Παρ' όλα αυτά, είναι γεγονός πως δεν έχει υπάρξει εποχή και λαός χωρίς θρησκεία, διότι αυτή απορρέει από την φαντασιακή συγκρότηση του ίδιου του ανθρώπου.
Ο Θεός πατέρας, η Θεά μητέρα και τα ξεχωριστά τέκνα συνδυάστηκαν σε όλους τους βαθμούς σχέσης και σκληρότητας μεταξύ τους.
Ο ψυχικός ολοκληρωτισμός των θρησκειών έδειξε απίστευτη αντοχή σε σύγκριση με άλλους ολοκληρωτισμούς που έκαναν έναν σύντομο ιστορικό κύκλο, λόγω αυτής ακριβώς της συγκεντρωτικής οικογενειακής καταγωγής του.
Οι άνθρωποι είναι πρόθυμοι και να θυσιαστούν ακόμα για τον τοτεμικό πατέρα της φαντασιακής τους υπόστασης, κάτι που δύσκολα θα έκαναν για τον φυσικό.
Το θρησκευτικό σύστημα του ανθρώπου καθίσταται ένα ιδεώδες το οποίο τρόπον τινά είναι ο κληρονόμος του ναρκισσισμού του.
Το ακραίο θρησκευτικό μίσος δεν είναι παρά μόνο η άλλη όψη του νομίσματος που εξαργυρώνει την ναρκισσιστική αγάπη στην Θεϊκή οικογένεια της καταγωγής.
Τρελή αγάπη και τρελό μίσος αναπόσπαστα και αδιαχώριστα μεταξύ τους, φουντώνουν τον φανατισμό ως μαγιά των φονικών ενστίκτων του θανάτου.
Τα ένστικτα αυτά είναι ο "Σατανάς", αυτός ο κατώτερος θεός που ρίχνει λάδι στη φωτιά της πίστης.
Ο θάνατος καθίσταται βέβαια ιερός αν συζευχθεί με τον σκοπό της ναρκισσιστικής επανένωσης με την Θεϊκή οικογένεια.
Η αυτοθυσία υπό αυτές τις συνθήκες είναι καθαγιασμένη.
Οι ορμές του θανάτου ήταν πάντα ένα μυστηριώδες πεδίο της ανθρώπινης υπόστασης και δυστυχώς εκδηλώνονται με μεγάλη βιαιότητα σε ατομικό ή συλλογικό επίπεδο όταν οι συνθήκες θα το ευνοήσουν.
Θρησκευτικοί, οικονομικοί, επεκτατικοί και άλλοι πόλεμοι γίνονται μάρτυρες της ύπαρξής και της σφοδρότητάς τους.
Η ικανοποίηση φαντασιακών ναρκισσιστικών κινήτρων βρίσκεται συχνά πίσω από τα πρόδηλα οικονομικά, εδαφικά και άλλα οφέλη.
Ο πόλεμος των μονοθεϊστικών θρησκειών ακολουθεί αυτή τη φαντασιακή νομοτέλεια.
Η αντιζηλία των διαφορετικών αδερφών για την υπέρτατη αγάπη του μοναδικού Θεού πατέρα πυροδοτεί τον φονικό ανταγωνισμό μεταξύ τους.
Ο προνομιούχος πρωτότοκος του μονοθεϊσμού Ιουδαϊσμός, συγκεντρώνει τον φθόνο των άλλων μονοθεϊστικών θρησκειών, χωρίς να αναιρεί καθόλου την μεταξύ τους διαμάχη.
Αλλά και μεταξύ “διδύμων” αδερφών, ορθοδόξων και καθολικών, Σιιτών και Σουνιτών η φαντασιακή διαμάχη για την προνομιακή αγάπη του Πατέρα είναι σκληρή και ορισμένες φορές σκληρότερη.
Η “Δύση” και ο πολιτισμός της είναι ένα ακόμα πρόσωπο, μια μεταμφιεσμένη απόδοση του μισητού αδερφού.
Με βεβαιότητα θα υπάρξουν και άλλες στο μέλλον.
Ποια είναι η “λύση” και η έξοδος από αυτή τη βίαιη συνθήκη;
Πως μπορεί ο άνθρωπος να γλυτώσει από αυτόν τον κατώτερο θεό;
Μια κάποια απάντηση επιχείρησε να δώσει η Κοινωνία των Εθνών το 1931 έπειτα από τον καταστροφικό πρώτο παγκόσμιο πόλεμο.
Ζήτησε από προσωπικότητες της εποχής να ανταλλάξουν επιστολές γύρω από ζητήματα της αρμοδιότητάς της, με σκοπό τη δημοσίευσή τους στην υπηρεσία της παγκόσμιας ειρήνης.
Ο Αϊνστάιν ήταν από τους πρώτους που ανταποκρίθηκαν και επέλεξε να αλληλογραφήσει με τον Φρόυντ.
Του έθεσε το ερώτημα, «Υπάρχει τρόπος να απαλλαγούν οι άνθρωποι από τη μοίρα του πολέμου;».
Η επιστολή του Φρόυντ εστιάστηκε στο πεπρωμένο του πανανθρώπινου ενστίκτου του θανάτου που βρίσκεται πίσω από την καταστροφική βία όλων των μορφών, ασφαλώς και της θρησκευτικής.
Η πρότασή του για έξοδο από τη μοίρα αυτή, ήταν ο πολιτισμός.
Σημείωσε όμως πως ο μύλος του πολιτισμού αλέθει τόσο αργά, που αναπόφευκτα πολλοί θα πεθάνουν από “πείνα” μέχρι να δώσει το “αλεύρι” του.....
Δεν μπορούμε να ελπίζουμε λοιπόν στον πολιτισμό με την έννοια του χρηστικού μέσου, ούτε να τον επικαλούμαστε σαν άλλη θρησκεία.
Ο πολιτισμός απλώς προκύπτει από τη διαρκή μετουσίωση των ενστίκτων στον χρόνο που αυτά χρειάζονται .
Ίσως σε ένα απώτερο, ποιος ξέρει πόσο μακρινό μέλλον θα παγκοσμιοποιηθεί τόσο ο πολιτισμός, που οι άνθρωποι δεν θα σκοτώνονται μεταξύ τους.
Αν αυτό το μέλλον υπάρξει βέβαια ποτέ, είναι πολύ πιθανό να μην υπάρχουν θρησκείες και στρατοί.
Μέχρι τότε θα υπάρχουν οι κοινωνικοί θεσμοί, η δημοκρατία και ο γνήσιος ανθρωπισμός.
ΔΕΣ: Συζητήσεις για την θρησκεία και η άρνηση της αλήθειας
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου