ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΚΑΙ «ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ»

Η Αντίληψη δεν «ταυτίζεται» με κανένα «περιεχόμενο» με καμία ιδέα, ιδιότητα, η συμπεριφορά.

Είναι η «εμμονή» στην «μνήμη», στην «γνώση», που διατηρεί την φλόγα της περιορισμένης ύπαρξης.

Προοίμιο

Η Συνείδηση Είναι Μία και Μόνο. Κάθε «Συνείδηση», έστω κι αν εμφανίζεται σαν «Διαφοροποιημένη» είναι στην πραγματικότητα Αυτή η Μία Συνείδηση που λειτουργεί μέσα από κάποιους περιοριστικούς όρους και σε ιδιαίτερες συνθήκες, σε περιορισμένες καταστάσεις. Η Συνείδηση Αναγνωρίζεται από τον Εαυτό της σαν Επίγνωση, Γνώση, σαν Ανεξάντλητη «Παραγωγική Δύναμη Γνώσης» και σαν «Χωρίς Περιορισμούς Δημιουργική Δύναμη Ιδιαίτερων Αντιλήψεων» που υποστασιοποιούνται. Έτσι Εμφανίζονται τα διάφορα «Υποκειμενικά» και αντικειμενικά φαινόμενα.

Η Κυριότερη (αλλά όχι μοναδική) Λειτουργία της Συνείδησης είναι η Αντίληψη, (γι’ αυτό και οι όροι συχνά «ταυτίζονται», όχι οντολογικά αλλά γνωσιολογικά). Τι είναι Αντίληψη; Είναι η γνώση, η αναγνώριση, η «πληροφόρηση» για «κάτι». Αυτό μπορεί να γίνεται με άμεση αίσθηση, με παραγωγική διαδικασία ή με έμμεση πληροφόρηση μέσω καταλλήλου οργάνου από εξωτερικές πηγές (όπως στην περίπτωση που η Συνείδηση είναι ενσωματωμένη και δέχεται μέσω του «φορέα» τις πληροφορίες από τον εξωτερικό κόσμο. Με άλλα λόγια η Αντίληψη είναι μια «γενική λειτουργία» της Συνείδησης που υφίσταται είτε υπάρχει κάποιος εξωτερικός φορέας είτε όχι. Δεν περιορίζεται δηλαδή μόνο στην εξωτερική αντίληψη.

Με αυτή την έννοια η Αντίληψη είναι η «Όραση» της Συνείδησης. Έτσι η Συνείδηση μπορεί να Αντιλαμβάνεται, να «Ορά», να «Βλέπει», το Ανεξιχνίαστο Μυστήριο της Ύπαρξής της, την «Αντικειμενική Παρουσία» της, την Παρουσία της μέσα στον Χώρο, την Παρουσία της μέσα στον Χρόνο και σε ιδιαίτερες καταστάσεις στους κόσμους του Χρόνου.

Η Αντίληψη, έτσι όπως περιγράφεται, είναι μια Λειτουργία, η «Όραση». Σαν τέτοια δεν ταυτίζεται με το «περιεχόμενό» της. Αυτό έχει τεράστια σημασία κι ένα βαθύ νόημα γιατί υποδηλώνει την «Ανεξαρτησία» της Συνείδησης, της Αντίληψης, από οποιεσδήποτε ιδιαίτερες καταστάσεις βιώνει η Συνείδηση μέσα στην Δημιουργία. Ταυτόχρονα αποκαλύπτει και τον Δρόμο της Απελευθέρωσης της «Διαφοροποιημένης Συνείδησης» που νομίζει ότι δεσμεύεται κάπου.

Να πούμε ακόμα ότι για την «Διαφοροποιημένη» Ενσωματωμένη Συνείδηση ασφαλώς υπάρχουν στο «περιεχόμενό» της κάποια «σταθερά στοιχεία» όπως η «Ύπαρξη», η «Αντικειμενική Παρουσία», η Παρουσία στον Χώρο, η Ατομική Παρουσία στον Χρόνο. Όμως όλο το περιεχόμενο που αφορά την ζωή μέσα στον χρόνο δεν είναι σταθερό και αλλάζει. Ο κύκλος των μετενσωματώσεων αφορά ακριβώς την ζωή στους κατώτερους κόσμους του Χρόνου (τον νοητικό κόσμο, τον ενεργειακό κόσμο, τον κόσμο των υλικών φαινομένων). Η Απελευθέρωση αφορά την Έξοδο από τους κόσμους του Χρόνου. Η «Εξέλιξη» στους Ανώτερους, πιο «Εσωτερικούς» Κόσμους είναι ένα άλλο θέμα.

Ακόμα, χαρακτηρίζοντας την Αντίληψη σαν «Όραση» θα πρέπει να πούμε ότι αυτά που «συλλαμβάνει η «Όραση» (είτε Άμεσα την Ίδια την Ουσία, είτε όσα Δημιουργεί, είτε τα «αντικείμενα») είναι Φως, Διαφοροποιήσεις του Φωτός, Φαινόμενα του Φωτός. Η Υπέρτατη Κατάσταση της Ουσίας Είναι το Πρωταρχικό Φως, το Αδιαφοροποίητο Υπερκόσμιο Φως, το Φως το Αληθινό. Όλα τα άλλα είναι «Διαβαθμίσεις του Φωτός».

Το Φως Είναι Ενέργεια, Υπερκόσμια Ενέργεια Ασύλληπτης Ισχύος. Το υλικό φως (του ήλιου, η της πυρηνικής ενέργειας) είναι το ελάχιστο.

Επίσης η «Καθαρή Όραση» χαρακτηρίζεται σαν «Φώτιση» Αυτό έχει και κυριολεκτική και συμβολική σημασία.

Τέλος, η Ορθή Αντίληψη, η «Καθαρή Όραση» ονομάζεται Λόγος. Για αυτό ο Λόγος σε κάποιες Παραδόσεις (Ηράκλειτος, Στωικοί, Χριστιανισμός) θεωρείται η Αρχή της Δημιουργίας. Είναι ακόμα η Βάση του Ορθολογικού Λογισμού, της καθαρής σκέψης.

Η Αληθινή Γνώση του Όντος

Υπάρχει Μία και Μόνο Συνείδηση. Είναι ακριβώς η Βασική Λειτουργία της Συνείδησης, η Αντίληψη, που δίνει την Δυνατότητα να Εμφανίζονται όλα τα Φαινόμενα (Υποκειμενικά και «αντικειμενικά»). Με την Διαφοροποίηση της Αντίληψης, δηλαδή του «περιεχομένου» της παίρνουν «υπόσταση» όλα τα φαινόμενα.

Κάθε Συνείδηση (οποιαδήποτε συνείδηση) δεν είναι παρά Αντανάκλαση της Μιας Συνείδησης (του Όλου) μέσα στις ιδιαίτερες «συνθήκες» της Δημιουργίας. Όλα αυτά έχουν εξηγηθεί σε προηγούμενες ομιλίες μας (ανατρέξτε εκεί). Κάθε Συνείδηση είναι Αντίληψη (με την έννοια που περιγράψαμε πιο πάνω). Κι η Αντίληψη είναι μια εγγενής υπερβατική λειτουργία της Συνείδησης και δεν εξαρτάται από εξωτερικές συνθήκες ή υλικό φορέα (ή πρόσληψη πληροφοριών από έναν «αντικειμενικό» κόσμο). Η Αντίληψη είναι απλά «Όραση». Είναι ανεξάρτητη από το «περιεχόμενό» της. Όπως εξηγήσαμε υπάρχουν στο «περιεχόμενο» της Αντίληψης κάποιες «Σταθερές» αλλά το «περιεχόμενο» που υπόκειται στον χρόνο δεν είναι σταθερό και μπορεί και αλλάζει.

Ας το εξηγήσουμε αυτό πρακτικά. Η Συνείδηση-Αντίληψη (όταν είναι Ενσωματωμένη) στην Φυσική της Κατάσταση είναι Αφυπνισμένη (σε Αληθινή Εγρήγορση), Εδώ, Τώρα. Όλες οι λειτουργίες της εκδηλώνονται φυσικά, ανεμπόδιστα. Η επίγνωση τα αγκαλιάζει όλα σε μια ενότητα και δεν υπάρχει «απόσταση» ανάμεσα σε εμάς και τα πράγματα. Η σκέψη (σαν εσωτερικοποίηση των παραστάσεων, σαν εννοιοποίηση των «πραγμάτων» και φυσικός συσχετισμός των πραγμάτων, κλπ.) λειτουργεί απρόσκοπτα. Η μνήμη λειτουργεί αντικειμενικά. Οι αισθήσεις είναι σε πραγματική επαφή με τον εξωτερικό κόσμο. Όλα λειτουργούν, απλώς λειτουργούν. Σε αυτή της «κατάσταση» (την ζωή όπως εξελίσσεται) δεν υπάρχουν προσωπικές εμπειρίες, συσσώρευση προσωπικών μνημών, γνώσεων, εμπειριών. Η ζωή δεν αφήνει «ίχνη». Ανασαίνει στο Παρόν κι εξαντλείται στην Στιγμή.

Εδώ, στην «κατάσταση» που περιγράψαμε (και κάποιοι ίσως βλέπουν τις «ομοιότητες» με αυτό που ονομάζουν «Διαλογισμό») η Συνείδηση-Αντίληψη δεν ταυτίζεται με το «περιεχόμενό» της. Το «περιεχόμενο» ρέει συνεχώς, ανανεώνεται κάθε στιγμή και δεν «δένεται» στον χρόνο. Η Συνείδηση-Αντίληψη είναι Ανεξάρτητη, Ελεύθερη από το «περιεχόμενο». Ζει στο Απόλυτο Παρόν και δεν δεσμεύεται από τον Χρόνο.

Ασφαλώς, αυτό που περιγράφουμε είναι μια «κατάσταση» που λίγοι βιώνουν ή μπορούν να βιώσουν, Είναι για κάποιους μια ιδανική κατάσταση αλλά όχι κάτι που ζουν. Στην πραγματικότητα αυτό που θέλουμε να δείξουμε είναι ότι η Συνείδηση-Αντίληψη είναι ή μπορεί να είναι, όντως, ανεξάρτητη από το «περιεχόμενό» της. Αυτή η δυνατότητα είναι εγγενής σε κάθε συνείδηση, σε κάθε άνθρωπο.

Έτσι, για να αναδυθούμε στην Αληθινή Γνώση της Ίδιας της Φύσης μας που λειτουργεί εδώ σαν Αντίληψη, για να Γνωρίσουμε τον Εαυτό μας, σαν Αντίληψη, πρέπει να κατανοήσουμε τι είναι η Αντίληψη και τι σχέση έχει με το «περιεχόμενό» της. Είναι μια σχέση παροδική με ό,τι σχετίζεται με τον χρόνο. Αυτό μπορεί στον καθένα να Ανοίξει τον Δρόμο προς την Απελευθέρωση και μετά την Ολοκλήρωση στο Όλον (πέρα από κάθε «Διαφοροποίηση», στην Πλήρη Συνειδητοποίηση ότι Είμαστε η Μία Συνείδηση, δηλαδή στην Πλήρη Αφύπνιση).

Οι περισσότεροι άνθρωποι στον πλανήτη ζουν με ένα τρόπο διαφορετικό από αυτόν που περιγράψαμε, τόσο κοινό που όλοι γνωρίζουν για τι πράγμα μιλάμε. Είναι «ταυτισμένοι» με το «περιεχόμενο» της αντίληψής τους, το οποίο συγκροτείται από προκαταλήψεις, λανθασμένους συλλογισμούς και συμπεράσματα, ανόητες δοξασίες. Γιατί ζουν έτσι; Επειδή «εκπαιδεύονται» να ζουν έτσι.

Η Παγκόσμια Αυταπάτη

Υπάρχει Μία και Μόνο Συνείδηση. Ό,τι Εμφανίζεται (Υποκειμενικά κι Αντικειμενικά Φαινόμενα) στην «Δημιουργία» δεν είναι παρά «Αντανακλάσεις» του Ενός Όλου μέσα στην «Κίνηση» της Αντίληψης, τελικά ένα Νοητικό Φαινόμενο. Όλα είναι «Αντανακλάσεις» του Όλου μέσα σε ιδιαίτερες συνθήκες και περιορισμούς. Κάθε Συνείδηση, κάθε ον δεν είναι παρά το Όλον μέσα στην «ιδιαιτερότητά» του. Ακόμα και ένας κόκκος σκόνης δεν είναι παρά το Όλον μέσα στην συγκεκριμένη παρουσία του.

Όλα είναι Αυτό το Ίδιο το Όλον κι Όλα «εξελίσσονται προς την Ολοκλήρωσή τους στο Όλον (προς την Ανάδυση στο Όλον).

Υπάρχουν εκατομμύρια κατοικημένοι πλανήτες στο Σύμπαν με διάφορα όντα (κι ίσως άγνωστης «σύνθεσης»). Υπάρχουν όντα σε διαφορετικά στάδια «εξέλιξης» κι ασφαλώς όντα περισσότερο εξελιγμένα από τους γήινους. Η «εξέλιξη» στον πλανήτη γη βρίσκεται ακόμα σε πολύ πρώιμο στάδιο. Παρότι υπάρχουν χιλιετηρίδες ιστορίας πίσω μας και παρόλο τον δήθεν πολιτισμό μας και την τεχνολογική ανάπτυξη εξακολουθούμε να είμαστε «άγριοι». Αυτό φαίνεται από την διεθνή πολιτική κατάσταση, από το «επίπεδο» των κοινωνιών μας και από την νοητική κατάσταση της ανθρωπότητας. Κοινωνίες της αδικίας και της ανισότητας, του πλούτου και της εξαθλίωσης κι άνθρωποι μέσα στην άγνοια που χειραγωγούνται σαν ζώα, αυτός είναι ο σύγχρονος κόσμος. Έτσι ήταν πάντα και θα είναι για χιλιετίες ακόμα.

Οι άνθρωποι, σε ολόκληρο τον πλανήτη, είναι «άγριοι» κι αναθρέφουν «άγριους» ανθρώπους. Κάθε παιδί που γεννιέται στον κόσμο, μέσα από την «κοινωνικοποίησή» του γίνεται ότι είναι κι οι άλλοι. Δύσκολα ξεφεύγει κάποιος από το «πλήθος».

Στην πραγματικότητα, αν Όλα είναι «Αντανακλάσεις» του Ενός (του Παντός) μέσα στην Ρέουσα Φαινομενικότητα, τότε Όλα, Κάθε Ον, κάθε Συνείδηση (σαν «Αντανάκλαση» του Όλου) φέρνει εγγενώς, Μέσα της, όλες τις Δυνάμεις και τις Δυνατότητες του Όλου και την Σίγουρη Προοπτική να Αναδυθεί στο Όλον. Αυτή η «Συνειδητοποίηση», η Ανάδυση στο Όλον, η Απελευθέρωση από όλους τους περιορισμούς, της ζωής, του Χρόνου, του Χώρου, της Περιορισμένης Ύπαρξης, είναι η Υπέρτατη Γνώση, η Υπέρτατη Ζωή, η Υπέρτατη «Επίτευξη». Η Αληθινή Αυτογνωσία, η Γνώση (κι η «Εμπειρία») της Αληθινής, Απέραντης, Άχρονης και Άχωρης και Αδημιούργητης Φύσης μας είναι η Πραγματική Ολοκλήρωση του» Όντος».

Εν τούτοις ελάχιστα όντα, ελάχιστοι άνθρωποι στον πλανήτη μπορούν να αναγνωρίσουν και να Βιώσουν την Αληθινή Υπερβατική Φύση τους. Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι βυθισμένοι μέσα στο παγκόσμιο συλλογικό όνειρο της ανθρωπότητας που μέσα στην άγνοια αντιλαμβάνεται διαφορετικά κι επιβάλλει την παγκόσμια αμάθεια σαν επιστήμη, γνώση, παιδεία, κρατώντας το «ανθρώπινο είδος» χαμηλά, εμποδίζοντάς το να «εξελιχθεί».

Η Αληθινή Γνώση είναι η Γνώση του Εαυτού (το «γνώθι σ’ αυτόν» με την Μυστική Δελφική Έννοια). Η Αληθινή Υπέρτατη Επιστήμη είναι η «Αληθινή Ανθρωπολογία», που αναγνωρίζει τον Πραγματικό Οντολογικό, Γνωσιολογικό και Ηθικό Χαρακτήρα του Ανθρώπου που Βαδίζει προς την Ολοκλήρωση, που Διαφωτίζει την ανθρώπινη νοημοσύνη και Καθοδηγεί προς την Υπέρτατη Ζωή της Ελευθερίας. Όλες οι άλλες Γνώσεις κι επιστήμες είναι δευτερεύουσες κι ίσως ασήμαντες γιατί δεν σε κάνουν άνθρωπο. Δείτε το παγκόσμιο εκπαιδευτικό σύστημα, παράγει «επιστήμονες» αλλά δεν δημιουργεί αληθινούς ανθρώπους. Σίγουρα υπάρχει κάτι «σάπιο» στο βασίλειο της ανθρώπινης εκπαίδευσης.

Έτσι, οι κοινωνίες, μέσα στην αμάθειά τους, αναπαράγουν την αμάθεια, την ελλιπή γνώση και σέρνονται σαν τα φίδια στην σκόνη της ιστορίας. Δεν μπορούν να πετάξουν σαν τα πουλιά στον Απέραντο Ουρανό της Αληθινής Ελευθερίας. Η Αληθινή Ελευθερία Υπάρχει Μέσα σε όλα τα όντα, ακόμα και σε ένα κόκκο σκόνης, αλλά πόσοι το νοιώθουν;

Αν η κοινωνίες είναι κοινωνίες των «αγρίων» κι αν αναθρέφουν τα παιδιά τους σαν «άγριους», εναπόκειται στον καθένα, στην οντολογική, γνωσιολογική κι ηθική ευθύνη του καθενός, να απομακρυνθεί από αυτού του είδους τις κοινωνίες και να αναζητήσει στην Έρημο του Φιλοσοφικού Λόγου την Αληθινή Γνώση.

Οι άνθρωποι, με την αμάθεια και την χαμηλή νοημοσύνη τους βρωμίζουν ακόμα και το «Ιερό», την «Αντίληψη του Θεού». Αντί να δείξουν, ακολουθώντας τους Μεγάλους Σοφούς της Ανθρωπότητας, τον Δρόμο προς την Αυτογνωσία, προς την Εσωτερική Γνώση της Αληθινής Αιώνιας Φύσης μας, πιστεύουν και διδάσκουν κι επιβάλλουν πλήθος ανοησιών στους σύγχρονους ναούς της αμάθειας. Ακόμα και την θρησκεία την έκαναν μια βρώμικη υπόθεση, μια θλιβερή διαστρέβλωση της «ιερής αναζήτησης», μια παρωδία γνώσης.

Είναι άραγε τυχαίο που όλοι οι Πραγματικοί Σοφοί έζησαν και δίδαξαν «έξω από τα τείχη της πόλης»;

Ο «Ταυτισμός» με το «περιεχόμενο», το εγώ, η περιορισμένη δράση

Γιατί όμως οι κάτοικοι αυτού του πλανήτη, η ανθρωπότητα, οι άνθρωποι, βρίσκονται σε αυτό το χαμηλό επίπεδο «εξέλιξης»; Το να λέμε απλά ότι η εξέλιξη της ανθρωπότητας βρίσκεται σε πρώιμο στάδιο και χρειάζεται ιστορικός χρόνος για να προχωρήσει η ανθρωπότητα είναι ίσως μια «λογική» εξήγηση, αλλά αυτό δεν απαλλάσει τους ανθρώπους, όλους τους ανθρώπους, από την Υπαρξιακή Ευθύνη τους.

Στην πραγματικότητα η Συνείδηση, ακόμα κι όταν βρίσκεται σε περιορισμούς και σύγχυση, διατηρεί πάντα μια βαθιά ηθική εγρήγορση. Αυτή είναι η «ηθική συνείδηση» των ανθρώπων. Όλοι γνωρίζουν το Δίκαιο, το Καλό και το Κακό. Οι «επιλογές» τους δεν τους απαλλάσουν από την ηθική ευθύνη. Οι άνθρωποι της Σκιάς, οι σκοτεινοί άνθρωποι, γνωρίζουν πολύ καλά τι κάνουν. Αν αγνοούν τις συνέπειες και δεν λογαριάζουν τους συνανθρώπους τους αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα υποστούν τις συνέπειες. Θα υποστούν τις συνέπειες και για την δική τους επιλογή και για το κακό που κάνουν στους άλλους.

Πως όμως συμβαίνει κι ο Άνθρωπος από Αγαθή Αντανάκλαση του Όλου μέσα στην Υπαρξιακή Ροή, με Όλες τις Δυνάμεις κι Όλες τις Δυνατότητες του Όλου (για Αυτοσυνειδητοποίηση κι Ανάδυση στην Αρχέγονη Καθαρότητα) πέφτει στην άγνοια, στην σύγχυση, στην αμάθεια; Είναι πολύ ενδιαφέρον να διερευνήσουμε τον λειτουργικό μηχανισμό που παγιδεύει τον άνθρωπο. Έτσι θα βρούμε το νήμα της Αριάδνης (της «Ιέρειας της Σοφίας») για να βγούμε από τον Λαβύρινθο της Υπαρξιακής Σκλαβιάς στο Φως της Ελευθερίας.

Ο Άνθρωπος, δηλαδή η Συνείδηση που Έχει Ενσωματωθεί, στην Οντολογική Καθαρότητά του είναι σε Πλήρη Εγρήγορση, με Ανοιχτή Επίγνωση (που τα Αγκαλιάζει όλα) κι Αντίληψη Ανεμπόδιστη που Ρέει στο Παρόν. Λειτουργεί Πλήρως, Ζώντας πάντα στην Παρούσα Στιγμή. Έτσι το «περιεχόμενο» της Αντίληψης ανανεώνεται συνεχώς, είναι πάντα νέο. Όμως μια τέτοια «Κατάσταση» (Λειτουργίας) απαιτεί μέγιστη ενέργεια ζωής. Στην πραγματικότητα ελάχιστα όντα μπορούν να είναι μόνιμα σε μια τέτοια κατάσταση (ακόμα κι όσοι είναι «έμπειροι» στον Αληθινό Διαλογισμό).

Είναι από άποψη «οικονομίας της ζωής» και από βιολογική άποψη πιο «καλό» να αυτοματοποιείται η αντίληψη και να αποθηκεύονται αντιλήψεις και γνώσεις. Έτσι η αντίληψη «ελευθερώνεται» για να επεκταθεί περισσότερο στο πεδίο της ζωής αφού έχει να ασχοληθεί με τα νέα δεδομένα (κι όχι με αυτά που ήδη γνωρίζει). Όμως αυτή η αυτοματοποίηση έχει κάποιες συνέπειες (οντολογικές, γνωσιολογικές, ηθικές) κι εκθέτει τον άνθρωπο σε κινδύνους. Θα το εξηγήσουμε αμέσως τώρα.

Η «αποθήκευση» αντιλήψεων, εμπειριών, μνημών (κι η λειτουργία της αντίληψης με την βοήθεια όλων αυτών) «νοθεύει» την Αρχική Καθαρότητα της Αντίληψης κι αποδίδει στην αντίληψη κάποια «σταθερά» χαρακτηριστικά. Έτσι η Συνείδηση (Αντίληψη) αποκτά μια «Όψη», γίνεται «Πρόσωπο». Η λέξη «πρόσωπο» είναι σύνθετη από την πρόθεση «προς» και το ουσιαστικό «όψη». «Πρόσωπο» είναι «αυτό που φαίνεται», η οντότητα με σταθερά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Αυτό είναι το «ψυχολογικό εγώ», η προσωπικότητα.

Το γεγονός αυτό καθεαυτό, δηλαδή η οντότητα να εμμένει σε μνήμες, γνώσεις, αντιλήψεις, δεν είναι κακό με την προϋπόθεση ότι το «περιεχόμενο» της αντίληψης είναι λογικά ελεγμένο. Αν όμως είναι «λανθασμένο»; Τότε όλο το διανοητικό οικοδόμημα των ανθρώπων, του ανθρώπου, καταρρέει.

Στην πραγματικότητα, είναι φανερό ότι η δόμηση του προσώπου, του εγώ, της προσωπικότητας, σαν λειτουργικός μηχανισμός, είναι μια «κατασκευή. Όταν δεν γίνεται με λογικούς όρους καθίσταται πρόβλημα. Στην Αρχαία Ελλάδα η λέξη «πρόσωπο» σήμαινε το «προσωπείο», δηλαδή μια «κατασκευή» που είχε τα χαρακτηριστικά ανθρώπου. Γνώριζαν μέσα στην Ορφική Παράδοση ότι όλος αυτός ο λειτουργικός μηχανισμός είναι μια «κατασκευή» χωρίς πραγματική οντολογική σημασία. Για αυτό και στο Ιερό Θέατρο που ξεκίνησε από την Διονυσιακή Λατρεία οι υποκριτές χρησιμοποιούσαν τα «προσωπεία». Έδιναν έτσι υπόσταση σε χαρακτήρες ανθρώπων (και συνάμα επέτρεπε στον υποκριτή να υποδυθεί περισσότερους «ρόλους»). Όλα αυτά στην Αρχαία Ελλάδα και στην Αρχαία Λατρεία είχαν παιδαγωγικούς σκοπούς. Μετά το θέατρο ξέπεσε στην κοινοτοπία των ανθρωπίνων υποθέσεων.

Έτσι, η λειτουργία του προσώπου, του εγώ, της προσωπικότητας δεν είναι απλά μια «κατασκευή» αλλά πολύ περισσότερο μια «κακή κατασκευή» με ανυπολόγιστες ανθρωπολογικές συνέπειες. Όταν από αμαθή πρόσωπα θεωρείται ότι η ουσία του ανθρώπου είναι το «πρόσωπο» δηλαδή μια οντότητα με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, τότε η οντότητα γίνεται κάτι «ξεχωριστό» από το Όλον και τα άλλα, μια αποκομμένη οντότητα που βλέποντας μέσα από την ιδιαίτερη αντίληψή της βλέπει το εγώ ξεχωριστό και τα άλλα απέναντι. Έτσι οδηγείται ανεπαίσθητα στην «δυαδική αντίληψη», στην δυαδική σκέψη, με ό,τι συνεπάγεται αυτό.

Οι άνθρωποι δεν ακούνε τους Σοφούς που τους μιλούν για την Πραγματική Ανθρώπινη Φύση. Ακολουθούν τους αμαθείς που υιοθετούν το «πρόσωπο» σαν ανθρώπινη ουσία και την δυαδική σκέψη σαν όργανο γνώσης της πραγματικότητας. Ακόμα και την Ιδέα του Θεού που Είναι το Περιέχον την υποβιβάζουν σε νοητικό περιεχόμενο, ένα είδωλο της σκέψης τους. Και με τέτοιες λανθασμένες προϋποθέσεις και πάνω σε τέτοιες σαθρές βάσεις οικοδομούν φιλοσοφία, θεολογία, θρησκεία, πολιτισμό.

Το χειρότερο δεν είναι ότι οι άνθρωποι διατηρούν ένα νοητικό «περιεχόμενο» με λάθη και ελλείψεις. Αυτό μπορεί και να συγχωρεθεί σαν αμάθεια κι ανοησία. Το χειρότερο είναι ότι οι άνθρωποι ανατρέφονται με λανθασμένες ιδέες. Η στρατιά των αμαθών που κυριαρχεί στην κοινωνία (στις κοινωνίες), στο εκπαιδευτικό σύστημα (και στα πανεπιστήμια και στα άλλα εκπαιδευτικά ιδρύματα), στον δημόσιο λόγο (και στα μέσα διαμόρφωσης γνώμης), στα θρησκευτικά ιδρύματα, εκπαιδεύουν τους ανθρώπους να είναι αμαθείς, ανόητοι και χειραγωγούμενοι πολίτες. Δεν είναι σε θέση να μιλήσουν για την Αληθινή Γνώση, για την Αληθινή Ανθρώπινη Φύση, για το Όλον που είναι στο Βάθος κάθε οντότητας, ακόμα και του κόκκου σκόνης. Γνωρίζουν μόνο να μιλούν για την «προσωπικότητα» που κατασκευάζεται, που χειραγωγείται κι ελέγχεται.

Το πιο εξωφρενικό κι εξωφρενικά γελοίο είναι ότι όλοι αυτοί που ηγούνται της κοινωνίας, πολιτικοί, διανοούμενοι, οικονομικοί παράγοντες, θρησκευτικοί ηγέτες, δεν διαθέτουν περισσότερη νοημοσύνη από τον οποιοδήποτε κοινό άνθρωπο, μπορεί να είναι και πιο χαμηλά. Είναι γυμνοσάλιαγκες που αναρριχώνται στις κάθε είδους εξουσίες και καλύπτουν την ανεπάρκειά τους πίσω από τον αυταρχισμό, την απόλυτη διαφθορά και τον ηθικό ξεπεσμό. Σήμερα η ανθρωπότητα είναι σε μία από τις χειρότερες φάσεις της.

Η «Απελευθέρωση» από το «νοητικό περιεχόμενο» κι η υπέρβαση του εγώ στην Απεραντοσύνη

Τι σημαίνει όμως πρακτικά για τον κάθε άνθρωπο να ζει σήμερα; Καθένας που θέλει να βρει πραγματικά την Αλήθεια πρέπει να αναζητήσει ορθολογικές οντολογικές βάσεις, να ερευνήσει όλο τον λειτουργικό μηχανισμό του εαυτού του και να αποφασίσει να ζήσει στον πραγματικό κόσμο, έξω από το παγκόσμιο όνειρο που συντηρούν οι κοινωνίες με τον αυταρχισμό, τον εκβιασμό και την τιμωρία (όσων διαφοροποιούνται). Θα πρέπει κάποιος να απορρίψει σχεδόν όλο το «νοητικό περιεχόμενο» που του έχει φορτώσει η κοινωνία κι η δική του ηθική αδράνεια και να ξεκινήσει από το «λογικό μηδέν». Δεν είναι εύκολος δρόμος. Είναι όμως ο Μοναδικός Δρόμος.

Ξεχάστε όσα γνωρίζετε, όσα σας έμαθαν, φτύστε την αηδία του δήθεν ανθρώπινου πολιτισμού, της Αδικίας, της Ανισότητας, της βαρβαρότητας και του αθώου αίματος. Ιδού, ο Ορίζοντας της Ελευθερίας είναι Ανέγγιχτος από την ανθρώπινη ανοησία.

Το «πρόσωπο» δεν είναι μια οντολογική αρχή, κάποια ουσία, είναι απλά ο «περιορισμός» του Όλου μέσα σε συνθήκες, καταστάσεις, ιδιαιτερότητες. Το «πρόσωπο» είναι «αντίληψη», «σκέψη», μια λανθασμένη ιδέα και μια πρόληψη. Στηρίζοντας όλη την δυαδική σκέψη σε μια πρόληψη δεν σκεφτόμαστε λογικά. Όλη η δήθεν επιστήμη της δυτικής ψυχολογίας στηρίζεται ακριβώς σε αυτήν την ανοησία, του «προσώπου». Είναι μια ψυχολογία της «φαινομενικότητας», της συμπεριφοράς και της ζωώδους κατάστασης. Τελικά ο «χόμο σάπιενς» της δυτικής επιστήμης είναι απλά «σίμιαν».

Χιλιετηρίδες τώρα οι άνθρωποι αγνοούν και δεν διερευνούν τον λειτουργικό μηχανισμό της αντίληψης, της ορθολογικής σκέψης αλλά περιορίζονται στο να ακολουθούν, σαν τυφλοί, προλήψεις και προκαταλήψεις. Δεν μαθαίνουν στα παιδιά τους «πως» να σκέπτονται αλλά «τι» να σκέπτονται. Το αποτέλεσμα της ανοησίας το βλέπουμε στην εξαθλίωση της ανθρωπότητας που βλέπουμε γύρω μας. Τελικά είμαστε, ακόμα, πολύ «ζώα».

Στην πραγματικότητα, ακόμα κι αν κάποιος δεν αναγνωρίζει άμεσα την ανοησία της ανθρώπινης σκέψης, της ανθρώπινης συμπεριφοράς, μπορεί έμμεσα, μέσω της ορθολογικής σκέψης να βρει διέξοδο στην ανοησία.

Θα πρέπει κάποιος, αν θέλει να βρει την Αλήθεια, για την Ύπαρξη, για τον Αληθινό Εαυτό, για την Ζωή, να διερευνήσει ακριβώς «πως» λειτουργεί. Πόσα από όσα νομίζει ότι γνωρίζει ισχύουν; Πόσα από όσα αντιλαμβάνεται ή πληροφορείται στον δημόσιο βίο είναι αλήθεια; Αν δεν «αδειάσει» κάποιος, τελείως, από την ανοησία, δεν μπορεί να «γεμίσει» με το φως της αλήθειας. Μπορεί η διανόηση που έχει προσωπικό χαρακτήρα και εξυπηρετεί προσωπικούς σκοπούς να οδηγήσει στην «ανθρωπιά»; Αν δεν ανυψωθεί κάποιος στην «αντικειμενικότητα» δεν μπορεί να δώσει περιεχόμενο σε αξίες όπως η αλήθεια, η δικαιοσύνη, η ισότητα, η αγάπη. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος για τον άνθρωπο από την λογική.

Στην πραγματικότητα η Συνείδηση δεν έχει χαρακτηριστικά για να αναγνωριστεί. Απλά αποτελεί το Βάθρο της Ύπαρξης. Κι η Αντίληψη, σαν η Βασική Δύναμη της Ύπαρξης δεν έχει όρια πέρα από αυτά που η Βούληση βάζει. Αυτό σημαίνει πως η Αντίληψη δεν «ταυτίζεται» με κανένα «περιεχόμενο» με καμία ιδέα, ιδιότητα, η συμπεριφορά. Είναι η «εμμονή» στην «μνήμη», στην «γνώση», που διατηρεί την φλόγα της περιορισμένης ύπαρξης. Έτσι η Απελευθέρωση μπορεί να νοηθεί μόνον σαν διάλυση του «προσωπικού συμπλέγματος». Τελικά το «εγώ» είναι η χειρότερη αρρώστια του ανθρώπου.

Σε επόμενο άρθρο θα μιλήσουμε περισσότερο ακριβώς για την Απελευθέρωση, για την Μη-δυαδική αντίληψη και για τον κόσμο της Απεραντοσύνης.