Αλλά το προσπερνάμε. Γιατί έτσι μάθαμε. Και δεν διδαχθήκαμε να αμφισβητούμε όσα μάθαμε! Υπάρχει πάντα λόγος που προσπερνάμε όμως όσα προσπερνάμε...
Θεωρούμε πολύ φυσιολογικό πως μια μόνο άποψη μπορεί να είναι σωστή και όλες οι άλλες να είναι εξ' ορισμού λάθος.
Θεωρούμε πολύ φυσιολογικό να δικάζουμε!
Εφόσον το ίδιο κάνουμε και στον εαυτό μας, στα παιδιά μας, στον τρόπο που αντιμετωπίζουμε τον κόσμο μας, σε κάθε μας σκέψη, σε κάθε μας κίνηση.
Είναι βαθύς ο προγραμματισμός και αφορά όλο το θρησκευτικό παραλήρημα ενός τιμωρού θεού, ενός αμαρτωλού ανθρώπου, μιας πτώσης που δεν συνέβη ποτέ, αλλά υπερισχύει ως άποψη, στον μαρτυρικό κόσμο που αιμορραγεί και χάνεται καθημερινά στην εκδίκαση, στις υπερπλήρεις φυλακές, στα ανούσια παραμορφωτήρια, στα κέντρα αρρώστιας άνευ θεραπείας, που καταστέλλουν απλά συμπτώματα για να αυξάνουν τα κέρδη και την αλαζονεία τους.
Και ποιοι είναι αυτοί που δικάζουν;
Σε ξέρουν; Έχουν ζήσει τη ζωή σου; Ήταν εκεί όταν έπαιρνες τις δυσκολότερες αποφάσεις σου;
Δεν έχουν τίποτα να υποστηρίξουν; Γιατί μόνο αν δεν έχεις τίποτα να υποστηρίξεις μπορείς να έχεις διάκριση (που διαφέρει από την εκδίκαση). Μόνο αν δεν χρειάζεσαι να υπερασπίζεσαι και να επιτίθεσαι μπορείς να δεις την αλήθεια πίσω από το φαίνεσθαι, αυτό που ο νους σου παρουσιάζει επιβλητικά ως μοναδικό "σωστό".
Πόσα δικά τους κρύβουν από την κοινωνική εικόνα τους δικάζοντας εσένα (για να μην καταδικάσουν τον εαυτό τους);
Και όλ' αυτά απειλούν ακόμα περισσότερο αν τα επιστρέψεις στο πρώτο πρόσωπο απ' όπου χρειάζεται να ξεκινήσεις για να καθαρίσεις την όρασή σου.
Ένα σύστημα εξουσιαστικό που χαρακτηρίζεται από κρυμμένα συμφέροντα, μεγάλες χρηματικές αμοιβές, μυστικές συμφωνίες και υπόγεια προωθούμενα συμφέροντα, δεν μετατρέπεται σε "δικαιοσύνη" απλά επειδή εμείς το ονομάσαμε τέτοιο.
Αλλά όσο βρισκόμαστε μέσα σε αυτό το σύστημα σκέψης, υποστηρίζοντάς το "επάξια", εφαρμόζοντάς το στον εαυτό μας πρώτα, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να δημιουργήσουμε οποιοδήποτε άλλο.
Θα συνεχίσουμε να σταυρώνουμε τον εαυτό μας ή όποιον μάς τον θυμίζει, απειλεί τα κεκτημένα μας ή όσα φθονούμε, προκαλεί τις ψεύτικες ασφάλειές μας. Και όλα αυτά, για να αποφεύγουμε την αλλαγή που δεν τολμούμε, το άγνωστο που φοβόμαστε.
Η δικαιοσύνη είναι θηλυκό (όχι γυναίκα)...αλλά ίσως δεν το έχεις σκεφτεί...ούτε διδαχθήκαμε τι σημαίνει. Πρέπει να το ανακαλύψουμε στην πορεία, αν έχουμε μάθει να εκτιμούμε ως μαθήματα τις εμπειρίες μας και όχι ως τιμωρίες ενός οργισμένου θεού ή μιας επιβλητικής εξουσίας που φοράει το ένδυμα που δεν της ανήκει.
Ποτέ η δικαιοσύνη δεν θα είναι ισότιμη της εξουσίας! Δεν είναι φανερό στις κοινωνίες που φτιάξαμε; Δεν είναι φανερό μέσα στα σπίτια μας, στις ζωές μας, παντού;
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου