Όσο μεγαλώνουμε το όνειρα αρχίζουν να αποκτούν ορισμένα χαρακτηριστικά, να γίνονται συγκεκριμένα και μετρήσιμα, να μεταλλάσσονται σε στόχους ρεαλιστικούς και εφικτούς, υψηλούς ή μη, πάντως πραγματοποιήσιμους. Για τη μετάβαση αυτή πρέπει να υπάρχει στρατηγική, να ακολουθηθούν βήματα, να υπάρχουν σύμμαχοι και plan B, ώστε οι καλά σχεδιασμένες ενέργειες να οδηγήσουν στην επίτευξη του ώριμου πλέον ονείρου που ονομάζεται στόχος. Το όνειρο που μας συντροφεύει τροφοδοτεί τη δημιουργικότητά μας, ενισχύει την ενέργειά μας, μας δίνει κίνητρο για τον καθημερινό αγώνα για εξέλιξη και ανέλιξη. Αν δεν ισχύουν όλα αυτά, γιατί να σπαταλάμε τον πολύτιμο χρόνο μας; Δεδομένου ότι ο χρόνος είναι πεπερασμένος και αν τελειώσει δεν παράγεται άλλος, ούτε μας αναλογεί περισσότερος, οφείλουμε να επενδύουμε σε ουσιώδη. Αποφεύγοντας λοιπόν στόχους που κινδυνεύουν να γίνουν ουτοπίες κυνηγάμε το όνειρό μας με επιμονή και αφοσίωση.
Είναι στιγμές που αισθανόμαστε ότι γλιστράει από τα χέρια μας, ότι κυνηγάμε χίμαιρες, ότι γελάνε πίσω από την πλάτη μας, ότι δε θα τα καταφέρουμε και θα γελοιοποιηθούμε γι’ αυτή μας την επιμονή. Αναρωτιόμαστε τότε μήπως ήρθε η στιγμή να εγκαταλείψουμε το όνειρο και να αλλάξουμε ρότα. Δεν είναι βέβαια σαφές αν αυτή μας η απόφαση μπορεί να χαρακτηριστεί τόλμη ή δειλία. Ξεχνάμε ίσως ότι και οι πιο δυνατοί άνθρωποι έχουν στιγμές αδυναμίας και αναποφασιστικότητας. Ξεχνάμε ότι πολλές φορές -ανάλογα και τις συνθήκες- χρειάζεται περισσότερο τόλμη για να παραμείνεις στην υπάρχουσα δύσκολη κατάσταση από το να την αλλάξεις. Ωστόσο αυτός που δε ρισκάρει να πάρει μια απόφαση που μπορεί να θέσει τέλος στον στόχο, φοβούμενος να «τσαλακωθεί» και να εκτεθεί, το μόνο που καταφέρνει είναι να κρύβεται πίσω από τις ανασφάλειές του εγκλωβισμένος σε αδράνεια και απραγία. Ξεχνάει ότι η αποτυχία είναι μάθημα που θα τον βοηθήσει να κινηθεί ορθότερα και να αποφύγει το ίδιο ατυχές αποτέλεσμα στην επόμενη προσπάθεια. Ξεχνάει ότι είναι η παρακαταθήκη του για την επόμενη επιτυχία του και ότι κάθε αποτυχία -όπως και κάθε επιτυχία- είναι διαφορετική. Πολλοί χρησιμοποιούν την αποτυχία ως ασπίδα ασφαλείας και δικαιολογία για την έλλειψη τόλμης. Ο τολμηρός όμως θα την ξεπεράσει βρίσκοντας διέξοδο και διαφυγή, προσπαθώντας να κάνει το ακατόρθωτο εφικτό. Οι τολμηροί αγαπούν τα λάθη τους, δε χάνουν την εμπιστοσύνη στην κρίση τους, δε χάνουν χρόνο δικαιολογώντας τα αδικαιολόγητα και απαντούν με τις πράξεις και τις συμπεριφορές τους αποδεικνύοντας ότι μαθαίνουν από τις αποτυχίες και δεν κάμπτονται.
Ποιος μπορεί όμως πραγματικά να μας διαβεβαιώσει ότι αυτό που κυνηγάμε δεν είναι ουτοπία; Ποια είναι η κατάλληλη στιγμή να εγκαταλείψουμε το όνειρο και να επαναπροσδιορίσουμε τις επιδιώξεις μας; Μόνοι θα καταλάβουμε πότε φτάνει αυτή η στιγμή. Αυτό συνήθως συμβαίνει όταν ο στόχος παύει να είναι για εμάς σημαντικός και τροφοδότης και συνειδητοποιούμε ότι μας φθείρει και μας στερεί τη δημιουργική μας πλευρά ή όταν είναι ανέφικτος σε σημείο που μας θλίβει. Το να διαχωρίσει κανείς το ανέφικτο του ονείρου του θέλει απίστευτο θάρρος, καλλιέργεια και ωριμότητα. Συνειδητοποιώντας ότι όπως αλλάζουμε εμείς, αλλάζουν και οι στόχοι και οι επιδιώξεις μας, εξοικονομούμε χρόνο και ενέργεια. Επαναπροσδιορίζουμε τις επόμενες «μάχες» μας χωρίς να ρίχνουμε τις προσδοκίες μας γιατί γνωρίζουμε ότι όλα είναι στο παιχνίδι της ζωής και τίποτα δε χαρίζεται χωρίς μόχθο. Το να κυνηγάμε με λυσσαλέα τυφλή επιμονή ένα όνειρο που καταλήγει εμμονή και μας απομακρύνει από τον υγιή στόχο, γρήγορα θα γυρίσει μπούμερανγκ.
Είναι σκληρό να εγκαταλείπεις ένα όνειρο, όπως το να γίνεις πιλότος ή μπαλαρίνα γιατί οι εξετάσεις σου και η φυσική σου κατάσταση δεν το επιτρέπουν, αλλά είναι χειρότερο να τρέφει κανείς αυταπάτες γιατί βλέποντας να χάνεται το δέντρο εξαφανίζεται δυστυχώς ολόκληρο το δάσος. Όταν η εγκατάλειψη του στόχου είναι συνειδητή οδηγούμαστε γρήγορα και άμεσα στη δημιουργία ενός νέου και ίσως υψηλότερου. Γιατί όπως είπε και ο Ανατόλ Φρανς: «Από γενναιόδωρα όνειρα έρχονται ευεργετικές πραγματικότητες».
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου