Η μεγαλύτερη μοναξιά, είναι όταν δεν τα έχεις καλά με τον εαυτό σου

Μήπως όσο καιρό προσπαθούσες να πείσεις όλους τους άλλους για το ποιος είσαι, έχανες την πραγματική επαφή με τον εαυτό σου; Μήπως δεν έχει τελικά και τόση σημασία να πείσουμε τους άλλους, αλλά εμάς τους ίδιους;
Πώς περιμένουμε να “τραβήξουμε” τους κατάλληλους – σωστούς ανθρώπους και τις σωστές καταστάσεις στην ζωή μας, όταν εμείς δεν είμαστε “σωστοί” με το μέσα μας;
Πώς γίνεται να καλέσεις κάτι που δεν είσαι;
Κι αν προσποιείσαι, τί θα καλέσεις;
Κάτι ψεύτικο επίσης και προσποιητό.
Θα μου πεις, φοβάσαι.
Σκέψου για λίγο.
Εμφανίζεσαι, χαζά, περίεργα, ντροπαλά και για μια φορά, είσαι εσύ.
Και γελάς δυνατά και είσαι αυθόρμητος, ίσως λίγος, ίσως πολύς για τους άλλους.
Μα δεν σε νοιάζει πια.
Γιατί αυτό που κατακρίνουν οι άλλοι, βαθιά μέσα τους το σέβονται. Το θαμάζουν.
Αλλά δεν σε νοιάζει, όχι για αυτόν τον λόγο, αλλά γιατί εσύ έχεις κάθε λόγο να γιορτάζεις, γιατί μέρα με την μέρα μαθαίνεις.
Σε μαθαίνεις. Σε αποδέχεσαι. Σε αγκαλιάζεις.
Στο τώρα σου. Για σένα. Για σένα και μόνο.
Γιατί μάτια μου, ακόμα και χιλιάδες κόσμο να ’χουμε γύρω μας, πιο μόνοι από το να έχουμε μια κακή σχέση με τον εαυτό μας, δεν θα είμαστε ποτέ!