Το λάθος του ανόητου ανθρώπου έγκειται στην προσκόλλησή του με το φευγαλέο, το παροδικό. Προσκολλάται στο εφήμερο, πιστεύοντας ότι είναι αιώνιο. Χτίζει τη ζωή του πάνω σε κινούμενες άμμους, χτίζοντας κάστρα ψευδαισθήσεων που οι άνεμοι του χρόνου αναπόφευκτα διαβρώνουν. Κάθε στιγμή είναι μια υπενθύμιση της παροδικότητας του κόσμου, ωστόσο ζει σαν τα πράγματα που αγαπά θα διαρκέσουν για πάντα. Αυτή η αυταπάτη τον εμποδίζει να αναγνωρίσει τη βαθύτερη αλήθεια: ότι η μόνη σταθερά στο σύμπαν είναι η αλλαγή και ότι η προσκόλληση σε ό,τι είναι προσωρινό οδηγεί μόνο σε βάσανα.
Όλα όσα συμβαίνουν δεσμεύονται από τον Νόμο της Φύσης, έναν νόμο τόσο αδυσώπητο όσο ο ίδιος ο χρόνος. Κάθε πράξη έχει την αιτία της και κάθε αιτία έχει το αποτέλεσμά της. Αυτή η αλυσίδα αιτιότητας είναι άρρηκτη, ωστόσο ο ανόητος άνθρωπος ενεργεί σαν να είναι απαλλαγμένος από αυτήν. Βυθίζει το χέρι του στη φωτιά, πιστεύοντας ότι δεν θα καεί. Αγνοεί τα μαθήματα του παρελθόντος, επαναλαμβάνοντας τα ίδια λάθη, παγιδευμένος σε έναν κύκλο άγνοιας και πόνου. Οι σοφοί βλέπουν τον κόσμο όπως είναι αληθινά—ένας ιστός διασυνδέσεων, όπου κάθε νήμα είναι μέρος του συνόλου και κάθε δράση αντηχεί μέσα από τον ιστό του χρόνου.
Αν μπορούσαμε να κοιτάξουμε πέρα από το πέπλο του χρόνου, θα βλέπαμε πόσες ζωές έχουμε ζήσει και πόσες έχουμε σπαταλήσει, επιστρέφοντας ξανά και ξανά σε αυτόν τον κόσμο χωρίς να αποκτήσουμε σοφία. Το βάρος αυτής της συνειδητοποίησης θα βάραινε βαριά στις ψυχές μας, αναγκάζοντάς μας να αναζητήσουμε το μονοπάτι που οδηγεί πίσω στην αληθινή μας Εστία. Αλλά ο ανόητος άνθρωπος, που αγνοεί αυτό το μεγαλύτερο ταξίδι, είναι ικανοποιημένος απλώς να ζει, οδηγούμενος από την επιθυμία να επιβιώσει με οποιοδήποτε κόστος. Αγνοεί τον ανώτερο σκοπό της ζωής, το ταξίδι της ψυχής προς την απελευθέρωση.
Παντού γύρω μας, οι άνθρωποι καταναλώνονται από τις επιθυμίες τους, πιστεύοντας ότι η εκπλήρωση αυτών των επιθυμιών θα τους φέρει ευτυχία. Ωστόσο, στο κυνήγι της ευχαρίστησης, βρίσκουν μόνο δυσαρέσκεια. Κυνηγούν ψευδαισθήσεις, μπερδεύοντάς τες με την πραγματικότητα, και στο τέλος μένουν με άδεια χέρια. Οι σοφοί το βλέπουν αυτό, αναγνωρίζοντας τη ματαιότητα τέτοιων επιδιώξεων, αλλά ο ανόητος άνθρωπος παραμένει ευδαιμονικά αδαής. Πείθει τον εαυτό του ότι οι απολαύσεις του κόσμου είναι το κλειδί για την ευτυχία, ακόμη κι όταν τον οδηγούν βαθύτερα στο βούρκο του πόνου.
Η αληθινή ζωή, η ζωή που υπερβαίνει τις ψευδαισθήσεις των αισθήσεων και τις αυταπάτες του νου, βρίσκεται στη Γνώση. Αυτή η Γνώση δεν είναι της νόησης αλλά της ψυχής, μια βαθύτερη κατανόηση που προέρχεται από την άμεση εμπειρία του Θείου. Είναι μια γνώση που ξεπερνά τις λέξεις, πέρα από τη σκέψη και πέρα από την αντίληψη του ανόητου ανθρώπου, που είναι σίγουρος για την άγνοιά του. Πιστεύει ότι ό,τι μπορεί να αγγίξει και να δει είναι το μόνο που υπάρχει, και σε αυτήν την πεποίθηση, παραμένει παγιδευμένος στη φυλακή που δημιούργησε ο ίδιος.
Το να υπερβούμε τις πλάνες που έχουμε διδαχθεί ή αυτές που έχουμε αποδεχθεί από επιθυμία για ασφάλεια, είναι πράγματι ένα δύσκολο έργο. Απαιτεί θάρρος, αποφασιστικότητα και διάθεση να αφήσεις το οικείο και το άνετο. Αυτός ο δρόμος είναι ο μόνος δρόμος για την αληθινή απελευθέρωση, αλλά είναι ένας δρόμος που λίγοι είναι πρόθυμοι να βαδίσουν. Ο ανόητος άνθρωπος, ικανοποιημένος με τις αυταπάτες του, ξυπνά κάθε μέρα πιστεύοντας ότι είναι ασφαλής στις πεποιθήσεις του και κοιμάται κάθε βράδυ τυλιγμένος στην παρηγορητική αγκαλιά της άγνοιας.
Ζούμε σε μια εποχή σκότους, μια εποχή όπου το φως της αλήθειας κρύβεται από τις σκιές της ψευδαίσθησης. Το σκοτάδι είναι βαθύ, αλλά είναι πάντα πιο σκοτεινό λίγο πριν την αυγή. Αυτή είναι μια εποχή μεγάλου κινδύνου και μεγάλων δυνατοτήτων. Το μονοπάτι είναι ασαφές, και πρέπει να περπατήσουμε προσεκτικά, γιατί δεν υπάρχουν σαφή σημάδια που να μας καθοδηγούν. Ο σοφός κινείται με προσοχή, έχοντας επίγνωση των κινδύνων, αλλά ο ανόητος βαδίζει μπροστά με αυτοπεποίθηση, χωρίς να γνωρίζει ότι σκοντάφτει στα τυφλά μέσα στο σκοτάδι. Είναι σίγουρο ότι θα φτάσει στον προορισμό του, αλλά δεν ξέρει πού πηγαίνει.
Υπάρχουν πολλοί που θα έδιναν τα πάντα για μια στιγμή αληθινής ειρήνης, μια ειρήνη που έρχεται από μέσα, ακλόνητη από την αναταραχή του κόσμου. Ωστόσο, ο ανόητος άνθρωπος σπαταλά τη ζωή του επιδιώκοντας κοσμικές μάχες, συμμετέχοντας στον πόλεμο του κόσμου, όπου οι άνθρωποι καταβροχθίζονται μεταξύ τους στην αναζήτησή τους για δύναμη, πλούτο και θέση. Δεν βλέπει ότι πρόκειται για ψευδαισθήσεις, περισπασμούς από το αληθινό μονοπάτι, και στο τέλος δεν του μένει παρά η στάχτη των ονείρων του.
Σε τελική ανάλυση, ό,τι και να κάνουμε σε αυτόν τον κόσμο είναι τελικά χωρίς νόημα. Όταν ανοίγουμε τα χέρια μας στο τέλος της ζωής μας, διαπιστώνουμε ότι δεν κρατάμε τίποτα άλλο εκτός από στάχτη. Οι σοφοί το καταλαβαίνουν αυτό και ξέρουν ότι το μόνο πράγμα που παίρνουμε μαζί μας είναι η Γνώση, η αληθινή κατανόηση που προέρχεται από μια ζωή που ζούμε σε ευθυγράμμιση με το Θείο. Γνωρίζουν επίσης ότι το μόνο πράγμα που αφήνουμε πίσω είναι η Αγάπη μας, η ανιδιοτελής αγάπη που προκύπτει από τη συνειδητοποίηση της ενότητάς μας με όλα τα όντα. Αλλά ο ανόητος άνθρωπος προσκολλάται στα πράγματα του κόσμου, πιστεύοντας ότι σε αυτά θα βρει τη σωτηρία. Δεν βλέπει ότι τα πράγματα που αγαπά δεν είναι παρά σκιές και στο τέλος θα σβήσουν όλα.
Ο δρόμος προς την αληθινή απελευθέρωση δεν είναι εύκολος. Απαιτεί να δούμε μέσα από τις ψευδαισθήσεις που μας παρουσιάζει ο κόσμος, να αναγνωρίσουμε την παροδικότητα όλων των πραγμάτων και να κατανοήσουμε τους βαθύτερους νόμους που διέπουν την ύπαρξη. Απαιτεί να απομακρυνθούμε από τους περισπασμούς του κόσμου και να αναζητήσουμε τη Γνώση που βρίσκεται μέσα μας. Αλλά για τον ανόητο, αυτός ο δρόμος είναι πολύ δύσκολος. Προτιμά την άνεση των αυταπατών του, την ασφάλεια της άγνοιάς του και τις φευγαλέες απολαύσεις του κόσμου. Και έτσι παραμένει παγιδευμένος, περιπλανώμενος στο σκοτάδι, αγνοώντας το φως που βρίσκεται ακριβώς πέρα από τον ορίζοντα.
Τελικά η επιλογή είναι δική μας. Μπορούμε να επιλέξουμε να παραμείνουμε στο σκοτάδι, προσκολλημένοι στις ψευδαισθήσεις που έχουμε διδαχθεί, ή μπορούμε να επιλέξουμε να αναζητήσουμε το φως, να ακολουθήσουμε το μονοπάτι της Γνώσης και της Απελευθέρωσης. Ο δρόμος δεν είναι εύκολος, αλλά είναι ο μόνος δρόμος για την αληθινή ελευθερία. Ας μην είμαστε σαν τον ανόητο, ικανοποιημένοι να ζούμε μέσα στην άγνοια και την αυταπάτη. Ας προσπαθήσουμε να δούμε τον κόσμο όπως είναι αληθινά, να κατανοήσουμε τις βαθύτερες αλήθειες που διέπουν την ύπαρξη και να βαδίσουμε στο μονοπάτι που οδηγεί στο αληθινό μας Σπίτι. Μόνο τότε θα βρούμε την ειρήνη και την απελευθέρωση που αναζητούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου