Η ζωή είναι απλά μια βόλτα

Η ζωή είναι απλά μια βόλτα. Σαν αυτά τα τρενάκια στα λούνα παρκ άλλοτε με ευθείες, άλλοτε με στροφές, άλλοτε με αργές ανηφόρες κι άλλοτε με απότομες κατηφόρες. Άλλοτε με ρίγη και φόβο, άλλοτε με χαρά ενθουσιασμό και ωραίες συγκινήσεις. “Μην ανησυχείς, μη φοβάσαι ποτέ, η ζωή είναι απλά μια βόλτα. Έτσι μας λένε κάποιοι άνθρωποι που έχουν θυμηθεί, κι εμείς τι κάνουμε; Τους σκοτώνουμε”, ή τους φιμώνουμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

Ταυτίζεσαι τόσο πολύ με “τα τριγύρω της βόλτας”, που ξεχνάς όλα τα υπόλοιπα σ’ ένα σαφάρι απολαύσεων στόχων ή επιτεύξεων. Κι έτσι, ξεχνάς ή δυσκολεύεσαι να θυμηθείς την αλήθεια, αλλά ταυτόχρονα δεν απολαμβάνεις και την ουσία της βόλτας αυτής.

Η ζωή μπορεί να είναι σχολείο, μπορεί να είναι εκπαίδευση, πνευματική, σωματική και ψυχική, αλλά είναι και απόλαυση. Κάτι που πολλές φορές ξεχνάμε, κι όπως κι η φύση, έτσι κι αυτή χρειάζεται ισορροπία. Ό,τι ανεβάζεις σε πολύ υψηλά επίπεδα, είτε την καριέρα, είτε την άθληση, είτε μια σχέση, είτε την εσωτερική σου εργασία, θα δημιουργήσει συνήθως ανισορροπία σε κάποιον άλλο τομέα.

Μιας και ο χρόνος και η ενέργειά σου μοιράζονται στα εσωτερικά και στα χρονικά σου συγκοινωνούντα δοχεία. Στην προπονητική ζωής, ένα από τα πιο σημαντικά εργαλεία είναι η διαχείριση ανάμεσα στους διαφορετικούς τομείς της ζωής. Και για να το καταφέρεις αυτό σωστά, πρέπει να καταλάβεις ποιος ή ποια είσαι πραγματικά μέσα σου. Κι αμέσως, σαν αντανάκλαση θα δεις πώς πρέπει να είναι η δική σου καθημερινότητά για να νιώθεις καλά.

Όπως και να 'χει, ίσως σου είναι ωφέλιμο να ακούσεις ή να διαβάσεις ένα υπέροχο ποίημα από τον Ντέιβιντ Γουέδερφορντ, “Χόρεψε αργά”. Μερικά αποσπάσματα:

“Είπες ποτέ στο παιδί σου «θα το κάνουμε αύριο» και μέσα στη βιασύνη σου δεν είδες τη λύπη του;
Άφησες μια καλή φιλία να χαθεί
επειδή ποτέ δεν είχες το χρόνο να πάρεις ένα τηλέφωνο και να πεις ένα “γεια”;
Παρακολούθησες ποτέ παιδιά στο λούνα παρκ; Ή άκουσες τη βροχή να πέφτει στο χώμα;
Καλύτερα να μειώσεις λίγο ταχύτητα. Μη χορεύεις τόσο γρήγορα
Η μουσική δε θα κρατήσει…”

Κάποιοι λένε, μια ζωή την έχουμε. Κάποιοι λένε αυτή η ζωή είναι απλά μια από πολλές, ή μια μετάβαση. Όποια κι αν είναι η αλήθεια, αξίζει να την χαρείς. Γιατί μπορείς. Δεν είναι ένας αγώνας δρόμου, αλλά ένα ταξίδι. Κι έχεις τη δύναμη να δώσεις το δικό σου νόημα σ’ αυτό το ταξίδι. Και το ταξίδι, δε μετριέται μόνο από τις αναπνοές που παίρνεις, αλλά κυρίως από “τις στιγμές που σου κόβουν την ανάσα”, όπως πιθανόν να είχε πρωτοπεί ο Μπομπ Μούρχεντ.

Είναι πολύ σημαντικό να αλλάξεις τα φίλτρα μέσα από τα οποία την βιώνεις. Η ιστορία βλέπεις που λέμε στον εαυτό μας, καθορίζει σε μεγάλο βαθμό την πραγματικότητά μας. Ο Τόνι Ρόμπινς μιλάει εκτεταμένα για αυτό λέγοντας πως αν έχεις μια ιστορία – πεποίθηση πως η ζωή είναι μια ζούγκλα, ή μια συνεχόμενη πάλη, μια μάχη, δύσκολη, άδικη και τα λοιπά, μάντεψε πώς είναι πιθανόν να την βιώσεις: με αυτόν ακριβώς τον τρόπο.

Κι ακόμα κι αν δεν συμβαίνει πάντα έτσι, θα πιστεύεις είτε ότι είναι πολύ καλό για να είναι αληθινό, είτε θα περιμένεις πότε θα επιβεβαιωθεί η αυτοεκπληρούμενη προφητεία σου χάνοντας σε μεγάλο βαθμό τις ωραίες στιγμές. Σε ένα επόμενο κείμενο θα μιλήσουμε για την ιστορία του ψύλλου και πώς ένας κοινωνικός ή οικογενειακός προγραμματισμός μας κάνει να βιώνουμε περιορισμένη πραγματικότητα, σε βαθμό που ξεχνάμε ποιοι είμαστε και τι μπορούμε να κάνουμε.

Κάθε μέρα τρέχεις ανάμεσα από εργασία σε δραστηριότητα, από καφέ σε συναντήσεις, από ψώνια σε μαγειρέματα, από παιδικούς σταθμούς σε γιατρούς, περιμένοντας ένα σαββατοκύριακο διακοπές ή μια αργία για να χαλαρώσεις. Ή να κάνεις όσα δεν πρόλαβες. Και πολλές φορές, ή δεν κάνεις τίποτα κι έχεις ενοχές, ή τα κάνεις όλα και δεν απολαμβάνεις τίποτα. Χαλάρωσε. Είναι απλά μια βόλτα.

Δεν είναι αγώνας δρόμου, κι η μουσική κι η κάθε ηλικία δεν κρατάει για πάντα. Πρέπει να δεις μέσα σου και να δημιουργήσεις την ισορροπία σου. Πρέπει σιγά σιγά να πάρεις πίσω το τιμόνι σου και να χαράξεις τη δική σου πορεία. Αλλιώς οι άνεμοι θα σε πάνε όπου φυσήξουν, είτε είναι της ζωής, είτε της κοινωνίας, είτε των γύρω σου.

Σε αυτό τον αγώνα, κανείς δεν τερματίζει πρώτος. Το ταξίδι είναι η διαδρομή. Σήμερα κάνε κάτι για σένα. Κλείσε τηλέφωνα σταθερά και κινητά και πήγαινε μια βόλτα. Ακολούθησε το πέταγμα μιας πεταλούδας, μύρισε το βραδινό νυχτολούλουδο. Άκουσε τους χτύπους της καρδιάς σου, νιώσε τον ρυθμό της. Κοίτα μέσα σου. Συγκεντρώσου στην αναπνοή σου και νιώσε πως γεμίζει με οξυγόνο το κάθε σου κύτταρο. Δες ένα ηλιοβασίλεμα, τις μορφές που παίρνουν τα σύννεφα. Άκου τη μελωδία της βροχής.

Όλοι τρέχουμε και κυνηγάμε λογαριασμούς, ανθρώπους, στόχους και όνειρα αν θυμηθούμε, μα είναι τόσες φορές που ξεχνάμε πως το ταξίδι είναι ο προορισμός. Σαν ένα τρένο που δεν είδες ποτέ τα τόσα μέρη από τα οποία πέρασε, ή ένα αεροπλάνο που κοιμήθηκες και δεν χάζεψες τα σύννεφα και τα τοπία μινιατούρες, ρυάκια, βουνά, φωτάκια της πόλης. Πρόσεχε τις μεταφορές που έχεις υιοθετήσει ή εγκαταστήσει μέσα σου, γιατί μέσα από αυτές θα βιώνεις τη ζωή σου. Αν τρέχεις το πρόγραμμα η ζωή είναι ένας αγώνας, σε όλα θα αγωνίζεσαι. Αν η ζωή είναι ένα ταξίδι, θα ταξιδεύεις.

Δημιούργησε κενά μέσα στον χρόνο για σένα. Εκεί ο χρόνος παγώνει, και γίνεσαι η κάθε στιγμή. Κι ο μόνος τρόπος να τον παγώσεις, είναι να γίνεις η στιγμή. Αυτό να το θυμάσαι.

Κι ένα τελευταίο. Όπως είπε κάποιος κάποτε, δώσε λουλούδια στους αγαπημένους σου, όσο μπορούν να τα μυρίσουν. Μη περιμένεις να τους τα ρίξεις πάνω σε μια πλάκα. Τότε θα είναι αργά. Τα λουλούδια μπορεί να συμβολίζουν λουλούδια, λόγια αγάπης, ένα χάδι, ένα περπάτημα, ένα γράμμα, λίγο από τον χρόνο σου, ή απλά ένα βλέμμα απ’ την ψυχή σου. Σήμερα είμαστε αύριο δεν είμαστε. Βάλ’ τα όλα στην άκρη, και σήμερα κέρδισε και το εγώ σου και τον χρόνο.

Η ζωή είναι απλά μια βόλτα. Εκτίμησέ την όσο κρατάει. Μην ανησυχείς τόσο, μη τρέχεις τόσο, προσπάθησε να την χαρείς, να την απολαύσεις. Ζήσε την κάθε στιγμή και μέρα, και με σοφία αλλά και σαν να σου είχαν μείνει λίγες μόνο. Και χάρισε σε σένα και σε αυτούς που είναι κοντά σου κι αγαπάς, στιγμές αληθινές που να αξίζουν.