Όλοι οι υπόλοιποι δεν υπάρχουν γύρω μας. Τους εξαφανίζουμε και τους απαξιώνουμε μαγικά, φορώντας τον αστραφτερό μανδύα της τελειότητας και το φωτοστέφανο στο κεφάλι.
Ο φοβερός εγωισμός μας, η αλαζονεία, ο ναρκισσισμός, η ζήλια και η κακία περισσεύουν.
Κανένα από τα παραπάνω, δεν μας επιτρέπει να ασχοληθούμε με την καλλιέργεια του εσωτερικού μας κόσμου, ούτε να εξελιχθούμε.
Όλα στον υπέρτατο βαθμό, ενώ σπάνε κόκαλα, εμείς ατάραχοι, δεν τα αντιλαμβανόμαστε καν.
Για να διορθώσεις κάτι, πρέπει πρώτα να το παραδεχτείς. Στη προκειμένη, το μόνο μας μάλλον πρόβλημα είναι, τι κάνουν ή τι δεν κάνουν οι άλλοι. Όλοι οι άλλοι είναι λάθος και εμείς απέναντι τους, με το δάχτυλο στη σκανδάλη. Εμείς, οι αναμάρτητοι, οι άμεμπτοι. Τι τραγικό!
Κρύψαμε τους καθρέπτες για να κρίνουμε ανενόχλητοι τους άλλους.
Αυτοί άλλωστε φταίνε πάντα και για όλα. Κοροϊδεύουμε και τον ίδιο μας τον εαυτό. Δεν κοιτάμε την καμπούρα μας, παραμυθιαζόμαστε και νομίζουμε πως τα τακτοποιήσαμε όλα και πάλι μέσα μας τέλεια.
Συνεχίζουμε το έργο μας, με βασικό εργαλείο τη γλώσσα τη φαρμακερή και το φτυάρι στο χέρι, για να ανοίγουμε το λάκκο των άλλων. Να κοιτάξουμε τα μούτρα μας στον καθρέπτη, να αναλογιστούμε τα λάθη μας, να κάνουμε πίσω μια φορά, ούτε συζήτηση. Όλα καλά.
Η απόλυτη κατάντια τελικά. Μάλλον ξεχνάμε, πως όσο και να κρυφτούμε, υπάρχει ένα μάτι, που βλέπει τα πάντα. Από αυτό, δεν γλιτώνει κανείς.
Έρχεται η σωστή ώρα και ας αποστρεφόμαστε τους καθρέπτες. Η χαρά δεν κρατά πολύ.
Ό,τι κάνει ο καθένας θα το βρει μπροστά του. Το μόνο σίγουρο τελικά!
Ο φοβερός εγωισμός μας, η αλαζονεία, ο ναρκισσισμός, η ζήλια και η κακία περισσεύουν.
Κανένα από τα παραπάνω, δεν μας επιτρέπει να ασχοληθούμε με την καλλιέργεια του εσωτερικού μας κόσμου, ούτε να εξελιχθούμε.
Όλα στον υπέρτατο βαθμό, ενώ σπάνε κόκαλα, εμείς ατάραχοι, δεν τα αντιλαμβανόμαστε καν.
Για να διορθώσεις κάτι, πρέπει πρώτα να το παραδεχτείς. Στη προκειμένη, το μόνο μας μάλλον πρόβλημα είναι, τι κάνουν ή τι δεν κάνουν οι άλλοι. Όλοι οι άλλοι είναι λάθος και εμείς απέναντι τους, με το δάχτυλο στη σκανδάλη. Εμείς, οι αναμάρτητοι, οι άμεμπτοι. Τι τραγικό!
Κρύψαμε τους καθρέπτες για να κρίνουμε ανενόχλητοι τους άλλους.
Αυτοί άλλωστε φταίνε πάντα και για όλα. Κοροϊδεύουμε και τον ίδιο μας τον εαυτό. Δεν κοιτάμε την καμπούρα μας, παραμυθιαζόμαστε και νομίζουμε πως τα τακτοποιήσαμε όλα και πάλι μέσα μας τέλεια.
Συνεχίζουμε το έργο μας, με βασικό εργαλείο τη γλώσσα τη φαρμακερή και το φτυάρι στο χέρι, για να ανοίγουμε το λάκκο των άλλων. Να κοιτάξουμε τα μούτρα μας στον καθρέπτη, να αναλογιστούμε τα λάθη μας, να κάνουμε πίσω μια φορά, ούτε συζήτηση. Όλα καλά.
Η απόλυτη κατάντια τελικά. Μάλλον ξεχνάμε, πως όσο και να κρυφτούμε, υπάρχει ένα μάτι, που βλέπει τα πάντα. Από αυτό, δεν γλιτώνει κανείς.
Έρχεται η σωστή ώρα και ας αποστρεφόμαστε τους καθρέπτες. Η χαρά δεν κρατά πολύ.
Ό,τι κάνει ο καθένας θα το βρει μπροστά του. Το μόνο σίγουρο τελικά!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου