Είναι είτε απαγορευμένο, είτε «επικίνδυνο», είτε ασύμφορο να φανερώσεις τη συναισθηματική αλήθεια σου σε έναν κόσμο που υποτίθεται ότι ευημερεί ή που έχει τα δικά του σημαντικά (υποτίθεται) προβλήματα

-Τι κάνεις;
-Καλά.
-Πώς είσαι;
-Όλα καλά.
-Πώς πάνε τα πράγματα;
-Μια χαρά, εσύ;

Σε ρωτάνε, απαντάς με φράσεις κλισέ, αλλά μέσα σου σκέφτεσαι ότι δεν είσαι καλά, ίσως και καθόλου καλά… Θέλεις να το φωνάξεις στα μούτρα του άλλου, ίσως να σε ακούσει όλη η γειτονιά, ίσως ο κόσμος όλος! Να δεις την απορία στα πρόσωπά τους, που μπορεί και να είναι μία αχνή ένδειξη αληθινού ενδιαφέροντος, μπορεί και όχι…

Ή μπορεί να σκεφτούν ότι τρελάθηκες, ότι είσαι γκρινιάρης, ότι είσαι αχάριστος που δεν εκτιμάς αυτά που έχεις και που άλλοι δεν τα έχουν ούτε στα όνειρά τους και άλλες τέτοιες ανοησίες που για εκείνους ίσως έχουν κάποιο νόημα αλλά όχι για σένα, όχι στην κατάσταση που βρίσκεσαι.

Φοράς τη μάσκα με το χαμόγελο, συχνά αδέξια και εμφανώς προσποιητά, αλλά δεν πειράζει γιατί και ο άλλος πιθανότατα δεν ενδιαφέρεται και τόσο για το πόσο πραγματικά το εννοείς αυτό το «καλά», πιο πολύ από συνήθεια ρωτάει, κουβέντα να γίνεται…

Να ξεγελάμε ο ένας τον άλλο, μην τολμήσουμε και ξεστομίσουμε το «δεν είμαι και πολύ καλά», ή το πιο ακριβές «είμαι χάλια, πιο χάλια από ποτέ»… Ή το «έχω πιάσει πάτο και βλέπω να μένω εκεί για πολύ καιρό ή και για πάντα»… Ή το «άσε με τώρα κι εσύ, αφού δεν ενδιαφέρεσαι τι ρωτάς;»… Ή το «αν σε ενδιέφερε πραγματικά θα με είχες ρωτήσει νωρίτερα»…

Και όταν ο άλλος απομακρυνθεί, αργά ή γρήγορα, η μάσκα πέφτει, το πρόσωπο επανέρχεται στην έκφραση της μιζέριας, της δυσκολίας, της ανησυχίας, της θλίψης ή ό,τι είναι αυτό που δεν πρέπει να φανεί στους άλλους. Μέχρι να συναντηθείς από κοντά ή σε μία οθόνη με τον επόμενο και να φορέσεις πάλι τη μάσκα, να προσποιηθείς και πάλι για να μην παραβείς τις νόρμες, να μην ενοχλήσεις, να μη χρειαστεί να δικαιολογήσεις, να μην…

Να μη δείξεις την αλήθεια σου! Να μην εκτεθείς! Να μη φανείς ευάλωτος! Να μην εισπράξεις την αδιαφορία ή το υποκριτικό ενδιαφέρον του άλλου! Και να μην προκαλέσεις! Αυτό είναι τελικά!

Είναι είτε απαγορευμένο, είτε «επικίνδυνο», είτε ασύμφορο να φανερώσεις τη συναισθηματική αλήθεια σου σε έναν κόσμο που υποτίθεται ότι ευημερεί ή που έχει τα δικά του σημαντικά (υποτίθεται) προβλήματα. Σε ανθρώπους που σου λένε να χαμογελάς και ότι όλα θα πάνε καλά—αλλά δυστυχώς αυτόν το καιρό δεν πάνε και δεν έχεις ιδέα πώς θα μπορούσαν να πάνε στο μέλλον.

Στον άνθρωπό σου που και ο ίδιος τραβάει τα ζόρια του και δύσκολα θα σηκώσει στις πλάτες του τα δικά σου. Σε φίλους που έχουν τα δικά τους προβλήματα και το τελευταίο που θα ήθελαν είναι να ακούσουν τα δικά σου. Σε γνωστούς που μάλλον ούτε θα καταλάβουν ούτε θα νιώσουν και σίγουρα όχι σε αγνώστους που θα σε κοιτάξουν αλλόκοτα ή φανερά αδιάφορα.

Μπορείς να παραμείνεις κλειστός στο κουκούλι του «μια χαρά» και του «όλα καλά», όπως οι περισσότεροι. Είναι αρκετά ασφαλές. Ή μήπως δεν είναι;

Μην απορήσεις και μην εκπλαγείς αν κτυπήσουν την πόρτα σου η κατάθλιψη ή οι κρίσεις πανικού, αν έρθει η στιγμή της απόγνωσης, αν φτάσει η ώρα που το μόνο που θα θέλεις θα είναι να βγάλεις κραυγές ή να κρυφτείς σε ένα δωμάτιο για καιρό. Συνέχισε να προσποιείσαι, να κρύβεσαι, να φοράς τη μάσκα, να ψευτο-χαμογελάς, να μην ενοχλείς, να μην προκαλείς, να μην αποκαλύπτεσαι… Ή δείξε τη συναισθηματική αλήθεια σου, με αξιοπρέπεια και σεβασμό μεν αλλά την αλήθεια σου, έστω και βάζοντας κάποιες φορές στην άκρη αυτό το «καλά», το «όλα καλά», το «μια χαρά, εσύ;».

Ίσως εκεί όπου θα ήθελες να εξερευνήσεις τις αντιδράσεις, σε ανθρώπους που θα ήθελες να ενδιαφερθούν, να δημιουργήσεις ευκαιρίες να βγεις για λίγο από τη συναισθηματική αυτο-απομόνωσή σου… Κι αν δεν πετύχει, τουλάχιστον δοκίμασες, κι ίσως πετύχει κάποια άλλη φορά, ή με κάποιον άλλο που αντέχει και ενδιαφέρεται να ακούσει την αλήθεια σου…