Το δράμα να έρχεται η στιγμή και να μην ξέρεις τι να κάνεις μαζί της

Στη ζωή μας υπάρχουν κάποιες στιγμές ικανές να αλλάξουν όλο μας τον κόσμο. Στιγμές που δεν μπορούμε να ξεχάσουμε. Που συνέβησαν πράγματα στον κατάλληλο χρόνο, στις ιδανικές συνθήκες. Η στιγμή που συναντάμε τον έρωτα που ποτέ δεν πιστεύαμε πως θα μπορούσε να έρθει. Η μέρα που βρίσκουμε μια αγγελία για δουλειά εκεί που δεν το περιμένουμε -και είναι και στα μέτρα μας. Το τηλεφώνημα που μας λέει πως ακυρώθηκε μια θέση και άδειασε μία για μας. Στιγμές που μπορεί να μη φέρνουν μαζί τους κάτι μακροπρόθεσμο, αλλά καταφέρνουν να μας σημαδέψουν.

Στιγμές που κάποιοι πιστεύουν πως είναι καρμικές και πως ήταν γραφτό να συμβούν κι άλλοι πως τις δημιουργούμε εμείς. Πως αν δεν έκανες τυχαία εκείνο το κλικ σε κάτι που είδες, δε θα έβρισκες ποτέ τη δουλειά που έψαχνες. Πως αν δεν έπαιρνες εκείνο το λεωφορείο, δε θα ήσουν τώρα με τον άνθρωπο που είσαι. Κι έτσι γεννιούνται κάποια ερωτήματα. Περιμένουμε και αφήνουμε τις μοίρες να παίζουν και να γνέθουν με τις κλωστές τους τη ζωή μας ή παίρνουμε τα κουβάρια τους στα χέρια μας και πάμε να δημιουργήσουμε όσα επιθυμούμε;

Ίσως η αλήθεια να είναι κάπου στη μέση. Φυσικά και δε γίνεται να καθόμαστε και να περιμένουμε να έρθουν όλα ουρανοκατέβατα. Τυχαία να περάσει αυτός ο «κάποιος» έξω από το σπίτι μας και να χτυπήσει την πόρτα. Τυχαία, η τέλεια δουλειά να εμφανιστεί στο inbox μας από το πουθενά. Χρειάζεται δουλειά. Ψάξιμο και προετοιμασία. Γιατί όσο τυχαία και καρμικά κι αν πούμε πως έρχονται όλα, αν δεν είμαστε έτοιμοι, με τον ίδιο τρόπο θα φύγουν. Και ναι, ίσως εκείνη τη μέρα, αν δεν μπαίνατε σε εκείνο το λεωφορείο να μη γνωριζόσασταν με το άλλο σας μισό, αλλά επειδή γνωριστήκατε, δε σημαίνει πως έγινε το θαύμα και πως δε χρειάζεται προσπάθεια. Και τη δουλειά, πάλι εσείς πρέπει να την κάνετε.

Κάθε στιγμή στη ζωή μας κουβαλάει πράγματα μαζί της. Κάποια τα αφήνει γενναιόδωρα έξω από την πόρτα μας και άλλα συνεχίζει να τα κρατάει και πρέπει να προσπαθήσουμε πολύ να τα πάρουμε. Όταν εμείς ανοίξουμε την πόρτα, είναι δική μας ευθύνη τι θα κάνουμε με όσα μας έφερε. Η κατάλληλη στιγμή, λοιπόν, είναι αυτή που νιώθουμε εμείς έτοιμοι. Που ξέρουμε να περιμένουμε και που γνωρίζουμε τις αντοχές μας. Έχουμε καταλάβει τι χρειαζόμαστε, και όταν το δούμε να περνάει από μπροστά μας πάμε και του πιάνουμε κουβέντα. Και φτιάχνουμε εμείς την επόμενη στιγμή. Κι αν και αυτή μας αρέσει, φτιάχνουμε ακόμα μία. Κι αν προχωράει και μέσα μας ξεβολεύεται κάτι, είμαστε εκεί που πρέπει. Και πάμε για την επόμενη. Κι έτσι φτιάχνουμε τη ζωή μας. Εμείς γεμίζουμε τον δρόμο μας. Με δικές μας στιγμές, επιλογές και αποφάσεις. Όλα βασισμένα στα δικά μας συναισθήματα.

Κι αν αργήσει να έρθει αυτό το κάτι, δεν ξαπλώνουμε και κοιτάμε το ταβάνι περιμένοντας να πέσει η ευκαιρία, η συνάντηση στο κεφάλι μας. Σηκωνόμαστε και ζούμε. Προχωράμε. Δημιουργούμε. Δε μένουμε στάσιμοι. Συνεχίζουμε κι ας μας λείπει κάτι. Ας βγούμε εκεί έξω να το ψάξουμε, να το δημιουργήσουμε. Κι αν είναι να έρθει η κατάλληλη στιγμή, καλώς να έρθει. Αν πάλι έχει σταματήσει κάπου αλλού πρώτα, δε χάθηκε κι ο κόσμος. Εμείς στον δρόμο είμαστε. Θα μας βρει. Έτσι κι αλλιώς, ίσως κάπου να βάζουν το χεράκι τους κι οι μοίρες.

Σοβαρά όμως, όπως και να το πάρουμε, η ζωή θέλει ζωή. Θέλει δημιουργία. Οι στιγμές, οι κατάλληλες στιγμές, φεύγουν γρήγορα και είναι στο χέρι μας πώς θα τις διαχειριστούμε, πώς θα τις καλωσορίσουμε και με ποιον τρόπο θα αξιοποιήσουμε όσα έχουν να μας προσφέρουν.