Μη νιώθεις ενοχές γι’ αυτά που θέλει το σώμα

Αλήθεια για πόσα πράγματα νιώθεις μια κρυφή ενοχή; Από αυτές που τα καθιστούν κρυφές απολαύσεις -μυστικά δρώμενα του σώματος που δεν μπορείς να εξομολογηθείς στον καθένα με το κεφάλι ψηλά- από τη μια, και από την άλλη αποτελούν γεγονότα μιας ενοχής που από μόνος σου έχεις βάλει τον εαυτό σου σε διαδικασία να νιώθει έτσι, κυρίως γιατί αυτές οι πράξεις αν αφορούν το σώμα δεν αφορούν και το πνεύμα.

Έτσι σου είπαν. Έτσι μας είπαν. Έτσι μας λένε κάθε μέρα. Πως οτιδήποτε ικανοποιεί τη βιολογία μας, οτιδήποτε κάνει την έμφυτη παρόρμηση μας να περνάει καλά και να ευχαριστιέται, οτιδήποτε αναζωπυρώνει το ένστικτό μας -αυτό το βαθύ που δεν είναι και πολύ εξευγενισμένο- πρέπει να τιμωρείται. Γιατί εμείς είμαστε ανώτερα όντα που έχουμε ακονίσει το πνεύμα μας να μη υπακούει στις απαιτήσεις της σάρκας. Να μη λέει ναι στις ξεπέτες, στα φιλιά, στα χουφτώματα, στο φλερτ, στο ένα στα γρήγορα ή στα όρθια, στον έρωτα χωρίς λόγο, στην αυτοϊκανοποίηση. Να αντιστέκεται. Να τα στέλνει όλα αυτά στο πυρ το εξώτερο και τις ξεπέτες κυρίως γιατί έχουν να κάνουν με αλληλεπίδραση με τον άλλον και έχει ποτίσει τόσο μέσα μας ότι δε μας σέβεται ή δεν τον σεβόμαστε εμείς αν θελγόμαστε μόνο για κρεβάτι.

Όντας λοιπόν ανώτερα όντα ξεχάσαμε πως από χαμηλά ξεκίνησαν τα πάντα. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Και εκεί χαμηλά θα έπρεπε και να τα αφήνουμε να δρουν χωρίς πολλά πολλά παρελκόμενα. Αρχικά γιατί δεν υπάρχει καλύτερο αγχολυτικό. Ή και να υπάρχει δε θα είναι τόσο μακράς διαρκείας και με τόσα αποτελέσματα και στο πνεύμα τελικά. Γιατί το σώμα σαν αυτοτελής οντότητα που είναι ξέρει τι σου ζητάει και όταν το ακούς και του το προσφέρεις χωρίς συμπλέγματα, θα σε ανταμείψει και στα «ψηλά» στρώματα του πνεύματος και του σώας τας φρένας.

Μην το υποτιμάς. Κάθε ξεπέτα αντί να τη χρησιμοποιείς σαν εργαλείο για να μαστιγώσεις τον εαυτό σου που και πάλι δεν πέτυχε η συνταγή με το υπαρξιακό σου και ψάχνεσαι σε εφήμερους δήθεν έρωτες, μπορείς να τη δεις ως κάτι διασκεδαστικό που σε βοηθάει να αποτοξινωθείς από τις τύψεις τις κοινωνικές και διώχνει τη θλίψη για όσα δε γίνονται -από τα απλά μέχρι τις σχέσεις. Αυτό θα σε κάνει να γνωρίσεις ένα άλλο επίπεδο ελευθερίας που ποτέ δε φανταζόσουν ότι θα μπορούσε να ξεκινάει ανάμεσα από τα πόδια σου.

Η κάβλα είναι λύτρωση και έρχεται και συγχωρεί ακόμα και τα σωστά. Αν την πας μέχρι το τέλος χωρίς δεύτερες σκέψεις θα σε πάει και αυτή στη διαύγεια που λαχταράς. Στο ξεκαθάρισμα όλων των αιτιών. Σε όλα τα γιατί που θα έδινες πολλά έως και τα πάντα να έχουν να κάνουν με κάτι παραπάνω από έρωτα αλλά τελικά κατέληξαν εκεί. Μην το υποτιμάς και πάλι. Αν το απενοχοποιήσεις ίσως βρεις ότι δεν υπάρχουν αληθινοί ένοχοι παρά μόνο άνθρωποι που θέλησαν και άνθρωποι που απλώς δε θέλησαν.

Σε πιο απλό επίπεδο, όλοι -είτε γιατί έτσι είναι η κατασκευή μας είτε γιατί μας την έκαναν έτσι- θεωρούμε κορύφωση στη ζωή μας ό,τι γίνεται με το πνεύμα, ό,τι διέπει η υψηλή εγκεφαλική λειτουργία μας. Όμως να είσαι σίγουρος ότι για κάποιο λόγο το κεφάλι είναι παρέα με το υπόλοιπο σώμα μας και μάλιστα στην αρχή του. Για να ακούμε και να ικανοποιούμε το κορμί και όλη αυτή η δύναμη της απελευθέρωσης να καταλήγει στο κεφάλι για να μας βοηθήσει ξανά και ξανά στο πώς να μάθουμε να ακούμε περισσότερο το σώμα και λιγότερο όλα τα άλλα.