Καμιά φορά οι δυνάμεις μας μας ωθούν τόσο μακριά πού δεν μπορούμε πιά να υποφέρουμε τις αδυναμίες μας και φθίνουμε από αυτό.Βέβαια, μας συμβαίνει να προβλέπουμε αυτή τη διέξοδο, αλλά δεν μπορούμε να αλλάξουμε τίποτα. Και τότε γινόμαστε σκληροί σέ κείνο πού θα έπρεπε να φυλάγαμε μέσα μας, και η μεγαλοσύνη μας μας κάνει να είμαστε βάρβαροι.
Η εμπειρία αυτή, πού στο τέλος είμαστε αναγκασμένοι να την πληρώσουμε με τη ζωή μας, συμβολίζει την επίδραση των τρανών ανθρώπων στους άλλους και στην εποχή τους.
Γιατί, με ό,τι καλύτερο διαθέτουν — έχουν μέσα τους-—, μ' εκείνο πού μόνο αυτοί οι ίδιοι μπορούν να κατορθώσουν, καταστρέφουν πάρα πολλά όντα αδύναμα, αβέβαια, ασχημάτιστα και γεμάτα δισταγμούς με ό,τι καλύτερα έχουν, και γίνονται έτσι βλαβεροί.
Και μπορεί να συμβεί μάλιστα, ώστε να μην κάνουν τίποτ΄ άλλο παρά να προξενούν το κακό, γιατί αυτό το πιο παλιό κομμάτι του εαυτού τους, αδειάζει μονομιάς, ας πούμε, μόνο από όντα πού πνίγουν το λογικό τους και την ατομικότητά τους μέσα σ' ένα ποτήρι πολύ δυνατού ποτού.
Και μεθάνε μέχρι τέτοιο σημείο, που δεν μπορεί παρά να τσακίσουν όλο τους το κορμί —χέρια, πόδια— σ’ όλους τούς δρόμους πού θα τούς οδηγήσει το μεθύσι τους.
Friedrich Nietzsche, Η θεωρία του σκοπού της ζωής
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου