Δεν θα ‘πρεπε. Η ζωή είναι απλή, πολύ απλή, το μυαλό μας είναι που την κάνει (τις περισσότερες φορές) περίπλοκη. Μα αυτό είναι εντάξει. Χρειάζεται ίσως κάποτε να γίνει και περίπλοκη, πώς αλλιώς θα αποκτήσει νοστιμάδα;
Να θυμάσαι όμως να ζυγίζεις τα απλά και τα περίπλοκα… Η ισορροπία λένε είναι το παν. Τι πιο απλό από το να χαμογελάς; Είναι τόσο απλό όσο το να σταματήσεις και να βγάλεις φωτογραφία εκείνο το κόκκινο λουλούδι που βρήκες στο δρόμο και σου άρεσε. Τόσο απλό, όσο το να πεις σ’ αγαπώ. Τόσο απλό, όσο το να ακούσεις ένα τραγούδι που αγαπάς 20 φορές σε μια μέρα. Τόσο απλό, όσο το να πιείς με την ησυχία σου ένα τσάι ενώ έξω βρέχει. Τόσο απλό. Τόσο, μα τόσο απλό.
Το ξεχνάς κάποτε ε; Λογικό. Όλοι μας. Κι είναι κρίμα, είναι τόσο όμορφο το χαμόγελο του καθενός. Τόσο γλυκό και τρυφερό, συνάμα ζωντανό και ελκυστικό.
Χαμογέλα μόνος στο σπίτι, στη δουλειά, έξω, με φίλους, με αγαπημένα πρόσωπα. Θα τους κάνεις να χαμογελάσουν, είναι σίγουρο. Μα το πιο σημαντικό, είναι πως θα κάνεις τον ίδιο σου τον εαυτό να χαμογελάσει περισσότερο.
Είσαι υπεύθυνος για το χαμόγελο σου. Είναι δικό σου, ολόδικό σου, και πρέπει να το προσέχεις. Να το φροντίζεις. Να μην το αφήνεις να χάνεται.
Κι αν χαθεί, να το ψάχνεις σε σοκάκια αγαπημένα, σε τραγούδια, σε ταινίες και ποπκορν, σε αγκαλιές, σε χάδια, σε λουλούδια και πρασινάδες. Να το ψάχνεις. Ψάχνοντας, όλο και κάτι βρίσκουμε πάντα. Όλο και κάτι πολύτιμο και όμορφο που μας σημαδεύει τη ψυχή, όλο και κάτι που ξυπνά την αγάπη μέσα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου