ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ: ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ - Ἰφιγένεια ἡ ἐν Αὐλίδι (1255-1275)

ΑΓΑ. ἐγὼ τά τ᾽ οἰκτρὰ συνετός εἰμι καὶ τὰ μή,
φιλῶ τ᾽ ἐμαυτοῦ τέκνα· μαινοίμην γὰρ ἄν.

δεινῶς δ᾽ ἔχει μοι ταῦτα τολμῆσαι, γύναι,
δεινῶς δὲ καὶ μή· τοῦτο γὰρ πρᾶξαί με δεῖ.
ὁρᾶθ᾽ ὅσον στράτευμα ναύφρακτον τόδε,
1260 χαλκέων θ᾽ ὅπλων ἄνακτες Ἑλλήνων ὅσοι,
οἷς νόστος οὐκ ἔστ᾽ Ἰλίου πύργους ἔπι,
εἰ μή σε θύσω, μάντις ὡς Κάλχας λέγει,
οὐδ᾽ ἔστι Τροίας ἐξελεῖν κλεινὸν βάθρον.
μέμηνε δ᾽ Ἀφροδίτη τις Ἑλλήνων στρατῷ
1265 πλεῖν ὡς τάχιστα βαρβάρων ἐπὶ χθόνα,
παῦσαί τε λέκτρων ἁρπαγὰς Ἑλληνικῶν·
οἳ τὰς ἐν Ἄργει παρθένους κτενοῦσί μου
ὑμᾶς τε κἀμέ, θέσφατ᾽ εἰ λύσω θεᾶς.
οὐ Μενέλεώς με καταδεδούλωται, τέκνον,
1270 οὐδ᾽ ἐπὶ τὸ κείνου βουλόμενον ἐλήλυθα,
ἀλλ᾽ Ἑλλάς, ᾗ δεῖ, κἂν θέλω κἂν μὴ θέλω,
θῦσαί σε· τούτου δ᾽ ἥσσονες καθέσταμεν.
ἐλευθέραν γὰρ δεῖ νιν ὅσον ἐν σοί, τέκνον,
κἀμοὶ γενέσθαι, μηδὲ βαρβάρων ὕπο
1275 Ἕλληνας ὄντας λέκτρα συλᾶσθαι βίᾳ.

***

ΑΓΑ. Εγώ τί είναι πικρό και τί δεν είναι
το νιώθω, κι αγαπώ και τα παιδιά μου·
αλλιώς, θα ᾽μουν τρελός. Μα φοβερό είναι
και να τολμήσω και να μην τολμήσω,
γυναίκα, αυτό· μα ανάγκη να το κάμω.
Πόσος στρατός μες στα καράβια, πόσοι
1260 Έλληνες χαλκαρμάτωτοι εδώ μένουν
το βλέπετε· αν θυσία δε σε προσφέρω,
αδύνατο είν᾽ αυτοί να πάνε στου Ίλιου
τους πύργους και της Τροίας την ξακουσμένη
να πάρουν πόλη· ο μάντης Κάλχας το είπε.
Και των Ελλήνων το στρατό μανία
τον έχει πιάσει ν᾽ αρμενίσει αμέσως
στη χώρα των βαρβάρων και να βάλει
τέρμα στις αρπαγές των Ελληνίδων·
αυτοί λοιπόν τις κόρες που έχω στο Άργος
κι εσάς κι εμέ θα μας σκοτώσουν όλους,
της θεάς την εντολή αν δεν εκτελέσω.
Δε μ᾽ έκαμε ο Μενέλαος σκλάβο του, ούτε
1270 το θέλημά του ακλούθησα, παιδί μου,
η Ελλάδα μ᾽ έχει σκλάβο της· για κείνη,
θέλω δε θέλω, πρέπει να σε δώσω
θύμα· ως εκεί δε φτάνει η δύναμή μας·
γιατί είν᾽ ανάγκη ελεύθερη να γίνει,
όσο περνά από σε κι εμέ, παιδί μου,
κι όχι να μας αρπάζουν τις γυναίκες
οι βάρβαροι απ᾽ τους Έλληνες εμάς.
Φεύγει.