Δήμητρα και Ελευσίνια μύηση

«Γιατί ανάμεσα στους εξαίρετους και πράγματι θεϊκούς θεσμούς που η Αθήνα σας έχει γεννήσει και φέρει στην ανθρωπότητα, καμία, κατά τη γνώμη μου, δεν είναι καλύτερη από αυτά τα Μυστήρια. Γιατί μέσω αυτών αποβάλαμε το βάρβαρο και άγριο τρόπο ζωής και μορφωθήκαμε και εκπολιτιστήκαμε. Και μύησις καθώς αποκαλείται, πράγματι μάθαμε τις απαρχές της ζωής και αποκτήσαμε τη δύναμη όχι μόνο να ζούμε ευτυχισμένοι, αλλά και να πεθαίνουμε με μια καλύτερη ελπίδα.» -Κικέρων στο Περί νόμων, Βιβλίο Β’

Η διαδρομή της Δήμητρας και η περιπέτεια της Περσεφόνης μας αποκαλύπτει την ιστορία της σάρκωσης της ψυχής στο κόσμο της ύλης και τις περιπέτειες της μέσα σε αυτόν. Ο Κάτω Κόσμος είναι ο γήινος υλικός κόσμος, στον οποίο ζούμε και η Περσεφόνη συμβολίζει την ψυχή, που κατέπεσε και ενσαρκώθηκε στη Γη, ενώ αρχικά βρισκόταν στον Άνω Κόσμο, τον Ουρανό ή Πνευματικό Κόσμο,

Κατά το μύθο, η Περσεφόνη θέλγεται από ένα λουλούδι, τον Νάρκισσο που αποτελεί την κατ’ αντανάκλαση ωραιότητα του υλικού κόσμου, το δε χάσμα ταυτίζεται με το μέγα χάσμα της ανόδου και καθόδου των ψυχών, όπως αναφέρει ο Πλάτων. Όλα αυτά συσχετίζονται με το Διόνυσο, μιας και η αρχή του δράματος, η αρπαγή της Περσεφόνης, έγινε στο Νύσσιον Πεδίο, δηλαδή στον τόπο που γεννήθηκε ο Διόνυσος.

Το τέλος του επίγειου κύκλου, σε όλες τις μυήσεις είναι απλώς μίας μετάβαση της μορφής σε μία άλλη, και καταδεικνύει την αιωνιότητα της ψυχής Τίποτα δεν περισσεύει στην φύση.

«Οτιδήποτε γεννιέται μέσα στη φύση έχει ένα χρέος, που το πληρώνει όταν αποσυντίθενται, δίνοντας έτσι καινούργια ζωή» -ΑΝΑΞΙΜΑΝΔΡΟΣ

Το δώρο της Δή - μητρας γης - μητέρας στα τέκνα της, είναι πως τους παρέχει την δυνατότητα να ενταχθούν στο φυσικό περιβάλλον. Άνευ σωματικού φορέα, άνευ Γης, δεν υπάρχει παλιγγενεσία, δεν υπάρχει δυνατότητα εξέλιξης της ψυχής, η οποία θα παρέμενε σε κατάσταση ημι - νάρκωσης, σε αιώνια αναμονή αναγνώρισης της ουσίας και της οντότητας της από τον ίδιον της τον εαυτό. Η Γή επίσης είναι επιφορτισμένη με την θρέψη και την συντήρηση του σώματος, ώστε η ψυχή να μην παρακωλύεται από την κακή του υγεία. Τα όργανα των πέντε αισθήσεων, τα οποία ανήκουν στο σώμα (στοιχείο της Γής) , απαιτούν όπως οι πέντε Πύλες παραμένουν πάντα ανοικτές προκειμένου οι εξωτερικές κινήσεις να εισχωρήσουν στην ψυχή. Η καλή ανάπτυξη του σώματος με την ορθή διαπαιδαγώγηση επιτρέπει την διέλευση των αισθήσεων από το εξωτερικό περιβάλλον στο εσωτερικό της ψυχής, χωρίς παραμορφωτικούς καθρέπτες.

Επειδή όμως το σώμα είναι μεταγενέστερο της ύπαρξης της ψυχής, είναι απλός ο φορέας της, πρέπει να παραχωρεί τα ηνία των επιθυμιών και ενστίκτων του σε αυτή, ώστε το ορθόν και το μέτρο , η λιτότης της διατροφής, της γενετήσιου ορμής και της εξουσιαστικής επιθυμίας να χαλιναγωγούνται υπακούοντας στον Κοσμικό Νόμο. Συνευρέθηκε η Φύση/Δήμητρα/Γή-Μήτρα του Σύμπαντος Κόσμου μετά του Ζηνός, της Ζωής, για να γεννηθεί η Περσεφόνη/Κόρη, η Ψυχή της Ανθρωπότητας, το Αιτιατόν, η Φερέφασσα ή Φερέπαφα, είναι η φέρουσα στην δικαιοδοσία της την σοφία της επαφής ,ενώνει το Θείον με το Θνητόν και συνδέει τα όντα με τα δύο άκρα, του Δία και του Πλούτωνα, Ηγεμόνες του Σύμπαντος.

Στη διαδικασία της Ελευσίνιας Μύησης, θα περάσουμε μέσα από δύο πύλες.

Η πρώτη είναι κατωφερής, οδηγεί προς τον «Υλικό» κόσμο και συμβολίζει τη γέννησή του στην άγνοια.

Η δεύτερη οδηγεί προς τα άνω, σε μια αίθουσα άπλετα φωτισμένη και στην οποία βρίσκεται το άγαλμα της Δήμητρας.Κατά την 9η ημέρα των μυστηρίων, τελευταία και σημαντικότερη μέρα ως νεομύητοι Επόπτες θα περάσουμε στη διαδικασία των Δεικνυομένων. Είναι μία διαδικασία, πολύ σημαντική για την κατανόηση των τελουμένων μυστηρίων, και γίνεται από τον μέγα ιεράρχη . Σκοπός της είναι η επίδειξη – φανέρωση , ο αποσυμβολισμός των οργάνων – σκευών και η επεξήγηση τους σε σχέση με τη Δημιουργία.Μέσα στον Ελευσίνιο ναό όλα τα σύμβολα πρέπει να είναι κρυμμένα και απρόσιτα από τα βέβηλα μάτια των αμύητων.

Επτά (7) όργανα ή σκεύη, που το κρυμμένο νόημα τους στην Δημιουργία του Σύμπαντος Κόσμου πρέπει να αντιληφθεί ο νεομύητος, αφού κατέλθει εις το βάθος της συνειδήσεως του.

1. Ο θύρσος
2. Ο αποξηραμένος στάχυς
3. Το ρόδι και ο καρπός του
4. Η σφαίρα ή αυγό, ο κύκλος ή στεφάνι
5. Το ουράνιο πυρ – η ιερή άσβεστη φλόγα
6. Το κηρύκειο – η ράβδος – το σκήπτρο
7. Ο κισσός

Η συμμετοχή στα Ελευσίνια Μυστήρια προσφέρει στον μυημένο την Γνώση, την αλλαγή συνείδησης αλλά και την Ευδαιμονία και την Ευφροσύνη.

Επηρέασαν βαθύτατα την ηθική της εποχής, έκαναν τους ανθρώπους δίκαιους και ευσεβείς κατά τον Αριστοτέλη ,και αυτές οι αξίες και οι ηθικές αρχές εκφράστηκαν με νομοθετικές-νομικές ρυθμίσεις, και διατηρήθηκαν με κοινωνικές συμπεριφορές και κανόνες. «Δήμητρα που έθρεψες το πνεύμα μου, κάνε να γίνω άξιος των μυστηρίων σου», αναφωνεί ο Αριστοφάνης στους «Βατράχους». «Στο έργο των μυστηρίων οφείλεται ότι υγιές έχει η ανθρωπότητα και εάν δεν κατατρώγει τις σάρκες της και δεν πίνει το αίμα της, πάλι τούτο οφείλεται στους μεγάλους Μύστες των Μυστηρίων, οι οποίοι επιδρούν παντοιοτρόπως σε όλες τις κοινωνικές τάξεις, κοινωνικά και πολιτικά συστήματα .

Οι μύστες δίδαξαν την ανεξαρτησία του ανθρώπου και αυτοί πρώτοι κατέδειξαν την επανάσταση κατά της καταπιέσεως, της διαφθοράς, της ακολασίας και της αυθαιρεσίας». Ο Αριστοτέλης δε, ονομάζει τα Ελευσίνια το πιο λαμπρό και θαυμαστό έργο που ο καθένας οφείλει να σέβεται. Η συμμετοχή των γνωστότερων ονομάτων της Αρχαιότητας ήταν μεγάλη, καθώς και ο σεβασμός προς αυτά. Η τήρηση της Σιγής απαραίτητος με όρκο και υπήρχαν αυστηρές κυρώσεις για ασέβεια και ιεροσυλία ή την διακωμώδηση τους. «οπόσον ευδαίμονες αφικνούνται εις τον Άδην οι Μύσται! Μόνον αυτοί ζωσιν εκεί, οι δε λοιποί μόνον δεινά αναμένουσιν» ΣΟΦΟΚΛΗΣ και «μακάριος εκ των βροτών ο ιδών τας εν Ελευσίνι τελετάς», ο άμοιρος αυτών δεν απολαύει ομοίας τύχης, καθώς εις σκότος κατερχόμενος Περίτρανα δήλωσε στον Πανηγυρικό του ο Ισοκράτης (5 αιώνες π.χ.) ότι εκείνοι που έχουν μυηθεί έχουν τις πιό γλυκές ελπίδες για το τέλος της επίγειας ζωής και για όλο το χρόνο της μετέπειτα ζωής.

Η «πτώση» του ανθρώπου είναι η Συμπαντική αναγκαιότητα της αέναης ανακύκλωσης, που φέρνει τη ψυχή στα δεσμά του 'Αδη, την ύλη. Σκοπός του λοιπόν είναι η ανάταση του, και μέσα από τις γήινες ενασχολήσεις του, τα «τιτανικά του πάθη», τις εμπειρίες και δοκιμασίες να ενωθεί κάποτε η ψυχή του με την Απόλυτη Αλήθεια και την Αιωνιότητα. Να μυηθούμε μέσα από τις καταστάσεις της ύλης, σμιλεύοντας τη λίθο μας, να αφαιρέσουμε τα περιττά κομμάτια και να εμφανίζουμε το Κάλλος και την Ενδελέχεια της ψυχής μας που έχει δει το φως της ΜΥΗΣΗΣ και που έχει αποκτήσει την ΓΝΩΣΗ , ώστε εκεί κάπου στο τέλος της «Διαδρομής» να περάσουμε με επιτυχία την δοκιμασία «αναζητήσεως της Κόρης».