Μα τι παράξενο:
Όλα όσα μας αποχαιρετούσαν στον γεμάτο όνειρα απόπλου,
καθώς σφύριζαν οι σειρήνες των πλοίων,
καθώς τραβούσαμε τα σχοινιά για να σαλπάρουμε,
καθώς ανεβάζαμε με έξαψη τις άγκυρες όσων αγαπούσαμε,
για να ελευθερωθούμε από τον εναγκαλισμό τους,
Κι αν στέκονταν ακόμα εκεί,
είχαν αλλάξει μορφή, μόνο και μόνο επειδή είχαμε ταξιδέψει,
μόνο και μόνο επειδή τα είχαμε αντικρίσει, ενώ ενδίδαμε στη λαγνεία των ωκεανών.
Μα ο ωκεανός ήταν μια αδιέξοδη λίμνη
Και οι τρικυμίες μας παλίρροια, που μας επέστρεφε στα μέρη της παιδικότητας.
Θελήσαμε να ανταλλάξουμε τη δύσκολα κερδισμένη ελευθερία με λίγη από την πρωτινή αγάπη και αθωότητα.
Δρόμοι, σπίτια, τοπία, ουρανοί, όλα ήταν εκεί, στο σκηνικό, που χρόνια κουβαλούσαμε μαζί μας σα φυλαχτό, σαν κατάρα, σαν προσμονή, σαν πρόσχημα.
Όλα ήταν εκεί και μας περίμεναν, όπως μας διαβεβαίωναν εξάλλου τα γράμματα, που λαμβάναμε, και τα μηνύματα όσων είχαμε αφήσει πίσω.
Λες και θα διαρκούσαν για πάντα..
Μα ευτυχώς!!
Μόνο τα πρόσωπα κάπως σαν λίγο να γέρασαν, και ίσως τα στενάκια να παρέμειναν πολύ μικρά, για να χωρέσουν την πολύπλευρη εμπειρία μας!
Και ίσως κάποιοι, οι πιο σημαντικοί, να έχουν φύγει για τα αληθινά και ανεπίστρεπτα ταξίδια.
Όμως..
Σα να κέρωσε το αυθόρμητο γέλιο του παιδιού μέσα μας
και οι αναίτιες χαρές εξαργυρώθηκαν για μια επίφαση σοφίας.
Να!
Η αγνότητα στις χαρακιές του προσώπου εκπορνεύθηκε κι έγινε λογική και επιστήμη.
Μα γιατί τα παιχνίδια μας μοιάζουν πια με παρωδίες και οι φροντίδες μας γιατί συμμάχησαν με το χρόνο και μας χλευάζουν;
Γιατί είμαστε τόσο θλιμμένοι κι ας περπατάμε στα μέρη που γεννηθήκαμε;
Γιατί πια καταλάβαμε πως η ευτυχία είναι τόσο αναίτια, όσο το σκίρτημα του βρέφους στην αγκαλιά της μητέρας του
Τόσο πολύτιμη όσο η απορία ενός παιδιού μπροστά στο αυτονόητο
και τόσο άυλα υφασμένη, όσο η ελάχιστη και πελώρια λεπτομέρεια στα ξύλα του πρώτου κρεβατιού μας
Μα πιο πολύ γίναμε δυστυχισμένοι επειδή τώρα ξέρουμε πως
Τα μόνα αληθινά ταξίδια είναι αυτά χωρίς επιστροφή.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου