Δεν θέλω να μονοπωλώ την ύπαρξη σου, ούτε τις σκέψεις σου, ούτε να σε έχω συνέχεια κοντά μου. Δεν μου αρέσουν τα πουλιά σε κλουβιά, έστω και αυτά με χρυσά κάγκελα.Άνοιξε τα φτερά σου, μάτια μου. Και πέτα μακριά μου. Όσο θέλεις και όπου θέλεις.
Ζήσε και απόλαυσε ότι κάνεις κέφι.
Εξερεύνησε ότι σε εξιτάρει, γελά δυνατά, διασκέδασε και περνά ωραία, την κάθε στιγμή σου γέμισε την με νόημα και μνήμες. Αγαπά, δοκίμασε, νιώσε.
Μία μέρα γύρνα και πες μου με αυτό το αυθόρμητο ενθουσιασμό πως γνώρισες τον κόσμο, ότι έμαθες πολλά, ρούφηξες και απόλαυσες τα πάντα στο δρόμο σου και θα σε ακούσω έτσι απλά χωρίς να πω κουβέντα. Για τα τυπικά, επειδή βλέπω στο πρόσωπό σου τι πέρασες, νιώθω τη δύναμη τις καταιγίδες στις οποίες έπεσες, ακούω την απαλή βροχή που σε έλουζε, αισθάνομαι τη ζεστασιά τους ήλιους που χαΐδευαν το δέρμα σου…
Είσαι το αγαπημένο μου βιβλίο που ανοίγω και διαβάζω κάθε μέρα σαν να είναι η πρώτη φορά που το ξεφυλλίζω… Το βιβλίο που ξέρω απέξω και όπου έχω υπογραμμίσει τα αγαπημένα μου αποσπάσματα. Αυτό που έχω στο κομοδίνο μου το βράδυ και διαβάζω χαμογελώντας πριν κοιμηθώ.
Και περιμένω δίχως άγχος, με προσμονή να φέξει το φεγγάρι μια βραδιά στον ουρανό από μελάνι. Όχι επειδή ποντάρω στο ρομαντισμό μιας νύχτας λουσμένη στο φεγγαρόφωτο, αλλά στη δύναμη της Σελήνης που αλλάζει την παλίρροια. Και σε επιστρέφει σε μένα. Για να πιώ από τα μάτια σου, να γευτώ την αλμύρα της θάλασσας στα χείλη σου, να αγγίξω τα χέρια σου. Και μόλις αποχωρήσει η θάλασσα, να σε αφήσω να πετάξεις ξανά για όπου σε καλεί η ελευθερία σου.
Δίχως άγχος, με προσμονή…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου