Δεν πιστεύω πια στις άτεγκτες ηθικές και εικόνες προς τα έξω, τις είδαμε και αυτές.
Δεν πιστεύω πια στο “τί θα πει ο κόσμος”, γιατί ο κόσμος λέει, έτσι κι αλλιώς.
Καλά κάνεις, λέει.
Άσχημα κάνεις, λέει.
Το θέμα είναι τί λες εσύ σε σένα κάθε βράδυ που πας για ύπνο και κάθε πρωί που ξυπνάς.
Πόσο καλά είσαι εσύ, με τα όσα έχεις πράξει.
Πόσο εύκολα εκπτύσσονται οι πνεύμονές σου από την ανακούφιση που νιώθεις.
Πιστεύω στην ανθρωπιά την ανθρώπινη.
Πιστεύω στην ευγένεια.
Πιστεύω στον λόγο του ανθρώπου.
Στην μπέσα του.
Στον διάλογο.
Πιστεύω στα λάθη, στις ατέλειες.
Πιστεύω στις επαναπροσεγγίσεις μετά από αυτοπροσδιορισμούς και απολογισμούς.
Πιστεύω στην ευαλωτότητα, την ευελιξία, την ευαισθησία την ίδια.
Στα συναισθήματα που δεν ντρέπονται να φανούν.
Πιστεύω στο αυθεντικό και όχι στις κόπιες.
Πιστεύω στην δύναμη του να κοιτάς μέσα σου με ευσπλαχνία και να λες έκανα λάθος.
Αδίκησα.
Και να ζητάς συγγνώμη.
Πιστεύω στον σεβασμό και στην εκτίμηση.
Στις δεύτερες ευκαιρίες που αξίζουν να δίνονται, όταν όμως, η λάθος συμπεριφορά έχει κατανοηθεί.
Πιστεύω στην ενσυναίσθηση.
Στο χάδι.
Στο μαζί.
Στα λάθη που γίνονται μαζί και μαζί ξαναφτιάχνονται σε σωστά.
Την συμπόνοια, την αυτο-συμπόνοια όταν εγώ έχω κάνει λάθος.
Και είναι οκ να κάνω λάθος.
Όπως όλοι.
Πιστεύω στην συγχώρεση.
Του άλλου και του εαυτού μας.
Ειδικά του εαυτού μας.
Πιστεύω στην απενοχοποίηση.
Στο να ελευθερώνουμε τα μέσα μας και να προχωράμε όταν πρέπει.
Στην προσωπική εξέλιξη, εκείνη που ευθύνεται για την όμορφη πλευρά μας, την ομορφιά την μέσα, της ψυχής.
Γιατί τελικά μόνο αυτό μένει, το από μέσα.
Είναι πολύ οκ, να είμαστε γεμάτοι ατέλειες.
Αδέξιοι; Πληγωμένοι; Με λάθη;
Είναι πολύ εντάξει.
Αρκεί, να μαθαίνουμε δυο πράγματα.
Να διορθωνόμαστε στον χρόνο του ο καθένας και να μην ζυγιάζουμε, να μην ξεπουλάμε την αξία μας σε όλο αυτό.
Αξίζουμε, παρά τα λάθη, παρά τις απορρίψεις, παρά τις εγκαταλείψεις, τις αδικίες, παρά τις ατέλειες.
Αξίζουμε, όσο παραμένουμε ανθρώπινα, ευάλωτα, ευαίσθητα, ταπεινά και τρωτά, άνθρωποι.
Γεμάτοι λάθη, μα με αξία.
Δεν πιστεύω πια στο “τί θα πει ο κόσμος”, γιατί ο κόσμος λέει, έτσι κι αλλιώς.
Καλά κάνεις, λέει.
Άσχημα κάνεις, λέει.
Το θέμα είναι τί λες εσύ σε σένα κάθε βράδυ που πας για ύπνο και κάθε πρωί που ξυπνάς.
Πόσο καλά είσαι εσύ, με τα όσα έχεις πράξει.
Πόσο εύκολα εκπτύσσονται οι πνεύμονές σου από την ανακούφιση που νιώθεις.
Πιστεύω στην ανθρωπιά την ανθρώπινη.
Πιστεύω στην ευγένεια.
Πιστεύω στον λόγο του ανθρώπου.
Στην μπέσα του.
Στον διάλογο.
Πιστεύω στα λάθη, στις ατέλειες.
Πιστεύω στις επαναπροσεγγίσεις μετά από αυτοπροσδιορισμούς και απολογισμούς.
Πιστεύω στην ευαλωτότητα, την ευελιξία, την ευαισθησία την ίδια.
Στα συναισθήματα που δεν ντρέπονται να φανούν.
Πιστεύω στο αυθεντικό και όχι στις κόπιες.
Πιστεύω στην δύναμη του να κοιτάς μέσα σου με ευσπλαχνία και να λες έκανα λάθος.
Αδίκησα.
Και να ζητάς συγγνώμη.
Πιστεύω στον σεβασμό και στην εκτίμηση.
Στις δεύτερες ευκαιρίες που αξίζουν να δίνονται, όταν όμως, η λάθος συμπεριφορά έχει κατανοηθεί.
Πιστεύω στην ενσυναίσθηση.
Στο χάδι.
Στο μαζί.
Στα λάθη που γίνονται μαζί και μαζί ξαναφτιάχνονται σε σωστά.
Την συμπόνοια, την αυτο-συμπόνοια όταν εγώ έχω κάνει λάθος.
Και είναι οκ να κάνω λάθος.
Όπως όλοι.
Πιστεύω στην συγχώρεση.
Του άλλου και του εαυτού μας.
Ειδικά του εαυτού μας.
Πιστεύω στην απενοχοποίηση.
Στο να ελευθερώνουμε τα μέσα μας και να προχωράμε όταν πρέπει.
Στην προσωπική εξέλιξη, εκείνη που ευθύνεται για την όμορφη πλευρά μας, την ομορφιά την μέσα, της ψυχής.
Γιατί τελικά μόνο αυτό μένει, το από μέσα.
Είναι πολύ οκ, να είμαστε γεμάτοι ατέλειες.
Αδέξιοι; Πληγωμένοι; Με λάθη;
Είναι πολύ εντάξει.
Αρκεί, να μαθαίνουμε δυο πράγματα.
Να διορθωνόμαστε στον χρόνο του ο καθένας και να μην ζυγιάζουμε, να μην ξεπουλάμε την αξία μας σε όλο αυτό.
Αξίζουμε, παρά τα λάθη, παρά τις απορρίψεις, παρά τις εγκαταλείψεις, τις αδικίες, παρά τις ατέλειες.
Αξίζουμε, όσο παραμένουμε ανθρώπινα, ευάλωτα, ευαίσθητα, ταπεινά και τρωτά, άνθρωποι.
Γεμάτοι λάθη, μα με αξία.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου