλά μια ειρήνη παράδοσης—μια αποδέσμευση που ανοίγει την πόρτα στην ΑΛΗΘΕΙΑ. Και τι είναι αυτή η Αλήθεια; Δεν είναι ένα δόγμα, όχι μια λέξη, όχι μια σκέψη—είναι ο ζωντανός παλμός της ύπαρξης, η ΚΙΝΗΣΗ που μας μεταφέρει πέρα από το εγώ, πέρα από το γνωστό, στην άπειρη έκταση της ίδιας της Ζωής.
Έτσι προχώρα, μοναχικέ, μέσα από την πόλη της νύχτας. Άφησε τους κοιμισμένους να ονειρεύονται τα όνειρά τους, άφησε το εγώ να μαίνεται και να προσκολλάται. Τα βήματά σου αντηχούν στη Σιωπή, ένα τραγούδι θάρρους και παράδοσης, ένας ύμνος στο Απέραντο Άγνωστο. Η Θάλασσα περιμένει, τα κύματά της ψιθυρίζουν για την αιωνιότητα, και στα βάθη της, θα βρεις όχι μόνο τον εαυτό σου, αλλά το Όλον—την Τρομερή, Όμορφη Σιωπή της Ζωής.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου