Σας παρακαλώ, όμως, να λάβετε υπόψη ότι σε όλη αυτή τη συζήτηση εγκωμιάζω την ώριμη ηλικία που είναι καλά θεμελιωμένη στη νιότη. Κατά συνέπεια -όπως είπα κάποτε με τη σύμφωνη γνώμη όλου του ακροατηρίου μου-το γήρας που πρέπει να υπερασπίζεται τον εαυτό του μόνο με τα λόγια είναι δυσάρεστο. Οι ρυτίδες και τα γκρίζα μαλλιά δεν μπορούν άξαφνα να απαιτήσουν σεβασμό. Μόνο όταν τα πρότερα χρόνια του βίου έχουν ξοδευτεί σωστά, μπορεί το γήρας να αδράξει τους καρπούς τnς εκτίμησης.
Κι όταν αυτό έχει επιτέλους συμβεί, τα σημάδια του σεβασμού μπορεί αρχικά να μοιάζουν ασήμαντα ή και ανάξια λόγου – πρωινές επισκέψεις, προσκλήσεις για συναντήσεις, να σε παραμερίζει ο κόσμος όταν περνάς και να σηκώνεται όταν πλησιάζεις, να σε συνοδεύουν κατά την είσοδο και τnv έξοδό σου από τον χώρο των συνελεύσεων, να ζητούν τη συμβουλή σου. Εμείς οι Ρωμαίοι ασκούμε σχολαστικά αυτούς τους τρόπους ευγενείας, όπως συμβαίνει σε όλα τα υπόλοιπα αξιοπρεπή κράτη.
Έχει αναφερθεί ότι ο Λύσανδρος ο Λακεδαιμόνιος, για τον οποίο μόλις σας μίλησα, έλεγε ότι η πόλη του ήταν η καλύτερη για τους ηλικιωμένους, αφού στον τόπο του συμπεριφέρονταν στους γέροντες με περισσότερο σεβασμό και ευλάβεια από οπουδήποτε αλλού. Μια ιστορία λέει πως κάποτε στην Αθήνα ένας γέροντας πήγε σε ένα κατάμεστο θέατρο να δει ένα έργο, αλλά κανένας από τους συμπολίτες του δεν του παραχώρησε τη θέση του. Ωστόσο όταν έφτασε στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο για τους απεσταλμένους από τη Σπάρτη που επισκέπτονταν την πόλη, όλοι τους σηκώθηκαν και τον προσκάλεσαν να καθίσει.
Αυτή η πράξη τους επιδοκιμάστηκε με εγκαρδιότητα από το πλήθος, πράγμα που προέτρεψε έναν Σπαρτιάτη να πει: «Αυτοί οι Αθηναίοι γνωρίζουν τι είναι καλή συμπεριφορά, αλλά δεν την εφαρμόζουν».
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου