“Ο κ. Κ. αντάμωσε κάποιον που είχε να τον δει πολύ καιρό. Μα εσείς δεν αλλάξατε καθόλου, του είπε ο άλλος καθώς τον χαιρετούσε. Ωχ! Έκανε ο κ. Κ. και χλώμιασε” (Ιστορίες του κ. Κόυνερ, Brecht, B.)
Διαβάζοντας αυτές τις γραμμές σκέφτομαι με πόση αγωνία βιώνουμε καθημερινά την ανάγκη μας να αλλάξουμε τον εαυτό μας προκειμένου να χωρέσουμε σε συγκεκριμένα καλούπια που μας επιβάλλονται έξωθεν επειδή έχουμε ενδοβάλλει (καταπιεί) στην πορεία της ζωής μας την πεποίθηση ότι δεν είμαστε αρκετά καλοί όπως είμαστε. Σαν η πρόοδος και η αλλαγή να είναι έννοιες που μπορούν να μετρηθούν με βάση συγκεκριμένα, αντικειμενικά σταθμά και πάλι έξωθεν καθορισμένα.
Έτσι λοιπόν, υπάρχει πάντοτε κάτι που μας ενοχλεί και προσπαθούμε να αλλάξουμε στον εαυτό μας, είτε πρόκειται για την εξωτερική μας εμφάνιση είτε πρόκειται για την προσωπικότητά μας. Eιδικά ενόψει του καλοκαιριού, πολλοί είναι εκείνοι που κατακλύζονται από ανασφάλεια σχετικά με το πώς θα φανούν στους άλλους και καταπιέζονται υποβάλλοντας τον εαυτό τους σε σκληρή δίαιτα, προκειμένου να γίνουν αποδεκτοί.
Σε αντιστοιχία με αυτό, σκέφτομαι πόσο πιο εύκολο είναι το να σταθούμε και να μείνουμε στις ανεπάρκειές μας και σε όσα δεν μπορούμε να κάνουμε και να είμαστε, αντί να μπορέσουμε να κοιτάξουμε για λίγο όσα πραγματικά είμαστε. Δεν είναι τυχαίο, νομίζω, το γεγονός ότι πολύ πιο εύκολα ακούμε και κρατάμε την αρνητική κριτική, από τα θετικά σχόλια που μπορεί να εισπράξουμε στη ζωή μας. Είναι σαν διαρκώς να προσπαθούμε να «ξορκίσουμε» το κακό, να αλλάξουμε όλα τα «αρνητικά» μας κομμάτια και να γίνουμε τέλειοι… μόνο που σε αυτό το διαρκές κυνήγι, ξεχνάμε να σταθούμε και να μας αγαπήσουμε γι’ αυτό που είμαστε.
Προς αποφυγήν της οποιασδήποτε παρεξήγησης, δεν εννοώ ότι η αλλαγή δεν είναι επιθυμητή. Αλλαγές συμβαίνουν κάθε στιγμή τόσο σε επίπεδο φυσιολογίας, όσο και στο περιβάλλον μας. Εννοώ, όμως, ότι μέσα σε όλη αυτή τη διαδικασία θα ήταν χρήσιμο να σταθούμε μια στιγμή και να προσπαθήσουμε να δούμε αυτά που μέχρι σήμερα έχουμε καταφέρει, τα οποία είναι σίγουρα πολλά, θαυμαστά και αξιοσημείωτα.
Έτσι κι αλλιώς, αν πραγματικά το αναλογιστούμε, δεν ξέρω κανέναν – εμού συμπεριλαμβανομένου – που να κατάφερε να αλλάξει και να προχωρήσει μπροστά έχοντας κάποιον (ακόμη και τον ίδιο του τον εαυτό) να του υποδεικνύει τι δε θα έπρεπε να είναι. Αντιθέτως, η αποδοχή, η υποστήριξη και η αγάπη είναι η συνταγή της επιτυχίας.
Όλα αυτά, είναι σύμφωνα και με την παράδοξη θεωρία της αλλαγής, του Arnold Beisser, ενός θεραπευτή Gestalt, που μας υπενθυμίζει ότι αν πραγματικά θέλουμε να αλλάξουμε, χρειάζεται πρώτα να γίνουμε και να βιώσουμε αυτό που είμαστε.
«Η πραγματική αλλαγή συμβαίνει όταν κανείς γίνεται αυτό που είναι κι όχι όταν προσπαθεί να γίνει κάτι που δεν είναι»…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου