ΤΡΟΦΟΣ ὦ κακὰ θνητῶν στυγεραί τε νόσοι·
τί σ᾽ ἐγὼ δράσω, τί δὲ μὴ δράσω;
τόδε σοι φέγγος, λαμπρὸς ὅδ᾽ αἰθήρ,
ἔξω δὲ δόμων ἤδη νοσερᾶς
180 δέμνια κοίτης.
δεῦρο γὰρ ἐλθεῖν πᾶν ἔπος ἦν σοι,
τάχα δ᾽ ἐς θαλάμους σπεύσεις τὸ πάλιν.
ταχὺ γὰρ σφάλληι κοὐδενὶ χαίρεις,
οὐδέ σ᾽ ἀρέσκει τὸ παρόν, τὸ δ᾽ ἀπὸν
185 φίλτερον ἡγῆι.
κρεῖσσον δὲ νοσεῖν ἢ θεραπεύειν·
τὸ μέν ἐστιν ἁπλοῦν, τῶι δὲ συνάπτει
λύπη τε φρενῶν χερσίν τε πόνος.
πᾶς δ᾽ ὀδυνηρὸς βίος ἀνθρώπων
190 κοὐκ ἔστι πόνων ἀνάπαυσις.
ἀλλ᾽ ὅτι τοῦ ζῆν φίλτερον ἄλλο
σκότος ἀμπίσχων κρύπτει νεφέλαις.
δυσέρωτες δὴ φαινόμεθ᾽ ὄντες
τοῦδ᾽ ὅτι τοῦτο στίλβει κατὰ γῆν
195 δι᾽ ἀπειροσύνην ἄλλου βιότου
κοὐκ ἀπόδειξιν τῶν ὑπὸ γαίας,
μύθοις δ᾽ ἄλλως φερόμεσθα.
***
ΤΡΟΦΟΣ
Αχ, ανθρώπινα πάθη και πίκρες!
Τί να κάνω και τί να μην κάνω;
Νά σου φως και καθάριος αέρας.
180 Το κρεβάτι σου βγάλαμεν όξω.
Το ζητούσες αδιάκοπα τόσο!
Μα σε λίγο ξανά θα γυρέψεις
να σε πάμε στο θάλαμο πίσω.
Γιατί γνώμες αλλάζεις κάθ᾽ ώρα
και σου φταίνε τα πάντα. Καθόλου
δε σ᾽ αρέσουν τά που ᾽χεις δικά σου
κι άλλο κάτι ποθείς που σου λείπει.
Κάλλιο εγώ να ᾽μουν άρρωστη κι όχι
θεραπεύτρ᾽ αλλωνών να υποφέρω.
Το κακό της αρρώστιας βαστιέται,
μα χειρότερο τ᾽ άλλο· πληγώνει
την ψυχή και το σώμα κουράζει.
Όλ᾽ η ζήση τ᾽ ανθρώπου τυράγνια
190 και δεν έχουν τέλος οι πίκρες.
Αν υπάρχει καλύτερο κάτι,
μας το κρύβουνε σκότεινα νέφη.
Και με πάθος πολύ λαχταρούμε
ό,τι λάμπει στη γης την απάνου,
τι δεν ξέρουμε κάτου απ᾽ το χώμα
να υπάρχει άλλη ζήση. Κανένας
δεν την γνώρισε κι έτσι με κούφια
παραμύθια πορεύεται ο κόσμος.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου