Εσύ θα γύριζες πίσω το χρόνο;

Καμιά φορά σκέφτομαι “Μακάρι να μην το είχα κάνει αυτό. Να μην είχα κάνει εκείνο ή το άλλο λάθος, να μην είχα χαραμίσει άσκοπα το χρόνο μου. Μακάρι να μπορούσα να ξαναζήσω τις στιγμές και να διορθώσω όλα εκείνα που δεν έγιναν όπως έπρεπε.”

Μακάρι να μπορούσα να ανοίξω το τετράδιο της ζωής μου και όλες μου τις παραλείψεις να τις μονογράψω. Σαν λάθος άσκηση, να σκίσω τη σελίδα και να αρχίσω από την αρχή, αυτή τη φορά σωστά, προσεκτικά και μετρημένα.

Αν εσένα σου δινόταν η ευκαιρία, θα γύριζες πίσω το χρόνο;

Αναρωτιέμαι, ποιος δε θα ήθελε, αν μπορούσε, αν του δινόταν η ευκαιρία, να ταξιδέψει πίσω, να σβήσει τα λάθη του και να γράψει τα σωστά; Ποιος δε θα ήθελε να αλλάξει το παρελθόν του και να κάνει το παρόν του καλύτερο; Ποιος θα έλεγε όχι σε μια τέτοια ευκαιρία;

Το παρελθόν είναι σα φάντασμα: δεν το ακούς, δεν το βλέπεις, μα ξέρεις πως υπάρχει. Πως είναι εκεί. Κάποιες φορές, ένας ήχος ή μια μυρωδιά, μια φευγαλέα λάμψη ή εικόνα σου ξαναφέρνει στο μυαλό θραύσματα πεπραγμένων. Σαν έναν σπασμένο καθρέφτη βλέπεις στα κομμάτια του σκηνές που δε μπορούν να συνθέσουν ένα σύνολο, μα εσύ μπορείς να τις αναγνωρίσεις, ακόμα κι έτσι, αποδομημένες, ξεκομμένες, μοναχικές.

Το παρελθόν, όπως και τα φαντάσματα, σε στοιχειώνει. Στον ξύπνιο, μα πιο πολύ στον ύπνο, ξεπηδάει, σου φέρνει μπροστά σου ανθρώπους και πράξεις, παλιές ενοχές και τύψεις, λάθη για τα οποία δεν έχεις συγχωρήσει ακόμα τον εαυτό σου. Ξυπνάς αναστατωμένος, προβληματισμένος, με μια παλιά θλίψη να θολώνει το μυαλό σου. Είσαι εδώ και δεν είσαι. Προσπαθείς να είσαι, μα ένα κομμάτι σου έχει πάει κάπου αλλού, εκεί όπου εσύ φοβάσαι να εμφανιστείς, γιατί δεν ξέρεις τι θα αντικρίσεις, σε αυτό το club των νεκρών όπου κάθε βράδυ παίζει την ίδια μουσική, σαν εφιάλτης.

Άραγε, πώς γίνεται μέσα στις τόσες χιλιάδες στιγμές να καταφέρνουν να ξεπηδάνε από τη λήθη μονάχα οι χειρότερες; Να εμφανίζονται μπροστά σου με μια ανείπωτη καθαρότητα σαν να βλέπεις ταινία στο σινεμά; Γιατί πρέπει να κυνηγήσεις τις χαρούμενες στιγμές ενώ τρέχεις να ξεφύγεις από τις δυστυχισμένες;

Τα σκέφτομαι όλα αυτά καμιά φορά καθώς προσπαθώ να κατευνάσω τους δαίμονες μου. Ό,τι έγινε έγινε, τους λέω, και αλλάζω πλευρό. Και άλλες φορές, μου έρχεται στο μυαλό αυτή η φράση του Σεφέρη “Σβήνοντας ένα κομμάτι από το παρελθόν είναι σαν να σβήνεις και ένα αντίστοιχο κομμάτι από το μέλλον”, και τότε σαν λίγο να ησυχάζω.

Ποιος ξέρει αν άλλαζες έστω και ένα πετραδάκι από το παρελθόν τι θα στερούσες από το μέλλον; Θα το ρίσκαρες άραγε; Να διορθώσεις μια ατέλεια, μα άθελα σου να ξηλώσεις ολόκληρο το υφαντό; Θα τολμούσες να πάρεις μια τέτοια απόφαση;

Το παρελθόν έχει συμβεί. Έχει κλείσει. Το ξέρεις, όσο κι αν εύχεσαι να ήταν διαφορετικό. Δεν κρύβει εκπλήξεις, ούτε ξαφνιάσματα. Το μέλλον όμως; Ή και το παρόν; Θα έβαζες στο βωμό κάποιο από τα δύο μόνο και μόνο για να κάνεις πιο όμορφη την εικόνα του παρελθόντος σου;

Καμιά φορά σκέφτομαι “Μακάρι να μην το είχα κάνει αυτό”, μα τα λόγια του Σεφέρη ξεπηδάνε στο μυαλό μου, και τότε αναλογίζομαι όσα έχω και θυμάμαι πως κάποια πράγματα έρχονται με προϋποθέσεις. Θα ξαναέκανα τα ίδια λάθη, ξανά και ξανά, αν ήταν να με φέρουν εδώ. Το παρελθόν έχει συμβεί, το παρόν είναι ήδη εδώ, μα το μέλλον…αυτό τώρα γράφεται. Γι’ αυτό διάλεξε την καλύτερη σου πένα. Κι έτσι, θα πάψεις να εύχεσαι να γυρνούσες πίσω.