Στους περισσότερους αρέσει η ευχαρίστηση και ο πόνος που φέρνει το «εγώ»

Μπορώ, ας πούμε, να κοιτάξω ένα λουλούδι στην άκρη του δρόμου ή στο δωμάτιό μου χωρίς όλες αυτές τις σκέψεις που εμφανίζονται, χωρίς τη σκέψη που λέει, «είναι τριαντάφυλλο· την ξέρω τη μυρωδιά του, το άρωμά του, και μ’ αρέσει», και όλα τα υπόλοιπα που θυμάμαι;

Μπορώ απλώς να το παρατηρήσω χωρίς τον παρατηρητή;

Μπορώ να παρατηρώ χωρίς τον παρατηρητή;

Αν δεν το έχετε κάνει ποτέ αυτό, κάντε το στο πιο εύκολο, στο πιο απλό επίπεδο.

Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει ευκολότερο επίπεδο· αν ξέρεις πώς να το κάνεις αυτό, μπορείς να το κάνεις παντού.

Τότε μπορείς να κοιτάξεις τον εαυτό σου χωρίς τον παρατηρητή· χωρίς το κέντρο του «εγώ», χωρίς το χωρισμό του σκεπτόμενου από τη σκέψη του· τότε μπορείς να κοιτάξεις τη γυναίκα σου ή τον άντρα σου, το αφεντικό σου και όλες τις απαιτήσεις της κοινωνίας χωρίς τον παρατηρητή....

Πρέπει να ελευθερωθούμε από τις αιτίες που δημιουργούν συγκρούσεις μέσα μας.

Και το κέντρο της σύγκρουσης είναι το «εγώ».

Οι πιο πολλοί από μας δεν θέλουν να ελευθερωθούν από το «εγώ» τους.

Αυτή είναι η δυσκολία.

Στους περισσότερους αρέσει η ευχαρίστηση και ο πόνος που φέρνει το «εγώ».

Και όσο βρισκόμαστε κάτω από τον έλεγχο της ευχαρίστησης και του πόνου του «εγώ», θα υπάρχει σύγκρουση ανάμεσα στο «εγώ» και στην κοινωνία, ανάμεσα στο «εγώ» και στο συλλογικό και το συλλογικό θα κυριαρχήσει στο «εγώ» και αν μπορεί θα το καταστρέψει.

Το «εγώ» όμως, είναι πιο δυνατό από το συλλογικό έτσι πάντοτε το παρακάμπτει, προσπαθεί να κερδίσει μια θέση μέσα σ’ αυτό, να αναπτυχθεί, να καταξιωθεί.

Σίγουρα η απελευθέρωση από το «εγώ», είναι το πραγματικό έργο της ζωής του ανθρώπου.