Θέλω να πω, από την μια ακούς τόσο μα τόσο συχνά ιστορίες ανθρώπων που η σχέση τους με τους γονείς τους και την οικογένεια στην οποία μεγάλωσαν είναι από δυσλειτουργική ως εντελώς τραυματική και από την άλλη όχι τόσο ακούς, όχι τόσο παρατηρείς να συμβαίνει γύρω σου, όσο διαβάζεις στα σόσιαλ μίντια ύμνους για πατεράδες και μανάδες, ύμνους για το πως μεγάλωσαν τα παιδιά τους, ύμνους για τη σχέση που διαμόρφωσαν με τα παιδιά τους.
Μπορεί να φταίει η δική μου ματιά, ωστόσο πολύ συχνά η υμνολογία μου μοιάζει σαν μια ακόμη μορφή δυσλειτουργίας, πολύ συχνά περιγράφεται μια σχέση η οποία είναι σαν να περιγράφει τον τέλειο και ανεξίτηλο έρωτα, μπροστά στον οποίο κάθε κυριολεκτικός έρωτας είναι καταδικασμένος εκ προοιμίου να αποδειχθεί σκιά του αληθινού, σκιά του γονεϊκού, σκιά του οικογενειακού.
Υπάρχουν γονείς που εκείνο που βασικά θέλησαν για σένα είναι να μην τους ενοχλείς. Υπάρχουν γονείς που εκείνο που βασικά θέλησαν για σένα είναι να είστε μαζί και να μην σας ενοχλεί άλλος κανείς. Υπάρχουν γονείς για τους οποίους η βασική ενόχληση ήσουν εσύ. Υπάρχουν γονείς για τους οποίους η βασική ενόχληση ήταν όλος ο υπόλοιπος κόσμος που έμπαινε ανάμεσά σας.
Δεν υπάρχουν γονείς που δεν θέλησαν να είσαι εσύ, δεν υπάρχουν γονείς που δεν θέλησαν να είσαι εσύ, αρκεί εσύ να είσαι αυτοί. Δεν υπάρχουν γονείς που δεν θέλησαν το καλό σου, δεν υπάρχουν γονείς που δεν ήξεραν εκείνοι το καλό σου. Δεν υπάρχουν γονείς που δεν σε αγάπησαν δίχως όρια, δεν υπάρχουν γονείς που δεν σε αγάπησαν δίχως όρους.
Δεν υπάρχουν γονείς που έπεσαν ποτέ από το βάθρο τους, όσες φορές κι αν νόμισες ότι τους αποκαθήλωσες. Δεν υπάρχουν παιδιά που ελευθερώθηκαν ποτέ από το βλέμμα των γονιών τους, δεν υπάρχουν παιδιά που είδαν ποτέ τον εαυτό τους με τρόπο άλλο από εκείνον με τον οποίο τα κοίταξαν αρχικά.
Δεν διαλέξαμε τους γονείς μας, ούτε οι γονείς μας διάλεξαν εμάς. Τύχαμε ο ένας στον άλλο. Έπρεπε να πορευτούμε μετά μια ζωή ο ένας με τον άλλον. Άλλη επιλογή δεν είχαμε. Προσπαθήσαμε να πλάσουμε ο ένας τον άλλο. Οι γονείς μας προσπάθησαν να μας πλάσουν στην πράξη, εμείς προσπαθήσαμε να τους πλάσουμε στο μυαλό μας, ότι είναι έτσι ή αλλιώς.
Έπειτα γίναμε κι εμείς γονείς με τη σειρά μας. Σειρά μας να προκαλέσουμε αγαπητικά τραύματα, τραύματα αγάπης, σειρά μας να δείξουμε στα παιδιά μας ότι αγαπώ θα πει φοβάμαι, ότι αγαπώ θα πει πονάω.
Αν ήξερε ο άνθρωπος πώς να ζει, τότε έτσι και θα ζούσε. Αν ήξερε ο άνθρωπος πώς να μεγαλώνει τα παιδιά του, τότε έτσι και θα τα μεγάλωνε. Οικογένεια είναι ο χώρος που τα παιδιά δεν γνωρίζουν ότι οι γονείς τους δεν ξέρουν. Και αφήνονται με σιγουριά. Οικογένεια είναι ο χώρος που τα παιδιά είναι σίγουρα ότι οι γονείς τους τα αγαπούν. Δεν γίνεται αλλιώς.
Οι καλύτεροι γονείς του κόσμου έχουν κούπες του καφέ που το αποδεικνύουν και με στάμπα. Τα παιδιά τους είναι πάντα ευγνώμονα, πάντα ερωτευμένα. Για τις κόρες ο πατέρας είναι ο άντρας της ζωής τους, για τους γιους η μάνα η γυναίκα της ζωής τους. Έπλασαν ο ένας τον άλλο με τρόπο ιδανικό, με τρόπο ιερό, ο γάμος πέτυχε.
Οι όχι καλύτεροι γονείς του κόσμου γιορτάζουν με τα παιδιά τους σε κάθε ευκαιρία την μεγάλη γιορτή του πάσιβ αγκρέσιβ. Αλλά από μια ηλικία και ύστερα οι ρόλοι αντιστρέφονται. Τώρα κατεξοχήν πάσιβ αγκρέσιβ είναι η στάση των παιδιών. Ο πατέρας μου και η μάνα μου που είναι έτσι και είναι αλλιώς, αλλά τι να κάνω που τους αγαπάω, αλλά τι να κάνω ο ρόλος του παιδιού είναι να υπομένει στωικά και να θυσιάζεται.
Έχουν πλάκα οι άνθρωποι. Ακόμη κι όταν δεν το πολυκαταλαβαίνουν. Κυρίως όταν δεν το πολυκαταλαβαίνουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου