Η Άπειρη Απεραντοσύνη της Απεριόριστης Επίγνωσης

Το ταξίδι προς την Απεριόριστη Επίγνωση δεν είναι ένα μονοπάτι που μπορεί να διαβεί κανείς με τα πόδια, ούτε ένας προορισμός που μπορεί να επιτευχθεί με χρονικά μέτρα. Είναι μια απέραντη έκταση που διαπερνά κάθε ύπαρξη, διαλύοντας τις ψευδείς κατασκευές του χώρου και του χρόνου, θρυμματίζοντας τις ψευδαισθήσεις του διαχωρισμού και της δυαδικότητας. Εκείνοι που έχουν αντικρίσει αυτήν την Πραγματικότητα, εκείνοι των οποίων τα εσωτερικά πέπλα έχουν αρθεί, βλέπουν πως αυτό που κάποτε αποκαλούσαν "εγώ" δεν είναι παρά μια φευγαλέα σκιά επάνω στον αιώνιο καμβά της συνείδησης.

Η Διάλυση της Ψευδαίσθησης

Το να κατοικεί κανείς στην οικία της Απεριόριστης Επίγνωσης σημαίνει να έχει υπερβεί τα δεσμά του εγώ, να έχει ξεπεράσει τις αυταπάτες που δημιουργούν όρια μεταξύ του "αυτού" και του "άλλου", του "εγώ" και του "εσένα". Το πέπλο της ψευδαίσθησης που σκεπάζει την αντίληψη ανυψώνεται, αποκαλύπτοντας ένα πεδίο άπειρης παρουσίας, μια σιωπηλή, φωτεινή απεραντοσύνη όπου όλα διαπερνούν το ένα το άλλο χωρίς εμπόδια.

Ο νους, διαμορφωμένος από χρόνια ταύτισης και προσκόλλησης, δυσκολεύεται να κατανοήσει αυτή τη διάλυση. Ρωτά: «Αν αφήσω όλα όσα με ορίζουν, τι απομένει;» Αλλά αυτή η ερώτηση πηγάζει από τον φόβο της απώλειας, από τον φόβο πως χωρίς προσκόλληση, θα έπαυε να υπάρχει. Κι όμως, στην πραγματικότητα, τίποτα δεν χάνεται—μόνο οι αλυσίδες της ψευδαίσθησης σπάνε. Και αυτό που απομένει είναι εκείνο που πάντα υπήρχε: η Άπειρη Επίγνωση, ελεύθερη, απεριόριστη, ακτινοβόλα πέρα από κάθε μέτρο.

Πέρα από τον Χώρο και τον Χρόνο

Όταν το απατηλό πέπλο της χωριστότητας διαλύεται, αναγνωρίζει κανείς πως δεν υπάρχει "εδώ" ή "εκεί", "πριν" ή "μετά". Είτε το σώμα κάθεται πάνω στις ψυχρές πέτρες μιας ορεινής κορυφής, είτε παρασύρεται από τα ρεύματα του ωκεανού, είτε περιπλανιέται μέσα σε πολυσύχναστους δρόμους, είτε αναπαύεται σε σιωπηλή μοναξιά, δεν έχει σημασία. Ο χώρος και ο χρόνος δεν είναι παρά στιγμιαίοι κυματισμοί στην άπειρη θάλασσα της επίγνωσης. Το σώμα, ένα όργανο διαμορφωμένο από τα στοιχεία, κινείται σύμφωνα με τη φυσική εξέλιξη της ύπαρξης, η πορεία του καθοδηγείται από τον ρυθμό του σύμπαντος. Όμως η ουσία, το αληθινό Είναι, παραμένει ανέγγιχτο, ακίνητο, αναπαυόμενο στην αιώνια Παρουσία του Τώρα.

Ο Σιωπηλός Παρατηρητής

Όποιος έχει αφυπνιστεί σε αυτήν την Πραγματικότητα γίνεται σαν τον ουρανό, αχανής και άπιαστος, παρακολουθώντας τα σύννεφα των εμπειριών να παρασύρονται χωρίς να προσκολλάται σε αυτά. Η χαρά και η λύπη αναδύονται και φθίνουν, σαν κύματα που αγγίζουν την ακτή. Το κέρδος και η απώλεια, ο έπαινος και η μομφή—τέτοιες δυαδικότητες δεν δεσμεύουν πλέον τον αφυπνισμένο. Διότι δεν υπάρχει "κάποιος" που να επηρεάζεται, μόνο η ίδια η Επίγνωση, σιωπηλή και γαλήνια, που είναι μάρτυρας όλων χωρίς να αγγίζεται από τίποτα.

Αυτή η κατάσταση δεν είναι μια φυγή από τον κόσμο αλλά μια απόλυτη εμβάπτιση μέσα του, μια βαθιά οικειότητα με όλα τα πράγματα, αμόλυντη από τον διεκδικητικό νου. Ο αφυπνισμένος περπατά μέσα στον κόσμο σαν ένας σιωπηλός καθρέφτης, αντανακλώντας τον χορό της ύπαρξης δίχως να αλλοιώνεται. Τίποτα δεν προσκολλάται, τίποτα δεν παραμένει. Κάθε στιγμή αναδύεται φρέσκια, νέα και απεριόριστη.

Η Ακατανόητη Αλήθεια

Οι λέξεις αδυνατούν να συλλάβουν πλήρως την ουσία αυτής της Επίγνωσης. Η γλώσσα είναι ένα εργαλείο σμιλευμένο στον κόσμο της δυαδικότητας και έτσι αποτυγχάνει όταν επιχειρεί να περιγράψει αυτό που βρίσκεται πέρα από κάθε διάκριση. Οι γραφές των αρχαίων σοφών έχουν υπαινιχθεί αυτό το μυστήριο, οι φωτισμένοι το έχουν περιγράψει, αλλά κανείς δεν το έχει περικλείσει πλήρως μέσα στον λόγο. Διότι αυτή η Πραγματικότητα πρέπει να βιωθεί άμεσα, πέρα από τη σκέψη, πέρα από την έννοια.

Εκείνοι που την αναζητούν μόνο με τη διάνοια θα βρεθούν να κυνηγούν σκιές. Μα εκείνοι που εγκαταλείπουν την προσπάθεια του νου, που διαλύονται στην παρούσα στιγμή, θα ανακαλύψουν πως ποτέ δεν υπήρξαν ξεχωριστοί από αυτήν. Η αλήθεια δεν είναι κάτι που μπορεί να αποκτηθεί· είναι αυτό που ήδη είσαι. Δεν υπάρχει τίποτα να επιτευχθεί, κανένα μέρος να φτάσεις. Υπάρχει μόνο αυτό: η άπειρη, αιώνια, απεριόριστη Επίγνωση, η διαρκής ουσία όλων των πραγμάτων.

Η Εσωτερική Σιγή

Έτσι, οι σοφοί στρέφουν το βλέμμα προς τα μέσα, όχι για να ξεφύγουν, αλλά για να αναγνωρίσουν αυτό που πάντα ήταν. Σταματούν να αναζητούν την αλήθεια σε εξωτερικές μορφές, γνωρίζοντας πως όλες οι εμφανίσεις είναι απλώς περαστικές αντανακλάσεις στον μεγάλο καθρέφτη της Επίγνωσης. Και στα βάθη αυτής της σιγής, όπου καμία σκέψη δεν αναδεύεται, όπου κανένα εγώ δεν παραμένει, αφυπνίζονται στο Ακατανόητο.

Εδώ, σε αυτόν τον άχρονο, απεριόριστο χώρο, δεν υπάρχει ανάγκη να ρωτήσει κανείς: «Πού είμαι;» ή «Ποιος είμαι;» Διότι αυτός που ρωτά έχει χαθεί, και μόνο η Αλήθεια παραμένει.

Απεριόριστη. Αιώνια. Αμετάβλητη.

Τέτοια είναι η Απέραντη Άπειρη Επίγνωση.