Ο "κρυμμένος" κύκλος των νυμφών

Οι νύμφες των δέντρων και των δασών, Αμαδρυάδες γεννιούνται με το δέντρο που προστατεύουν μοιραζόμενες τη μοίρα του, και πεθαίνουν με αυτό. Παρακαλούν ήρωες να σώσουν το δέντρο τους, και συχνά τιμωρούν αυτόν που θα κόψει ένα δέντρο αγνοώντας τις παρακλήσεις τους. Οι Νύμφες είναι συνυφασμένες με τον κύκλο της ζωής και του θανάτου καθώς αφενός διαφυλάττουν τη ζωή Θεϊκών βρεφών που κινδυνεύουν, αλλά και παρευρίσκονται σε τελετουργικά θανάτου. Η σχέση των Νυμφών με τα δέντρα παραπέμπει στον έντονο συμβολισμό του μοτίβου του δέντρου.

Οι απαρχές του συμβολισμού του δέντρου και η σύνδεσή του με θρησκευτικές τελετουργίες εντοπίζονται στο μεταβατικό στάδιο από την οικονομία του κυνηγιού στην οικονομία της γεωργίας, την περίοδο δηλαδή «της συλλεκτικής οικονομίας και της τροφοσυλλογής από τα δέντρα και τα άγρια φυτά», οπότε η ανάπτυξη του δέντρου και η ωρίμανση των καρπών του συσχετίζεται με τις εναλλαγές των εποχών, και ταυτίζεται τελικά με το σύνολο της φύσης και τον κύκλο της ζωής, γι’ αυτό και αργότερα το ιερό δέντρο πλαισιώνεται από κοσμογονικά σύμβολα (ήλιος, σελήνη) και τυποποιείται εικαστικά.

Το μοτίβο του δέντρου εμφανίστηκε στον Ελληνικό χώρο στη Μινωική κεραμική και σε χρυσά σφραγιστικά δαχτυλίδια, άλλοτε ίσως για να τονίσουν τον αγροτικό χαρακτήρα της κοινωνίας των Μινωιτών, άλλοτε με τον ιδιαίτερο συμβολισμό του κύκλου της ζωής.

Η Μεγάλη Θεά, της οποίας η ταύτιση με τη φύση υποβάλλεται στην Κρητομυκηναϊκή τέχνη με ποικίλους τρόπους, εμφανίζεται κάτω από το δέντρο να δέχεται προσφορές υποδεικνύοντας σκηνές υπαίθριας λατρείας, ή λατρευτής φέρνει σφάγιο στο ιερό δέντρο, μπροστά από το οποίο έχει τοποθετηθεί κινητός τραπεζιόσχημος βωμός άλλοτε πάλι το δέντρο, στημένο σε βωμό, μεταφέρεται με πλοίο, ή πλαισιώνεται από δύο αντωπά ζώα. Η επίκληση της θεότητας γίνεται με το άγγιγμα ή το σείσιμο των κλαδιών του δέντρου. Η λατρεία της φύσης διατηρήθηκε, ακόμη κι όταν η Μεγάλη Μητέρα Θεά παραγκωνίσθηκε από τον πολυθεϊσμό της Μυκηναϊκής εποχής που παγιώθηκε αργότερα στο Ολύμπιο δωδεκάθεο.

Ακόμα όμως και σήμερα, είναι γνωστό και επιστημονικά τεκμηριωμένο πως η επαφή με τη φύση φέρνει τον άνθρωπο σε επαφή με τον ίδιο του τον εαυτό, το σώμα του, τις σκέψεις του και τα συναισθήματά του. Του προσφέρει μια αίσθηση ελευθερίας και άμεσης ευεξίας.

Κάθε άνθρωπος καταναλώνει κάθε έτος, περίπου 740 κιλά οξυγόνου, όσο οξυγόνο δηλαδή παράγουν επτά ή οχτώ δέντρα ανά έτος. Εάν συνεπώς κάθε ένας από εμάς φύτευε οχτώ τουλάχιστον δέντρα στην ζωή του, εκτός του ότι θα έκανε τον κόσμο μας πολύ πιο όμορφο και πιο πλούσιο, θα εξοφλούσε παράλληλα ένα μέρος του χρέους του πρός την μητέρα φύση..! Και μην ξεχνάτε πως μία κοινωνία γίνεται καλύτερη, όταν οι άνθρωποι της φυτεύουν δέντρα, στην σκιά των οποίων ξέρουν πως δεν θα καθίσουν ποτέ...!

Σήμερα στην Αθήνα δυστυχώς, σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ, η αναλογία πρασίνου ανά κάτοικο αντιστοιχεί μόλις σε 0,96 τετραγωνικά μέτρα πρασίνου (ούτε καν ένα τετραγωνικό μέτρο), την στιγμή που στο Παρίσι αναλογούν 8,54, στη Ρώμη και στο Λονδίνο 9, στη Ζυρίχη 10, στο Βερολίνο 13, ση Βαρσοβία 18, στη Βιέννη 20, στο Άμστερνταμ και στη Χάγη 27, στο Ρότερνταμ 28 και στη Ουάσινγκτον 50.