Εκτός από τις πρώτες μέρες της ζωής τους στην μητρική αγκαλιά.
Δεν γνώρισαν ούτε έμαθαν.
Στηρίχτηκαν μόνο στο ένστικτό τους γι’ αυτοσυντήρηση κι έτσι το μόνο που κατάφεραν ήταν να παραμείνουν αγρίμια.
Να καλύπτουν τις βασικές τους ανάγκες και τίποτ’ άλλο.
Υπάρχουν και οι άνθρωποι – αγρίμια που δεν γεννήθηκαν τέτοιοι αλλά έγιναν στην πορεία του χρόνου.
Άνθρωποι που ξέχασαν την αγάπη, γιατί πρώτη τους ξέχασε αυτή.
Άνθρωποι που δεν βγαίνουν από τις σπηλιές τους παρά μόνο για λόγους επιβίωσης.
Άνθρωποι μόνοι.
Στο φως μισοκλείνουν τα μάτια.
Δεν έχουν συνηθίσει τόση λάμψη γύρω τους.
Η ζεστασιά που απορρέει από αυτό, τους θερμαίνει τα κόκκαλα κι εκείνοι δεν έχουν γνωρίσει παρά μόνο υγρασίες και κακουχία.
Παραξενεύονται μα δεν φεύγουν.
Κοντοστέκονται να νιώσουν αυτό το φως που σαν κύμα σκάει κι εξαπλώνεται μέσα τους.
Αυτό το φως που λύνει όλους τους κόμπους, οι οποίοι σφιχτά τούς κρατούσαν κοντά στα κλουβιά τους.
Γιατί οι άνθρωποι γίνονται θηρία χωρίς το φως.
Χωρίς την αγάπη.
Χάνοντας την επαφή μαζί της, χάνουν την ταυτότητά τους.
Ξεχνάνε.
Ξεχνάνε πώς είναι ν’ αγαπιέσαι.
Πώς είναι να χωράς ολόκληρος στην ύπαρξη του άλλου και να μην σου περισσεύει τίποτα.
Πώς είναι να υπάρχεις για να ζει ο άλλος κι όχι μόνο ο εαυτός σου.
Και σκοτώνουν.
Σκοτώνουν το παιδί μέσα τους.
Σκοτώνουν την αθωότητα και την εμπιστοσύνη.
Σκοτώνουν την χαρά κι όλες τις στιγμές που κάποτε αγαπήθηκαν.
Σαν παιδιά απροστάτευτα.
Σαν προσευχές που εισακούστηκαν.
Σαν άγγελοι θεόσταλτοι.
Οι άνθρωποι ημερεύουν μόνο όταν αγαπιούνται.
Κρύβουν βαθιά τα νύχια τους για να μπορούν, χωρίς να τραυματίσουν, να επιστρέψουν χάδια.
Λούζονται στο φως κι εξαγνίζουν την ψυχή τους.
Δεν διψάνε πια για αίμα ούτε πεινάνε για σάρκα.
Το μόνο που θέλουν είναι να γευματίζουν από το πιάτο της αγάπης κι αυτό τώρα το μοιράζονται μ’ ευγνωμοσύνη.
Γιατί το θηρίο μέσα τους εξοντώθηκε.
Γιατί σώθηκαν από την εξορία.
Γιατί τώρα επέστρεψαν σπίτι τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου