Φαντάσου ένα ποτάμι, αρχαίο και αδιάκοπο, να ρέει μέσα στους αιώνες, τα νερά του να υφαίνουν το υφαντό της ύπαρξης. Αυτό το ποτάμι είναι η ζωή, καθολική και αδιάσπαστη, απρόσβλητη από τα μικροδράματα των ατομικών εγώ. Είναι το ρεύμα που διατρέχει τα πάντα—τον άνεμο στα δέντρα, τον χορό του ηλιακού φωτός πάνω στο νερό, τον σιωπηλό παλμό ενός μακρινού άστρου. Το να αφυπνιστείς στη φώτιση σημαίνει να συγχωνευτείς με αυτό το ρεύμα, να γίνεις ένα με τη ροή του, να διαλυθεί το φράγμα του εγώ που την εμποδίζει. Σε αυτή τη διάλυση, η παραμόρφωση της αντίληψής μας εξαφανίζεται, και βλέπουμε, επιτέλους, αυτό που είναι.
Το Πέπλο της Παραμόρφωσης
Τι μας τυφλώνει μπροστά σε αυτή την αλήθεια; Είναι το εγώ, αυτή η εύθραυστη κατασκευή σκέψεων, ένα σπίτι από καθρέφτες που αντανακλά μόνο τον εαυτό του. Το εγώ ψιθυρίζει ότι είμαστε ξεχωριστοί, ότι είμαστε μικροί, ότι πρέπει να γαντζωθούμε στις επιθυμίες και στους φόβους μας, αλλιώς θα χαθούμε στο τίποτα. Ζωγραφίζει τον κόσμο σε αποχρώσεις του «δικό μου» και «όχι δικό μου», χαράσσοντας όρια εκεί που δεν υπάρχουν. Μέσα από αυτό τον φακό, δεν βλέπουμε την πραγματικότητα· βλέπουμε ένα θέατρο σκιών, μια παραμορφωμένη ηχώ της αλήθειας. Η ανεμπόδιστη λειτουργία της συνείδησης σκεπάζεται από αυτό τον αδιάκοπο θόρυβο, από αυτή την ψευδαίσθηση ενός εαυτού ξεκομμένου από το Όλον.
Κι όμως, το αρχέγονο ρεύμα συνεχίζει να ρέει, υπομονετικό και αμείλικτο. Δεν απαιτεί την αφύπνισή μας, ούτε μας τιμωρεί για την άγνοιά μας. Απλά υπάρχει—αιώνιο, απεριόριστο, ζωντανό. Και μέσα μας, κάτω από τον θόρυβο του εγώ, υπάρχει μια σιωπηλή γνώση, μια σπίθα αυτής της ίδιας καθολικής ζωής. Η φώτιση δεν είναι η δημιουργία κάποιου νέου πράγματος· είναι η ανάμνηση αυτού που ήταν πάντα εκεί. Είναι το καθάρισμα της σκόνης από τον καθρέφτη, το σήκωμα του πέπλου, το άνοιγμα των ματιών στην ακτινοβόλα αλήθεια ότι δεν είμαστε ξεχωριστοί από το ρεύμα—είμαστε το ρεύμα.
Η Αποκάλυψη του Τι Πραγματικά Συμβαίνει
Όταν η συνείδηση ρέει ανεμπόδιστα, αποκαλύπτεται το τι πραγματικά συμβαίνει. Δεν είναι το ασήμαντο αφήγημα του εγώ, ο ατελείωτος κύκλος της επιθυμίας και της αποστροφής. Είναι ο ακατέργαστος, αδιαμεσολάβητος παλμός της ύπαρξης—η άνοδος και η πτώση της αναπνοής, το ξεδίπλωμα ενός λουλουδιού, η απέραντη σιωπή ανάμεσα στα άστρα. Είναι η αλληλεπίδραση του φωτός και της σκιάς, η συμφωνία του είναι, που δεν χρειάζεται θεατή, ερμηνευτή ή κριτή.
Αυτή η αποκάλυψη δεν είναι απαραίτητα ένας κεραυνός ή μια εκτυφλωτική λάμψη, αν και μπορεί να έρθει με αυτές τις μορφές. Τις περισσότερες φορές, είναι μια ήσυχη αυγή, ένα μαλάκωμα, μια εγκατάλειψη στο παρόν. Ο νους, τόσο συνηθισμένος να κρατιέται, αφήνει τη λαβή του. Η καρδιά, τόσο συνηθισμένη να αμύνεται, ανοίγει διάπλατα. Και μέσα σε αυτό το άνοιγμα, βλέπουμε: ο κόσμος δεν είναι αυτό που νομίζαμε ότι ήταν. Δεν είναι πεδίο μάχης βουλήσεων ούτε λογιστικό βιβλίο κερδών και απωλειών. Είναι ένας χορός, ένα μυστήριο, ένα ζωντανό ποίημα γραμμένο στη γλώσσα της αιωνιότητας.
Η Αντίδραση από Βαθύτερη Επαφή
Η φώτιση δεν τελειώνει με την όραση. Δεν είναι μια παθητική κατάσταση, μια φυγή στην απομόνωση ή στην αδιαφορία. Είναι ζωντανή, δυναμική, ένας τρόπος ύπαρξης που κυλά μέσα στη δράση. Όταν ανταποκρινόμαστε στο τι συμβαίνει από αυτή τη βαθύτερη επαφή με την πραγματικότητα, οι κινήσεις μας δεν υπαγορεύονται πια από τα στενά σενάρια του εγώ. Δεν αντιδρούμε από φόβο ή απληστία, από την ανάγκη να αμυνθούμε ή να κατέχουμε. Αντίθετα, κινούμαστε όπως κινείται το ρεύμα—ρευστά, αυθόρμητα, σε αρμονία με το Όλον.
Αυτή η ανταπόκριση είναι ο χορός του μύστη, το γέλιο του σοφού, το τραγούδι του ποιητή. Είναι το χέρι που απλώνεται στον άλλο, όχι από καθήκον, αλλά από την αναγνώριση ότι δεν υπάρχει «άλλος». Είναι η ακινησία που δημιουργεί χώρο για τη θλίψη, η χαρά που γιορτάζει χωρίς να προσκολλάται. Είναι το θάρρος να σταθείς μέσα στη φωτιά του χάους του κόσμου, ατάραχος, γιατί γνωρίζεις ότι κάτω από την επιφανειακή αναταραχή, το αρχαίο ρεύμα συνεχίζει να ρέει, αδιάσπαστο και γαλήνιο.
Ένα με το Αρχαίο Ρεύμα
Η φώτιση είναι να γίνεσαι ένα με αυτό το ρεύμα, να παραδίνεσαι στην ψευδαίσθηση του ξεχωριστού εαυτού και να συγχωνεύεσαι με την παγκόσμια ύπαρξη που αναπνέει μέσα από όλα τα πράγματα. Αυτό δεν είναι μια απώλεια, αν και το εγώ μπορεί να τρέμει στη σκέψη. Είναι μια επιστροφή στο σπίτι, μια επιστροφή στην πηγή από την οποία ποτέ δεν έχουμε πραγματικά απομακρυνθεί. Οι μύστες κάθε παράδοσης έχουν τραγουδήσει για αυτή την ένωση—είτε την ονόμασαν Θεό, Τάο, Βράχμαν ή το Μεγάλο Μυστήριο. Είναι η ίδια αλήθεια, ντυμένη με διαφορετικά λόγια: δεν είμαστε αποσπασμένα θραύσματα σ’ ένα ψυχρό σύμπαν· είμαστε εκφράσεις του απείρου, κύματα που αναδύονται από τον ωκεανό της ζωής.
Μέσα σε αυτή την ενότητα, τα όρια του χρόνου και του χώρου διαλύονται. Το παρελθόν και το μέλλον καταρρέουν στο τώρα, και το "εγώ" που άλλοτε φαινόταν τόσο συμπαγές γίνεται μια φευγαλέα ρυτίδα στην επιφάνεια του βάθους. Είμαστε ο άνεμος και η πέτρα, η φωτιά και η στάχτη, ο εραστής και ο αγαπημένος. Είμαστε το αρχαίο ρεύμα το ίδιο, που ρέει ασταμάτητα, γίνεται αδιάκοπα, και όμως αναπαύεται για πάντα στη δική του φύση.
Η Πρόσκληση
Η φώτιση δεν προορίζεται για λίγους, ούτε είναι ένα δώρο που χαρίζεται από μακρινές δυνάμεις. Είναι το εκ γενετής δικαίωμα όλων όσων τολμούν να κοιτάξουν πέρα από τις ψευδαισθήσεις του εγώ, να ησυχάσουν τη βοή του νου, να νιώσουν τον παλμό της ζωής κάτω από το δέρμα του κόσμου. Δεν απαιτεί ναό, ιερέα ή γραφή—αν και αυτά μπορεί να δείχνουν το δρόμο. Απαιτεί μόνο παρουσία, θάρρος, και τη θέληση να αφήσουμε ό,τι νομίζουμε πως γνωρίζουμε.
Γι’ αυτό, στάσου, αγαπημένε, και άκου. Το ρεύμα σε καλεί, ψιθυρίζοντας μέσα στο θρόισμα των φύλλων, στο ρυθμό της αναπνοής σου, στη σιωπή ανάμεσα στις σκέψεις σου. Σε προσκαλεί να μπεις στη ροή του, να αφήσεις το βάρος του διαχωρισμού, να αφυπνιστείς στη χωρίς εμπόδια λειτουργία της συνείδησης. Εδώ, σε αυτό το ιερό τώρα, αποκαλύπτεται ό,τι πραγματικά συμβαίνει. Εδώ, είσαι ένα με το αρχαίο ρεύμα της ζωής. Εδώ, είσαι σπίτι.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου