Φθάνοντας σε προχωρημένη ηλικία, υποπτευόμαστε ότι ίσως δεν πράξαμε σωστά.Δεν βρήκαμε τα σωστά λόγια για έναν φίλο που μας είχε ανάγκη, για το παιδί που αναλάβαμε...
Εγκαταλείψαμε ανθρώπους και πληγώσαμε τους αγαπημένους μας.
Φερθήκαμε με δειλία και μικροψυχία, αλλά καμιά φορά και με ευγένεια και γενναιοδωρία.
Τέτοια είναι η αφθονία της καρδιάς, μέσα στη μικρότητα είναι ικανή να μας βελτιώσει, να μας κάνει να υπερβούμε τον εαυτό μας.
Σε όλους όσοι φοβούνται την απογοήτευση και τον χλευασμό πρέπει να επαναλάβουμε:
Μην ντρέπεστε για τις αντιφάσεις σας ή γι’ αυτό που είστε – αφελείς, σαχλορομαντικοί, πιστοί ή άστατοι.
Μην αφήνετε τους άλλους να σας εκφοβίζουν!
Δεν υπάρχει μόνο ένας δρόμος για τη χαρά.
Αγαπάμε όπως και όσο μπορούμε ως ατελή όντα που είμαστε.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου