Οι άνθρωποι συστήνονται στην αρχή και γνωρίζονται στο τέλος

Όλοι μαθαίνουν πώς να χτίσουν πράγματα για τον δικό τους κόσμο με ανυπομονησία και αδημονία για την χαρά της δημιουργίας. Τη χαρά που τους ικανοποιεί την κοινωνική αποδοχή, την ένταξη σε όμοιους κύκλους ανθρώπων με κοινά γνωρίσματα και χαρακτηριστικά.

Από την παιδική ηλικία ξεκινάει η διαδικασία και εξελίσσεται σε έναν αυτοματοποιημένο τρόπο λειτουργίας στην ενήλική ζωή.

Μαθαίνουν πως να γίνονται αρεστοί, πως να συγχρονίζονται, πως να πλησιάσουν. Μαθαίνουν πως να διατηρήσουν, πως να μαλώσουν, πως να συγκρουστούν και πως να ξεπεράσουν τα εμπόδια.

Οι άνθρωποι μαθαίνουν να ανήκουν κάπου γιατί είναι κοινωνικά όντα με ανεπτυγμένο το αίσθημα της συμβίωσης.

Δεν μαθαίνουν όμως πώς να φεύγουν από ανθρώπους.

Πως ο άνθρωπος να φεύγει από έναν άλλον άνθρωπο.

Μια κοινωνία μεγαλωμένη με τον φόβο να μην μείνει μόνη, να μην σπάσει τους δεσμούς και ελευθερωθεί. Να μην εκφράζει ελεύθερα αυτά που θέλει να πει. Υπό το φόβο της μοναξιάς.

Λες και είναι ντροπή να είσαι ελεύθερος.

Σάμπως η επίμονη αγκίστρωση δεν είναι ντροπή.

Να μάθεις να φεύγεις από ανθρώπους που δεν αντέχουν άλλο αυτό που είσαι. Μην μένεις με το ζόρι, μην επιμένεις να αλλάξεις τα αισθήματα των άλλων. Μην περιμένεις να σε διώξουν σαν ανεπιθύμητο επισκέπτη.

Να μάθεις πως ό,τι χτίζεται κάποια στιγμή γκρεμίζεται.

Δεν ξέρεις ποτέ πότε θα έρθει αυτή η στιγμή αλλά να είσαι έτοιμος ανά πάσα στιγμή για το φευγιό.

Να φεύγεις σαν κυρία, σαν κύριος με το κεφάλι ψηλά.

Φύλαξε μέσα σου το παρελθόν, πάρε αγκαλιά τις αναμνήσεις και προχώρα μπροστά.

Είναι δύσκολο το ξέρω. Πρέπει όμως να τιμηθούν τα ‘θέλω’ και τα ‘δεν θέλω’ όλων.

Να μάθεις να φεύγεις με αγάπη μέσα στην καρδιά σου. Έχεις τόσα πολλά να διαχειριστείς που δεν πειράζει αν δεν τα καταφέρεις σε όλα.

Μην μαστιγώνεσαι άδικα.

Μάθε να φεύγεις σαν ενήλικας για το παιδί που μεγάλωσε μέσα σου.

Οι άνθρωποι συστήνονται στην αρχή και γνωρίζονται στο τέλος…