Σπάρτακος «του γένους ελληνικώτερος».Σπάρτακος ο μεγαλύτερος Ελλην στρατηγός κι επαναστάτης όλων των εποχών.
Ο Πόλεμος του Σπάρτακου είναι μία από τις μεγαλύτερες και μαζικότερες εξεγέρσεις όλων των εποχών «του γένους ελληνικώτερον», του Έλληνα Σπάρτακου. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την τραγική της κατάληξη, ενέπνευσε πολλά κινήματα αλλά και διανοούμενους και καλλιτέχνες κατά την διάρκεια των αιώνων, πολλοί εκ των οποίων ερμήνευσαν ποικιλοτρόπως και κατά πως τους βόλευε, τον χαρακτήρα της «Επανάστασης του Σπάρτακου» κι άλλοι δεν χρησιμοποίησαν ούτε το όνομα του Σπάρτακου, ούτε την ιστορία του, για να δηλώσουν την δήθεν «ριζοσπαστικότητα» των ενεργειών τους. Κλεφτρόνια κι απατεώνες, έκλεψαν την ιστορία του Σπάρτακου και την ιδιοποιήθηκαν. Ονομάζουν δε, ως επαναστάτες κάτι λουκουμάδες στυλ Τσε Γκεβάρα, Βελουχιώτη, Λένιν και Στάλιν που αιματοκύλισαν τις χώρες τους και είναι κατά συρροή δολοφόνοι και παραδείγματα προς αποφυγή, ως όνειδος κι αποτροπιασμό.
Πολλοί θεωρούν την εξέγερση του Σπάρτακου κοινωνική ή και ταξική, όμως το βασικό αίτημα του ήταν η απελευθέρωση των δούλων και η επιστροφή στις πατρίδες τους, ήταν εθνικό θέμα ο πόλεμος του κι όχι ταξικός. Αυτό, μαζί με το γεγονός ότι οι σκλάβοι ήταν συνήθως αιχμάλωτοι πολέμου, προσθέτει μία εθνική πλευρά στον λαϊκό αγώνα του. Γεγονός που θα μπορούσε να μετατρέψει τον Έλληνα επαναστάτη σε είδωλο του εθνικιστικού και πατριωτικού κινήματος, αντί να αφήνει να τον εκμεταλλεύεται ο μαρξισμός.
Ο Σπάρτακος ήταν Αριστοκράτης, (Αριστος, Αρειος, Αρης) μονομάχος κι επαναστάτης, πολεμιστής Θρακικής καταγωγής «Καταλλήλως ελληνικά» σύμφωνα με τον Πλούταρχο, που ηγήθηκε μεγάλης επανάστασης δούλων και άλλων κοινωνικώς καταπιεσμένων εναντίον των Ρωμαίων. Μάλιστα με τον στρατό του έφτασε μια ανάσα από την σχετικά ανοχύρωτη Αιώνια Πόλη! Σχεδόν όλες οι γνώσεις μας για τον Σπάρτακο περιορίζονται στα γεγονότα της επανάστασης που ηγήθηκε (73 π.κ.ε. – 71 π.κ.ε.) γνωστής και ως «Επανάσταση του Σπάρτακου» ή «Επανάσταση των Μονομάχων», την μεγαλύτερη και σπουδαιότερη της γνωστής ιστορίας των κοινωνικών ανθρώπων. Στην Ελληνική Ιστορία ο Θραξ ήταν ο πολεμικότερος γιός του Θεού Άρη. Στην Αλκηστι ο Ευριπίδης αναφέρει ότι ένα από τα ονόματα του ίδιου του Άρη ήταν Θραξ, καθώς θεωρείτο προστάτης της Θράκης (η χρυσή ασπίδα του φυλασσόταν στον ναό του στην Βιστονία της Θράκης). Ήταν εξαιρετικοί ιππείς, άριστοι πολεμιστές και τεχνίτες κοσμημάτων. Πολλά κοσμήματα στους βασιλικούς τάφους της Βεργίνας είναι φτιαγμένα απο Θράκες τεχνίτες, αφού και η τελευταία γυναίκα του Φιλίππου ήταν Θρακιώτισσα.
Θλίψη προκαλεί ο λόγος του Βολταίρου για την επαναστατική δράση του Σπάρτακου και την εν γένει δραστηριότητά του: «Ο πιο δίκαιος πόλεμος όλων των αιώνων, ο μόνος δίκαιος πιθανώτατα, ήταν ο πόλεμος του Σπάρτακου και των δούλων συντρόφων του εναντίον των Ρωμαίων»
«ηγεμόνας είλοντο τρεις, ων πρώτος ην Σπάρτακος,
ανήρ Θράξ του Μαιδικού γένους, ου μόνον φρόνημα
μέγα και ρώμην έχων, αλλά και συνέσει και πραότητι
της τύχης αμείνων και του γένους ελληνικώτερος».
Πλούταρχος, Κράσσος 9, 2
Πηγές για τον Σπάρτακο και την «Επανάσταση των Μονομάχων» αποτελούν ο Πλούταρχος στον βίο «Μάρκος Κράσσος», ο Γάιος Κρίσπος Σαλλούστιος στα περισωθέντα τμήματα του έργου του Historia, το έργο Rerum Romanorum libri IV (ή Epitome de Gestis Romanorum) του Γάιου Ανναίου Ιούλιου Φλώρου, και του Αππιανού το Εμφυλίων Α’-Ε’.
Για τον πρότερο βίο του Σπάρτακου ελάχιστα είναι γνωστά δημόσια, οι πληροφορίες γι’ αυτόν τον μοναδικό Έλληνα Πολεμιστή, τον μεγαλύτερο επαναστάτη όλων των εποχών, είναι σκοπίμως ομιχλώδεις και εντέχνως κεκαλυμμένες. Όσον αφορά την καταγωγή του, κι όπως μας δηλώνει ρητά ο Πλουταρχος που προσδίδει στον Σπάρτακο Θρακική καταγωγή «Καταλλήλως ελληνικα» είναι από το γένος των Μαιδών (ή Μαίδων ή Μαιδοβιθυνών, Θρακικής φυλής στις όχθες του Στρυμόνα). Οι Μαίδοι ήταν ιλλυρικό φύλο από την Θράκη, το οποίο κατοίκησε την πάνω κοιλάδα του Στρυμόνα περίπου τον 14ο αιώνα π.κ.ε. Το 356 π.κ.ε. υποτάχθηκαν στον Φίλιππο τον Β’. Επαναστάτησαν αργότερα για να επανακτήσουν την ανεξαρτησία τους, αλλά η απόπειρα τους καταπνίγηκε από τον Αλέξανδρο, ο οποίος για να τους τιμωρήσει κατέστρεψε την πρωτεύουσα τους Ιαμφορίνα. Ο ηγέτης των σκλάβων ήταν αριστοκρατικής καταγωγής, αφού οι Θράκες βασιλείς έφεραν το όνομα Σπάρτακος ή Σπάρτοκος. Ηταν αιχμάλωτος πολέμου από την σύγκρουση των Ρωμαίων με την Θρακική δυναστεία των Σπαρτακιδών, αρχικά δούλος σε ορυχείο ο οποίος κατόπιν κατέληξε στην σχολή μονομάχων του Γναίου Λέντουλου Βατιάτου (Gnaeus Lentulus Batiatus) στην Καπύη της Καμπανίας.
Οι εκπαιδευόμενοι μονομάχοι σχημάτιζαν ομάδες (familia gladiatorium), κάτω από τον απόλυτο έλεγχο ενός διοικητή (lanista), ο οποίος είχε και την ευθύνη για την στρατολόγηση, την εκπαίδευση και τις ίδιες τις μονομαχίες. Οι σχολές μονομάχων λειτουργούσαν ταυτοχρόνως και ως στρατώνες και σε κάποιες περιπτώσεις και ως φυλακές, με τους ετοιμοπόλεμους και καλά εκπαιδευμένους μονομάχους να κρατούνται τιθασευμένοι υπό το άγρυπνο μάτι του ρωμαϊκού νόμου.
Η πόλη της Καπύης ήταν περίφημη για τις σχολές μονομάχων που φιλοξενούσε, οι περισσότεροι των οποίων ήταν Γαλατικής και Θρακικής καταγωγής, λάφυρα πολέμου και σκλάβοι, μονομάχοι. Διακόσιοι μονομάχοι, μεταξύ αυτών κι ο Σπάρτακος, κατέστρωσαν ένα σχέδιο απόδρασης που όμως διέρρευσε. Ωστόσο μερικές δεκάδες μονομάχων (78 κατά τον Πλούταρχο) κατάφεραν να δραπετεύσουν (73 π.κ.ε.) χρησιμοποιώντας ως όπλα μαγειρικά σκεύη και την ρώμη τους. Στο δρόμο πήραν όπλα από μια εφοδιοπομπή που μετέφερε οπλισμό μονομάχων σε κάποια άλλη πόλη. Έπειτα κατέφυγαν στις πλαγιές του Βεζούβιου κι εκτελούσαν επιδρομές και επιθέσεις εναντίον των γύρω ρωμαϊκών κτημάτων, αποκομίζοντας στρατιωτικό οπλισμό με τον οποίο αντικαθιστούσαν τον οπλισμό των μονομάχων που τον θεωρούσαν υποτιμητικό. Ο Σπάρτακος ήταν ο αδιαμφισβήτητος αρχηγός τους, (ήταν κι ο μόνος που διέθετε στρατηγικό μυαλό) ενώ από τους υπόλοιπους μονομάχους ξεχώρισαν ως ικανοί μαχητές οι Γαλάτες Κρίξος και Οινόμαος.
Οι σκλάβοι, οι αναξιοπαθούντες, οι κατατρεγμένοι και οι άποροι βρήκαν ελπίδα στην «Επανάσταση των Μονομάχων» και προσχωρούσαν μαζικά φέρνοντας και τα γυναικόπαιδά, με τους μονομάχους να εκπαιδεύουν άντρες και γυναίκες στην μάχη και να εξαπολύουν επιδρομές στα ρωμαϊκά χωριά για ανεφοδιασμό και στρατιωτικές προμήθειες. Μέσα σε λίγες εβδομάδες, ένας μικρός αλλά ετοιμοπόλεμος στρατός πλαισίωνε τον Σπάρτακο, με τους Ρωμαίους να υποτιμούν την έκταση και την ένταση της εξέγερσης και να αφήνουν τα πράγματα στην τύχη τους, καθώς το κύριο σώμα του ρωμαϊκού στρατού επιχειρούσε εκτός Ιταλίας.
Ενας λησμονημένος Έλλην, «του γένους ελληνικώτερος» όπως λέει ο Πλούταρχος στο έργο του για τον Κράσσο, είναι ασφαλώς και ο μεγαλύτερος επαναστάτης όλων των αιώνων, ο ελληνικής, αριστοκρατικής καταγωγής Σπάρτακος. Εζησε την εποχή που κυβερνούσε την Ρώμη ο Μάρκος Κράσσος (1ος αιών π.κ.ε.), σύμφωνα με πληροφορίες όχι μόνον του Πλουτάρχου, αλλά και πολλών άλλων αρχαίων Ελλήνων και ξένων ιστορικών, όπως για παράδειγμα ο Αθήναιος, ο Διόδωρος ο Σικελιώτης, ο Ηρωδιανός, ο Αππιανός, ο Συνέσιος, ο Κωνσταντίνος ο Πορφυρογέννητος, ο Στέφανος ο Γραμματικός.
Ο Μάρκος Λικίνιος Κράσσος (Marcus Licinius Crassus Dives, 115 π.κ.ε. – 53 π.κ.ε.) Ρωμαίος αριστοκράτης πολιτικός και ο πλουσιότερος άνθρωπος στην Ρωμαϊκή ιστορία. Έπαιξε σημαντικό ρόλο στην πολιτική της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας σχηματίζοντας την πρώτη τριανδρία. Ιούλιος Καίσαρας, Πομπήιος και Κράσος, μοίρασαν την εξουσία της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας, με τον Πομπήιο και τον Κράσσο να έχουν την ίδια εξουσία με τον Καίσαρα. Υποστήριξε τον Ιούλιο Καίσαρα στην σταδιοδρομία του, έγινε διοικητής και διακρίθηκε κυρίως μετά την δικτατορία του Σύλλα και την κατάπνιξη της «Επανάστασης του Σπάρτακου» αργότερα, έγινε μέλος της τριανδρίας που αποτελούνταν από τον ίδιο, τον Καίσαρα και τον Πομπήιο και ενώ είχε καλές σχέσεις με τον πρώτο, δεν είχε τις ίδιες με τον δεύτερο. Το 55 π.κ.ε έγινε στρατηγός στην ανατολή όπου είχαν της κτήσεις τους οι Πάρθοι (οι ισχυρότεροι εχθροί των Ρωμαίων στην ανατολή) που απείλησαν τις κτήσεις των Ρωμαίων οργανώνοντας εκστρατεία εναντίον τους που κατέληξε σε αποτυχία.
Ο ίδιος ο Κράσσος σκοτώθηκε στην Μάχη των Καρρών, του οποίου το κεφάλι οι Πάρθοι τοποθέτησαν σε λόγχη και το έδειχναν στους Ρωμαίους. Ακόμη διέλυσαν τις λεγεώνες και πήραν τους αετούς των λεγεώνων (Aquila) για λάφυρα, πράγμα που οι Ρωμαίοι έφεραν βαρέως ως ύστατη στρατιωτική ατίμωση για πολλές δεκαετίες μετά, καθώς αυτό ήταν κάτι που συνέβαινε για πρώτη φορά χωρίς προηγούμενο. Ο βασιλιάς των Πάρθων, ο Ορόδης Β’ σκότωσε τον Σουρένα, τον νικητή στρατηγό του, γιατί πίστευε πως μετά την μεγάλη του νίκη θα έπαιρνε μεγάλη εξουσία και ίσως και τον θρόνο του. Η μάχη των Καρρών θεωρείται μια από τις μεγαλύτερες καταστροφές της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και ένα από τα μεγαλύτερα στρατηγικά σφάλματα της ιστορίας.
Η «Επανάσταση του Σπάρτακου» από τον Πλούταρχο.
«Η επανάσταση των μονομάχων και η λεηλασία της Ιταλίας, που πολλοί την ονομάζουν Σπαρτάκειο πόλεμο, άρχισε τότε από την εξής αιτίαν: Κάποιος Λέντλος Βατιάτης, έτρεφε μονομάχους στην Καπύη, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν Γαλάτες και Θράκες. Επειδή όμως αφότου τους αγόρασε τους είχε κατάκλειστους, όχι γιατί έφταιξαν σε κάτι, αλλά άδικα, και για να τους αναγκάζει να μονομαχούν, διακόσιοι απ’ αυτούς συνεννοήθηκαν να δραπετεύσουν. Αλλά τους πρόδωσαν, και όσοι το αντιλήφθηκαν και πρόλαβαν, όλοι-όλοι εβδομήντα οκτώ από τους διακόσιους, άρπαξαν από κάποιο δημόσιο μαγειρείο μαχαίρια και μικρές σούβλες, κι έφυγαν. Όταν στο δρόμο συνήντησαν μερικά αμάξια, που μετέφεραν όπλα μονομάχων σε άλλη πόλη, τα λεηλάτησαν και οπλίσθηκαν.
Αφού δε κατέλαβαν κάποιο οχυρό μέρος, διάλεξαν τρεις αρχηγούς, από τους οποίους πρώτος ήταν ο Σπάρτακος, που καταγόταν από την Θράκη. Αυτός δεν διακρινόταν μόνο για το υψηλό και ανδρείο φρόνημά του, αλλά και για την σύνεσή και την πραότητά του, ήταν καλύτερος από την τύχη του, και πιο Ελληνικός από το γένος του. Γι’ αυτόν διηγούνται ότι, όταν για πρώτη φορά αγοράσθηκε και μεταφέρθηκε στην Ρώμη, ενώ κοιμόταν παρουσιάσθηκε ένας δράκοντας που τυλίχθηκε γύρω στο πρόσωπό του. Η γυναίκα του, που ήταν από την ίδια φυλή, και γνώριζε την μαντική και τα όργια του Διονύσου, του είπε ότι αυτό το όνειρο του φανέρωνε μια μεγάλη και φοβερή δύναμη, που δεν θα κατέληγε σ’ ευτυχισμένο τέλος. Αυτή τότε συζούσε μαζί του και έφυγε μ’ αυτόν.
Στην αρχή αφού απέκρουσαν εκείνους και ήλθαν εναντίον τους από την Καπύη, κι εκυρίευσαν πολλά πολεμικά όπλα, τα έπαιρναν με χαρά, και πετούσαν σαν άτιμα και βαρβαρικά τα όπλα των μονομάχων. Κατόπιν ήρθε εναντίον τους ο στρατηγός Κλώδιος, που στάλθηκε από την Ρώμη. Αυτός τους επολιόρκησε σ’ ένα βουνό, που είχε ένα μόνο δύσκολο και στενό ανέβασμα, που το φρουρούσε, στα δε υπόλοιπα μέρη είχε απότομους γκρεμούς και γλυστερές πέτρες, κι επάνω στην επιφάνεια ένα μεγάλο άγριο αμπέλι.
Απ’ αυτό οι μονομάχοι έκοψαν κλήματα όσα θα μπορούσαν να τους χρειασθούν, κι έπλεξαν μ’ αυτά σκάλες δυνατές και τόσο μακριές, ώστε όταν τις κρεμούσαν από πάνω σύρριζα στους γκρεμούς, να φθάνουν έως κάτω στο ίσιο μέρος. Έτσι κατέβηκαν όλοι σίγουρα, εκτός από έναν, που έμεινε επάνω για τα όπλα, κι αφού όλοι κατέβηκαν, άφησε τα όπλα να γλυστρήσουν προς το μέρος τους, κι αφού τα έρριξε όλα, σώθηκε κι αυτός τελευταίος. Αυτά δεν τα έμαθαν οι Ρωμαίοι, και γι’ αυτό όταν περικυκλώθηκαν, ένοιωσαν κατάπληξη για την αιφνιδιαστική κύκλωση κι ετράπησαν εις φυγήν, ενώ οι μονομάχοι εκυρίευσαν το στρατόπεδο. Και τότε ήρθαν με το μέρος τους πολλοί από τους γύρω βουκόλους και βοσκούς, που ήσαν άνδρες ρωμαλέοι και έτρεχαν πολύ γρήγορα. Απ’ αυτούς άλλους τους όπλισαν, κι άλλους τους μεταχειρίζονταν σαν ελαφρά οπλισμένους και στην εμπροσθοφυλακή.
Εναντίον τους (οι Ρωμαίοι) έστειλαν και δεύτερο στρατηγό, τον Πούπλιο Βαρίνο. Στην αρχή προσέβαλαν τον υποστράτηγό του Φούριο, που είχε δύο χιλιάδες στρατιώτες και τον έτρεψαν εις φυγήν. Επειτα τον σύμβουλό του και συνάρχοντά του Κισσίνιο, που τον είχαν στείλει με πολύ στρατό, τον παραφύλαξε ο Σπάρτακος, όταν λουζόταν κοντά στις Σαλίνες, και παρά λίγο να τον αιχμαλωτίση, κατόρθωσε όμως εκείνος να διαφύγη μόλις με δυσκολία. Τότε ο Σπάρτακος κατέλαβε αμέσως τις αποσκευές του, και καταδιώκοντάς τον κατά πόδας, σκότωσε πολλούς κι εκυρίευσε το στρατόπεδο, όπου έπεσε κι ο Κοσσίνιος. Και τον ίδιο τον στρατηγό τον νίκησε σ’ άλλες πολλές μάχες, και τέλος έπιασε και τους ραβδούχους του και το άλογό του, κι έγινε πια μεγάλος και φοβερός!
Επειδή, όμως, ο Σπάρτακος δεν περίμενε να επικρατήση μπροστά στον στρατό των Ρωμαίων, σκέφθηκε σωστά κι έφερε προς τις Άλπεις τον στρατό του, νομίζοντας ότι πρέπει να τις περάσουν, και να φύγουν στις πατρίδες τους, άλλοι στην Θράκη, κι άλλοι στην Γαλατία. Αλλά οι υπόλοιποι, επειδή ήσαν δυνατοί ως προς το πλήθος και λογάριαζαν να κάνουν μεγάλα πράγματα, δεν υπάκουαν αλλά γυρνούσαν σ’ όλη την Ιταλία και την λεηλατούσαν. Έτσι δεν ενοχλούσε την Σύγκλητο μόνον το αισχρό κι ανάξιο της αποστασίας, αλλά κι ο φόβος πια κι ο κίνδυνος, και γι’ αυτό έστειλαν και τους δύο υπάτους, σαν να επρόκειτο για έναν από τους πιο δύσκολους και μεγαλύτερους πολέμους!
Από αυτούς ο Γέλιος επετέθηκε ξαφνικά εναντίον του Γερμανικού σώματος, που είχε αποχωρισθή από τους λοιπούς Σπαρτακικούς, από περιφρόνηση και υπεροψία, και το κατέστρεψε ολόκληρο! Ο δε Λέντλος περικύκλωσε με μεγάλες δυνάμεις τον Σπάρτακο, ο οποίος όμως όρμησε ραγδαία και ύστερα από μάχη νίκησε τους υποστρατήγους, κι εκυρίευσε όλες τις αποσκευές τους! Καθώς δε έσπευδε προς τις Άλπεις, τον συνήντησε ο Κάσσιος, ο στρατηγός της Γαλατίας κοντά στον Πάδο, που είχε μαζί του δέκα χιλιάδες στρατιώτες. Εκεί συγκροτήθηκε ισχυρή μάχη, στην οποία νικήθηκε ο Κάσσιος, ο οποίος έχασε πολλούς στρατιώτες και μόλις κατόρθωσε ο ίδιος να διαφύγη!
Όταν τα άκουσε αυτά η Βουλή των Ρωμαίων, τους μεν υπάτους τους διέταξε οργισμένα να μείνουν ήσυχοι, και διάλεξε στρατηγό για τον πόλεμο τον Κράσσο. Μαζί μ’ αυτόν εξεστράτευσαν πολλοί επίσημοι εξ αιτίας της δόξης του και της φιλίας που του είχαν. Αυτός λοιπόν έμεινε μπροστά στην περιοχή της Πικηνίδος για να περιμένη τον Σπάρτακο, που νόμιζε ότι θα κατευθυνόταν προς τα εκεί. Και τον υποστράτηγο Μόμμιο, που διοικούσε δύο τάγματα, τον έστειλε γύρω από τα μέρη αυτά και τον διέταξε να παρακολουθή τους εχθρούς, αλλά να μη συμπλακή μαζί τους, ούτε ν’ αρχίσουν ακροβολισμούς. Ο Μόμμιος, όμως, μόλις του παρουσιάσθηκε η πρώτη ελπίδα, συγκρότησε μάχη και νικήθηκε!
Τότε ο Κράσσος και τον Μόμμιο τον δέχθηκε απότομα, και τους στρατιώτες αφού τους όπλισε πάλι, τους ζητούσε εγγυητάς ότι θα φυλάξουν τα όπλα τους. Τους πεντακοσίους δε από τους πρώτους, και μάλιστα εκείνους που πέταξαν τα όπλα τους, τους διήρεσε σε πενήντα δεκάδες, και εσκότωσε από καθεμία έναν, σ’ όποιον έπεσε ο κλήρος! ΄Ετσι ύστερα από πολύν καιρό επανέφερε την αρχαία αυτή και πατροπαράδοτη στρατιωτική τιμωρία, η οποία προξενεί την καταισχύνη με τον τρόπο του θανάτου, γιατί γίνονται πολλά φρικιαστικά και τρομερά κατά την τιμωρία μπροστά στα μάτια όλων. Έτσι λοιπόν τιμώρησε τους άνδρες, και τους οδήγησε πάλι εναντίον των εχθρών.
Ο Σπάρτακος, λοιπόν, υποχωρούσε δια μέσου της Λευκανίας προς την θάλασσα. Κι όταν συνήντησε στον πορθμό μερικά πειρατικά πλοιάρια Κιλικιανά, απεφάσισε να πάη στην Σικελία, κι αφού ρίξη δύο χιλιάδες άνδρες στο νησί, να ξανανάψη πάλι τον πόλεμο των δούλων, που πριν λίγο είχε σβήσει κι είχε ανάγκη από μία μικρή μονάχα αφορμή. Συμφώνησαν λοιπόν οι Κίλικες μαζί του, αλλά, αφού πήραν τα δώρα, τον εξηπάτησαν κι απέπλευσαν!
Έτσι, λοιπόν, ο Σπάρτακος πάλι απομακρύνθηκε από την θάλασσα κι εστρατοπέδευσε στην χερσόνησο των Ρηγίνων. Τότε ήρθε εναντίον του ο Κράσσος, ο οποίος από την φύση του τόπου οδηγήθηκε τι πρέπει να κάμη, κι άρχισε να περιτειχίζη τον ισθμό. Μ’ αυτή την ενέργειά του σταμάτησε συγχρόνως και την αργία των στρατιωτών, και την προμήθεια των εφοδίων από τους εχθρούς. Η επιχείρηση αυτή ήταν βέβαια μεγάλη και δύσκολη. Την τελείωσε όμως, και την πέτυχε ανέλπιστα μέσα σε λίγο καιρό, αφού παρενέβαλε ένα χαντάκι από θάλασσα σε θάλασσα επάνω στο λαιμό, σε μήκος 300 στάδια, πλάτος δε και βάθος 15 πόδια. Επάνω από το χαντάκι σήκωσε ένα τείχος αξιοθαύμαστο για την δύναμή του και το ύψος.
Για όλα αυτά στην αρχή αδιαφορούσε ο Σπάρτακος και τα καταφρονούσε. Όταν όμως τέλειωσαν τα λάφυρα και θέλησε να προχωρήση, κατάλαβε ότι ήταν περιτειχισμένος, και ότι δεν μπορούσε να πάρη τίποτε από την χερσόνησο. Τότε παραφύλαξε την νύκτα, που έρριχνε χιόνι και φύσαγε ο αέρας χειμωνιάτικος, πρόσχωσε ένα μικρό μέρος από το χαντάκι με χώμα και ξύλα και κλαδιά, και πέρασε το ένα τρίτο από τον στρατό του.
Στην αρχή ο Κράσσος φοβήθηκε μήπως έρθη στον Σπάρτακο η ιδέα να ορμήση αμέσως εναντίον της Ρώμης! Ησύχασε, όμως, όταν είδε ότι πολλοί, που ήρθαν σε ρήξη μαζί του, απεστάτησαν κι εστρατοπέδευσαν στην λίμνη Λευκανίδα. Εναντίον αυτών επετέθηκε ο Κράσσος και τους έδιωξε από την λίμνη, δεν μπόρεσε όμως να τους σκοτώση, ούτε να τους διώξη, γιατί ξαφνικά παρουσιάσθηκε ο Σπάρτακος κι αναχαίτισε την φυγή τους. Προηγούμενα ο Κράσσος είχε γράψει στην πόλη, ότι πρέπει και τον Λούκουλλο να καλέσουν από την Θράκη, και τον Πομπήϊο από την Ισπανία. Μετάνοιωσε όμως και θέλησε να επισπεύση την τελική μάχη από φόβο μην του κλέψουν οι άλλοι την δόξα.
Έτσι, λοιπόν, ο Κράσσος απεφάσισε πρώτα να επιτεθή εναντίον εκείνων που χωρίσθηκαν και εξεστράτευσαν μόνοι τους, με αρχηγούς τον Γάϊο Καννίκιο και τον Κάσσιο. Γι’ αυτό έστειλε 6.000 άνδρες να καταλάβουν προηγουμένως ένα λόφο, και τους διέταξε να προσπαθήσουν να μην ανακαλυφθούν. Αυτοί, για να μη γίνουν αντιληπτοί, σκέπασαν τις περικεφαλαίες τους. Τους είδαν όμως δύο γυναίκες, που έκαναν θυσία υπέρ των εχθρών, και θα διέτρεχαν τον μεγαλύτερο κίνδυνο, αν δεν φαινόταν γρήγορα ο Κράσσος και δεν συγκροτούσε την πιο ισχυρή μάχη, στην οποία σκότωσε 12.300 εχθρούς! Ανάμεσα σ’ αυτούς βρήκε δύο μόνον πληγωμένους στα νώτα τους. ΄Ολοι οι άλλοι σκοτώθηκαν ενώ στέκονταν ακλόνητοι στις γραμμές τους και πολεμούσαν κατά των Ρωμαίων!
Ύστερα από την ήττα αυτών ο Σπάρτακος έφυγε προς τα βουνά Πετηλίνα, όπου τον κατεδίωξαν και τον παρακολουθούσαν ο Κόϊντος και ο ταμίας Σκρώφας, διοικηταί από το περιβάλλον του Κράσσου. Ξαφνικά όμως ο Σπάρτακος στράφηκε εναντίον των Ρωμαίων και τους έτρεψε εις μεγάλην φυγήν, ώστε μόλις που κατόρθωσαν να σωθούν, αφού άρπαξαν τον ταμία που πληγώθηκε! Αυτό το κατόρθωμα του Σπάρτακου ήταν, φαίνεται, καταστρεπτικό, αφού το πήρανε επάνω τους οι δραπέτες και δεν καταδέχονταν πια ν’ αποφεύγουν τη μάχη, ούτε πειθαρχούσαν πλέον στους αρχηγούς των.
Κι ενώ πια ήσαν στο δρόμο, τους περικύκλωσαν ένοπλοι, και τους ανάγκασαν να τους φέρουν πίσω πάλι, δια μέσου της Λευκανίας εναντίον των Ρωμαίων, βοηθώντας έτσι το σχέδιο του Κράσσου, μιας και είχε γίνει γνωστό πως ο Πομπήϊος έφθασε, για να δρέψη, προφανώς, τις δάφνες της νίκης του πολέμου. Σπεύδοντας, λοιπόν, ο Κράσσος να προλάβη ν’ αγωνισθή, εστρατοπέδευσε κοντά στους εχθρούς, κι άρχισε να σκάβη μία τάφρο μέσα στην οποίαν πηδούσαν οι δούλοι και πολεμούσαν με εκείνους που εργάζονταν.
Κι επειδή οι περισσότεροι έτρεχαν πάντοτε σε βοήθεια κι από τα δύο στρατόπεδα, ο Σπάρτακος είδε την ανάγκη, και παρέταξε ολόκληρο το στράτευμα. Στην αρχή, όταν του έφεραν το άλογο, έσυρε το ξίφος του, και λέγοντας ότι αν μεν νικήση, θα έχη πολλά και καλά άλογα από τους εχθρούς, αν δε νικηθή δεν του χρειάζεται το άλογο, το οποίο και έσφαξε. Έπειτα ενώ ζητούσε να φθάση τον Κράσσο ανάμεσα από πολλά όπλα και πληγές, εκείνον μεν δεν τον πέτυχε, σκότωσε όμως δύο εκατοντάρχους, που συγκρούσθηκαν μαζί του!! Τελικώς, ενώ όλοι γύρω του έφυγαν, αυτός στάθηκε ακλόνητος μοναχός του, κι αφού περικυκλώθηκε από πολλούς κι αμύνθηκε σαν ήρωας, κατασφάχθηκε.» Πλούταρχος στον «Μάρκος Κράσσος»
Η Ηττα ακολουθεί πάντοτε την Αφροσύνη.
Γεμάτοι νίκες οι επαναστάτες έγιναν υπερφίαλοι κι αλαζόνες. Ξαναζήτησαν να προσπαθήσουν να περάσουν στην Σικελία. Ο Λούκουλος όμως είχε καταφθάσει στην περιοχή κι ο Πομπήιος αναμενόταν. Μπροστά σ’ αυτό το ενδεχόμενο, ο Σπάρτακος θέλησε να κάμει μια πολιτικο-στρατιωτική συμφωνία με τον Κράσσο. Οι «μεθυσμένοι από νίκες» όμως σύντροφοί του, τον απέτρεψαν και με τα ξίφη τους τον υποχρέωσαν να δώσει νέα μάχη. Η τελική μάχη εδόθη στα Βασιλικάτα Λουκανίας, στις όχθες του ποταμού Σιλάρου. Ήταν άνοιξη του 71 π.κ.ε. Περίπου 35.000 επαναστάστες έδωσαν πολύωρη και αιματηρή μάχη, την οποία φαινόταν στην αρχή πως την κέρδιζαν.
Ο Σπάρτακος ως άλλος Μ. Αλέξανδρος, αναζητώντας να φονεύσει τον ίδιο τον Κράσσο, πιθανόν σκοτώθηκε. Το πτώμα του δεν αναγνωρίσθηκε ποτέ και δεν βρέθηκε ποτέ. Συνελήφθησαν περίπου 6.000 επαναστάτες, οι οποίοι και σταυρώθηκαν κατά μήκος της Αππίας Οδού! Οι σταυροί τους, με τα αποσυντιθέμενα πτώματα «κοσμούσαν» για χρόνια την μεγάλη ρωμαϊκή οδό, προς παραδειγματισμόν. Διέφυγαν μόνο 5.000 περίπου δούλοι, οι οποίοι διαλύθηκαν εύκολα από τον Πομπήιο.
Αλλά επειδή έχει πολύ μεγάλη σημασία, η υστεροφημία του ηγέτη, είναι χαρακτηριστικό πως όταν ο Κράσσος συνέλαβε αιχμαλώτους όσους επαναστατημένους δούλους επέζησαν της ήττας τους, ζήτησε να του δείξουν ποιος είναι ο Σπάρτακος και εις αντάλλαγμα θα τους χάριζε την ζωή. «Αυτός είναι ο Σπάρτακος!» φώναξε ένας κι έδειξε έναν άλλον. «Αυτός είναι ο Σπάρτακος!» φώναξε ένας άλλος κι έδειξε άλλον. «Αυτός είναι ο Σπάρτακος!» φώναζαν εν συνεχεία όλοι κι έδειχναν όλους. Έτσι, ο Κράσσος τους σταύρωσε όλους, αλλά η ηχώ τους έμεινε στους αιώνες…
Αυτή ήταν και η μεγαλύτερη και η σημαντικότερη εξέγερση εντός της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, μέσα στα σπλάγχνα της. Εξ αιτίας της άρχισαν οι σκλάβοι να αξιοποιούνται, ανάλογα με την τέχνη και την μόρφωσή τους. Μειώθηκε ο αριθμός των σκλάβων, καλυτέρεψαν οι συνθήκες διαβιώσεώς τους, αυξήθηκε ο αριθμός παιδιών που μπορούσαν να γεννήσουν δούλοι γονείς, αυξήθηκαν οι απελεύθεροι, κλπ. Ο Θραξ Σπάρτακος, λοιπόν, ηγήθηκε μεγάλης επαναστάσεως εναντίον των Ρωμαίων, σε μια εποχή που έμοιαζε ότι τίποτε δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στην εξάπλωση της ρωμαϊκής πολεμικής δυνάμεως και την εδραίωσή της στην Μεσόγειο.
Αλλοι συγγραφείς αναφέρουν ότι ο Σπάρτακος δεν πέθανε σε εκείνη την μάχη, αλλά δεν δίνουν πληροφορίες του τι απέγινε. Είναι γεγονός ότι δεν έχουμε καμία πληροφορία για το τέλος του Σπάρτακου, ούτε καν για το όνομα του, αφού ούτε και για την ζωή του έχουμε πολλές πληροφορίες. Όταν ο μύθος μπλέκει με την ιστορία, σκόπιμα, τότε μπορούμε να βάλουμε το ένστικτο στην θέση της γραμμικής λογικής και να βγάλουμε δικά μας συμπεράσματα, ειδικά αφού ξέρουμε ό,τι την ιστορία την γράφουν οι νικητές εις βάρος των ηττημένων και οι ιστορικές αλήθειες αλλάζουν και τροποποιούνται επίσης κατά το δοκούν. Δες πως κλέβουν σήμερα την ιστορία, την γλώσσα και τον πολιτισμό της Μακεδονίας, και ο ιστορικός του μέλλοντος θα αναφέρει ως αναξιόπιστους αυτούς που θα γράφουν ότι η Μακεδονία είναι Ελλάδα, εδώ αυτό το ζούμε ήδη σήμερα, σκέψου μετά από 1.000 χρόνια !! όποιος θα αναφέρει την λέξη Ελλάδα και Ελληνες θα θεωρείται γραφικός και συνομωσιολόγος.
Ενώ η σειρά Spartacus με πάθος, ρεαλιστική βία, άγριο σεξ, προδοσία, αγωνία, αίγλη των Ρωμαίων, η άμμος της αρένας, ο ιδρώτας των Μονομάχων, ο Αγώνας για Ελευθερία είναι τα χαρακτηριστικά της, ίσως, πιο μεγαλειώδους ιστορικής σειράς της αμερικανικής τηλεόρασης. Η σειρά χωρίζεται σε 4 σεζόν. Blood and Sand (1η), Gods Of The Arena (prequel), Vengeance (2η) και War of the Damned (3η). Το Gods of the Arena (2011) είναι η σεζόν η μηδενική της σειράς ή αλλιώς το Prequel. Η σειρά έγινε εκτάκτως λόγω του γεγονότος ότι ο ηθοποιός Andy Whitfield πέθανε από λευχαιμία κι έψαχναν αντικαταστάτη του. Η σεζόν, μας δείχνει πως έφτασε ο Crixus στη σχολή του Batiatus και μας λύνει τις απορίες για πρόσωπα που αλλά και τα καινούργια πρόσωπα που συναντάμε στην 2η σεζόν.
Τα ξύλινα σπαθιά για την εκπαίδευση των μονομάχων, δείχνουν ελαφρύτερα από τα κανονικά σπαθιά μέσα στην σειρά. Ιστορικά όμως, τα ξύλινα σπαθιά ήταν πολύ πιο βαριά από τα αληθινά, προκειμένου οι μονομάχοι να εξασκούνται σε αυτό το βάρος. Οι σκηνές μάχης που γίνονται στην σειρά, είναι στο στυλ των 300, καθώς αυτή ήταν η επιθυμία του σκηνοθέτη Steven De Knight. Όπως και στην πραγματικότητα, έτσι και στην σειρά, δεν αναφέρεται κανένα όνομα ως το αληθινό όνομα του Σπάρτακου. Ακόμα και στην τελευταία του σκηνή, λέει ξεψυχώντας όταν τον αποαλούν ως Σπάρτακο, «αυτό δεν είναι το όνομά μου» και δεν το λέει.
Στον κατά Αρθουρ Καίστλερ Σπάρτακο, από την άλλη, ξεδιπλώνεται η λογοτεχνική δύναμη του Καίστλερ που καταφέρνει να αναπλάσει μια ιστορική εποχή παρακολουθώντας μια προσωπικότητα που κινείται ανεξέλεγκτα χωρίς όμως να υποκύπτει ούτε στην ελάχιστη μυθοποίηση. Γιατί ο Καίστλερ ενδιαφέρεται μόνο για την αλήθεια και δεν μπορεί να παρασυρθεί ούτε από επικές μυθοπλασίες, ούτε από διθυράμβους χολιγουντιανού τύπου. Ο Καίστλερ, σε μια απόλυτη αντιστροφή, διαλύει όλους τους μύθους υπηρετώντας την ιστορική αλήθεια και ταυτόχρονα δημιουργεί έναν νέο μύθο, το μύθο του Σπάρτακου που χτίζεται εξ’ αρχής πάνω σε καθαρά ανθρώπινη βάση. Γιατί ο Σπάρτακος παρουσιάζεται με όλους του τους φόβους.
Γιατί διστάζει να αντιμετωπίσει τις ανόητες και αρπακτικά διασπαστικές διαθέσεις του Κρίξου που φαίνονται σχεδόν απ’ την αρχή. Γιατί βρίσκεται υπόλογος μπροστά νστρατό του και παίρνει σκληρές αποφάσεις για την διατήρηση της πειθαρχίας. Γιατί απ’ την αρχή γνωρίζει το τέλος χωρίς την ελάχιστη αυταπάτη. Γιατί μεγάλο κομμάτι του στρατού δεν τον υπακούει και ισοπεδώνει το Μεταπόντιο παρά την θέλησή του. Γιατί βλέπει τον στρατό να χωρίζεται ανάλογα με τις εθνότητες και να γεννιούνται μίση. Γιατί προσπαθεί μέχρι το τέλος να βρει συνεργασίες δημιουργώντας ένα κοινό μέτωπο και βλέπει τα πάντα να ναυαγούν. Γιατί οι πειρατές τον εξαπατούν και του κλέβουν τα λεφτά, αφήνοντάς τον περικυκλωμένο στο Ρήγιον, στο έλεος του Κράσσου. Ο Καίστλερ είναι ξεκάθαρος: «Από τη στιγμή που έμαθε το θάνατο του Κρίξου και τη διάλυση του στρατού του, ο Σπάρτακος έπαψε να έχει αυταπάτες. Ήξερε πως στο εξής, ο δρόμος οδηγούσε στο βάραθρο». Γιατί στη συνάντηση με τον Κράσσο ο αγνός ιδεαλισμός του συντρίβεται μπροστά στον κυνισμό του Ρωμαίου άρπαγα. Τελικά, το κατά Καίστλερ πορτρέτο του Σπάρτακου που τσαλακώνεται μέσα στη δίνη της ιστορίας, είναι ίσως η πιο ηρωική προοπτική που του αποδόθηκε ποτέ.
Εξάλλου, η ήττα του Σερτώριου στην Ισπανία κατέστησε σαφές στο Σπάρτακο ότι έμεινε μόνος κι ότι δεν υπήρχαν ελπίδες γι’ αυτόν. Η συνέχεια γνωστή. Την εξόντωση του Σπάρτακου αναλαμβάνει ο Κράσσος που καταφέρνει να τον εγκλωβίσει στο Ρήγιον χτίζοντας μία τάφρο 53ών χιλιομέτρων. Ο Σπάρτακος πληρώνει τους πειρατές να τον μεταφέρουν στη Σικελία, οι οποίοι παίρνουν τα λεφτά και τον προδίδουν. Καταφέρνει και πάλι να ξεφύγει γεμίζοντας χώμα ένα αφύλακτο σημείο της τάφρου, προκαλώντας στον Κράσσο κατάπληξη. Η τελική πράξη παίχτηκε στην περιοχή της Λουκανίας, όπου ο Κράσσος διέλυσε το στρατό των δούλων μετά από πολύωρη κι αιματηρή μάχη: «Το μεσημέρι, ο μισός στρατός του Σπάρτακου είχε εκμηδενιστεί. Οι υπόλοιποι μάχονταν γυμνοί ενάντια σε σιδερόφραχτους άντρες, ξύλο ενάντια στο σίδερο, σάρκα ενάντια στο μέταλλο. Ήταν πιότερο μια σφαγή, παρά μια μάχη. Τα θύματα φαίνονταν γοητευμένα από το θάνατο».
Κι ανάμεσα στα γεγονότα ο Καίστλερ παραβάλλει επεισόδια από τα λουτρά της Καπύης μέσα απ’ το βλέμμα του μικροαστού υπαλληλίσκου γραφειοκράτη Κουίντου Απρόνιου, «που συνεχώς επιδιώκει την κοινωνική άνοδο και συνεχώς ματαιώνεται. Που αγανακτεί με όλους τους εξεγερμένους και τους ψευδορήτορες των λουτρών οι οποίοι καταγγέλλουν την φρικαλέα διεφθαρμένη ρωμαϊκή εξουσία κι οραματίζονται έναν δίκαιο κόσμο. Που κάνει τα πάντα για ένα δωρεάν εισιτήριο για την αρένα του Λέντουλου Βατιάτου, για να συμμετέχει κι αυτός στον άρτο και τα θεάματα, όπως όλοι οι επιφανείς, και που μένει διαρκώς στο περιθώριο.
Η δειλία, η νωθρότητα, οι γελοίες φιλοδοξίες και η κίβδηλη εντιμότητα του Απρόνιου παίρνει διαστάσεις εξοργιστικές μπροστά στα βουνά της δυστυχίας και της κοινωνικής ανισότητας που ξετυλίγονται. Κι αυτό ακριβώς είναι το κλίμα της εποχής. Οι καλλιεργητές χάνουν την γη τους γιατί τα γεωργικά προϊόντα φτάνουν με μηδαμινό κόστος από τις κατακτημένες χώρες – αποικίες και η καλλιέργεια γίνεται ασύμφορη. Περιφέρονται ρακένδυτοι μέσα στην Ρώμη και διατρέφονται από το συσσίτιο της πόλης. Μοναδική προοπτική γι’ αυτούς είναι ο στρατός. Η συγκλητική εξουσία είναι η μεγάλη αρένα της διαφθοράς και του παζαρέματος όλων των συμφερόντων.
Ο πλούτος συγκεντρώνεται σε μια ολιγάριθμη ελίτ και η αυτοκρατορία, πέρα από στρατό δεν παράγει τίποτε. Μοναδική κερδοφόρα επιχείρηση είναι το θέαμα και κυρίως οι αρένες των μονομάχων. Οι δούλοι συμβάλλουν επιπλέον στην εξαθλίωση του κόσμου που πλέον είναι αδύνατο να βρει το παραμικρό μεροκάματο. Παρακολουθούμε μια αποκτήνωση που στηρίζεται στην στρατοκρατία, την πολιτική διαφθορά, την εκτόνωση της αρένας, την απελπισία του κόσμου και την εκμετάλλευση όλων των περιοχών που προσαρτήθηκαν βίαια στην αυτοκρατορία. Τα λόγια του Κράσσου απέναντι στον Κάτωνα – που εκπροσωπεί τον κούφιο ιδεαλισμό της εξιδανίκευσης του παρελθόντος – είναι ακριβώς αυτός ο καθρέφτης. Είναι η ισχύς μιας πρώιμης και αδυσώπητης παγκοσμιοποίησης που ισοπεδώνει τους ανθρώπους.»
«Η πειθαρχία και οι αρετές του παλιού καιρού, όλα αυτά είναι ωραία και καλά! Όμως τι μπορούν να κάνουν ενάντια στην αγροτική κρίση ή ενάντια στον εξευτελισμό της ιδιοκτησίας; Η υπέρτατη πονηρία του ρωμαϊκού κράτους συνίσταται στο ότι λαβαίνει εμπορεύματα απ’ τις αποικίες του χωρίς να πληρώνει στην ουσία ούτε ένα σηστέρτιο. Αυτό σημαίνει, για παράδειγμα, ότι οι εξαγωγές της Ασίας μεταφέρονται απλώς σε πίστωση αυτών των αποικιών και έναντι των μελλοντικών φόρων. Μ’ άλλα λόγια έχουμε τα πάντα για τίποτα και, όσο παράδοξο κι αν φαίνεται, το σύστημα αυτό είναι κι ο κύριος αίτιος της σημερινής μας κατάστασης. Ο ρωμαίος πολίτης δεν έχει πια κανένα κέρδος απ’ τη δική του παραγωγή.
Πώς θα πολεμήσει ο αγρότης ενάντια στο φτηνό στάρι που μας έρχεται απ’ έξω; Πώς θα αντέξει ο τεχνίτης τον ανταγωνισμό των σκλάβων, δηλαδή των χεριών που δεν πληρώνονται; Γι’ αυτό στις μέρες μας ο ελεύθερος πληθυσμός είναι άνεργος. Δεν του απομένει παρά να πουλήσει το χωράφι του και να ‘ρθει στην πρωτεύουσα όπου οι δωρεάν διανομές σταριού θα τον εμποδίσουν να πεθάνει από την πείνα. Αφού του απαγορεύουν να εργάζεται, έχει το δικαίωμα να ζητιανεύει! Έτσι, οι πραγματικοί αφέντες του ρωμαϊκού κράτους είναι οι αγρότες των φόρων, οι δημοσιολόγοι, οι χρηματιστές, οι κερδοσκόποι, οι αντιπρόσωποι των ορυχείων κι οι έμποροι σκλάβων. Εκείνοι αποφασίζουν για την ειρήνη ή τον πόλεμο, εκείνοι ρυθμίζουν ανάλογα με τα κέφια τους την ευημερία ή την καταστροφή της χώρας». ( Άρθουρ Καίστλερ «ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ»)
Γενικά για την ρωμαϊκή άρχουσα τάξη, η μορφή του Σπάρτακου (και λογικότατα) συνδέθηκε και παρομοιάστηκε με τις χειρότερες συμφορές σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, ώστε το όνομα του Θράκα Αριστοκράτη να μετατραπεί σε ύβρη. «Σπάρτακο» αποκάλεσε ο Μάρκος Αντώνιος τον νεαρό Οκταβιανό για να στρέψει εναντίον του τους μεγαλοϊδιοκτήτες δούλων, ενώ με τον ίδιο χαρακτηρισμό ο Κικέρων καταφερόταν εναντίον των πολιτικών του αντιπάλων. Ο ιστορικός Ευτρόπιος (4ος αι. μ.κ.ε.) συνέκρινε την εξέγερση του Σπάρτακου με τις εκστρατείες του Αννίβα!
Επίσης από τις περιγραφές, ο Σπάρτακος διέθετε αξιοσημείωτη στρατηγική αντίληψη κι ευφυΐα. Νίκησε επανειλημμένως και με στρατηγικά ευφυέστατα τεχνάσματα όσους στρατούς, υπό διάφορους διοικητές, έστειλε εναντίον του η Σύγκλητος. Ακόμη και για τον έμπειρο και πάμπλουτο Κράσσο η πάταξη της επανάστασης δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση. Καθώς φαίνεται όμως, κυρίως από τις περιγραφές του Πλουτάρχου, δεν ασκούσε ισχυρό έλεγχο επί των λιγότερο ευφυών και πολεμοχαρών συντρόφων του με αποτέλεσμα την τελική ήττα. Άλλωστε οι επαναστάσεις ξεκινούν από έναν· αλλά δεν εγκαθιδρύονται από έναν.
Οι περιγραφές αυτές, δείχνουν την αξία του ως στρατηγού, που ενδεχομένως να είναι ακόμη μεγαλύτερη από τις στρατιωτικές και διοικητικές αρετές που του αποδίδονται από άλλες πηγές στην υπηρεσία του στις τάξεις του ρωμαϊκού στρατού. Ως αιτία θανάτου αναφέρεται ότι, «έπεσε στο καθήκον» και οι πληροφορίες σχετικά με τις ασχολίες του τον ονομάζουν ως «Μονομάχος και Στρατιωτικός Ηγέτης» κι αυτό ήταν, ένας αντάξιος και προκλητικά αήττητος γόνος του Αρη, του Ελληνικού Θεού του Πολέμου και της Δόξας.
Άρης ή Αρεύς ή Αρειος <ριζα αρ> υπερθετικός Αριστος, ο Ανώτατος, ουσιαστικό άρσις, το σήκωμα, η ανύψωση, μεταφορικά η εναντίωση. Αντιστοιχα ‘αρεία φυλή’ κι ‘άρειος πάγος’. Συγγενικό με το λατινικό Mars όπου το αρχικό M- είναι νώθο, προερχόμενο από το λατινικό καταληκτικό -m. Γι’ αυτό αντίστοιχα Ιράν και όχι Μιράν. Από την αναζήτηση και διεκδίκηση του ιδανικού προκυπτουν οι έριδες και ο πόλεμος. Ο Άρης είναι ο Ελληνας Θεός του Πολέμου, συμβολίζοντας την διεκδικηση της ανώτατης θέσης, σαν γενεσιουργό αιτία της αντιπαλότητας. Δεν πρέπει να συγχέεται με τις βεδικές θεότητες maruts που είναι σύνολο θεοτήτων της θύελλας, από την ΙΕ ρίζα *mer- (= πεθαίνω) ενώ η αντίστοιχη λατινική λέξη για τον θάνατο είναι πάντοτε Mors και όχι Mars. Αντίστοιχα ο μήνας Μάρτιος που σημαίνει ο αρχικός κι όχι ο θανατηφόρος, ή το αγγλικό march που σημαίνει ξεκινώ.
Συνήθως ο Θεός Άρης μάχεται πεζός σπάζοντας με την ορμή του τα άρματα και ανατρέποντας τα τείχη. Άλλες φορές είναι σε άρμα με δύο (Δείμος και Φόβος) ή τέσσερις μεγαλοπρεπείς ίππους (παιδιά του Βορέα και της Ερινύας) (Φόβος, Αίθωνας, Φλόγιος και Κόναβος όπως τους ονομάζει ο Κόιντος ο Σμυρναίος). Ο Άρης, σύμφωνα με τους ποιητές, έχει πελώριο σώμα (όταν έπεσε από το κτύπημα μιας πέτρας που του πέταξε η Αθηνά κάλυψε εννιά πλέθρα γης), είναι ισχυρός και ορμητικός. Στην μάχη ορμά μαινόμενος με τρομακτικά μάτια. Κραυγάζει δυνατά όσο εννέα ή δέκα χιλιάδες άνθρωποι που πολεμούν. Στην μανία του είναι ακόρεστος στο αίμα και στην σφαγή. Αδιαφορεί για το δίκαιο και δεν αναγνωρίζει κανέναν νόμο. Κατά τον Τρωικό πόλεμο βοηθά τους Τρώες αν και είχε υποσχεθεί να βοηθήσει τους Αχαιούς στην Ήρα και την Αθηνά, γι’ αυτό υβρίζεται από την Αθηνά σαν αλλοπρόσαλλος. Η πολεμική του μανία τον κάνει μισητό ακόμη και στον Δία. Γι’ αυτό και δεν του έχτιζαν ναούς ποτέ και πουθενά. Αλλωστε ο Θεός Αρης αποκαλείται και βροτοκτόνος !!!
«Άρρηκτε, ομβριμόθυμε, μεγασθενή, άλκιμε δαίμονα, οπλοχαρή, αδάμαστε, βροτοκτόνε, τειχεσιπλήτα, Άρες άναξ, οπλόδουπε, αεί απαλαγμένε από τους φόνους, που χαίρεσε με ανδρόφονο αίμα, πολεμόκλονε, φρικτέ, που ποθείς τα ξίφη και άμουσον δόρι μάχης. Που στήνεις λυσσώσα έριδα, και στέλνεις αλγεσίθυμον πόνο, νέυσε στον πόθο της Κύπριδος και τους κώμους του Λυαίου και άλλαξε την αλκή των όπλων στα έργα τις Δηούς, ποθόντας κουροτρόφο ολβιοδώτη ειρήνη.» Ομηρικός ύμνος Άρεα.
Εμφανέστατη η ομοιότητα του με τον γόνο του Σπάρτακο.
Ο Σπάρτακος είναι Ένας θρυλικός Υιός ενός θρυλικού Θεού απόγονος.
Η μορφή του Σπάρτακου πέρασε στον θρύλο και ενέπνευσε κινήματα, οργανώσεις και καλλιτέχνες κατά τους νεότερους χρόνους. Ενδεικτικά αναφέρονται οι αριστεροί Σπαρτακιστές της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης που δραστηριοποιήθηκαν έντονα κατά την Γερμανική Επανάσταση του 1918. Ο Σπάρτακος έχαιρε ιδιαίτερης εκτίμησης κι εκμετάλλευσης από κομμουνιστικού προσανατολισμού οργανώσεις, καθεστώτα κλπ. εξαιρετικά ιλαρό, αν σκεφτούμε την ανικανότητα τους να αντιληφθούν το θεϊκό κι αριστοκρατικό αίμα (Αρειο) που κυλούσε στις φλέβες του.
Το όνομα «Σπάρτακος» το χρησιμοποίησαν οι Ιλλουμινάτι για να εξοντώσουν τις βασιλείες και τις θρησκείες, (ιερατεία κάθε είδους) ονομαζόμενοι κι ως «Σπαρτακιστές». Εμφανίστηκαν αργότερα και κάποιοι αυτοαποκαλούμενοι ως Σπαρτακιστές (κομμουνιστικά καθιζήματα) στην Δημοκρατία της Βαϊμάρης αλλά με διαφορετική ατζέντα, μάλλον κάποιο παρακλάδι τους. Ως «Δημοκρατία της Βαϊμάρης» χαρακτηρίζεται η περίοδος εκείνη της γερμανικής ιστορίας που οριοθετείται χρονικά από το τέλος της Επανάστασης του Νοέμβρη του 1918, μέχρι την ανάληψη της εξουσίας από τον Χίτλερ το Γενάρη του 1933. Η Γερμανία βρισκόταν στην μέση μιας μεταπολεμικής εξέγερσης και δύο από τις αντιληπτές πορείες, ήταν είτε η σοσιαλδημοκρατία, είτε μια σοβιετική δημοκρατία· παρόμοια μ’ αυτή που είχε καθιερωθεί από το Μπολσεβίκικο κόμμα στην Ρωσία. Δηλαδή είτε κομμουνισμός, είτε κομμουνισμός.
Η εξέγερση ήταν πρωτίστως μια διαμάχη για την εξουσία των δύο πολιτικών μορφωμάτων, που διέλυσαν την ισχυρή Γερμανία, του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας (SPD) με επικεφαλής τον Φρίντριχ Έμπερτ και των ριζοσπαστών κομμουνιστών του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας, υπό την ηγεσία του Καρλ Λίμπκνεχτ και της Ρόζα Λούξεμπουργκ, που προηγουμένως είχαν ιδρύσει και διοικούσαν την Ένωση Σπάρτακος (Spartakusbund). Αυτός ο συμμοριτοπόλεμος για την εξουσία ήταν το αποτέλεσμα της παραίτησης του Κάιζερ Γουλιέλμου Β’ και της παραίτησης του καγκελάριου Μαξ Φον Μπάντεν, ο οποίος είχε παραδώσει την εξουσία στον Έμπερτ, καθώς ήταν επικεφαλής του μεγαλύτερου κόμματος στο γερμανικό κοινοβούλιο. Έχει ενδιαφέρον όμως ως θέμα, ιστορικά μα και μεταφυσικά, που δεν θα συζητηθεί εδωνά.
Κι όμως!! Αυτόν τον ‘Ελληνα ήρωα, τον θρυλικό Σπάρτακο, τον έχουν ιδιοποιηθεί οι Βούλγαροι με ένα 3μετρο χάλκινο άγαλμα, που παριστάνει τον μεγάλο στρατιωτικό ηγέτη, τον επαναστάτη να σπάζει τις αλυσσίδες του, ενώ εμείς οι Έλληνες τον αγνοούμε και δεν τον τιμούμε, οι περισσότεροι μάλιστα, δεν τον γνωρίζουν καν, κι ελάχιστοι τον γνωρίζουν μονάχα ως όνομα μέσα από τις ταινίες. Υπάρχουν φυσικά και τα μαρξιστικά αναλφάβητα κι αμόρφωτα καρκινώματα που λένε πως δεν είναι Ελληνες οι Θράκες, ούτε οι Μακεδόνες …
Σπάρτακος ο Ελληνας Ηγέτης Ημίθεος που γεννήθηκε Ελεύθερος και πέθανε ακόμη πιο Ελεύθερος.
ΜΟΝΟ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΓΟΝΟΣ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
ΜΟΝΟ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ ΚΑΙ ΠΕΘΑΙΝΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ.
Οσο για τους σημερινούς κλαρινογαμπρούς ορθό(δο)λοξους νεοελληναράδες … ΚΑΛΟΦΑΓΩΤΟΙ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου