Φαντάζεσαι ν’ αγαπήσεις κάποιον που θα φοβάται μη σε χάσει;

Δεν είναι παραμυθένιες οι αγάπες ούτε χρειάζεται να είναι. Έχουν τα ζόρια τους, έχουν το δράμα τους, έχουν τις αγωνίες τους. Και δεν είναι παραμυθένιες για ακόμα έναν απλούστερο λόγο· αφορούν πάντα δύο ξεχωριστές, αληθινές και κατ’ επέκταση ατελείς προσωπικότητες οι οποίες παλεύουν να βρουν μια κοινή συνισταμένη μέσα απ’ τα εκατοντάδες ψεγάδια τους, επειδή απλά γουστάρονται σε τόσο σπαρακτικό βαθμό που αποφάσισαν να συμβαδίσουν, η γη να γυρίσει ανάποδα.

Φαντάσου λοιπόν πως έρχεται στη ζωή σου ένας τέτοιος άνθρωπος· ένας άνθρωπος που θα κάνει πέρα τις αμφιβολίες σου, που θα τσαλακώσει τον κυνισμό σου, που θα σου δείξει τι πάει να πει ένταση, που θα σε κοιτάζει λες και δεν υπάρχει άλλος κανείς στον χώρο. Πες λοιπόν πως το ίδιο παθαίνεις κι εσύ μαζί του· μην ξεφυσάς με αγανάκτηση και μη μου λες εμένα «ναι, καλά», συμβαίνει, σπάνια μεν, αλλά συμβαίνει. Φαντάσου λοιπόν να ερωτευτείς έναν τέτοιον άνθρωπο.

Έναν άνθρωπο που για χάρη του η μισή σου ψυχή θα καίγεται απ’ την ένταση κι η άλλη μισή θα γαληνεύει απλά και μόνο στο άκουσμα της φωνής του. Κάποιον που θα κάνει την καθημερινότητά σου καλύτερη από αυτά που έβλεπες στις ταινίες, που θα σε κάνει να λουστείς όσα κορόιδευες, που θα σε κακομαθαίνει· όχι απαραίτητα με δώρα, ούτε με μεγάλες χειρονομίες, μα με φιλιά-έκπληξη στη μέση του δρόμου, με αγκαλιές τόσο σφιχτές που πονάνε, με μεταμεσονύχτιες βόλτες με το αυτοκίνητο κι άκυρα μηνύματα στη διάρκεια της μέρας.

Σκέψου οι φράσεις «Έφαγες;», «Ήθελα να είσαι το πρώτο άτομο που θα το πω», «Το κανόνισα εγώ, μην ανησυχείς» και «Ποιος σε πείραξε να τον διαλύσω;» να είναι σε σχεδόν ημερήσια διάταξη. Να μαλώνετε, να βρίζεστε, να ορκίζεστε πως θα σκοτώσετε ο ένας τον άλλον κι όταν περνάει λίγο η ώρα, ο θυμός σας να φεύγει όσο γρήγορα ήρθε. Να μη φοβάται να παραδεχτεί πως του λείπεις, πως χωρίς εσένα η ζωή του είναι κάπως ηλίθια, έναν άνθρωπο που δε θα φοβόταν να χάσει τα πάντα χίλιες φορές αρκεί να έχει εσένα.

Φαντάσου να βρεις έναν άνθρωπο που δε θα θεωρεί πως αγαπάς πολύ, πως νοιάζεσαι πολύ, πως τον χρειάζεσαι πολύ, που δε θα σου επιβάλει να νιώθεις με μέτρο καθώς οι ώμοι του θα είναι αρκετά δυνατοί για να σηκώνουν αυτό το «πολύ» σου. Να είσαι με έναν άνθρωπο με χίλιες αδυναμίες που θα θέλει να στέκεται δυνατός μπροστά σου απλά και μόνο για να μη φοβάσαι εσύ, επειδή θα θέλει να τον λογίζεις για ήρωα κι ας ξέρει πως για σένα λίγη σημασία έχει αν είναι ή δεν είναι στην τελική.

Κάποιον που όταν παρεκτρέπεσαι θα σου λέει να σκάσεις και θα σε φιλάει τόσο που δε θα μπορείς να πάρεις ανάσα, που θα μυρίζει τα ρούχα σου όταν του λείπεις, που θα σε θέλει (σχεδόν) το ίδιο τις ημέρες που δεν έχεις πλάκα, που έχεις δουλέψει δεκάωρο, κάποιον που θα είσαι η προτεραιότητά του σε έναν κόσμο γεμάτο υποχρεώσεις. Φαντάσου να αγαπήσεις έναν άνθρωπο που θα βγαίνει με τις παρέες του, θα περνάει καλά, θα περνάς κι εσύ καλά μακριά του, αλλά η βραδιά και για τους δύο σας θα κλείνει σωστά μόνο όταν σας βρίσκει στο ίδιο κρεβάτι, να μυρίζετε καπνίλα, ποτό κι ο ένας το άρωμα του άλλου αγκαλιασμένοι.

Σκέψου λίγο να έχεις στη ζωή σου κάποιον που θα σε διεκδικεί, που θα σε ζηλεύει, που θα σε κάνει να νιώθεις ασφάλεια μα θα σου τσιτώνει ταυτόχρονα τα νεύρα, που θα γουστάρει να σε γουστάρουν, αλλά θα υπογραμμίζει διακριτικά την παρουσία του επειδή ο κόσμος θα πρέπει να ξέρει πως είσαι η αποπνικτικά ολόδική του ευτυχία. Κάποιον που δε θα σου θυμώνει όταν είσαι λίγο παραπάνω ο εαυτός σου απ’ όσο αρμόζει στην περίσταση, μα θα κάνει ένα βήμα πίσω και θα χαμογελάει καμαρώνοντας για τη γοητευτική παράνοια που του κλήρωσε η ζωή να ερωτευτεί.

Δεν είναι επιστημονική φαντασία η ευτυχία κι όπως είδες κανένας δε μίλησε για μαγικά χαλιά κι αψεγάδιαστα εγώ, παρά μόνο για χρόνο, αφοσίωση κι επαφή. Εσύ μην πέσεις στην παγίδα που έχει στήσει στους απανταχού ρομαντικούς ο κυνισμός του κόσμου και να θυμάσαι πως οι άνθρωποι που λένε πως το «μαζί» είναι ουτοπία είναι οι ίδιοι, μίζεροι άνθρωποι που χαίρονται με ξένες δυστυχίες επειδή νιώθουν να αντισταθμίζουν τη δική τους κενή ψυχή. Εσύ μη γίνεις σαν αυτούς για να περνιέσαι για φυσιολογικός. Δεν είναι κακό να ονειρεύεσαι, κακό είναι να συμβιβάζεσαι με κάτι λιγότερο από αυτό που πιστεύεις πως αξίζεις επειδή φοβάσαι να κυνηγήσεις όσα προστάζει η ψυχή σου.

Εσύ να πιστεύεις λοιπόν· να πιστεύεις πως δεν είναι πολυτέλεια οι αγκαλιές που σε κάνουν να χάνεσαι, πως δεν είναι ηλίθιο να θεωρείς πως όλα τα καλά του κόσμου δεν πιάνουν μία μπροστά στην πληρότητα που μπορεί να σου χαρίσει ένας άνθρωπος με το θεωρητικό του τίποτα και μη νιώσεις στιγμή πως δεν έχεις δικαίωμα να απαιτείς να φέρεις την πραγματικότητα στα μέτρα σου επειδή κάποιοι άλλοι έραψαν τις ψυχές τους στα δικά της. Επειδή αυτός ο άνθρωπος είναι κάπου εκεί έξω, κι ίσως πιστεύει το ίδιο με σένα· πως είναι τρελός που νομίζει πως θα γνωρίσει έναν άνθρωπο που θα φοβάται μη τον χάσει, έναν άνθρωπο όπως εσύ.