Λόγια στον άνεμο...

Είναι που δεν εμπιστεύεσαι τη ζωή.

Είναι που προσπαθείς να την ελέγξεις.

Είναι που νομίζεις πως έχεις όλα τα στοιχεία και δεδομένα.

Είναι που νομίζεις πως όλα εξαρτώνται από σένα... από αυτά που είναι μπροστά στο οπτικό σου πεδίο.

Είναι που νομίζεις ότι έχεις όλο το χρόνο δικό σου...δεν τον υπολογίζεις πως περνάει.

Είναι που έχεις ορίσει τι είναι φυσιολογικό, επιτρεπτό, υπερβολικό, αναγκαίο ή μη.

Είναι που φοβάσαι να βουτήξεις στο άγνωστο, όσες "τρέλες" κι αν κάνεις.

Είναι που θεωρείς πως η πορεία σου έχει μια μόνο κατεύθυνση και σε αυτήν δεν χωράνε λάθη.

Είναι που πίστεψες όσους "σοφούς" γύρω σού έλεγαν να "κάνεις κάτι με τη ζωή σου", λες και αυτό το κάτι είναι κάποια συνταγή που πρέπει να βρεις.

Είναι που ξεχνάς να ξυπνάς καινούργιος, θαυμάζοντας το μεγαλείο της ύπαρξης...απλά επειδή αναπνέεις και συμμετέχεις στην ευκαιρία που λέγεται παρόν.

Είναι που κάποια στιγμή, έτσι ξαφνικά, τα παιδικά παιχνίδια μετατρέπονται σε σοβαρά.

Πόση σοβαρότητα αντέχει ο άνθρωπος προτού τη μετατρέψει σε σοβαροφάνεια, χάνοντας εντελώς την αθωότητα μέσα του;

Είναι που όσα φοβάσαι τα αποφεύγεις και όσα δε βλέπεις υποθέτεις πως δεν υπάρχουν.

Είναι που νομίζεις πως είσαι μόνος...πως δεν υπάρχουν άλλοι γύρω σου.

Είναι που θεωρείς τις αποφάσεις σου δικές σου και πως δεν επηρεάζουν ολόκληρη τη ζωή.

Είναι που τα λόγια μου θα τα πάρει ο αέρας μέχρι να τα ξαναφέρει μπροστά σου η ίδια η ζωή...