Ας μείνουμε ακίνητοι για μια στιγμή και ας ξεχάσουμε όλα όσα μάθαμε ποτέ, όλες τις σκέψεις που είχαμε, κάθε προκατάληψη για το νόημα και τον σκοπό των πραγμάτων. Δεν γνωρίζουμε την πραγματική τους φύση. Ας αφήσουμε κάθε εικόνα που έχουμε για τον κάθε ένα να αποσυρθεί από τον νου μας. Έτσι καθιστάμεθα αθώοι, δίχως επίκριση, δίχως επίγνωση κακόβουλων ή καλών σκέψεων που πέρασαν από τον νου μας για οποιονδήποτε, του εαυτού μας συμπεριλαμβανομένου.

Έτσι φτάνουμε στο Σωκρατικό «εν οίδα ότι ουδέν οίδα». Η σκέψη μας έχει κβαντωθεί, μπορεί να γίνει οτιδήποτε. Σε αυτή τη στιγμή, όπου απουσιάζει οποιαδήποτε ερμηνεία για τον εαυτό μας και τον άλλον, αναγνωρίζουμε ότι δεν τον γνωρίζουμε. Ακριβώς γι’ αυτό είμαστε ελεύθεροι να τον μάθουμε εκ νέου.

Ο αδελφός μας ξαναγεννιέται και μαζί ξαναγεννιόμαστε και εμείς. Τώρα αυτός είναι ελεύθερος και είμαστε και εμείς ελεύθεροι επειδή η παλιά μάθηση πέθανε και άφησε χώρο για να ξαναγεννηθεί η αλήθεια. Να ξαναθυμηθούμε ποιοι είμαστε. Αυτός είναι ο στόχος. Αυτή είναι πράγματι η αλήθεια, η κατάσταση της ενθύμησης, από όπου απουσιάζει η λήθη.