Στην πραγματικότητα, τόσο η νοητική αντίληψη όσο κι η λεκτική έκφραση είναι ανθρώπινες κατασκευές. Στοχεύουν στο υπαρκτό, αλλά δεν είναι βίωμα του υπαρκτού. Παραμένουν στο εξωτερικό επίπεδο της περιγραφής, της κατασκευής. Η Αλήθεια είναι πάνω από την νόηση και τις λέξεις. Οι περιγραφές μπορεί να είναι ακριβείς ή ανακριβείς, πλήρεις ή ελλιπείς, πραγματικές ή φανταστικές, κλπ., κλπ…
Αυτό που Υπάρχει Πραγματικά Είναι Εδώ, Πάντα, Παρόν, άσχετα από το τι αντιλαμβανόμαστε ή περιγράφουμε, κλπ.
Όσο πιο πολύ προσεγγίζεις την Αλήθεια (μέσα από τις περιγραφές) τόσο προσπαθούμε να απελευθερωθούμε από την κατασκευασμένη (απολιθωμένη συχνά) αντίληψη-γλώσσα και επιχειρούμε να μιλήσουμε με όρους «βιώματος», που προέρχονται από την άμεση επαφή με την Πραγματικότητα. Έτσι, παντού, σε ολόκληρο τον πλανήτη, και πάντα, μέσα στην ιστορία, οι άνθρωποι που προσέγγιζαν την Αλήθεια προσπαθούσαν να οδηγήσουν τους άλλους στην Βίωση της Αλήθειας, πέρα από τις περιγραφές, στην ζωή, στην πράξη, εδώ, τώρα. Υπάρχει μια Παγκόσμια Εσωτερική Παράδοση που αναδύθηκε από μόνη της (και δεν είναι κατασκεύασμα κάποιων συγκεκριμένων ανθρώπων), μια Γλώσσα του Βιώματος που κατανοούσαν όλοι οι μυημένοι. Υπάρχει λοιπόν, εκ των πραγμάτων, μια Ενότητα στην Ανθρώπινη Αντίληψη για το Πραγματικό, πέρα από τους όποιες εξωτερικές αντιλήψεις-λεκτικές εκφράσεις.
Η Αλήθεια Είναι Μία, η Αληθινή Θρησκεία είναι Μία, η Αληθινή Φιλοσοφία είναι Μία: Είναι η Προσέγγιση και η Περιγραφή του Πραγματικού. Δεν υπάρχει λοιπόν ανατολική, δυτική θρησκεία, ούτε ανατολική, δυτική φιλοσοφία. Η ανθρώπινη προσπάθεια είναι μία και η ανθρώπινη γνώση είναι μία. Ακόμα και σαν «γεωγραφικοί» όροι, οι όροι ανατολικός, δυτικός, είναι περιορισμένοι, αφού το περιεχόμενο, σαν εμπειρία και γνώση, είναι το ίδιο.
Είναι μονάχα οι διανοούμενοι που αδυνατούν να ανυψωθούν ως το Βίωμα της Αλήθειας και παραμένουν στις περιγραφές. Θεωρούν μάλιστα πως αναλύοντας νοητικά-γλωσσικά κάτι, κάποιο αντικείμενο, το αποσαφηνίζουν, αποκαλύπτοντας το πραγματικό περιεχόμενό του, ενώ στην πραγματικότητα το μόνο που αποσαφηνίζουν και τακτοποιούν είναι η δική τους αντίληψη για τα πράγματα.
Ποια είναι τελικά η διαφορά ανάμεσα στην Οδό της Ζωής, της Βίωσης της Αλήθειας, και την διανοητική αντίληψη-λεκτική περιγραφή της Πραγματικότητας; Στην πρώτη περίπτωση Αυτό που Υπάρχει, Αυτό που Συμβαίνει, Προηγείται κι η αντίληψη κι οι περιγραφές έρχονται απλά σαν καταστάλαγμα εμπειρίας και συμπέρασμα. Στην δεύτερη περίπτωση η αντίληψη αποκτά κυρίαρχο ρόλο κι είναι αυτή η αντίληψη που θα μας μιλήσει, θα μας εξηγήσει αυτό που υπάρχει, αυτό που συμβαίνει. Με άλλα λόγια στην πρώτη περίπτωση έχουμε Ζωή και συμπερασματική σκέψη, ενώ στην περίπτωση της διανόησης έχουμε σκέψη, αποκάλυψη (μέσω της σκέψης δήθεν) της ζωής, του πραγματικού. Στην πρώτη περίπτωση ζούμε και περιγράφουμε. Στην δεύτερη περίπτωση σκεφτόμαστε, περιγράφουμε, αλλά δεν ζούμε. Μάλιστα αυτή η σχιζοφρενική στάση οδηγεί στον διαχωρισμό θεωρητικού-πρακτικού. Αλλά σπάνια εφαρμόζουμε, ή εφαρμόζουμε άσχημα. Κάποιος που είναι Δίκαιος μπορεί να μιλήσει για δικαιοσύνη. Οι διανοούμενοι μιλούν για Δικαιοσύνη που πρέπει να εφαρμοσθεί αλλά δεν εφαρμόζουν ποτέ. Δυστυχώς ο κόσμος κυβερνιέται όχι από Σοφούς κι Αυθεντικούς Ανθρώπους αλλά από διανοούμενους της υστεροβουλίας, της υποκρισίας και της απάτης.
Αν κάποιος θέλει να Προσεγγίσει την Αλήθεια πρέπει να το κάνει Βιώνοντας την Αλήθεια κι όχι μένοντας στις περιγραφές της Αλήθειας. Το ταξίδι στην αντίληψη-γλώσσα είναι πάντα μια κατασκευή, κάτι τεχνητό. Δεν οδηγεί ποτέ στην Αλήθεια. Η Αλήθεια Είναι Ζωντανή. Αναπνέει, Κινείται, Αλλάζει, Εξελίσσεται κι Ολοκληρώνεται. Τρέχει μπροστά και πάντα Προηγείται από όλες τις απολιθωμένες περιγραφές της Πραγματικότητας.
Το Αληθινό Ταξίδι της Σοφίας σε βγάζει έξω, στην Αληθινή Ζωή, σε αυτά που υπάρχουν, που μπορείς να αγγίξεις. Το ταξίδι της διανόησης είναι μια ονειροπόληση στον χώρο του φανταστικού.
Η Αλήθεια δεν χρειάζεται λέξεις. Απλά Συμβαίνει. Είναι η φαντασία που για να υπάρξει χρειάζεται λέξεις για να περιγραφεί. Οπότε Όποιος Είναι Αληθινά Σοφός εγκαταλείπει την διανόηση, καίει τα βιβλία ή τα πετάει και Ζει… Και εμείς, εδώ, (θα ρωτήσει κάποιος) γιατί γράφουμε; Απλά χρησιμοποιούμε τον διανοητικό λόγο-γλώσσα για να τον υπερβούμε. Αν το πετυχαίνουμε, ο λόγος μπορεί να δικαιωθεί (μονάχα σαν μέσο για την προσέγγιση της Αλήθειας, όχι σαν η Αλήθεια), διαφορετικά τα λόγια μας δεν είναι παρά αέρας που ταξιδεύει μακριά και χάνεται.
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
Είναι προφανές, ότι όταν συνήθως φθάνουν σε αυτό το σημείο οι χριστιανοί, τα λογικά επιχειρήματα δεν τους έχουν βοηθήσει και τα μόνα που έχουν είναι επιχειρήματα προσωπικού βιώματος, για τα οποία συνήθως νομίζουν ότι είναι μοναδικά στην θρησκεία τους και ένα εξαιρετικό όπλο που θα διαλύσει την “πλάνη” μας, αφού με αυτά δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα, φθάνει απλά η αναφορά τους και η δήλωση ότι, αν ήμασταν και εμείς ορθόδοξοι θα το βιώναμε.
“Η θρησκεία μας, λένε, (εν προκειμένω η Ορθοδοξία), δεν είναι θρησκεία και δεν έχουν σημασία όλα αυτά”. Αυτό φυσικά είναι μεγάλο ψέμα που τονίζει την υποκρισία τους, αλλά φυσικά δεν το καταλαβαίνουν, απόδειξη ότι ήδη έχουν χύσει πολύ μελάνι και πλέον εκατομμύρια bytes για να μας αποδείξουν ότι ισχύουν όλα αυτά που πλέον τώρα δεν τους ενδιαφέρουν, όχι γιατί άλλαξαν γνώμη αλλά γιατί δεν μπορούν να τα χρησιμοποιήσουν πλέον, γιατί δεν πείθουν όταν βρουν αντίλογο με στοιχεία. Αυτό που έχει σημασία, λένε, είναι η Ιερά Παράδοση και το ορθόδοξο βίωμα. “Έλα και εσύ στην Εκκλησία ή σε έναν πνευματικό, άφησε την καρδιά σου ελεύθερη και τότε θα δεις”.
Φυσικά, εδώ τους διαφεύγει ότι οι περισσότεροι, αν όχι όλοι από εμάς γεννηθήκαμε και ανατραφήκαμε χριστιανικά και μάλιστα ορθόδοξα σαν και αυτούς. Τους διαφεύγει ότι γνωρίζουμε πολύ καλά και τα της πίστης τους και τα του ορθόδοξου βιώματος. Ας τα δούμε λίγο περισσότερο…
Η Ιερά Παράδοση δεν είναι τίποτα άλλο παρά μύθοι κυρίως μέσα από τα απόκρυφα κείμενα ή τα αγιολόγια, που αρχικά δεν ήθελαν να τα θεωρήσουν ως επίσημα και ιερά βιβλία, αλλά κάποια γεγονότα από αυτά τους είναι χρήσιμα, ή τα θεωρούν αυθεντικά όπως τους βίους των αγίων, που φυσικά για ένα σοβαρό ερευνητή είναι αναξιόπιστα, πέρα από το να μας δείξουν το περιβάλλον μέσα στο οποίο δημιουργήθηκαν και που απευθύνονται. Ή τα απόκρυφα που εκεί οι αντιφάσεις κτυπάνε κόκκινο, αλλά έχουν κάποια στοιχεία που τους βοηθούν να ολοκληρώσουν την μυθολογία τους.
Άλλωστε, έχει δειχθεί ότι η αποστολική συνέχεια, όπως λένε, είναι φτιαχτή και έγινε εκ των υστέρων για να αυθεντικοποιήσουν κάποιοι τις επισκοπικές τους έδρες. Τίποτα λοιπόν το χρήσιμο και το ουσιαστικό δεν προσφέρει η παράδοση αυτή και φυσικά κανένα επιχείρημα αληθείας.
Το βίωμα είναι η μυστικιστική εμπειρία ακόμα και η έκσταση που έχει ο κάθε θεϊστής μόνος ή σαν ομάδα και που νομίζει ότι μόνο αυτός ή μόνο στην δική του θρησκεία υπάρχει ή είναι αυθεντική και ότι αυτό το όραμα, όνειρο, ευφορία, σημάδι ή όποιο άλλο βίωμα, οφείλεται αποκλειστικά στο θεό του ή σε κάποιο άγιο του.
Σαν ομάδα, το έχουν στην Εκκλησία ή τραγουδώντας ύμνους όπου αισθάνονται ευφορία, την ευφορία της αγέλης που έχει κάτι κοινό. Εδώ βέβαια τα πρωτεία τα έχουν οι διάφορες προτεσταντικές οργανώσεις κυρίως στην Αμερική, κάποιες από τις οποίες όλα αυτά τα έχουν αναγάγει σε “επιστήμη”.
Σαν άτομα βιώνουν την εμπειρία τους με την προσευχή και την συνεχή εστίαση στα της πίστης τους, όπου τυχαία, πραγματικά, φανταστικά, ψυχολογικά ή ακόμα και ψυχιατρικά περιστατικά, παίρνουν ξαφνικά αξία και συγκεκριμένη νοηματοδότηση και πιστεύουν ότι είναι απαντήσεις που δίνονται προσωπικά σε αυτούς από έναν θεό ή άγιο ή απαντήσεις στις προσευχές τους.
Δυστυχώς για αυτούς και η ιατρική και η βιολογία και η ψυχολογία, αλλά ακόμα και η πρακτική για όσους έχουν μυαλό, έχουν δείξει ότι τα βιώματα αυτά είναι καθαρά προσωπικά, εξαρτώνται μόνο από τον συγκεκριμένο άνθρωπο ή ομάδα, τροφοδοτούνται δε από το ασυνείδητό του, που είναι επηρεασμένο από τον κοινωνικό του περίγυρο. Όπως έχω ξανατονίσει, αν και τους το υπενθυμίζουμε συνέχεια και αυτοί συνέχεια θέλουν να το αγνοούν, ότι υπάρχουν και άλλες θρησκείες με αντίστοιχα, θαύματα, βιώματα, αγίους κ.λπ. Τίποτα λοιπόν δεν μπορεί να δείξει ότι το βίωμα του κάθε ανθρώπου προέρχεται από κάπου έξω από τον άνθρωπο και τον κοινωνικό του περίγυρο, για αυτό και λέγεται προσωπικό βίωμα. Τα δε βιώματα, ανά σέκτα και θρησκεία είναι παρόμοια, άρα δεν έχουν καμία αυθεντικότητα, καμία καθολική αποδοχή, εκτός αν φασιστικά όλοι αποδεχθούμε την ίδια θρησκευτική ιδεολογία, που και αυτό είναι σχετικό όπως αποδείχθηκε με τις αιρέσεις και πάντα ο κάθε ένας θα διαφοροποιείται λίγο ή πολύ κατά καιρούς από το σύνολο. Το ξεκάθαρο στοιχείο, είναι ότι αν υπήρχε κάτι αληθινό στα βιώματα μίας θρησκείας και μόνο, τότε δεν θα υπήρχαν πολλές θρησκείες και θα υπήρχε μόνο μια, αυτή με το αληθινό βίωμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου