Θεωρία Ηθικής

Είναι – Συνειδέναι - Αγαθόν

Η Αληθινή Θρησκεία (όπως την Βίωσαν και όπως την μετέφεραν, σαν μυστικό βίωμα, στην γλώσσα του νου, στην ανθρώπινη γλώσσα, οι Ιδρυτές των θρησκευμάτων… κι όχι η θρησκεία όπως εξελίχθηκε μετά, μέσα στην ιστορία, σαν θεωρία, θεολογία, θρησκευτικοί οργανισμοί, λατρευτική ζωή, κλπ…), καθώς και η Αληθινή Φιλοσοφία που Αναζητά το Αληθινό Είναι (δηλαδή η Μεταφυσική… κι όχι η φιλοσοφία σαν απλός μεταλογισμός των φαινομένων της σκέψης…) όχι μόνο προσδιορίζουν (κατά το δυνατόν) το ΑΛΗΘΙΝΟ ΕΙΝΑΙ σε όλο το Βάθος του (δηλαδή «τι είναι το ΕΙΝΑΙ») αλλά και σε όλο το Πλάτος του («το ΕΙΝΑΙ στις Εκδηλώσεις του»), αλλά και Καθορίζουν τον τρόπο (ή τους τρόπους) της Βίωσης του Αληθινού Είναι συνάγοντας από αυτό μία Ηθική (και μία Πρακτική)…

Το ΑΛΗΘΙΝΟ ΕΙΝΑΙ, σαν «ΟΥΣΙΑ», (Αυτό που είναι πραγματικά), είναι κατά βάση (και κατ’ αρχήν) Απροσδιόριστο, Χωρίς Ιδιότητες, χωρίς χαρακτηριστικά, (μία «Κενότητα» για την αντίληψη, όσο βαθιά κι αν προχωράμε στην «αντίληψη»… αλλά «Πλήρης Ζωής» και «Δραστηριότητας»…). Από Αυτή την Μυστηριώδη Ουσία «δημιουργούνται» (με τον ένα ή τον άλλο τρόπο… είναι καθαρά θέμα αντίληψης, περιγραφής) όλες οι Εκδηλώσεις… Αυτές οι Εκδηλώσεις όμως της Μυστηριώδους Ουσίας (που γίνονται «ορατές») «φανερώνονται» σαν διαδικασίες, διεργασίες, λειτουργίες, φαινόμενα κι όχι σαν «κάποια ουσία»… Η αντίληψη της «ουσίας» (του χειροπιαστού υλικού) είναι μία χονδροειδής αντίληψη που έχουμε στον υλικό κόσμο με τις υλικές αισθήσεις. Στην πραγματικότητα ακόμα και η «υλική ουσία» όταν «αναλύεται» εμφανίζεται με μία τελείως διαφορετική όψη από αυτή της «ουσίας», σαν ενέργεια, σχέσεις, φαινόμενο, κλπ… (με αυτούς τους όρους η Νέα Φυσική περιγράφει τον υλικό κόσμο…). Έτσι η ΟΝΤΟΛΟΓΙΑ που θεμελιώνεται πάνω στην «Αντίληψη της Ουσίας» είναι στην πραγματικότητα μία «Οντολογία Μίας Μυστηριώδους Ουσίας», που «Φανερώνεται» σαν Διαδικασία, Φαινόμενο, κλπ… Είναι μία Οντολογία Μίας Ουσίας που δεν «ανιχνεύεται» (σαν κάτι χειροπιαστό)…

Στην πραγματικότητα το ΕΙΝΑΙ (στην πιο Σαφή Περιγραφή του) είναι «ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ», ΣΥΝΕΙΔΕΝΑΙ… Όχι Κάποια Ουσία που Αντιλαμβάνεται τον Εαυτό της (πράγμα που διαχωρίζει Ουσία και Αντίληψη) αλλά Η ΙΔΙΑ Η ΟΥΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΙΔΕΝΑΙ (πράγμα που σημαίνει ότι Ουσία, Συνειδέναι, Ταυτίζονται, είναι το ίδιο πράγμα). Μολονότι είναι δύσκολο να κατανοήσουμε όλες αυτές τις «έννοιες» (που είναι μόνο περιγραφικές) η μόνη ορθή (λογική, επαρκής και πλήρης) αντίληψη είναι ότι ΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΕΝΑΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΡΑΓΜΑ. Η Συνείδηση Είναι η Αρχή του Είναι. Όλα Είναι Συνείδηση, συνειδησιακά φαινόμενα, συνειδησιακές καταστάσεις, κι εξωτερικά φαινόμενα… Έτσι η ΓΝΩΣΙΟΛΟΓΙΑ που θεμελιώνεται πάνω σε αυτή την «Αντίληψη του Συνειδέναι» (που Ταυτίζεται με την Ουσία) Είναι Ταυτόχρονα Οντολογία. Με άλλα λόγια η Οντολογία μπορεί να Ερμηνευτεί σαν Γνωσιολογία, ενώ η Γνωσιολογία αποκτά Οντολογικό Χαρακτήρα… Γι’ αυτό και από την αρχαιότητα (σε όλες τις Μεγάλες Θρησκείες και στην Φιλοσοφία) ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΑΥΤΙΖΟΝΤΑΙ και χρησιμοποιούνται σαν «συνώνυμα»…

Το ΕΙΝΑΙ (η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ) πέρα από τον πραγματικό Χαρακτήρα του που είναι Απροσπέλαστος, (Ακατάληπτος, Απερίγραπτος, κλπ…), στις Εκδηλώσεις του είναι, εκδηλώνεται, σαν Δραστηριότητα, Διαδικασία, που Εκκινεί από τον Εαυτό (από τον Δυναμισμό που Υπάρχει στην Ίδια την Φύση του) και Προσανατολίζεται προς την Πλήρη Διερεύνηση της Φύσης του, (την Πλήρη Ανάπτυξή του), κι Ολοκληρώνεται στην Αποκάλυψη της Ίδιας της Πραγματικής Φύσης του. Με άλλα λόγια, στην Ίδια την ΦΥΣΗ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ Ενυπάρχουν όλες οι Δυνατότητες Ανάπτυξης κι ο Προσανατολισμός προς την Ολοκλήρωση, την Οντολογική και Γνωσιολογική Ολοκλήρωση ταυτόχρονα. Αυτή η Ολοκλήρωση είναι το ΑΓΑΘΟΝ, κι αυτή η Δραστηριότητα Εμπνέεται, Καθοδηγείται, κι Ολοκληρώνεται στο ΑΓΑΘΟΝ. Κι αυτή είναι η Φυσική Δραστηριότητα κι Ολοκλήρωση, η Ορθή, που όταν «παγιώνεται» γίνεται ΗΘΙΚΗ, κι όταν εφαρμόζεται γίνεται «Πρακτική Ζωής», Οδός Ζωής, Κανόνας Ζωής. Έτσι, το ΕΙΝΑΙ, το ΣΥΝΕΙΔΕΝΑΙ, είναι το ΑΓΑΘΟΝ, ταυτίζεται με το ΑΓΑΘΟΝ. Το ΑΓΑΘΟΝ είναι η Δραστηριότητα κι η Ολοκλήρωση του ΕΙΝΑΙ…. Έτσι η ΗΘΙΚΗ που θεμελιώνεται πάνω στην «Αντίληψη του Αγαθού» (σαν Δραστηριότητας κι Ολοκλήρωσης του ΕΙΝΑΙ, του ΣΥΝΕΙΔΕΝΑΙ), έχει Οντολογικό και Γνωσιολογικό Χαρακτήρα. Το ΟΝ, η ΓΝΩΣΗ, η ΑΡΕΤΗ, είναι το ίδιο πράγμα…

Στην πραγματικότητα, στην «Αληθινή Μεταφυσική», δεν γίνεται διαχωρισμός μεταξύ Οντολογίας, Γνωσιολογίας, και Ηθικής (Πρακτικής Φιλοσοφίας). Ο διαχωρισμός γίνεται για καθαρά περιγραφικούς λόγους, ή γίνεται (σαν πραγματικός διαχωρισμός) από τους «αμαθείς»…

Στην Αληθινή Θρησκεία, και στην Αληθινή Φιλοσοφία, η Αντίληψη αυτή της «Τριπλής Όψης του Όντος» που Εκδηλώνεται σαν ΕΙΝΑΙ-ΣΥΝΕΙΔΕΝΑΙ-ΑΓΑΘΟΝ συζητείται εδώ και κάποιες χιλιετίες… Στα Ουπανισάδ (πριν τρεις χιλιετηρίδες) το Ον περιγράφεται σαν ΣΑΤ-ΤΣΙΤ-ΑΝΑΝΤ (Ύπαρξη-Συνείδηση-Μακαριότητα ή Ολοκλήρωση), που στον Εξωτερικό Ινδουισμό λαμβάνει την Μορφή της Παραδοσιακής Θεότητας (Τριμούρτι) ΒΙΣΝΟΥ-ΒΡΑΧΜΑ-ΣΙΒΑ… Πάνω στην ίδια αντίληψη στηρίζεται κι η αντίληψη της Χριστιανικής Τριάδας ΠΑΤΗΡ-ΛΟΓΟΣ-ΠΝΕΥΜΑ… Στην Καμπάλα το Ον περιγράφεται (στην Τριπλή Όψη Του) σαν ΕΪΝ-ΕΪΝ ΣΟΦ- ΕΪΝ ΣΟΦ ΑΟΥΡ… Κι αυτά είναι λίγα παραδείγματα… Αλλά και στην Φιλοσοφία η Αντίληψη του Όντος σαν ΕΙΝΑΙ-ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ-ΑΓΑΘΟΝ έχει σχολιασθεί επαρκώς ήδη από την εποχή του Παρμενίδη και του Πλάτωνα και των άλλων Ελλήνων Σοφών…

Κοσμογονία

Εξηγήθηκε πριν ότι ΕΙΝΑΙ-ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ-ΑΓΑΘΟΝ (ΑΓΑΘΟΝ σαν Δραστηριότητα Ενότητας, Πληρότητας, κι Οντολογικής και Γνωσιολογικής Ολοκλήρωσης…) είναι το ίδιο πράγμα (ταυτίζονται) μολονότι για την περιορισμένη αντίληψή μας, ή λόγω αδυναμίας της περιγραφικής γλώσσας μας, διαχωρίζονται νοηματικά… Αυτό το ΑΛΗΘΙΝΟ ΟΝ (που στις θρησκείες ονομάζεται η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, ο ΘΕΟΣ, το ΤΕΛΕΙΩΣ ΕΙΝΑΙ, κλπ…) Προσδιορίζεται όχι σαν «κάποια ουσία» (κάποιο υλικό) αλλά μάλλον σαν ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΥΠΑΡΞΗΣ, Αυτογνωσία και Γνώση, ή αλλιώς με ένα τεχνικό όρο σαν ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ (που σαν έννοια μπορεί να συμπεριλάβει πολλές επιμέρους έννοιες…). Αυτό το ΑΛΗΘΙΝΟ ΟΝ, η ΑΝΤΙΛΗΨΗ (που στην Φυσική Κατάστασή της Είναι Πλήρης, Καθαρή, κλπ…) Εκδηλώνεται στα «Πλαίσια της Ενιαίας Πραγματικότητας» και με άλλους (πιο περιορισμένους τρόπους) παράγοντας πιο περιορισμένες «αντιλήψεις της ύπαρξης» δημιουργώντας νέα (κατώτερα) πεδία ύπαρξης… Ενώ λοιπόν η Πραγματικότητα είναι Μία, Ενιαία, εντούτοις (όπως έχουμε σημειώσει κι αλλού) δεν πρέπει να γίνεται αντιληπτή σαν «οντολογικός ενισμός» αλλά θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι στα Πλαίσια του ΟΛΟΥ υπάρχουν διαβαθμίσεις αντιλήψεων της ύπαρξης (Με άλλα λόγια και το «Ένα» είναι Πραγματικό σαν Ουσία, και τα «πολλά» είναι πραγματικά σαν «δραστηριότητες» της Ουσίας). Έτσι τα διάφορα Κοσμικά Πεδία, του Πνεύματος, του Νου, της Ψυχής, της Υλικής Ψυχής (ή Φύσης κατά τον Πλωτίνο), της Ύλης, όλα αυτά, είναι Αντίληψη στην Ουσία τους, Διαδικασίες. Πηγάζουν, Στηρίζονται κι Ολοκληρώνονται στην ΑΝΤΙΛΗΨΗ. Πίσω από όλα τα Φαινόμενα είναι η ΟΝΤΟΛΟΓΙΚΗ ΒΑΣΗ ΤΟΥΣ, η ΑΝΤΙΛΗΨΗ…

Όσο Προχωράμε από τα Ανώτερα Πεδία προς το Κατώτερο Πεδίο της Ύλης, η ΑΝΤΙΛΗΨΗ γίνεται πιο περιορισμένη, πιο χονδροειδής, πιο «συμπαγής». Κι αν το Πνεύμα είναι «Εικόνα» του ΑΠΕΙΡΟΥ ΘΕΙΟΥ, οι κατώτερες οντολογικές καταστάσεις είναι πιο «χονδροειδείς». Είναι σχετικά εύκολο να κατανοήσουμε νοηματικά (στο επίπεδο που ζούμε στην γήινη ζωή μας) πως οι Ανώτερες Αντιλήψεις, το Πνεύμα, ο Νους, είναι «Αντιλήψεις», αλλά είναι πιο δύσκολο να το κατανοήσουμε για την Ψυχή που εκδηλώνεται σαν «Δυναμισμός» (ότι είναι «Αντίληψη») και πολύ περισσότερο για την Ύλη ότι είναι κι αυτή «Αντίληψη». Πως είναι δυνατόν η Ύλη να είναι «Αντίληψη» όταν «εμφανίζεται» στην αντίληψή μας, στις αισθήσεις μας σαν κάτι «συμπαγές», χειροπιαστό, (υλικό). Κι όμως δεν είναι δύσκολο να το κατανοήσουμε… Το Πνεύμα (σαν Διαδικασία) είναι η Αντίληψη της Ενότητας, Αυτής Καθεαυτής, της Ενότητας στο Βάθος του Παντός, της Ενότητας μέσα στην πολλαπλότητα (σε μία τριπλή μεταβατική αντίληψη από την Ενότητα στην πολλαπλότητα κι αντίστροφα). Ο Νους (σαν Διαδικασία) είναι η Αντίληψη του Όντος (του περιορισμένου όντος), της Εικόνας του Αληθινού Όντος, της Ιδέας (όπως έλεγε ο Πλάτωνας) και λειτουργεί σαν (προσωπικός) οντολογικός πυρήνας στους κατώτερους κόσμους. Η Ψυχή είναι η «Εμμονή» στην Ιδέα του Όντος σε προσδιορισμένες καταστάσεις που δημιουργεί γύρω από την Ιδέα του Όντος ένα «πεδίο ενέργειας» μία «συσσώρευση δύναμης» που μπορεί να επηρεάζει τον «χώρο» με την παρουσία της, ή αλλιώς γίνεται αντιληπτή σαν «παρουσία», σαν «κάτι που είναι εκεί». Η Ύλη δεν είναι παρά η «στερεοποιημένη» ψυχική ενέργεια που εμφανίζεται πλέον συμπαγής, χειροπιαστή, υλική. Με άλλα λόγια, στην αντίληψή μας (στις αισθήσεις μας) η «ύλη» έχει τόσο «δυναμισμό», τόση «αντίσταση» που φαίνεται σαν κάτι «στέρεο». Αυτό όμως είναι μία ψευδαίσθηση των αισθήσεων. Το τι «είναι» η ύλη δεν μπορούν να το φανερώσουν οι αισθήσεις. Η Ύλη που οργανώνεται (όπως εξήγησε επαρκώς ο Πλάτωνας) σύμφωνα με την Ιδέα (το Πρότυπο) με την βοήθεια της Ψυχής (της Ψυχικής Ενέργειας, και της Φύσης), δεν είναι παρά μία «παραμόρφωση» του παγκόσμιου ενεργειακού πεδίου, (της Φύσης), που από την μεριά της Ψυχής είναι ψυχική ενέργεια, ενώ από την μεριά των αισθήσεων είναι ένα ενεργειακό πεδίο όπου η ενέργεια «εμφανίζεται» σαν «μάζα». Μόνο αν «δεχθούμε» αυτή την «διπλή» όψη του Παγκόσμιου Ενεργειακού Πεδίου (σαν Ψυχικής Ενέργειας, και σαν Ενέργειας-Μάζας, ανάλογα αν το «θεωρούμε από την πλευρά της Ψυχής, ή από την πλευρά των υλικών αισθήσεων) μπορεί να ερμηνευθεί το Φαινόμενο της Ύλης. Με αυτή την «προοπτική» εξηγείται» ότι και η «ύλη» είναι «Αντίληψη», Διαδικασία, ενώ η «εμφάνιση» της «ύλης» σαν κάτι χειροπιαστό είναι απλά ψευδαίσθηση των υλικών αισθήσεων…

Πίσω από το Φαινόμενο της Ύλης (στο Υλικό Πεδίο) βρίσκονται όλες οι Ανώτερες Καταστάσεις της Ύπαρξης. Πίσω από το Υλικό Φαινόμενο βρίσκεται η Ψυχική Ενέργεια, η Παγκόσμια Φύση, το Παγκόσμιο Ενεργειακό Πεδίο, που «παραμορφώνει» το Ενεργειακό Πεδίο (που αντιλαμβανόμαστε εμείς με τις «αισθήσεις») δίνοντας συγκεκριμένες υλικές μορφές (σύμπαν, γαλαξίες, συστήματα, πλανήτες, όντα, πράγματα…). Η ίδια η υλική μορφή (όπως αναλύεται από την Σύγχρονη Φυσική, είναι ενέργεια, σχέσεις κι αλληλεξαρτήσεις του μέρους με το Όλο. Ο κόσμος του (υλικού) φαινομένου αποκαλύπτεται τελικά σαν ένας κόσμος, ενέργειας, και περιγράφεται με όρους διάταξης της ενέργειας και όρους σχέσεων του ενός μέρους με το άλλο και με το Όλον…

Η παλιά εικόνα του κόσμου δεν ισχύει στον κόσμο της φυσικής επιστήμης. Μονάχα η άμεση αντίληψη (που δεν έχει υποστεί επεξεργασία) και οι περιορισμένες αισθήσεις μας συνεχίζουν να μας «ξεγελούν» και να μας δίνουν ακόμα αυτή την παλιά εικόνα του κόσμου στην οποία «πίστευαν» οι πρόγονοί μας, των υλικών (στέρεων) μορφών, κλπ… Στην πραγματικότητα ζούμε σε ένα κόσμο Αντιλήψεων, Δυναμισμού, Ενέργειας, με ένα ενεργειακό σώμα (εδώ στην γη) που γίνεται «αντιληπτό» σαν «μάζα», «ύλη». Οι συσσωρεύσεις ενέργειας εμφανίζονται σαν υλικά σχήματα, υλικές μορφές, κλπ. Στην πραγματικότητα ένα υλικό σώμα δεν είναι ένα στατικό αντικείμενο αλλά ένα λειτουργικό όλο (σύνολο) που εμπεριέχει ενέργεια την οποία εκδηλώνει με την μορφή της μάζας, με την υλική μορφή που μας εμφανίζουν οι «αισθήσεις» μας…

Στην πραγματικότητα ΟΛΑ, από το Πρωταρχικό Πνεύμα (της Ενότητας) μέχρι την «χειροπιαστή ύλη», όλα, είναι Αντίληψη, Νοητική Διαδικασία, Νοητική Εμμονή, Νοητικός Δυναμισμός, Νοητική Ενέργεια, Νοητικό Φαινόμενο. Αλλά ασφαλώς, ο άνθρωπος της γης, που δεν έχει Ξανοιχτεί (σαν Συνείδηση) Έξω από τους ορίζοντες του υλικού κόσμου δεν είναι σε θέση να συλλάβει τον κόσμο όπως είναι πραγματικά, στην Νοητική Υφή του, σαν Νοητική Ενέργεια, σαν Ένα Παγκόσμιο Πεδίο Ενέργειας, μέσα στο Οποίο όλα είναι «παραμορφώσεις» του Πεδίου (όπως τα κύματα της θάλασσας) κι όλα είναι αλληλένδετα, σχετίζονται μεταξύ τους, μέσα στο Παγκόσμιο «Ύφασμα» του Κόσμου (που από την Ανώτερη Πλευρά αποκαλύπτεται σαν Ενέργεια, ενώ από την κατώτερη πλευρά «φαίνεται» σαν ενέργεια-ύλη)… Η ανθρώπινη συνείδηση χρειάζεται να σπάσει το «τσόφλι» της συνηθισμένης συνειδητότητας για να δει τον κόσμο από «ψηλά» και όπως «είναι» πραγματικά…

Το ΟΝ και η Ανάπτυξή του

Αν και το ΟΝ (ΕΙΝΑΙ-ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ-ΑΓΑΘΟΝ) είναι Ένα, Μία Ενιαία Πραγματικότητα, στα πλαίσια Αυτής της Ενιαίας Πραγματικότητας είναι Δυνατές Άπειρες Καταστάσεις, Αντιλήψεις Ύπαρξης, και Βιώματα… (Αλλά, βέβαια, όλα αυτά δεν γίνονται «τυχαία» και χωρίς «κανόνες»)…

Η Πλήρης, Αφυπνισμένη, Συνείδηση, Αντιλαμβάνεται την Πραγματικότητα όπως είναι. Αλλά υπάρχουν και άλλες, πιο περιορισμένες αντιλήψεις της Πραγματικότητας, μέσα από τις οποίες η Πραγματικότητα βιώνεται διαφορετικά. Στα πλαίσια του Πνεύματος η Αντίληψη της Ενότητας «Διαφοροποιείται» από την Απόλυτη Ενότητα, στην Ενότητα του Παντός και στην Ενότητα μέσα στην πολλαπλότητα. Από το Ένα γεννιούνται τα πολλά, υπαρξιακές αρχές, πνεύματα, που στους κατώτερους κόσμους θα αποτελούν την «πνευματική βάση της ύπαρξης». Η πνευματική ύπαρξη αποκτά στον Νοητικό Κόσμο ένα Οντικό Πυρήνα, ένα σταθερό σύνολο νοητικών χαρακτηριστικών που στα κατώτερα πεδία θα εκδηλώνεται σαν «Πρόσωπο» με περιορισμένο τρόπο, ανάλογα μέσα από ποιο όργανο διοχετεύεται και λειτουργεί. Το Ον αποκτά στο Κατώτερο Πεδίο της Ψυχής ένα Δυναμισμό που είναι Αρχή Ζωής στα κατώτερα πεδία. Σύμφωνα με κάποιος Φιλοσόφους σαν τον Πλάτωνα κι άλλους Έλληνες «ανάμεσα» στην Ψυχή και την Ύλη «μεσολαβεί» μια «υλική ψυχή» (ο Πλωτίνος την ονομάζει «Φύση»)… Έτσι το Ον, με όλες αυτές τις Υπαρξιακές Διαστάσεις (Δυνάμεις, Διαδικασίες, Λειτουργίες…) εκδηλώνεται μέσα σε ένα φυσικό (υλικό) σώμα…

Το Ον λοιπόν (όχι το ΑΠΟΛΥΤΟ ΟΝ, ή το Ον στην Πορεία του μέσα στους Κόσμους) αλλά το «συγκεκριμένο ον», ο καθένας μας) σε όποια Κατάσταση κι αν βρίσκεται όχι μόνο έχει ένα «Υπαρξιακό Υπόβαθρο» αλλά ταυτόχρονα είναι «Εν Δυνάμει» Ον, ένα Ον που «εξελίσσεται» (στην κλίμακα που περιγράψανε πιο πάνω). Έτσι το Ον ανάλογα με την Κατάσταση που Βρίσκεται, Δραστηριοποιείται, πορεύεται στη ζωή, διαμορφώνει μία Ηθική και μία συμπεριφορά, αλλά εφόσον είναι ένα Ον Εν Εξελίξει και η Ηθική του Όντος (η Οντική Ηθική) είναι μία Δυναμική (μία Εξελισσόμενη) Ηθική. Είναι φανερό ότι η Ανάπτυξη, η Διεύρυνση, της Συνείδησης οδηγεί στην Διαφοροποίηση της Δραστηριότητάς του (της Ηθικής του, της συμπεριφοράς του)… Έτσι η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΗΘΙΚΗ είναι όχι μόνο η ΑΜΕΣΗ ΑΥΘΟΡΜΗΤΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ του Όντος, μια ΖΩΝΤΑΝΗ ΗΘΙΚΗ, αλλά είναι ταυτόχρονα και μία ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΗΘΙΚΗ (μία Εξελισσόμενη Ηθική)…

Όσο πιο ψηλά τοποθετείται το Ον, τόσο το Είναι του, η Αντίληψή του, κι η Δραστηριότητά του, εμπνέονται από την Αρχή της Ενότητας που όταν εφαρμόζεται στην «πολλαπλότητα» περικλείνει μέσα της την Αρχή της Δικαιοσύνης, της Ισότητας, και γενικά της Αρετής.

Όταν το Ον, οντικά, αντιληπτικά, βρίσκεται σε κάποια κατώτερη κατάσταση η δραστηριότητά του εμπνέεται από την «παρούσα» κατάστασή του (της πολλαπλότητας, του «διαχωρισμού» από το Ένα, κλπ…). Η προσπάθεια να «συμμορφωθεί» με κάποιες ανώτερες αρχές δημιουργεί μία συμμορφωτική ηθική, μία τεχνητή ηθική και τελικά (ίσως) μία υποκριτική ηθική, αφού δεν είναι αυθόρμητη, πηγαία, αλλά μιμητική κάποιας άλλης κατάστασης (που δεν βιώνουμε, δεν αφομοιώνουμε, δεν κατανοούμε…)… Αυτό δεν είναι ηθική… Κι ίσως τελικά να είναι προτιμότερο τα όντα να εκδηλώνουν την αυθόρμητη φύση τους (τηρώντας βέβαια κάποιους κανόνες, κάποιες αρχές), παρά να πιέζονται να συμμορφωθούν με μία Ηθική που ξεπερνά τα όρια της οντικής κατάστασής τους, της κατανόησής τους. Μία «κοινωνία αγγέλλων» φυσιολογικά θα πρέπει να έχει μία «ηθική αγγέλλων». Κι είναι επίσης τελικά φυσιολογικό μία κοινωνία «ανθρωποφάγων» (όπως είναι όλες οι «πολιτισμένες» κοινωνίες) να ακολουθεί μία ανάλογη ηθική. Μπορείς άραγε να επιβάλλεις μία «ανώτερη ηθική» σε «πιθήκους»; Κι έχει νόημα μία τέτοια «επιβολή» της ηθικής;

Το ΕΙΝΑΙ και το Δέον

Η Οντική Ηθική του Πλάτωνα

Το Ον (σε Όποιο Πεδίο κι αν εκδηλώνεται) όταν Βιώνει την Αληθινή (Βαθύτερη) Φύση του, όταν Βιώνει το Αγαθόν, το Εκφράζει στην Δραστηριότητά του σαν Αρετή (Αρετή της Φύσης του, Αρετή της Γνώσης, Αρετή Έμπρακτη) όχι μόνο στην δική του προσωπική ζωή αλλά και στις σχέσεις του με το περιβάλλον και τα άλλα όντα, σαν Δικαιοσύνη, Ισότητα, Ελευθερία κι Ευθύνη, Αγαθότητα και Μέτρο, κλπ… Αυτή η Πηγαία (Αυθόρμητη κι Αυθεντική και Ζωντανή) Ηθική του Όντος είναι η Ηθική του Αγαθού, η Ηθική της Γνώσης (κι Αλήθειας), η Ηθική της Δικαιοσύνης. Αυτή την Ηθική έχει ο Αληθινός Φιλόσοφος (ο Αληθινός Φιλόσοφος κατά τους αρχαίους Έλληνες κα τον Πλάτωνα), ο αληθινός ηγέτης και πολιτικός, ο αληθινός άνθρωπος στον Πλάτωνα, στην Ιδανική Πολιτεία του… Οι άνθρωποι που θα μπορούσαν να θεμελιώσουν και να λειτουργήσουν μία Αληθινή Πολιτεία είναι η αληθινοί φιλόσοφοι, οι αληθινοί άνθρωποι. Αυτοί οι άνθρωποι όχι μόνο Βιώνουν το ΕΙΝΑΙ, την ΑΛΗΘΕΙΑ, το ΑΓΑΘΟΝ, αλλά και στην πραγματική πρακτική ζωή τους Διδάσκουν με Παράδειγμα όσους βρίσκονται χαμηλότερα στην κλίμακα της εξέλιξης. Δεν είναι κατηγορία για κάποιον να έχει εξελιχθεί, να αντιλαμβάνεται, και να Βιώνει το Υπέρτατο Αγαθό, ούτε είναι κατηγορία για κάποιον άλλον να βρίσκεται σε χαμηλότερη κλίμακα (έχοντας την δυνατότητα της ελευθερίας και τις ευκαιρίες να εξελιχθεί…). Στην Ιδανική Πολιτεία του Πλάτωνα δεν έχουν όλοι τον Ίδιο Βαθμό Γνώσης, ούτε Βιώνουν όλοι την Υπέρτατη Ζωντανή Ηθική του Όντος… αλλά όλοι έχουν την θέση τους στην Κλίμακα της Εξέλιξης και την Δυνατότητα να Εξελιχθούν…

Η Αρεταϊκή Ηθική του Πλάτωνα

Όσοι δεν έχουν αναπτυχθεί πλήρως σαν άνθρωποι και δεν έχουν το «νου» του φιλοσόφου μπορούν με το Παράδειγμα των Σοφών να εμπνευσθούν από την Αρετή και να Βαδίσουν τον Δρόμο που Οδηγεί στην Αποκάλυψη του Όντος (μέσα τους), στην Αληθινή Γνώση, στην Αληθινή Ζωντανή Αρετή. Όχι μόνο η Αρετή είναι θέμα Γνώσης αλλά και μπορεί να διδαχτεί (για όποιον έχει νου να κατανοήσει, μάτια να δει, κι αυτιά να ακούσει, και διάθεση να «πράξει»…). Έτσι η Αρετή, το Αγαθόν, η Αλήθεια, η Δικαιοσύνη, η Ελευθερία, κλπ. δεν είναι κάποια αφηρημένα ιδανικά που θα πρέπει να μιμηθούμε (γιατί αυτό, η μη αφομοίωση της Γνώσης και της Αρετής οδηγεί απλά στην μίμηση και στην υποκρισία και δεν είναι αυθεντική ηθική)… αλλά η Αληθινή Φύση, η Γνώση, και το Αγαθόν, που πρέπει να Βιώσουμε, να Εκδηλώσουμε και να Πραγματοποιήσουμε στην ζωή… Με άλλα λόγια η Αρεταϊκή Ηθική στην Σκέψη του Πλάτωνα, αλλά και στον Αριστοτέλη, και στους άλλους Έλληνες φιλοσόφους, δεν είναι μία «αρετή συμμόρφωσης» (πράγμα που είναι ψεύτικο) αλλά Ένας Δρόμος Ανάπτυξης, να φτάσουμε να Βιώσουμε μέσα μας το Αληθινό Αγαθό.

Η κοινωνική ηθική του Πλάτωνα

Αλλά μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι σε ακόμα χαμηλότερο επίπεδο εξέλιξης. Κι αυτό δεν είναι κατηγορία. Είναι όμως «ηθικά» ελέγξιμο αν αυτοί οι άνθρωποι δεν προσπαθούν στην κοινωνική ζωή τους να τηρήσουν κάποιους κανόνες (πολύ αρχαίους, πολύ λογικούς, και πολύ ανθρώπινους…). Όπως η στοιχειώδης δικαιοσύνη, η φιλαλήθεια, η μη βλάβη των άλλων, κλπ… Ίσως κάποιοι άνθρωποι να μην κατανοούν την Αγαθή Φύση τους, να μην έχουν την Υπέρτατη Γνώση, και να μην Βιώνουν το Υπέρτατο Αγαθό που γίνεται Αρετή και Βούληση, μπορούν όμως να κατανοήσουν ότι είναι καλό να μην κάνουν στους άλλους κάτι που δεν θα ήθελαν να κάνουν οι άλλοι σε αυτούς. Αυτή είναι η βασική ηθική αρχή που ξεχωρίζει την κοινωνία των ανθρώπων, από τις αγέλες των θηρίων… Κι όμως υπάρχουν άνθρωποι που ούτε κι αυτή την ηθική αρχή τηρούν…

Η Λογική Ηθική ή η Ηθική της Λογικής

Υπήρξαν στην Ιστορία της Φιλοσοφίας φιλόσοφοι που υποστήριξαν απόψεις για την Ηθική στις οποίες στηρίχθηκαν και κοινωνιολογικές θεωρίες και πολιτικές απόψεις, διαφορετικές από αυτές που περιγράψαμε μέχρι τώρα… Ο Καντ απορρίπτοντας κάθε υπέρβαση του νου (που θα οδηγούσε στο μυστικισμό…), κάθε μεταφυσική (που θα μπορούσε αυθαίρετα να επικαλεστεί Κάποια Υπέρτατη Αρχή με την Οποία δεν έχουμε επαφή και δεν μπορεί να αποδειχθεί…), και θέλοντας να παραμείνει στα όρια του νου, της αυστηρής λογικής και της επιστημονικής θεώρησης (δηλαδή μέσα στα όρια αυτού που μπορεί να «ελέγξει» ο άνθρωπος…), προσπάθησε να θεμελιώσει στο νου (με τις όποιες δυνάμεις λογικής έχει), όχι μόνο την αντίληψη για το Ον, για την γνώση (και το βέβαιο της γνώσης) αλλά και την ανθρώπινη δραστηριότητα. Η Ίδια η Λογική Είναι Ηθική ή αλλιώς η Ηθική πηγάζει από την Λογική… Στην πραγματικότητα ο Καντ απλά επανέλαβε αυτό που έλεγε ο Σωκράτης και ο Πλάτωνας, ότι «η Γνώση Είναι Αρετή», περιορίζοντας όμως την γνώση μέσα στα όρια του νου και της λογικής… Απλά δεν μπορούσε να «ανυψωθεί» σαν τους Έλληνες φιλοσόφους ΩΣ ΤΟ ΕΙΝΑΙ και παρέμενε στην μικρή περιορισμένη ανθρώπινη ύπαρξή του… Για τον Σωκράτη και τον Πλάτωνα και τους Έλληνες, το Ον, η Γνώση, η Αρετή Είναι ΚΑΤΙ πιο πολύ από τον νου. Ο Καντ περιόριζε το Ον στον (περιορισμένο) νου του (θέλοντας απλά να είναι «επιστημονικός»)… Στην πραγματικότητα η ταύτιση (πραγματική, συμβολική, πρακτική) της Λογικής με την Ηθική δεν μπορεί να θεμελιώσει Ηθική. Αυτό μπορεί να το κάνει κάποιος αναπτυγμένος λογικός (κι ηθικός) άνθρωπος αλλά δεν ισχύει για άλλους. Αν για τον «πολιτισμένο» άνθρωπο είναι λογική η έννοια της Δικαιοσύνης που Υποκαθίσταται από την έννοια της Εξισορρόπησης, της Ισότητας, κλπ., αυτό δεν ισχύει για άλλους. Ο «ανθρωποφάγος» θεωρεί απόλυτα φυσικό και λογικό να σκοτώνει και να «καταναλώνει» τον εχθρό του. Και δεν είναι λίγοι οι «ανθρωποφάγοι» που κυκλοφορούν στον πολιτισμένο κόσμο μας και οι οποίοι «σκοτώνουν» και «καταναλώνουν» τους συνανθρώπους τους με πολλούς και διαφόρους τρόπους… Με άλλα λόγια δεν υπάρχει μία παγκόσμια πανανθρώπινη λογική, ίδια για όλους και συνεπώς μία «ηθική της λογικής». Βεβαίως οι περισσότεροι άνθρωποι συντάσσονται με την λογική, αλλά όχι όλοι… Υπάρχουν διάφορες λογικές (και συνεπώς ηθικές) που ισχύουν για μεγαλύτερους ή μικρότερους πληθυσμούς… Άλλωστε ο Καντ μολονότι ήταν μεγάλος φιλόσοφος είναι απλά μία μετριότητα μπροστά σε άλλους φιλοσόφους όπως ο Πλάτωνας ή ο Χέγκελ (που «παρεξηγήθηκε» περίεργα και ποικιλότροπα από πολλούς…).

Η «Κοινωνιολογική» Ηθική

Έχει διατυπωθεί από κοινωνιολόγους (επιστήμονες που ερμηνεύουν την «πραγματικότητα» μέσα από την κοινωνία και την κοινωνική ζωή) η άποψη ότι η «Ηθική» είναι ένα σύνολο από κανόνες που καθορίζονται από την κοινωνική ομάδα και καθιερώνονται και θεσμοθετούνται… επηρεάζοντας ως ένα βαθμό και το «Δίκαιο» (το «θεσμοθετημένο δίκαιο», τους νόμους). Έτσι, για το άτομο, η Πηγή της Ηθικότητας δεν είναι Εσωτερική (όπως στην Φιλοσοφία του Πλάτωνα, στον Καντ, κλπ… δηλαδή δεν πηγάζει από την Οντολογική Αρχή του Ανθρώπου, ή έστω από την Νοημοσύνη, την Ορθή Λογική, κλπ…) αλλά εξωτερική, αφού επιβάλλεται στο άτομο από την κοινωνία κατά την «κοινωνικοποίησή» του, και από την κοινωνία (με διαφόρους μηχανισμούς) κατά την κοινωνική ζωή… Αν αυτό είναι αλήθεια… και το βλέπουμε να συμβαίνει μπροστά μας… ισχύει εντούτοις ως ένα σημείο, κι είναι παραπλανητικό να υιοθετήσουμε μία τέτοια θέση σε απόλυτο βαθμό… Ακόμα κι αν παραβλέψουμε την Ανώτερη Φύση μας και την Νοημοσύνη που Ενεργεί μέσα στο άτομο σαν Προσωπική Συμβολή στην Ηθικότητά του, όμως δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το πολύ απλό γεγονός ότι η κοινωνία (η κοινωνική ομάδα) δεν είναι κάτι αυθαίρετο (χωρίς ιστορικές καταβολές, χωρίς συνέχεια, χωρίς «ιδεολογία»)… ούτε θεσμοθετεί αυθαίρετα… Στην πραγματικότητα μία οποιαδήποτε κοινωνία σε οποιαδήποτε χρονική στιγμή έχει μία πολύ παλιά ιστορία πίσω της (μία «παράδοση») και την λαμβάνει υπ’ όψιν της στην διαμόρφωση της Ηθικής και της Ιδεολογίας (έξω από πρακτικούς, κοινωνικούς, και οικονομικούς παράγοντες)… Όλες οι κοινωνίες έχουν κάποια μεταφυσική πίστη (είτε πρόκειται για πίστη σε Μία Παγκόσμια Αρχή, είτε πρόκειται για μία πεποίθηση ότι «δεν υπάρχει θεός»), επικαλούνται Κάποια Ηθική Αρχή, την Λογική Αξία, όπως η Δικαιοσύνη, η Ισότητα, η Κοινωνική Συνοχή κι η Αλληλοβοήθεια, κλπ… για να θεσπίσουν κανόνες, θεσμούς, νόμους. Χωρίς αυτό το «ιστορικό ελάχιστο» (δηλαδή την συσσωρευμένη πολιτιστική εμπειρία της κοινωνίας) δεν μπορεί να οργανωθεί και να λειτουργήσει μία κοινωνία… Τώρα το κατά πόσο τηρούνται οι «κανόνες» και εφαρμόζονται οι «νόμοι», αυτό είναι ένα άλλο θέμα (που οφείλει όμως να μελετήσει και να ερμηνεύσει η Κοινωνιολογία…). Κατά την γνώμη μας η Ηθική αυτού του είδους (η κοινωνιολογική ηθική) είναι η κοινωνική ηθική που περιγράφει ο Πλάτωνας, μία ηθική που επικαλείται Αξίες και Αρετές που δύσκολα όμως εφαρμόζονται από την κοινωνία…

Το Πρόσωπο και το Ήθος

Το Ον που αναπτύσσεται πνευματικά (κι αυτό ισχύει και για τους μεταφυσικούς κόσμους κι όχι μόνο για τον υλικό κόσμο, το γήινο κόσμο) βρίσκει μέσα του την Αληθινή Φύση του, την Ενότητα του Όντος, την Βαθύτερη Σημασία της Σχέσης των Όντων μεταξύ τους (που είναι η Ουσία της Αγάπης, της Καλοσύνης, της Συμπόνιας…), την Αληθινή Αρετή, την Αλήθεια, την Δικαιοσύνη, κι όλες τις προσωπικές και κοινωνικές αρετές… Η Ηθική του είναι Πηγαία, Ζωντανή. Δεν έχει ανάγκη να συμμορφωθεί με «έξωθεν» κανόνες… Συνήθως οι κοινωνίες στις οποίες ζουν τέτοια όντα (με μία ηθική της συμμόρφωσης) είναι στην οντολογική και ηθική κλίμακα πολύ χαμηλά… Αν το Ον, το Πρόσωπο, δεν μπορεί να βρει μέσα του την Αληθινή Πηγή της Ηθικότητας, αν δεν μπορεί (όπως πιστεύει ο Καντ) να επικαλεστεί την Νοημοσύνη, αναγκαστικά θα ζητήσει «έξω» γνώμονα για την δράση του. Θα βασιστεί στην ηθική της κοινωνίας, της οικογένειας, της κοινωνικής ομάδας, κλπ. Αλλά μία τέτοια ηθική, ούτε οντολογική αξία έχει, ούτε πραγματική (ηθική) χρησιμότητα. Είναι μία ηθική συμμόρφωσης, μιμητική, υποκριτική. Μία τέτοια ηθική μπορεί να οριοθετεί την εξωτερική συμπεριφορά αλλά δεν μπορεί ούτε Ηθική να δημιουργήσει ούτε καμία πνευματική εξέλιξη μπορεί να προωθήσει…

Είτε έτσι, είτε αλλιώς, η Ηθική είναι θέμα Προσώπου κι όχι της κοινωνίας. Τι εννοούμε με αυτό; Όπως η Ύπαρξη έχει κατά κύριο λόγο Οντική (και Οντολογική) σημασία, το ίδιο κι η Δραστηριότητα της Ύπαρξης (το Ήθος, η Ηθική, η Πράξη) έχει βαθιά οντολογική σημασία. Ό,τι είναι ο άνθρωπος (ό,τι έχει μέσα στην καρδιά του, όπως έλεγε ένας παλιός Διδάσκαλος) αυτό βγάζει προς τα έξω. Αυτή είναι η γνήσια ηθική του (όποια κι αν είναι). Αντίθετα η συμμόρφωση με έξωθεν κανόνες μπορεί να αφορά κοινωνία, πολιτικούς, κλπ., που θέλουν να χειραγωγήσουν το πλήθος αλλά δεν έχει καμία ηθική αξία… Με άλλα λόγια, η Ηθική (σαν πρόβλημα) είναι κατεξοχήν φιλοσοφικό πρόβλημα και δευτερευόντως αφορά την κοινωνία, την πολιτική, κλπ…

Ποια Ηθική; Το θεμελιώδες ερώτημα

Όπως το Οντολογικό Ερώτημα (ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΥΠΑΡΞΗ;) και το Γνωσιολογικό Ερώτημα (ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ; ΑΛΗΘΕΙΑ; ΠΩΣ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΟΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ;) έτσι και το Ηθικό Ερώτημα (ΠΩΣ ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ ΜΟΥ, ΟΠΟΙΑ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΑΞΩ;) είναι κατά κύριο λόγο Προσωπικό. Το Ον, τον Άνθρωπο, σαν Πρόσωπο, αφορά «Αυτό που Είναι» (αυτός ο ίδιος), αφορά το να «αντιλαμβάνεται την αλήθεια», και το να «πράττει σωστά». Είτε το θέλουμε, είτε όχι, η Οντολογική Εξέλιξη δεν μπορεί παρά να είναι ατομική αφού στην παρούσα φάση της εξέλιξής μας έχουμε διαμορφώσει μία «ατομική συνείδηση» και ζούμε μία «προσωπική ζωή». Ούτε Θεός, ούτε κόσμος, ούτε κοινωνία, ούτε άνθρωπος, θα εξελιχθεί για λογαριασμό μας, θα «είναι» για λογαριασμό μας, θα «κατανοήσει» για λογαριασμό μας, και θα «πράξει» για λογαριασμό μας. Κι εδώ γίνεται κατανοητό το μέγεθος της Προσωπικής Ευθύνης του Καθενός μας, η Άβυσσος της Ελευθερίας μας, αλλά και η Υποχρεωτική Αποδοχή των αποτελεσμάτων των πράξεών μας. Οφείλουμε να Βαδίσουμε τον Δρόμο της Εξέλιξης εμείς οι ίδιοι, Προσωπικά, Έμπρακτα…

Αν θέλουμε λοιπόν να απαντήσουμε στο Αληθινό Θεμελιώδες Ηθικό Ερώτημα «ΠΟΙΑ ΗΘΙΚΗ;» Οφείλουμε (τουλάχιστον στον εαυτό μας) να Ξεκινήσουμε από την Βάση, από την Αρχή. Αν σαν υπάρξεις (η ύπαρξη, ο καθένας μας) Στηριζόμαστε Οντικά σε Μία Παγκόσμια Αρχή από την Οποία έχουμε «Αποσπαστεί» (κατά την «αντίληψή» μας) δημιουργώντας μία ατομική («προσωπική») συνείδηση ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ ΝΑ ΑΝΑΖΗΤΗΣΟΥΜΕ ΠΙΣΩ ΣΤΗΝ ΑΡΧΕΓΟΝΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΟΝΤΟΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΙΝΗ ΦΥΣΗ ΜΑΣ, ΤΟΝ ΑΛΗΘΙΝΟ ΠΡΟΟΡΙΣΜΟ ΜΑΣ. Αυτό Δίδαξαν όλοι οι Μεγάλοι Διδάσκαλοι κι όλοι οι Μεγάλοι Φιλόσοφοι…

Αν η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ είναι η Συνείδηση σαν Λειτουργία Αντίληψης και Πάνω σε Αυτή στηρίζονται οι προσωπικοί περιορισμοί και αυτοσχεδιασμοί και «αντιλήψεις» μας, Οφείλουμε να Ανυψωθούμε πάνω από την συνηθισμένη συνείδησή μας (το προσωπικό εγώ) και να Βιώσουμε μία «Διευρυμένη Συνείδηση» (χωρίς προσωπικά στοιχεία), που Βυθίζεται στο Παγκόσμιο Πνεύμα (κι από την Ενότητα μέσα στην πολλαπλότητα, στην Αληθινή Ενότητα του Είναι… κι από Εκεί Ως το Ένα… κι Ως το Άπειρο Θείο)…

Συνεπώς η Μόνη Ηθική που μπορούμε να έχουμε είναι η Ζωντανή, Εξελισσόμενη, Δυναμική, Ηθική του Όντος, που Ανυψώνεται από το περιορισμένο ατομικό εγώ Ως το Παγκόσμιο Πνεύμα, Ως το Αρχικό Ένα. Όσο Ανυψωνόμαστε Οντικά και Γνωσιολογικά τόσο και η Ηθική που θα πηγάζει από την Οντική Κατάστασή μας και την Γνωσιολογική Κατανόησή μας θα Μετουσιώνεται από Αρετή σε Αγάπη κι από Αγάπη σε ΕΝΟΤΗΤΑ.

Άλλος δρόμος (από τον Δρόμο της Πνευματικής Εξέλιξης) δεν υπάρχει, άλλη ηθική δεν υπάρχει. Με κανένα άλλο τρόπο, ούτε θρησκευτικό, ούτε φιλοσοφικό, ούτε ιδεολογικό, ούτε κοινωνιολογικό, μπορεί να θεμελιωθεί ΗΘΙΚΗ. Μιλάμε για Γνήσια Ηθική γιατί «ηθική συμμόρφωση» μπορεί να θεμελιώσει οποιαδήποτε κοινωνική ομάδα… Ακόμα κι ο «υπόκοσμος» έχει τον ηθικό κώδικά του… Όμως όλες αυτές οι ηθικές είναι σκουπίδια…

Οι κοινωνίες της ανηθικότητας

Κάθε οργανωμένη κοινωνία έχει τους «κανόνες» της (τον ηθικό κώδικά της) που στηρίζονται σε πρακτικές, βιοτικές, οργανωτικές, πολιτικές, και ιδεολογικές ανάγκες… Ο άνθρωπος (ο μη εξελιγμένος, υλικός, άνθρωπος) είναι συνισταμένη των προσωπικών επιδιώξεών του και των κοινωνικών επιταγών, συνθηκών, και καταστάσεων. Βασική επιδίωξη του ανθρώπου είναι η επιβίωσή του, η κοινωνική εξέλιξή του, (η σχέση και) η οικογένεια… Από την αρχή της δημιουργίας των ανθρώπινων κοινωνιών (όταν ο άνθρωπος ήταν στο προ-ανθρώπινο στάδιο εδώ και 500.000 χρόνια), ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει… οι οργανωτικές δομές των ανθρώπινων κοινωνιών έχουν παραμείνει ουσιαστικά ίδιες. Η θεσμοθέτηση της ιδιοκτησίας (που εξυπηρετεί όχι μόνο την προσωπική επιβίωση αλλά και την συσσώρευση πλούτου, δηλαδή δύναμης, δηλαδή εξουσίας μέσα στην κοινότητα), της συναλλαγής (προϊόν, αξία, αργότερα χρήμα, κλπ), της εξουσίας (της κυριαρχίας του ισχυρού, του πιο πλούσιου, κλπ), κανόνων δικαίου (δηλαδή του κοινωνικού στάτους), κλπ… είναι μία πανάρχαια υπόθεση. Και μολονότι ο κόσμος τεχνολογικά εξελίχθηκε οι βασικές δομές της κοινωνίας παραμένουν ίδιες… Αυτή η κατάσταση της κοινωνίας ασφαλώς ευνοεί τους έχοντες και κατέχοντες μολονότι το 99% του πλήθους σε όλο τον πλανήτη δεν θα ήθελε μία διαφορετική οργάνωση της κοινωνίας πιστεύοντας ότι ευνοείται, έχοντας μία μικρή ιδιοκτησία, έχοντας μία «θέση» στην κοινωνία, κλπ…

Από την άλλη μεριά οι πολιτικοί άρχοντες και θεσμοθετούντες δεν αγγίζουν τους βασικούς θεσμούς της κοινωνίας… περιορίζονται στο ρόλο του «διαχειριστή της κατάστασης». Είναι υπηρέτες των πλουτοκρατών (κι εξαρτημένοι από αυτούς) και δεν θέλουν με κανένα τρόπο να οργανώσουν μία διαφορετική κοινωνία.

Ο «λαός» εξ’ άλλου που είναι «κυρίαρχος» μόνο στο να εκλέγει τους «υπηρέτες της κυρίαρχης εξουσίας (του πλούτου), περιπλανάται, εμπαίζεται, και τελικά σέρνεται σε μία ζωή που δεν οργάνωσε, δεν διάλεξε, κι ίσως δεν θέλει (κατά βάθος)…

Οι τρεις πυλώνες της εξουσίας, η πλουτοκρατία, οι πολιτικοί, κι ο λαός έχουν εκ των πραγμάτων διαφορετικά συμφέροντα. Οι πλουτοκράτες, παλιότερα βασιλιάδες κι άρχοντες, σήμερα τραπεζίτες, χρηματιστές, επενδυτές, θέλουν να διατηρήσουν την εξουσία τους και σήμερα έχουν «καταχρεώσει» τους «συνεργάτες» τους πολιτικούς σε ολόκληρο τον πλανήτη, που ρίχνουν το βάρος της ολέθριας κακοδιαχείρισης στους λαούς… Σπάνια υπήρξαν ηγέτες που πήραν το μέρος του λαού… Σπάνια επίσης, μέσα στην ιστορία, λαοί, είχαν την ωριμότητα να αντιληφθούν την αλήθεια και να επαναστατήσουν. Συνήθως οι επαναστάσεις χειραγωγούνται και τελικά εγκαθιδρύουν παρόμοια καθεστώτα με αυτά που ήθελαν να καταργήσουν…

Έτσι ο σημερινός άνθρωπος, ριγμένος μέσα σε μία κοινωνία οργανωμένη κατά τα συμφέροντα των λίγων (της πλουτοκρατίας), με θεσμοθετημένο το «άδικο» (του πλούτου, της ιδιοκτησίας, της κερδοσκοπίας, της απάτης…) που βαφτίζει «δίκαιο», με αγύρτες και υποκριτές στην πολιτική εξουσία που ενώ υπηρετούν άλλο κύριο (τους πλουτοκράτες) ονομάζουν υποκριτικά τους εαυτούς τους «εκπρόσωπους» ή (με πιο πολύ θράσος) «υπηρέτες» του λαού… μέλος ενός λαού σε, απάθεια, αδιαφορία, χωρίς αντανακλαστικά, βρίσκεται μπροστά στο δίλημμα τι να κάνει. Καθένας πρέπει να αναρωτηθεί τι «είναι», τι «συμβαίνει γύρω του», τι «κάνει». Η απάντηση που θα δώσει ο καθένας δεν αφορά μόνο την προσωπική επιβίωσή του και εξέλιξή του, αφορά και τους άλλους.

Αν δεν διαφωτιστούν οι άνθρωποι, και δεν διαφωτιστούν πολλοί άνθρωποι, θα είναι έρμαια και θύματα μίας ανήθικης κοινωνίας (όσο κι αν επικαλούνται τον «πολιτισμό» και την «ηθική» και το «δίκαιο») και δεν θα μπορέσει ποτέ να αλλάξει η κοινωνία… Οι αληθινοί άνθρωποι είναι έξω από την ανήθικη κοινωνία (έξω από το «μαντρί»). Αλλά παράλληλα οι αληθινοί άνθρωποι δεν έχουν την δική τους κοινωνία, τον δικό τους «χώρο»…

Η Οδός των Έξη Αρετών ή Οδηγός επιβίωσης

1) Η Απάρνηση του σώματος και του υλικού κόσμου

Ο Αληθινός Άνθρωπος που Ακολουθεί την Οδό της Αυτογνωσίας (κι Αναγνωρίζει την Αληθινή Εσώτερη Φύση του…) «περνά» μέσα από τον κόσμο χωρίς να θέλει να τον «κατακτήσει» και χωρίς να τον «απαρνιέται». Αποδέχεται την ζωή όπως είναι, κι έτσι πορεύεται χωρίς κέρδη και ζημιές. Χρησιμοποιεί τα πράγματα χωρίς να σκλαβώνεται σ’ αυτά. Είναι από πεποίθηση Ακτήμονας, και μπορεί με όμοιούς του να θεμελιώσει μία κοινότητα όπου επικρατεί η «αρχή της ΑΚΤΗΜΟΣΥΝΗΣ» ή η «αρχή της κοινοκτημοσύνης»

2) Η Ηρεμία της Υλικής Ψυχής (των ψυχοσωματικών λειτουργιών)

Ο Αληθινός άνθρωπος, έχοντας «Διευθετήσει» τις ψυχοσωματικές λειτουργίες του μέσα στο Φως της Γνώσης του, έχοντας Προσανατολιστεί μέσα στην ζωή, κι έχοντας Αναγνωρίσει τις «πραγματικές ανάγκες» του, Πορεύεται Ήρεμα, χωρίς να «διεκδικεί» τίποτα και χωρίς να «παρεκκλίνει» από την πορεία του… Αποφεύγει τις πιέσεις χωρίς να υποχωρεί… (Πως το κάνει; Εκείνος Γνωρίζει. Λειτουργεί σε ένα βαθύτερο υψηλότερο επίπεδο, από εκείνο του συνηθισμένου ανθρώπου)… Πορεύεται με πραγματική βαθιά ΤΑΠΕΙΝΟΤΗΤΑ… Δεν αποδέχεται να έχει εξουσία ούτε δέχεται άλλη εξουσία έξω από την Εξουσία του Θεού. Δεν χειραγωγεί και δεν χειραγωγείται…

3) Η Ησυχία της Ψυχής

Ο Αληθινός Άνθρωπος, έχοντας «ανυψωθεί» πάνω από τον γήινο κόσμο, έχοντας καταλύσει όλους τους δεσμούς με την ζωή στον εξωτερικό κόσμο, χωρίς «επιθυμίες», πορεύεται με Γνώμονα την Αρχή της ΙΣΟΤΗΤΑΣ, που «εξομοιώνει» όλες τις διαφορές που «διακρίνει».

4) Η Σιωπή του Νου

Ο Αληθινός Άνθρωπος έχοντας «καθαρίσει» το Νου του από όλες τις «παρεκτροπές» που οδηγούν στην απατηλή αντίληψη μίας ύπαρξης «ξεχωριστής» από το «Παγκόσμιο Σώμα» βιώνει την Αληθινή Σιγή του Νου… και «μετουσιώνεται» σε Ήλιο της ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ, της Δικαιοσύνης που αποκαθιστά ανισότητες κι αδικίες.

5) Η Ολοκλήρωση του Πνεύματος

Ο Αληθινός Άνθρωπος που «Γίνεται» (Αυτό που Πάντα Είναι) Ένα με το Παγκόσμιο Πνεύμα… είναι πραγματικά ΑΓΑΠΗ, Αντίληψη Ενότητας, Πηγή Αυθεντικής Αγαθότητας και Πράξη Καλοσύνης… Αγάπη που θυσιάζει το εγώ στο Ένα, που δέχεται ευχάριστα ακόμα και την βλάβη του εγώ για χάρη του Ενός.

6) Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΦΥΣΗ

Ο Αληθινός Άνθρωπος Βιώνοντας την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΦΥΣΗ του, την Θεότητά Του, που είναι «η Ίδια Μία και Μόνη Πραγματικότητα» για όλα τα όντα, είναι Ένα με όλα τα όντα, ακόμα κι όταν εκείνα δεν το γνωρίζουν ή το «πολεμούν».

7) Ο Αληθινός Άνθρωπος ΕΙΣΑΙ ΕΣΥ, όταν Γνωρίσεις τον Εαυτό Σου.