Φυλλάδιο του Έρωτα

Έρωτας, ευλογία ή κατάρα; Ψυχική πληρότητα ή ξεπούλημα ψυχικό; Ότι και αν είναι βέβαια, μιλάμε για ένα μικρό αλλά ζαβολιάρη θεό, που παίζει συνεχώς με τις καρδιές των ανθρώπων. Όσοι βίωσαν αυτό το συναίσθημα, δεν μπορούν να το ξεχάσουν και όσοι δεν στάθηκαν τυχεροί, το αναζητούν εναγωνίως, ίσως και για ολόκληρη τη ζωή.

Απίστευτα συναισθήματα ξυπνούν μέσα μας. Πρωτόγνωρα, έντονα και πολλές φορές δυναμικά. Έρωτας, πάθος, διεκδίκηση, ζήλεια, απόρριψη, πόνος και πάλι από την αρχή. Μεγάλος κύκλος, ολοκληρωτικός. Νιώθεις ότι τα έχεις ζήσει όλα, ότι έχεις βιώσει κάθε συναίσθημα που σου θυμίζει ότι είσαι θνητός άρα και ευάλωτος. Γιατί, έτσι μας θέλει ο έρωτας, μικρούς και ευάλωτους.

Μην σκοτώνετε τον Έρωτα! Σταματήστε πια να μην καταλαβαίνετε, το πώς και το γιατί του. Ερωτευτείτε τον Έρωτα που σας ερωτεύτηκε και ζήστε μαζί του, ίσως και για πάντα.

Ανάγκη ή επιθυμία είναι ο έρωτας;

Ανάγκη αρχικά για να τεστάρεις τα όρια του ίδιου σου του εαυτού, να μετρήσεις τις υπομονές και τις αντοχές σου, να ελέγξεις πόσες νέες λέξεις μπορείς να δημιουργήσεις, να ξυπνήσεις τον ποιητή μέσα σου αλλά και να επεξεργαστείς την απόρριψη και την προδοσία. Γιατί ο έρωτας τα έχει όλα, τα θέλει όλα, δε συμβιβάζεται με τίποτα μέτριο ή λίγο. Σιχαίνεται τα χαλαρά, τα δήθεν, τα ίσως. Μόνο το πολύ δέχεται, μόνο το πέρα από τα όρια του ίδιου μας του εαυτού. Για αυτό άλλωστε είναι μοναδικός και ανεπανάληπτος, γιατί δεν μπορείς να ξεχάσεις αυτό που βίωσες, αυτό που ένιωσες. Ίσως και να μη θέλεις να το ξεχάσεις, είναι κομμάτι πλέον της ίδιας σου της ψυχής, είσαι εσύ σε μια μυστηριακή συνένωση έξω από τον κόσμο του πραγματικού.

Στον έρωτα παραδίνεσαι και απαιτείς παράδοση

Είσαι ολόκληρος εκεί, δίνεσαι απόλυτα και θέλεις και τον άλλο απόλυτα αφοσιωμένο εκεί, σε σένα, σε σας. Για αυτό και είναι δύσκολος μετά ο χωρισμός. Στον έρωτα φεύγει αυτός που ένιωσε λιγότερο. Αυτός που συγκρατημένα έδωσε και δόθηκε. Στον έρωτα είσαι μόνος! Μόνος εξυψώνεσαι, μόνος καθαιρείσαι! Όλα τα συναισθήματα γεννιούνται και πεθαίνουν στο πλήρες γέμισμά τους. Φεύγει όποιος δεν αγαπά πια. Φεύγει όποιος θέλει να ξαναβρεί τον χαμένο εαυτό του, τον εαυτό που χάθηκε στη ζάλη της ερωτικής πλάνης. Και αυτός είναι που φταίει φυσικά σύμφωνα με τη δική μας άποψη.

Πάντα ο άλλος φταίει στον έρωτα

Ο άλλος δεν έδωσε, ο άλλος δεν κατάλαβε, ο άλλος δεν αγάπησε τόσο. Ανώριμες βιαστικές απαντήσεις ενός ανοργάνωτου και φοβισμένου εγώ. Ενός εγώ που αποσυντονίζεται από την αλλαγή, ενός εγώ που αρνείται να δεχτεί και να διαχειριστεί το τέλος του ερωτικού συμβολαίου. Γιατί και ο έρωτας κάποτε τελειώνει. Κλείνει ο κύκλος. Αν είμαστε τυχεροί θα μεταμορφωθεί σε αγάπη. Εάν όχι, θα γίνει βάσανο, πόνος και καημός για το βίαιο τέλος του. Ίσως οδηγηθεί και στη σφαίρα του ανεκπλήρωτου. Εκεί θα ζει με τρυφερότητα στη σκέψη μας, κατακλύζοντας συχνά αφοπλιστικά τα όνειρά μας.

Ο έρωτας δεν αξίζει εάν δεν έχει μαγεία, δημιουργικότητα, ανιδιοτελή προσφορά, εάν δε σου χαρίζει στιγμές ευτυχίας, αγκαλιά και χάδι, την χαρά του επόμενου πρωινού. Και όταν έρθει η στιγμή του τέλους, κάνε την τελετή αποχωρισμού και προχώρα. Αποχαιρέτησε τον παλιό, ζήσε το πένθος και τη θλίψη αλλά μη σταματάς. Η ζωή προχωρά και μαζί της και εμείς. Δεν υπάρχει κανένας νέος έρωτας, που να σε περιμένει όταν πενθείς τον παλιό. Μη μένεις πίσω και μη κρατάς κακίες, μη κλαις, είσαι εκεί που θα έπρεπε να είσαι, για να πάρεις δύναμη και να ξεκινήσεις από την αρχή. Βρες το λάθος σου μέσα σε κάθε μάθημα και άστο να φύγει. Φόρα το ωραιότερό σου χαμόγελο, άδραξε τη μέρα και απόλαυσε ξανά τη ζωή. Και που ξέρεις; Ίσως ένας καινούριος έρωτας να σε περιμένει στη γωνία…. Και πάλι φτου και από την αρχή……