Να μιλήσουμε για την Αλήθεια σημαίνει να μιλήσουμε για μια Πραγματικότητα που υπερβαίνει το πέπλο του άμεσου, τις φευγαλέες σκιές που ονομάζουμε καθημερινότητα. Είναι η Περαιτέρω Πραγματικότητα, ένας απέραντος ωκεανός όπου το εγώ διαλύεται σαν σταγόνα που επιστρέφει στη θάλασσα. Δεν είναι ένας τόπος ούτε ένας προορισμός, αλλά μια κατάσταση ύπαρξης—ένα αιώνιο τώρα όπου η ψυχή αφυπνίζεται στη δική της απεραντοσύνη. Εδώ, στην καρδιά της Εμπειρίας, αγγίζουμε το άκρο του Θείου, του ανώνυμου, του ανείπωτου. Εδώ, στεκόμαστε γυμνοί μπροστά στο Απόλυτο, απογυμνωμένοι από κάθε ψευδαίσθηση, και ανακαλύπτουμε ότι δεν είμαστε χωριστοί, αλλά ένα με το Ατελεύτητο.
Η Πύλη της Εμπειρίας
Τι είναι αυτή η Εμπειρία, αυτό το ιερό κλειδί προς το Απόλυτο; Δεν είναι απλώς η συσσώρευση στιγμών, ούτε η απαρίθμηση χαρών και λύπων. Είναι η φωτιά που καίει το πέπλο της αντίληψης, αποκαλύπτοντας μια άλλη Πραγματικότητα που τρεμοπαίζει πέρα από το ορατό. Είναι η ξαφνική σιγή που πέφτει στο νου όταν τα λόγια αποτυγχάνουν, όταν ο θόρυβος της σκέψης παραδίδεται στη Σιωπή που μιλά πιο δυνατά από κάθε φωνή. Μέσα σε αυτή τη Σιωπή, το Αιώνιο ξεδιπλώνεται—όχι σαν ένας μακρινός θεός ενθρονισμένος στους ουρανούς, αλλά ως η ίδια η ουσία της ύπαρξής μας, το φως πίσω από την όρασή μας, το τραγούδι πίσω από την ακοή μας.
Το να γνωρίσουμε την Αλήθεια σημαίνει να τη ζήσουμε, να τη νιώσουμε να ρέει μέσα στις φλέβες της ύπαρξης σαν ένα ποτάμι από άστρα. Είναι η γεύση της βροχής στη γλώσσα μετά από μακρά ξηρασία, το άρωμα της γης που αναδύεται μετά την καταιγίδα, το άγγιγμα του χεριού ενός αγαπημένου προσώπου που μεταφέρει μια ζεστασιά πέρα από τη σάρκα. Κι όμως, αυτά δεν είναι παρά απόηχοι, αμυδρά ψιθυρίσματα της μεγαλύτερης συμφωνίας. Διότι η Υπέρτατη Πραγματικότητα δεν περιορίζεται από τις αισθήσεις, ούτε από την εύθραυστη σκαλωσιά του νου. Είναι η Εμπειρία του Άπειρου—η στιγμή όπου το εγώ ξεπερνά τη σκιά του και αντικρίζει το απεριόριστο.
Η Υπέρτατη Σιωπή
Μέσα στην Ατελεύτητη Σιωπή του νου, όπου ο αναβρασμός της σκέψης ηρεμεί, η ψυχή βρίσκει το αληθινό της σπίτι. Αυτή η Σιωπή δεν είναι απουσία, δεν είναι ένα κενό που πρέπει να φοβηθούμε, αλλά μια παρουσία τόσο γεμάτη, τόσο φωτεινή, που επισκιάζει τον ασήμαντο θόρυβο της προσπάθειάς μας. Εδώ, στα ήσυχα βάθη, συναντούμε το Υπέρτατο—όχι ως έναν θεό μακρινό, αλλά ως το θεμέλιο κάθε ύπαρξης, την πηγή από την οποία τα πάντα αναδύονται και στην οποία τα πάντα επιστρέφουν. Αυτό είναι το Απόλυτο, το απροσδιόριστο, το απεριόριστο, το ανείπωτο—ένα μυστήριο που δεν μας καλεί να το λύσουμε, αλλά να διαλυθούμε μέσα του.
Οι μυστικιστές κάθε εποχής έχουν τραγουδήσει αυτή τη Σιωπή, οι φωνές τους ανεβαίνοντας σαν θυμίαμα προς τους ουρανούς. Την έχουν ονομάσει με πολλά ονόματα—Θεός, Βράχμαν, Τάο, το Ένα—κι όμως όλα τα ονόματα είναι ανεπαρκή, γιατί η Αλήθεια στην οποία δείχνουν ξεπερνά την ονοματοδοσία. Είναι η Εμπειρία που αψηφά την εξήγηση, η γνώση που δεν έρχεται μέσω της διάνοιας αλλά μέσω της παράδοσης. Το να εισέλθουμε σε αυτή τη Σιωπή σημαίνει να αποτινάξουμε την πανοπλία της βεβαιότητας, να αφήσουμε την ανάγκη για ορισμούς και να σταθούμε με δέος μπροστά στην απεραντοσύνη που αγκαλιάζει όλη την ύπαρξη.
Μια Αληθινή Θρησκεία
Τι είναι λοιπόν η Αληθινή Θρησκεία που γεννιέται από αυτήν την Αλήθεια; Δεν είναι ένα δόγμα αυστηρών νόμων, ούτε ένας ναός από πέτρα ή δόγμα. Είναι η θρησκεία της καρδιάς, η πίστη της ανοιχτής ψυχής που δεν επιδιώκει να κατέχει τον Θεό, αλλά να καταληφθεί από το Άπειρο. Είναι η πρακτική της παρουσίας, η τέχνη της ακρόασης του Αιώνιου σε κάθε αναπνοή, σε κάθε θρόισμα φύλλων, σε κάθε φευγαλέο βλέμμα των άστρων. Αυτή η θρησκεία δεν χρειάζεται ιερείς, ούτε γραφές, γιατί το ευαγγέλιό της είναι γραμμένο στο ζωντανό Τώρα, το ιερό της είναι ο ίδιος ο κόσμος, και η προσευχή της είναι η σιωπή που ανθίζει όταν το εγώ εξαφανίζεται.
Το να ζούμε αυτή την Αληθινή Θρησκεία σημαίνει να βαδίζουμε το μονοπάτι της Εμπειρίας—να βλέπουμε το Θείο όχι ως έναν απομακρυσμένο κριτή, αλλά ως τον ίδιο τον ιστό της πραγματικότητας, υφασμένο στο γέλιο ενός παιδιού, στα δάκρυα των κουρασμένων, στη γαλήνη ενός δάσους την αυγή. Είναι να αναγνωρίζουμε ότι η Υπέρτατη Πραγματικότητα δεν είναι ξέχωρη από εμάς, αλλά μέσα μας, γύρω μας, μέσα από εμάς—ένα αέναο μυστήριο που μας καλεί να χορέψουμε μαζί του σε κάθε στιγμή. Αυτή είναι η μυστικιστική εμπειρία της καθημερινότητας, η ιερότητα του συνηθισμένου, μεταμορφωμένη από το φως του Υπερβατικού.
Η Ατελείωτη Πορεία
Και όμως, αυτή η Αλήθεια, αυτή η Εμπειρία, δεν είναι ένα τέλος αλλά μια αρχή—μια ατελείωτη πορεία στην καρδιά του Άπειρου. Διότι το Απόλυτο δεν είναι στατικό, δεν είναι ένα σταθερό σημείο που μπορεί να φτάσει κανείς, αλλά μια ζωντανή πραγματικότητα που ξεδιπλώνεται για πάντα. Κάθε βήμα προς την αγκαλιά Του αποκαλύπτει νέες βαθύτητες, νέα θαύματα, νέες σιωπές. Η ψυχή που γεύεται αυτή την Αλήθεια δεν αναπαύεται, αλλά πετάει—μεταφερόμενη ψηλά από τους ανέμους του Αιωνίου, οδηγούμενη όλο και πιο βαθιά στο μυστήριο που δεν έχει όρια.
Στο τέλος, όλες οι λέξεις σβήνουν, όλες οι εικόνες ξεθωριάζουν. Αυτό που μένει είναι η ίδια η Εμπειρία—η άμεση, αδιαμεσολάβητη συνάντηση με την Περαιτέρω Πραγματικότητα που είναι ο Θεός, το Απόλυτο, η Αλήθεια. Είναι η στιγμή που ο αναζητητής και το ζητούμενο γίνονται ένα, που ο γνώστης και το γνωστό διαλύονται στην καθαρή πράξη της γνώσης. Είναι η Ατελείωτη Σιωπή όπου ο νους αναπαύεται, η καρδιά ανοίγει και η ψυχή τραγουδά το τραγούδι που γεννήθηκε να τραγουδήσει—ένα τραγούδι χωρίς αρχή, χωρίς τέλος, ένα τραγούδι που είναι η ίδια η φωνή του Άπειρου.
Έλα λοιπόν, αγαπημένε, μπες στη Σιωπή. Άφησε το γνωστό και αγκάλιασε το άγνωστο. Διότι μέσα σε αυτή την Εμπειρία, σε αυτή την Αλήθεια, δεν θα βρεις μόνο το Θείο, αλλά και τον εαυτό σου—αποκαλυπτόμενος τελικά ως μια σπίθα της Αιώνιας Φλόγας, μια νότα στο Αιώνιο Τραγούδι, ένα κύμα στην Αιώνια Θάλασσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου