Το πρώτο είναι το ψέμα, το να μιλάει δηλαδή κανείς για πράγματα που δε γνωρίζει και ούτε μπορεί να γνωρίζει, σαν να τα γνώριζε και σαν να μπορούσε να τα γνωρίζει.
Όταν ο άνθρωπος το καταλάβει αυτό , αρχίζει να φοβάται το ψέμα και πάλι όχι για λόγους ηθικής, αλλά για το ότι δεν μπορεί να ελέγξει το ψέμα του και για το ότι το ψέμα του τον εξουσιάζει, δηλαδή εξουσιάζει τις άλλες του λειτουργίες.
Το δεύτερο επικίνδυνο χαρακτηριστικό που βρίσκει μέσα του είναι η φαντασία.
Διαπιστώνει ότι η φαντασία είναι μία καταστρεπτική δύναμη,ότι δεν μπορεί ποτέ να την ελέγξει και ότι πάντα τον παρασύρει μακριά από τις συνειδητές του αποφάσεις, προς κατεύθυνση που δεν σκόπευε να πάει.
Η φαντασία είναι σχεδόν τόσο κακή όσο το ψέμα, στην πραγματικότητα είναι το ψέμα προς τον εαυτό μας.
Ο άνθρωπος αρχίζει να φαντάζεται κάτι για να ευχαριστήσει τον εαυτό του και πολύ γρήγορα αρχίζει να πιστεύει αυτό που φαντάζεται ή τουλάχιστον μέρος απ’αυτό.
Κατόπιν ή ακόμη πριν απ’ αυτό, βρίσκει κανείς πάρα πολλά επικίνδυνα αποτελέσματα στην έκφραση των αρνητικών συναισθημάτων.
Οίκτος για τον εαυτό μας, θυμός, υποψία, φόβος, ενόχληση, ανία, δυσπιστία, ζήλια..
Συνήθως δέχεται κανείς σαν εντελώς φυσική αυτή την έκφραση των αρνητικών συναισθημάτων ή ακόμη και αναγκαία. Πολύ συχνά οι άνθρωποι την αποκαλούν ειλικρίνεια. Φυσικά δεν έχει καμία σχέση με την ειλικρίνεια. Είναι απλώς σημάδι αδυναμίας στον άνθρωπο, σημάδι δύστροπου χαρακτήρα και ανικανότητας να κρατήσει τα παράπονα για τον εαυτό του. Ο άνθρωπος το αντιλαμβάνεται αυτό όταν προσπαθεί να του αντισταθεί.
Το τέταρτο είναι η ομιλία. Η ομιλία αυτή καθαυτή δε βλάπτει. Αλλά για μερικούς ανθρώπους ιδιαίτερα για όσους το προσέχουν λιγότερο, γίνεται πραγματικό ελάττωμα.
Μιλούν όλη την ώρα, όπου κι αν βρίσκονται, καθώς εργάζονται, καθώς ταξιδεύουν, ακόμη και καθώς κοιμούνται.
Ποτέ δε σταματούν να μιλούν αν υπάρχει κάποιος να του μιλήσουν και αν δεν υπάρχει, μιλούν στον εαυτό τους. Αυτό επίσης , πρέπει όχι μόνο να το παρατηρήσει κανείς, αλλά και να του αντισταθεί όσο το δυνατόν περισσότερο.
Οι δυσκολίες που έχει κανείς στο να παρατηρεί αυτές τις τέσσερις εκδηλώσεις –ψέμα, φαντασία, έκφραση αρνητικών συναισθημάτων και άσκοπη ομιλία– θα του δείξουν την απόλυτη μηχανικότητα του και την αδυναμία του ακόμη και να αγωνιστεί εναντίον αυτής της μηχανικότητας, χωρίς βοήθεια, δηλαδή χωρίς νέα γνώση και έμπρακτη βοήθεια.
Πήτερ Ουσπένσκυ, Η ψυχολογία της δυνατής εξέλιξης του ανθρώπου
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου