ΒΑΚΧΥΛΙΔΗΣ: Επίνικοι (3.1-3.14)

ΕΠΙΝΙΚΟΣ III

ΙΕΡΩΝΙ ΣΥΡΑΚΟΣΙΩΙ
ΙΠΠΟΙΣ [ΟΛΥ]ΜΠΙΑ

Ἀριστο[κ]άρπου Σικελίας κρέουσαν [στρ. α]
Δ[ά]ματρα ἰοστέφανών τε Κούραν
ὕμνει, γλυκύδωρε Κλεοῖ, θοάς τ᾽ Ὀ-
λυμ]πιοδρώμους Ἱέρωνος ἵππ[ο]υς.

5 σεύον]το γὰρ σὺν ὑπερώχῳ τε Νίκᾳ [αντ. α]
σὺν Ἀγ]λαΐᾳ τε παρ᾽ εὐρυδίναν
Ἀλφεών, τώθι] Δεινομένεος ἔθηκαν
ὄλβιον τ[έκος στεφάνω]ν κυρῆσαι·

θρώησε δὲ λ[αὸς ˘ ¯ ¯ [επωδ. α]
10 ἆ τρισευδαίμ[ων ἀνήρ,
ὃς παρὰ Ζηνὸς λαχὼν
πλείσταρχον Ἑλλάνων γέρας
οἶδε πυργωθέντα πλοῦτον μὴ μελαμ-
φαρέϊ κρύπτειν σκώτῳ.

***

ΓΙΑ ΤΟΝ ΙΕΡΩΝΑ ΤΟ ΣΥΡΑΚΟΥΣΙΟ,
ΝΙΚΗΤΗ ΣΕ ΑΡΜΑΤΟΔΡΟΜΙΑ, ΣΤΗΝ ΟΛΥΜΠΙΑ

Τη Δήμητρα, της καρπερής της Σικελίας αφέντρα,
κι αυτή που γιούλια στα μαλλιά φορεί, την Περσεφόνη,
τραγούδα, Κλειώ γλυκόδωρη,
και τις γοργές του Ιέρωνα —γοργές κι ολυμπιοδρόμες—
φοράδες, που, με συνοδούς την ανυψώτρα Νίκη
και τη λαμπρή Αγλαΐα, κοντά στ᾽ Αλφειού το πλούσιο ρέμα
το κλωθογύριστο έτρεξαν· εκεί του Δεινομένη
έκαμαν τον αρχοντογιό να πάρει το στεφάνι.
Κι έκραξε ο λαός: «Μακάριος
10 τούτος ο άντρας· απ᾽ το Δία
του ᾽λαχε εξουσία τρανή
πάνω σε Έλληνες, και ξέρει
βιος που υψώθηκε σαν πύργος
να μην κρύβει σε μαυρόπεπλο σκοτάδι.»