Να είσαι Έλληνας Επικούρειος είναι δύσκολο

Να είσαι Έλληνας Επικούρειος είναι δύσκολο, γιατί σχεδόν όλοι έμαθαν να ζουν και να πεθαίνουν με παραμύθια. Ο Επίκουρος δεν ζητά μόνο να ζήσουμε ατάραχα, άφοβα, γλυκά, ευχάριστα και ηδονικά αλλά και να ζήσουμε αλλά και να πεθάνουμε γενναία. Είστε γενναίοι; Γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη γενναιότητα από εκείνων που δεν υποκύπτουν στα παραμύθια της θρησκείας και της παραφιλοσοφίας, εκείνων που με αντρικό ή γυναικείο σθένος αποδέχονται την θνητή τους φύση και πεθαίνουν χαρούμενοι και εναγκαλισμένοι με αυτήν.

Αντίθετα, οι πολλοί ψάχνουν να παρηγορηθούν με αυταπάτες και παραμυθάκια για μωρά, τρέμοντας από ανυπόστατους και φανταστικούς φόβους για το μετά τον θάνατο που οι τρισάθλιοι επινόησαν ως μέσο τρομοκράτησης, εκμετάλλευσης, απάτης και εν τέλει υποδούλωσης, αποβλάκωσης και ύπνωσης του νου. Άλλοι πάλι ζώντας μέσα στην ματαιοδοξία, θέλουν και να πεθάνουν μέσα στην απόλυτη ματαιοδοξία. Προσδοκούν το αφύσικο που είναι αιώνια ζωή ή ανάσταση ή μετενσάρκωση και άλλες ανοησίες.

Έτσι, παραβλέπουν όλοι έναν απλό αλλά βασικό κανόνα των μηχανισμών της φύσης, ότι δηλαδή ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΙΩΝΙΟ, ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑΘΕΡΟ ΚΑΙ ΑΚΙΝΗΤΟ, ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΖΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ! Ό,τι πεθαίνει μετασχηματίζεται, η ύλη ανακυκλώνεται. Όμως τίποτα δεν αποκτά την κατάσταση ή την υπόσταση που είχε προηγουμένως.

Πράγματι, η επίγνωση αυτής της πραγματικότητας μπορεί να τρομάζει, αλλά ο γενναίος δεν νοιάζεται ούτε τρομάζει. Γιατί πρώτα δεν έχει την ματαιοδοξία της αιωνιότητας, και έπειτα επειδή ξέρει ότι αίσθηση των πραγμάτων έχεις όσο ζεις, ενώ όταν κλείσεις τα μάτια πέφτεις στον αιώνιο ύπνο - όπως έλεγαν οι αρχαίοι - από τον οποίο δεν ξυπνάς ποτέ! Άρα τι έχεις να φοβηθείς; Τίποτα!

Επομένως, η ζημία έγινε στην ανθρώπινη νοοτροπία από εκείνες τις θρησκείες που γέμισαν φόβους και φρούδες ελπίδες για μεταθάνατο ζωή, μαζί με τις παραφιλοσοφίες που ματαιοκόπησαν να αναζητούν ασυνάρτητες, νοερές μα κυρίως παρά τη φύσει λύσεις σε κάτι που είναι πέραν του ανθρώπινου ελέγχου και πέραν του ελέγχου οποιουδήποτε θεού. Αυτές οι έννοιες και νοοτροπίες έχουν καταστρέψει τους ανθρώπους γιατί αντί να τους γαληνεύουν, στην πραγματικότητα τους προκαλούν πολύ μεγαλύτερες ανησυχίες, άσκοπες αντιπαραθέσεις και ταραχές.

Αν οι άνθρωποι είχαν μάθει να αποδέχονται την θνητή τους φύση θα ήταν πολύ πιο ικανοποιημένοι από την ζωή τους. Έτσι ήταν οι αρχαίοι Έλληνες που δεν πίστευαν σε τέτοιες μεταθανάτιες ζωές. Ακόμη και η αρχαία θρησκεία των Ελλήνων δεν υπόσχονταν καμία επόμενη ζωή. Ούτε καν τα μεγάλα και τρανά Ελευσίνια Μυστήρια είχαν τέτοιο νόημα, διότι αυτά ως τελετουργικό απότοκο της διαδικασίας σποράς του σταριού που οι αρχαίοι το απέδωσαν ως θεσμό στην θεά Δήμητρα, επεσήμαιναν στους ανθρώπους τον διαρκή κύκλο της αναγέννησης της ζωής, όπου η μια γενιά πεθαίνει και ακολουθεί η επόμενη, όπως ακριβώς σε κάθε ετήσιο κύκλο σποράς και συγκομιδής. Αυτή είναι η μόνη αθανασία. Η ανανέωση της φύσης.