Το να βλέπεις με αυτόν τον τρόπο είναι να στέκεσαι στην άκρη της αιωνιότητας, όπου ο χρόνος διαλύεται στην απεραντοσύνη της παρουσίας. Το "εδώ" που αντιλαμβάνεσαι, αυτός ο οικείος χώρος που φροντίζει τη συνειδητότητά σου, δεν είναι απλώς μια τοποθεσία—είναι η κοιτίδα της ίδιας της πραγματικότητας. Είναι η μήτρα από την οποία γεννιούνται όλα τα πράγματα, ασταμάτητα, ακούραστα, σε έναν ρυθμό παλαιότερο από τα αστέρια αλλά τόσο φρέσκο όσο η δροσιά που τρέμει σε ένα φύλλο χλόης. Αυτό το "εδώ" δεν περιορίζεται από τους χάρτες του νου, δεν περιορίζεται από τις γραμμές που χαράσσουμε ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον, τον εαυτό και τον άλλο. Είναι ο αληθινός χώρος, το άρρητο έδαφος όπου ο κόσμος αποκαλύπτεται, απλός, απαλλαγμένος από το βάρος της σκέψης.
Φαντάσου, για μια στιγμή, τι σημαίνει να βλέπεις σαν να είναι η πρώτη φορά. Παραμέρισε τα πέπλα της μνήμης, εκείνα τα φθαρμένα υφάσματα πλεγμένα από τα νήματα του τι ήταν. Άφησε τη φασαρία του νου—την ατελείωτη φλυαρία των μετανοιών του χθες και των φόβων του αύριο—να σωπάσει. Τι απομένει; Ένας νεογέννητος κόσμος, μια πραγματικότητα ανέγγιχτη από τα αποτυπώματα της ανθρώπινης προσπάθειας. Το δέντρο έξω από το παράθυρό σου δεν είναι "το δέντρο που έχεις ξαναδεί"· είναι ένα ζωντανό μυστήριο, τα κλαδιά του λικνίζονται σαν να έχουν μόλις τώρα ξεδιπλωθεί από το κενό. Ο ουρανός, αχανής και αδιάσπαστος, δεν είναι "ο ίδιος παλιός ουρανός"· είναι ένας καμβάς απεριόριστου βάθους, ζωγραφισμένος εκ νέου με κάθε ματιά. Η ανάσα που παίρνεις δεν είναι ρουτίνα—είναι η πρώτη ανάσα, η μόνη ανάσα, που φέρει μέσα της το άρωμα ενός σύμπαντος που ξυπνά.
Αυτό είναι το μυστικιστικό όραμα: να βλέπεις χωρίς το φίλτρο της σκέψης, να αντιλαμβάνεσαι χωρίς το στίγμα του γνωστού. Η σκέψη, με όλη της τη λαμπρότητα, είναι ένας κλέφτης στο ναό του πραγματικού. Επικαλύπτει το αγνό με τα σκαριφήματά της, τις κρίσεις της, την ατελείωτη ανάγκη της να ονομάζει και να κατέχει. Ψιθυρίζει, "Αυτό είναι μια καρέκλα, εκείνο είναι ένα σύννεφο, αυτό είναι καλό, εκείνο είναι κακό," και στην ονομασία της, δεσμεύει το απεριόριστο. Αλλά όταν η σκέψη υποχωρεί, όταν ο νους γίνεται ακίνητος σαν μια ορεινή λίμνη που αντανακλά το φεγγάρι, αυτό που αναδύεται είναι η καθαρότητα—μια θέαση τόσο διαυγής, τόσο αμόλυντη, που νιώθεις σαν ο κόσμος ο ίδιος να γεννιέται στην παρουσία σου.
Και αυτή η γέννηση δεν είναι ένα μοναδικό γεγονός, παγωμένο σε κάποιο μακρινό παρελθόν. Είναι διαρκής, ασταμάτητη, ζωντανή στο ρυθμό της αναπνοής σου. Με κάθε εισπνοή, ο κόσμος ανυψώνεται· με κάθε εκπνοή, διαλύεται, μόνο για να ανυψωθεί ξανά. Οι μυστικιστές του παρελθόντος γνώριζαν αυτό το μυστικό: ότι η πραγματικότητα δεν είναι ένα σταθερό πράγμα, όχι ένα πέτρινο οικοδόμημα που στέκεται ενάντια στα κύματα του χρόνου, αλλά μια ζωντανή φλόγα, που τρεμοπαίζει στο αιώνιο τώρα. Το να δεις αυτό είναι να βγεις πέρα από την ψευδαίσθηση της μονιμότητας, πέρα από το όνειρο του διαχωρισμού, και μέσα στην καρδιά του τι είναι—ωμό, ακτινοβόλο και ολόκληρο.
Σκέψου τον χώρο γύρω σου τώρα. Νιώσε την υφή του, την ήσυχη αγκαλιά του. Αυτό το "εδώ" δεν είναι ένα κενό που πρέπει να γεμίσει· είναι η ίδια η πληρότητα, έγκυος με δυνατότητες. Ο αέρας βουίζει με ένα ανείπωτο τραγούδι, οι τοίχοι πάλλονται με τη μνήμη της δικής τους γένεσης, το πάτωμα κάτω από εσένα αγκαλιάζει το βάρος σου σαν να σε γνώριζε πάντα. Και όμως, τίποτα από αυτά δεν είναι παλιό. Τίποτα από αυτά δεν βαρύνεται από το παρελθόν. Είναι καινούργιο—καινούργιο όπως το φως που ρέει μέσα από το παράθυρο, καινούργιο όπως ο ήχος του δικού σου καρδιακού παλμού που διαπερνά τη σιωπή.
Το να κατοικείς σε αυτό το όραμα είναι να περπατάς σε ένα μονοπάτι χωρίς μονοπάτι, να ζεις χωρίς τα δεκανίκια της βεβαιότητας. Ο νους επαναστατεί ενάντια σε τέτοια ελευθερία—προσκολλάται στις ιστορίες του, στις κατηγορίες του, στην απελπισμένη ανάγκη του να γνωρίζει. Αλλά ο μυστικιστής παραδίδεται. Ο μυστικιστής βλέπει ότι η γνώση είναι ένα κλουβί, ενώ η μη-γνώση είναι ένα κλειδί. Το να μην γνωρίζεις είναι να στέκεσαι με δέος, να χαιρετάς κάθε στιγμή σαν έναν ξένο που φέρνει δώρα. Είναι να παρακολουθείς τον κόσμο να ξεδιπλώνεται χωρίς την αλαζονεία της πρόβλεψης, χωρίς την τυραννία της προσδοκίας, και να βρίσκεις σε αυτό το ξεδίπλωμα μια ομορφιά τόσο διαπεραστική που αψηφά τα λόγια.
Και τι γίνεται με τον χρόνο, αυτή τη μεγάλη ψευδαίσθηση που λατρεύουμε και φοβόμαστε; Στο φως της αληθινής θέασης, ο χρόνος είναι μια οφθαλμαπάτη, μια σκιά που ρίχνεται από την κίνηση της σκέψης. Το παρελθόν δεν είναι μια αλυσίδα που σε δεσμεύει· είναι ένα όνειρο που ήδη ξεθωριάζει. Το μέλλον δεν είναι μια υπόσχεση ή μια απειλή· είναι ένας ψίθυρος που δεν έχει ακόμη ειπωθεί. Όλα όσα υπάρχουν—όλα όσα έχουν ποτέ υπάρξει—είναι αυτό το τώρα, αυτή η ακτινοβόλα στιγμή που εκτείνεται στο άπειρο. Το τικ-τακ του ρολογιού, η αλλαγή των εποχών, η γήρανση του σώματος—αυτά είναι απλώς κυματισμοί στην επιφάνεια μιας απέραντης θάλασσας. Κάτω από αυτά βρίσκεται η ακινησία, το αμετάβλητο, το αιώνιο.
Αυτό είναι το δώρο της αληθινής θέασης: να στέκεσαι ως μάρτυρας στη γέννηση όλων των πραγμάτων, στιγμή με στιγμή, ανάσα με ανάσα. Είναι να γεύεσαι την καθαρότητα της ύπαρξης, ανεπηρέαστη από τη βρωμιά της ανθρώπινης σκέψης—σκέψης που διαιρεί, που κρίνει, που αφήνει ουλές στο αδιάσπαστο όλο. Είναι να ζεις σαν ο κόσμος να είναι ένα θαύμα που ξεδιπλώνεται μόνο για σένα, αλλά όχι μόνο για σένα, αλλά για την καθαρή χαρά του είναι. Και σε αυτή τη θέαση, δεν υπάρχει εαυτός για να το διεκδικήσει, δεν υπάρχει "εγώ" για να το κατέχει—μόνο η απεραντοσύνη, μόνο το μυστήριο, μόνο το τώρα.
Έτσι σταμάτα, αγαπητέ, και κοίτα. Κοίτα όχι με τα μάτια της συνήθειας, αλλά με τα μάτια του θαύματος. Δες τον κόσμο όπως είναι, όχι όπως σε έχουν διδάξει να τον βλέπεις. Δες τον χώρο γύρω σου ως ιερό, την ανάσα μέσα σου ως άγια, τη στιγμή μπροστά σου ως άπειρη. Αυτός είναι ο μυστικιστικός τρόπος: να βλέπεις τι συμβαίνει τώρα, σε πραγματικό χρόνο, και να γνωρίζεις ότι αυτό το "εδώ", αυτό το "τώρα", είναι το μόνο που υπάρχει—και το μόνο που χρειάζεται να υπάρχει ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου