Ο Δαιμονισμένος Άνθρωπος

Ecce Homo, Ecce Mundus: Ο «Δαιμονισμένος» Άνθρωπος

“Όλα όσα πιστεύετε είναι, κατά πάσα πιθανότητα, ψέματα. Το Σύμπαν είναι ένα μυστηριώδες, σκοτεινό, και εντελώς τρομακτικό μέρος” Ρ. Ση – Α. Γουίλσον

Τι Πάει Στραβά στους Σύγχρονους Ανθρώπους
Από αρχαιοτάτων χρόνων, οι φιλόσοφοι μίλησαν για την περίφημη λογική ικανότητα του ανθρώπου, ενθρονίζοντάς τον έτσι στην κορυφή των έμβιων όντων, με τον αυτάρεσκα τιμητικό τίτλο του homo sapiens. Δεδομένου όμως ότι ολόκληρη η Ιστορία της Ανθρωπότητας είναι ουσιαστικά η Ιστορία του Παραλόγου, αυτός ο ισχυρισμός βρήκε και ισάριθμους αντιπάλους, που αντέτειναν ότι αυτή η κατ’ εξοχήν ανθρώπινη ιδιότητα δεν έχει αναδυθεί ακόμη στο είδος μας, ότι ο Άνθρωπος είναι μια μελλοντική δυνατότητα που ίσως επιτευχθεί, ίσως και όχι. Αναρίθμητα είναι τα επιχειρήματα που συνηγορούν υπέρ της δεύτερης εκδοχής, ας δούμε μερικά μόνο από τα πολλά που υπάρχουν, κάνοντας μια ίσως ετερόκλητη αλλά παράλληλα χαρακτηριστική σταχυολόγηση του … homo demens!

Το Τριπλό Βασικό Πρόβλημα
Στις μέρες μας, η ανθρωπότητα βρίσκεται σε μια άκρως κρίσιμη ιστορική καμπή, ή θα στραφεί προς μια ορθολογική διαχείριση των κύριων προβλημάτων της και θα επιβιώσει, ή θα αφανιστεί, περνώντας στη Ιστορία ως το πρώτο (λογικό) είδος που αυτοκαταστράφηκε. Συνοψίζοντας τα επί μέρους σημερινά προβλήματα της ανθρωπότητας, θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι τα εξής τρία.

Η αλματώδης αύξηση του πληθυσμού: Υπολογίζεται ότι στην εποχή του Χριστού ήμασταν 200 εκατομμύρια, το 1800 φτάσαμε το 1 δισεκατομμύριο, σήμερα είμαστε 6,5 δισεκατομμύρια, και σύντομα θα φτάσουμε τα 10! Και όμως, όχι μόνο δεν ακούγονται επιχειρήματα για προσπάθειες συγκράτησης αυτής της γεωμετρικής πληθυσμιακής έκρηξης, αλλά το αντίθετο: στις χώρες του Τρίτου Κόσμου υπάρχει υπεργεννητικότητα, στις ανεπτυγμένες χώρες οι ειδικοί παραπονιούνται για υπογεννητικότητα, η Κίνα του 1,3 δισεκατομμυρίου αποφάσισε να αφήσει πλέον ελεύθερες τις μέχρι σήμερα ελεγχόμενες γεννήσεις, κλπ., κλπ!

Όλα γίνονται σαν να μην αντιλαμβάνεται κανείς ότι οι δυνατότητες του πλανήτη είναι περιορισμένες, ότι δεν μπορεί να συντηρήσει έναν άπειρο αριθμό ανθρώπινων τρωκτικών, που την ροκανίζουν και την απομυζούν καθημερινά, και μάλιστα με έναν εντελώς ανεξέλεγκτο και ανορθολογικό τρόπο! Πολλές ταινίες Επιστημονικής Φαντασίας περιγράφουν (μάταια!) καταστάσεις οι οποίες θα είναι σύντομα καθημερινή πραγματικότητα.

Η αυτοματοποίηση της παραγωγής
Σήμερα, η αυτοματοποίηση της παραγωγής αγαθών έχει φτάσει σε πρωτοφανή επίπεδα. Υπάρχουν αχανή εργοστάσια που λειτουργούν εξ ολοκλήρου με ρομπότ και με τη συμμετοχή ελάχιστων ανθρώπων. Κι ενώ η τεράστια αύξηση του πληθυσμού απαιτεί συνεχώς νέες θέσεις εργασίας, οι ήδη υπάρχουσες μειώνονται καθημερινά. Ολοένα και περισσότερες μηχανές αντικαθιστούν ολοένα και περισσότερους ανθρώπους, καταδικάζοντάς τους στην ανεργία και στην ανέχεια, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για βίαιες κοινωνικές εκρήξεις.

Το σκεπτικό των ιδιοκτητών των μέσων παραγωγής ότι με την αυτοματοποίηση μειώνεται το κόστος παραγωγής και η ανταγωνιστικότητά τους, έχει τον εξής απλό αντίλογο: ποιος θα μπορεί να αγοράσει αυτά τα (έστω) πάμφθηνα προϊόντα τους, όταν το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού θα βρίσκεται σε κατάσταση έσχατης ένδειας, λόγω της αυξανόμενης ανεργίας;

Είναι δυνατόν να αγνοούν τον απλό οικονομικό κανόνα που λέει ότι οι εργαζόμενοι είναι ταυτόχρονα και οι καταναλωτές που στηρίζουν το σύστημα; Είναι δυνατόν να παραμείνουν καταναλωτές άνθρωποι που δεν έχουν εργασία και μέσα επιβίωσης;! Με ποιον μαγικό τρόπο θα γίνει αυτό;!

Η κατασπατάληση των φυσικών πόρων και η περιβαλλοντική καταστροφή
Το τρίτο βασικό πρόβλημα είναι επακόλουθο των προηγούμενων δύο. Το ένα σκέλος έχει σχέση με την κατασπατάληση των φυσικών πόρων που προϋποθέτει το σύστημα της μαζικής παραγωγής και κατανάλωσης αγαθών. Οι φυσικοί πόροι της Γης δεν είναι ανεξάντλητοι, και αυτό που κάνει το πρόβλημα πιο έντονο είναι ότι η ανακύκλωση πρώτων υλών (μέταλλο, χαρτί, γυαλί, πλαστικό) άρχισε να εφαρμόζεται μόλις πρόσφατα, ενώ η χρήση εναλλακτικών φυσικών μορφών παραγωγής ενέργειας (ηλιακή, αιολική, κ.ά.) βρίσκεται ακόμη σε εμβρυακή μορφή.

Το άλλο πρόβλημα είναι η περιβαλλοντική καταστροφή, που οφείλεται στην αλματώδη αύξηση του πληθυσμού και στην ανορθολογικότητα του υπάρχοντος οικονομικού και κοινωνικού μοντέλου οργάνωσης. Οι εταιρείες καταστρέφουν το περιβάλλον επειδή η προστασία του έχει οικονομικές επιπτώσεις στα κέρδη τους, στις συνόδους κορυφής για το περιβάλλον ακούγεται – εμμέσως πλην σαφώς – το εξωφρενικό επιχείρημα ότι «η σωτηρία του πλανήτη έχει μεγάλο οικονομικό κόστος»!

Παράλληλα, οι ορδές των φτωχών και των ανέργων κάνουν το ίδιο για επιβιώσουν: αποδασώνουν περιοχές, σκοτώνουν προστατευόμενα είδη για να τραφούν, τα αιχμαλωτίζουν και τα πωλούν, ζωντανά ή ταριχευμένα, σε λαθρεμπόρους για μερικά δολάρια! Η διαστροφή και η παράνοια των (προσωρινά) πλούσιων και χορτάτων Δυτικών έφτασε σε πρωτοφανή επίπεδα: αγοράζουν πανάκριβα σπάνια και απειλούμενα είδη, δέχονται να θανατώνονται οι τελευταίοι γορίλες της Αφρικής, για να χρησιμοποιούν τα χέρια τους ως αναμνηστικά σταχτοδοχεία από τις διακοπές τους στη Μαύρη Ήπειρο, κλπ. κλπ.

Όχι ότι και οι Ανατολικοί είναι καλύτεροι: οι Κινέζοι εκτός του ότι τρώνε τα πάντα από την πανίδα του πλανήτη! πληρώνουν χρυσή την σκόνη από κέρατο ρινόκερου, επειδή πιστεύουν ότι μπορεί να τους ξαναδώσει την χαμένη τους στύση!  Ο συνταγματάρχης Κουρτς ψελλίζει απεγνωσμένα, στην Καρδιά του σκότους – Αποκάλυψη Τώρα των Τζόζεφ Κόνραντ-Φράνσις Φορντ Κόπολα: «Η φρίκη! Η φρίκη!»

Η Εποχή του Αναλώσιμου και του Περιττού
Τα ξυραφάκια μιας χρήσεως ξεκίνησαν με μία λάμα και έφτασαν αισίως στις πέντε! Τα δύο-τρία αρχικά είδη γιαουρτιών έφτασαν τις δεκάδες, με ποικιλία πρόσθετων συστατικών, από τροπικά φρούτα μέχρι μαστίχα Χίου! Το γνωστό γάργαρο νερό κυκλοφορεί σε εμφιαλωμένες εκδοχές του με διάφορα αρώματα! Δεκάδες συσκευών απευθύνονται στη μείωση του κόπου και του χρόνου που απαιτούν καθημερινές οικιακές εργασίες!

Αυτό είναι ένα άλλο χαρακτηριστικό της εποχής μας: η ανάδυση της κυριαρχίας του αναλώσιμου και του περιττού. Οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος καθίσει και σκεφτεί τι θα έπαιρνε, ως είδη πρώτης ανάγκης, από τον εξοπλισμό του σπιτιού του, σε περίπτωση έκτακτης αποχώρησης, θα έμενε έκπληκτος. Τα περισσότερα από τα αντικείμενα και τα προϊόντα που μας περιβάλλουν είναι στην ουσία περιττά, απλά στηρίζουν ένα οικονομικό σύστημα το οποίο βασίζεται στη δημιουργία συνεχώς νέων καταναλωτικών αναγκών, με σκοπό να εμποδίσει την κατάρρευσή του.

Στο ίδιο σκεπτικό βασίζεται και η έννοια του αναλώσιμου: δεν συμφέρει πλέον οικονομικά η επιδιόρθωση κάποιας συσκευής ή άλλων συστατικών του οικιακού εξοπλισμού, των ενδυμάτων, των υποδημάτων, κλπ. συμφέρει η αντικατάστασή τους. Αυτό, αυτομάτως μετατρέπει τα περισσότερα προϊόντα (που παλαιότερα επιδιορθώνονταν ξανά και ξανά, μέχρι να αντικατασταθούν οριστικά) σε είδη μιας χρήσης.

Όσοι έχουν, λοιπόν, μια αντικαταναλωτική προσωπική νοοτροπία και είναι περήφανοι γι’ αυτήν, ας σκεφτούν ότι στην ουσία υπονομεύουν το σύστημα, το οποίο, αν αντιμετώπιζε μια παρόμοια μαζική «απειλή» θα κατέρρεε μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Η (αν)ισορροπία του μεταβιομηχανικού καπιταλισμού είναι παρόμοια με εκείνη του ποδηλάτη, αν σταματήσει να κάνει πηδάλιο σύντομα θα πέσει κάτω!

Η Μάστιγα των Μεσαζόντων και των Εμπόρων
Προσωπικά, πιστεύω ότι μια από τις μεγαλύτερες μάστιγες της ανθρωπότητας, από αρχαιοτάτων χρόνων, είναι οι κάθε είδους έμποροι και μεσάζοντες, οι οποίοι ζουν από την εκμετάλλευση του προϊόντος της εργασίας των παραγωγικών ανθρώπων. «Δουλειά» του μεσάζοντος είναι να αγοράσει, όσο πιο φθηνά γίνεται, κάποιο προϊόν εργασίας, και στη συνέχεια να το πουλήσει όσο πιο ακριβά μπορεί!

Στην ουσία δηλαδή πρόκειται για κοινωνικά παράσιτα που ζουν από τον κόπο και τον ιδρώτα των άλλων! Και αν το ποσοστό κέρδους τους κυμαινόταν σε λογικά επίπεδα, το κακό θα ήταν μικρό. Τις περισσότερες φορές όμως είναι εξαιρετικά υψηλό, εξακοντίζοντας στα ύψη την τελική τιμή του προϊόντος. Η πιο πρόσφατη μετεξέλιξη αυτού του απερίγραπτου είδους είναι το χρματοοικονομικό κεφάλαιο, το οποίο χρησιμοποιεί τα χρηματιστηριακά παιχνίδια για να αποκομίζει τεράστια κέρδη, επηρεάζοντας αρνητικά τις οικονομίες ολόκληρων κρατών.

Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι η αλματώδης αύξηση της τιμής του πετρελαίου, η οποία δεν οφείλεται τόσο στην έλλειψη ή σε άλλες αιτίες, αλλά κυρίως στα κερδοσκοπικά παιχνίδια του χρηματοοικονομικού κεφαλαίου (όπως δήλωσε και ο ίδιος ο Υπουργός του ΟΠΕΚ). Το πιο εξωφρενικό είναι ότι, ενώ η αλματώδης αύξηση της τιμής αυτής της βασικής πρώτης ύλης κινδυνεύει να τινάξει την παγκόσμια οικονομία στον αέρα, οι αρμόδιες κυβερνήσεις αρνούνται να πάρουν μέτρα προστασίας επειδή, λένε, «αυτό θα ήταν ενάντια στις αρχές της ελεύθερης οικονομίας»!

Με τον ίδιο τρόπο εξηγείται και η μεγάλη πρόσφατη αύξηση της τιμής πολλών βασικών τροφίμων, που έγιναν, από είδη πρώτης ανάγκης, αντικείμενο χρηματοοικονομικής κερδοσκοπίας! Αυτό είναι και το αποκορύφωμα της απληστίας και της παράνοιας της τάξης των αντιπαραγωγικών μεσαζόντων: για να διασφαλίσουν τα ιλιγγιώδη κέρδη τους, προκαλούν τεράστια προβλήματα σε δισεκατομμύρια ανθρώπων! Το βασικό ερώτημα αν οι κολοσσιαίες περιουσίες τους θα τους επιτρέψουν να επιβιώσουν, όταν ολόκληρη η Γη θα έχει μετατραπεί σε άγονη έρημο, δεν φαίνεται να τους απασχολεί καθόλου!

Η πιο αισχρή μορφή αυτού του είδους εκμετάλλευσης είναι εκείνη που ασκούν οι διάφοροι αυτόκλητοι «επίγειοι εκπρόσωποι του Θεού», τα ποικίλα Εκκλησιαστικά Ιερατεία. Με δικαιολογία την μεσολάβησή τους ανάμεσα στους πιστούς και τον Θεό (λες και η επικοινωνία με το Υπέρτατο Ον χρειάζεται μεσολαβητές!), ζουν μια άοκνη, παρασιτική, και συχνά γεμάτη χλιδή ζωή, η οποία στην ουσία βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με τα ίδια τα διδάγματα των Ιερών Βιβλίων στα οποία στηρίζουν την εξουσία τους!

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία: Καλοθρεμμένοι, χρυσοποίκιλτοι, και αλαζονικοί ποιμενάρχες, με επαύλεις, με λιμουζίνες, με καταθέσεις σε τράπεζες, με (συχνά) διεστραμμένη σεξουαλική ζωή, κηρύττουν ανερυθρίαστα την ταπεινότητα, την αρετή της πενίας και τη διαφθορά του πλούτου, την αγνότητα, την πνευματικότητα, επισείοντας μεταθανάτιες τιμωρίες σε όσους τους αμφισβητούν, και πουλώντας φρούδες ελπίδες παραδείσιας σωτηρίας σε όσους τους πιστεύουν! Αυτή είναι και η χειρότερη από όλες τις μορφές ανθρώπινης εκμετάλλευσης, εκείνη του φόβου του θανάτου και του επέκεινα.

Διαφορετικότητα Εναντίον Διαφορετικότητας
Από αρχαιοτάτων χρόνων, ο άνθρωπος διακρίνεται από την κυρίαρχη επιθυμία του να ανήκει σε κάποιον χώρο (φυλετικά, θρησκευτικά, ιδεολογικά) και παράλληλα να αντιπαρατίθεται με ανθρώπους που βρίσκονται σε διαφορετικούς αντίστοιχους χώρους. Κι ενώ θεωρεί φυσιολογικό και αυτονόητο αυτό το προσωπικό ανήκειν και είναι περήφανος γι’ αυτό, ταυτόχρονα το αρνείται σε όλους τους συνανθρώπους του, θέλει να τους επιβάλλει την προσωπική του κοσμοθεώρηση, κι αν δεν το καταφέρει να τους εξαφανίσει –αν είναι δυνατόν– από προσώπου γης!

Ενώ δηλαδή υπερασπίζεται λυσσαλέα το ατομικό του δικαίωμα στη διαφορετικότητα, παράλληλα το αρνείται στους υπόλοιπους συνανθρώπους του! Και όταν παρόμοιες λογικές συνδέονται με κάποια συγκεκριμένα συμφέροντα είναι –εν μέρει– κατανοητές. Συχνά όμως έχουν σχέση με αφηρημένα και αναπόδεικτα πράγματα, όπως οι θρησκευτικές πεποιθήσεις. Ενώ δεν υπάρχουν συγκεκριμένες και χειροπιαστές αποδείξεις για την ίδια την ύπαρξη του Θεού, οι άνθρωποι συγκρούονται αιματηρά, εδώ και χιλιετίες, για το ποιος Θεός ποιας θρησκείας είναι ο μοναδικός και αληθινός, για το τι πραγματικά είπε, κλπ.

Και όχι μόνο αυτό: οι αιματηρές αντιπαραθέσεις επεκτείνονται και σε παιδιαρώδη και ανούσια θέματα, όπως οι ποδοσφαιρικές διαφορές. Το μεγάλο ερώτημα είναι λοιπόν το εξής: γιατί οι άνθρωποι ψάχνουν πάντα αυτά που τους χωρίζουν και ποτέ αυτά που τους ενώνουν. Οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι κάθε πιθανή απάντηση χάνεται στα ερέβη του ανεξήγητου.

Η Αορατότητα του Αυτονόητου
Τελευταία αρχίζει να γίνεται αποδεκτή η ιδέα ότι το κοσμοείδωλο που έχουμε για την πραγματικότητα δεν είναι σταθερό και αμετάβλητο, διαφέρει από λαό σε λαό, από εποχή σε εποχή, ότι είναι ένας συνδυασμός θρησκευτικών πεποιθήσεων, ηθών και εθίμων, επιστημονικών ανακαλύψεων, κυρίαρχης ιδεολογίας, κλπ. Θα μπορούσαμε να ονομάσουμε αυτό το εκάστοτε κυρίαρχο κοσμοείδωλο «Συναινετική Πραγματικότητα».

Συχνά οι φορείς νέων ιδεών, ενώ αρχικά πολεμούνται λυσσαλέα από τους εκπροσώπους αυτής της εικονικής πραγματικότητας, στη συνέχεια οι απόψεις τους ενσωματώνονται σταδιακά στο κυρίαρχο κοσμοείδωλο, γίνονται πλέον αναπόσπαστο μέρος του. Έναν πολύ σημαντικό ρόλο σε αυτή τη Συναινετική Πραγματικότητα παίζουν σήμερα και τα Μ.Μ.Ε. σε σημείο μάλιστα που το μόνο επιχείρημα αληθοφάνειας ή μη ενός γεγονότος είναι η φράση: «Μα το είδα στην τηλεόραση»!

Το κυρίαρχο αυτό κοσμοείδωλο είναι τόσο ισχυρό, σε σημείο που να ωθεί τους συμμετέχοντες να απορρίπτουν ακόμη και στοιχεία προφανή και αδιαμφισβήτητα, απλά και μόνο επειδή δεν συμφωνούν με αυτό! Παρ’ όλο που «συχνά η αλήθεια βρίσκεται σε κοινή θέα» Άλντους Χάξλεϋ, ελάχιστοι άνθρωποι την διακρίνουν και όσοι την βλέπουν και την κοινοποιούν, αντιμετωπίζονται από τους υπόλοιπους σαν τρελοί!

Ας εξετάσουμε ένα παράδειγμα από την πρόσφατη Ιστορία, το περίφημο τρομοκρατικό χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου στη Νέα Υόρκη. Ύστερα από την πρώτη έκπληξη και την κατακραυγή και την γνωστή επίσημη εξήγηση της κυβέρνησης των Η.Π.Α. κάποιοι οξυδερκείς και υποψιασμένοι άνθρωποι άρχισαν να αμφισβητούν την κυβερνητική εκδοχή, προβάλλοντας σωρεία επιχειρημάτων:

1) Πώς συνέβη σεσημασμένοι Ισλαμιστές να κυκλοφορούν ανενόχλητοι επί μήνες στην χώρα, παρακολουθώντας μάλιστα μαθήματα αεροπλοήγησης; Πώς κατάφεραν να περάσουν, παρ’ όλους τους εξονυχιστικούς ελέγχους που υπάρχουν στα αμερικανικά αεροδρόμια, τα όπλα που τους επέτρεψαν να κάνουν την τετραπλή αεροπειρατεία;
2) Γιατί αγνοήθηκε από την αμερικανική κυβέρνηση η προειδοποίηση των μυστικών υπηρεσιών ότι κάποιο μεγάλο χτύπημα επρόκειτο να γίνει στις αρχές Σεπτεμβρίου;
3) Πώς γίνεται ουρανοξύστες, που κατασκευάστηκαν για να αντέχουν σε ισχυρές προσκρούσεις και σε υψηλές θερμοκρασίες, να καταρρεύσουν, μάλιστα μέσα σε ελάχιστο χρόνο (σε 1.13΄ ο πρώτος και σε 1.25΄ ο δεύτερος), από πτώση αεροπλάνων και πυρκαγιές στους τελευταίους πάνω ορόφους τους;
4) Πώς εξηγείται όχι μια σταδιακή αποκόλληση και πτώση τμημάτων τους αλλά μια απότομη και κάθετη κατάρρευση, που συμβαίνει μόνο στην περίπτωση κατεδαφίσεων με ελεγχόμενη έκρηξη; Η ανάλυση των βίντεο δείχνει μάλιστα ξεκάθαρα και τις λάμψεις από τις πυροδοτήσεις των εκρηκτικών μηχανισμών, λίγο πριν από την κατάρρευση.
5) Πώς κατέρρευσε ένα διπλανό στους πύργους κτήριο, το οποίο δεν χτυπήθηκε από αεροπλάνο και είχε πιάσει απλά φωτιά στους δύο-τρεις πάνω ορόφους του;
6) Γιατί δεν απαντήθηκε το ερώτημα τι έκαναν στα συγκεκριμένα κτήρια κάποια μυστηριώδη συνεργεία «υπαλλήλων πυρασφάλειας», μερικές μέρες πριν από το χτύπημα, σε ώρες και μέρες που οι εργαζόμενοι απουσίαζαν;
7) Και τα πιο οφθαλμοφανή και εξωφρενικά: πώς είναι δυνατόν να έπεσε ένα ολόκληρο Μπόινγκ στο Πεντάγωνο και στην συνέχεια να εξαϋλώθηκε, να μην έμεινε ούτε το παραμικρό ίχνος από αυτό; Πώς είναι δυνατόν, από εκείνη την πύρινη κόλαση, να διασώθηκε το διαβατήριο ενός από τους τρομοκράτες, που φανέρωσε και την ταυτότητα των δραστών; Επί πλέον, αν κάνει κάποιος μια ιστορική αναδρομή, θα δει ότι υπάρχουν παρόμοια περιστατικά προβοκάτσιας στην αμερικανική ιστορία:

Η (αυτο)ανατίναξη ενός αμερικανικού πλοίου στον Παναμά, που έδωσε την δικαιολογία στην κυβέρνηση των Η.Π.Α. για τον πόλεμο εναντίον της Ισπανίας, στα τέλη του 19ου αιώνα. Η αποστολή του υπερωκεανίου Λουζιτάνια (με 2.000 επιβάτες) σε περιοχή όπου δρούσαν γερμανικά υποβρύχια και ο τορπιλισμός του, τους έδωσε την αιτία για τη συμμετοχή τους στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Το εν γνώσει τους ιαπωνικό χτύπημα στο Περλ Χάρμπορ, που τους έδωσε το απαραίτητο πρόσχημα για την είσοδό τους στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο! Άρα, όλα δείχνουν ότι και το χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου ενορχηστρώθηκε από κάποια ανώτερα και σκοτεινά κέντρα εξουσίας των Η.Π.Α. με σκοπό το τελικό στάδιο επέκτασης της Αμερικανικής Αυτοκρατορίας σε ολόκληρο τον πλανήτη, με το πρόσχημα της πάταξης της τρομοκρατίας!

Παρ’ όλα αυτά τα πασιφανή και συγκλονιστικά επιχειρήματα, το 99% των ανθρώπων στον πλανήτη πιστεύει ακράδαντα την επίσημη εκδοχή της αμερικανικής κυβέρνησης: ότι το χτύπημα το έκαναν κάποιοι φανατικοί Ισλαμιστές, κρυμμένοι σε δύσβατες ορεινές σπηλιές, υπό την αποκλειστική καθοδήγηση του αρχιτρομοκράτη Οσάμα Μπιν Λάντεν, ο οποίος, μυστηριωδώς, επτά χρόνια διέφευγε την σύλληψη, παρ’ όλη την διαστημική υπερτεχνολογία και το πλανητικό υπερδίκτυο πληροφοριών των Αμερικανών!

Ιδεολογικές Αγκυλώσεις
Ο άνθρωπος είναι το μοναδικό ον που δεν διδάσκεται από τα λάθη του. Από καταβολής ανθρώπου έχει δοκιμαστεί μια πληθώρα οικονομικών και κοινωνικών συστημάτων οργάνωσης που απέτυχαν όλα τους, με εξαίρεση την πρωτόγονη δημοκρατία, που αφορούσε μικρές και με δεσμούς συγγένειας ανθρώπινες ομάδες. Κι ενώ αυτό αποδεικνύει περίτρανα ότι το βασικό πρόβλημα δεν είναι ο τρόπος δόμησης της οικονομίας και της κοινωνίας, αλλά τα δομικά υλικά, δηλαδή οι άνθρωποι, ορισμένοι πιστεύουν ότι αν αλλάξει ριζικά αυτός ο τρόπος οργάνωσης, τότε θα αλλάξουν ηθικά και οι άνθρωποι, θα γίνουν καλύτεροι!

Αυτό πρεσβεύει η ιδεολογική παντοδυναμία του Επίγειου Παραδείσου της μαρξιστικής Αριστεράς, που κυριαρχεί παγκοσμίως τα τελευταία εκατόν πενήντα χρόνια. Και αυτό παρ’ όλο που τα καθεστώτα εκείνα απέτυχαν, τόσο στην σκληρή τους μορφή (κομμουνισμός) όσο και στην ήπια (σοσιαλδημοκρατία), παρ’ όλα τα εκατομμύρια νεκρά ανθρώπινα πειραματόζωα!

Στην πρώτη περίπτωση η βασική αιτία ήταν ότι οι αυταρχικές κομμουνιστικές ελίτ, που βρίσκονταν στην εξουσία, λειτουργούσαν με γνώμονα το δικό τους συμφέρον και όχι εκείνο του κοινωνικού συνόλου (το γνωστό διαχρονικό πρόβλημα κάθε μορφής εξουσίας). Στην δεύτερη περίπτωση, το Κράτος Πρόνοιας, που εφαρμόστηκε για λίγο σε ορισμένες πλούσιες χώρες (Σκανδιναβία, Γερμανία), αποδείχτηκε ότι είχε μεγάλο οικονομικό κόστος, το οποίο δεν ήταν διατεθειμένοι να πληρώσουν οι πλούσιοι κεφαλαιοκράτες.

Το κεφάλαιο έχει την κακή συνήθεια, όταν προσπαθούν να το ελέγξουν και να το φορολογήσουν υπέρ το δέον, να μεταναστεύει προς πιο εύκρατα οικονομικά κλίματα!

Άρα, ουσιαστικά η μόνη πιθανότητα επιτυχίας είναι να γίνει μια προσπάθεια εφαρμογής του σοσιαλισμού ταυτόχρονα σε ολόκληρο τον πλανήτη, πράγμα φύσει αδύνατον! Αυτή η αριστερή ισοπεδωτική εμμονή αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες ιδεολογικές αγκυλώσεις της εποχής μας, η οποία, συν τοις άλλοις, είναι και αντιδιαλεκτική, δεν λαμβάνει υπ’ όψιν της τα διδάγματα της Ιστορίας! Ο καπιταλισμός αποδείχτηκε πολύ πιο διαλεκτικός: προσαρμόζεται συνεχώς, γι’ αυτό και επιβιώνει ακόμη!

Ας πάρουμε ένα συγκεκριμένο φανταστικό παράδειγμα στη χώρα μας: την εκλογική νίκη και την άνοδο στην κυβέρνηση κάποιου από τα δύο κόμματα της Αριστεράς (Κ.Κ.Ε. ή ΣΥ.ΡΙΖ.Α). Τα πρώτα πράγματα που θα κάνουν θα είναι να κρατικοποιήσουν ένα κομμάτι της οικονομίας, και να αυξήσουν την φορολόγηση των υπόλοιπων ιδιωτικών επιχειρήσεων. Αυτό, σε μια άκρως ανταγωνιστική και φιλελεύθερη παγκόσμια οικονομία, είναι καταστροφικό: οι κρατικές επιχειρήσεις, που λειτουργούν όχι με οικονομικά αλλά με κοινωνικά κριτήρια, σύντομα θα γίνουν ελλειμματικές, και το ιδιωτικό κεφάλαιο θα μεταναστεύσει σε χώρες με πιο ευνοϊκές συνθήκες, όπως το κάνει ήδη, με κατάληξη την πλήρη αποβιομηχάνιση της χώρας.

Το επιχείρημα της ύπαρξης αριστερών κυβερνήσεων στη Λατινική Αμερική δεν είναι συγκρίσιμο, επειδή οι χώρες αυτές έχουν μια ειδοποιό διαφορά: τον φυσικό τους πλούτο (πετρέλαιο, πρώτες ύλες). (Παρένθεση: να υποθέσω ότι με αυτή την αλλαγή της κυβέρνησης θα αλλάξει και η νοοτροπία του ελληνικού λαού, που οι έρευνες τον χαρακτηρίζουν ως τον πιο διεφθαρμένο στην Ευρωπαϊκή Ένωση;)

Επίσης, στο όνομα του «διεθνισμού» και της «εργατικής αλληλεγγύης» άνοιξαν τα σύνορα στους κάθε είδους και κάθε εθνικότητας μετανάστες, εκτινάσσοντας την ανεργία και την εγκληματικότητα στα ύψη. Το δεύτερο πράγμα που έκαναν είναι να προσπαθήσουν να φύγουν από την κηδεμονία της Ε.Ε και των Η.Π.Α, να στραφούν προς την άλλη μεγάλη δύναμη, την Ρωσία.

Αυτό θα δημιουργήσει τις ανάλογες αντιδράσεις: πιθανό πάγωμα της οικονομικής βοήθειας από την Ε.Ε. και πολιτική απομόνωση, δημιουργία διαφόρων μορφών σοβαρότατων προβλημάτων από την Αμερικανική Αυτοκρατορία, ανακίνηση δημιουργίας Μακεδονικού κράτους με τμήμα και της Βορείου Ελλάδος, κοσοβοποίηση της μουσουλμανικής Θράκης, θέμα μειονοτήτων, υποστήριξη της τουρκικής επιθετικότητας και επεκτατικότητας, κλπ. Και αναρωτιέται εύλογα κανείς: τα κόμματα αυτά, οι έμπειροι ηγέτες και οι οπαδοί τους, που προτείνουν παρόμοιες πολιτικές, δεν βλέπουν ότι θα οδηγούσαν ουσιαστικά σε αδιέξοδο, σε μια γενικότερη χειροτέρευση της κατάστασης της χώρας;

Επί πλέον, γιατί η Αριστερά έχει οικειοποιηθεί, εδώ και χρόνια, τους κοινωνικούς αγώνες, σε σημείο που να μην νοείται ότι μπορεί να είναι κάποιος προοδευτικός δίχως να είναι αριστερός; Οι αγώνες για ελευθερία, ισότητα ευκαιριών, και κοινωνική δικαιοσύνη αποτελούν μόνιμο ανθρώπινο αίτημα, υπήρχαν πριν από τον Μαρξ, και θα υπάρχουν όταν ο μαρξισμός θα αποτελεί μακρινό παρελθόν για την ανθρωπότητα. Επί πλέον, πότε θα αντιληφθούμε ότι δεν κάνουν τα συστήματα τους ανθρώπους, αλλά οι άνθρωποι τα συστήματα;

Ακόμη και στον κακό καπιταλισμό, αν ο κάθε άνθρωπος λειτουργούσε σωστά και έντιμα, το σύστημα είναι τέλειο. Δυστυχώς, ιστορικά, αποδείχτηκε ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν με το ζόρι, σε αυτό απέτυχαν τόσο ο Χριστός όσο και ο Μαρξ. Εξ άλλου, οι επαναστάσεις είναι βίαιες εκρήξεις συλλογικού θυμού και απόγνωσης, και ως τέτοιες εμπεριέχουν τα στοιχεία της εκδίκησης, της εξ ίσου παράλογης λύσης στο πρόβλημα μιας παράλογης κοινωνικής πραγματικότητας.

Π.χ. εφ’ όσον το πρόβλημα είναι η ιδιοκτησία και οι κοινωνικές τάξεις, καταργούμε και τα δύο, λέει ο μαρξισμός! – Εγώ θα το πάω ακόμη πιο μακριά, σύντροφοι: προτείνω να καταργήσουμε το θεμελιώδες πρόβλημα, τον… άνθρωπο! Το βασικό ζητούμενο, λοιπόν, είναι η διαύγεια πνεύματος, η διαρκής κριτική και αυτοκριτική «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω» και οι συνεχείς αγώνες για το (δυστυχώς όχι και τόσο!) αυτονόητο: μια ελεύθερη, δίκαιη, και ανθρώπινη κοινωνία.

Η μόνη εφικτή λύση στα κοινωνικά προβλήματα είναι οι συνεχείς βελτιωτικές μεταρρυθμίσεις του υπάρχοντος συστήματος. Όλα τα άλλα είναι απλοί ευσεβείς πόθοι και μάταιες ιδεολογικές ασκήσεις επί χάρτου, όπως απέδειξε και η Ιστορία. Ο Κόσμος είναι κάτι πολύ μεγάλο και πολύπλοκο, για να χωρέσει στις διάφορες σωτηριολογικές θεωρίες των εκάστοτε δυσαρεστημένων!…

Το Ιδανικό Πολίτευμα της Δημοκρατίας
Εδώ και αιώνες, και κυρίως ύστερα από το τέλος των ευρωπαϊκών απολυταρχιών, επικρατεί και στηρίζεται συνεχώς η εντύπωση ότι ζούμε στο ιδανικότερο δυνατό πολίτευμα, στην Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Αυτή η ιδέα είναι ένα θέσφατο, που δεν ανέχεται ατιμωρητί την παραμικρή αντίρρηση. Είναι όμως όντως έτσι; Ας εξετάσουμε τα δύο βασικά ερωτήματα που προκύπτουν: αν η Δημοκρατία είναι πράγματι το καλύτερο πολίτευμα και αν είναι στ’ αλήθεια ένα πολίτευμα δημοκρατικό!

Στη γνωστή ταινία του Όλιβερ Στόουν, με θέμα τη ζωή του Νίξον, ακούγεται η φράση «Δημοκρατία είναι όταν ο γιος ενός μπακάλη γίνεται Πρόεδρος της χώρας». Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι εδώ πρόκειται για μια ταχυδακτυλουργική σοφιστεία: το βασικό θέμα δεν είναι η καταγωγή του αρχηγού ενός κράτους, αλλά το κατά πόσο ικανός είναι για την καίρια θέση που κατέχει.

Η ελευθερία του εκλέγειν και εκλέγεσθαι είναι ο βασικότερος και ανθεκτικότερος δημοκρατικός μύθος. Δεν φαίνεται να απασχολεί κανέναν το γεγονός ότι ένα άτομο με χρήματα και κοινωνική επιρροή ή με υπέρμετρη φιλοδοξία και ρητορική ευφράδεια ή με όλα αυτά μαζί, μπορεί να αναρριχηθεί στα ύπατα αξιώματα μιας δημοκρατίας, δίχως να έχει απαραιτήτως και τα αναγκαία διοικητικά και ηθικά προσόντα. Αρκεί το απλό γεγονός ότι κατάφερε να πείσει τον λαό να το ψηφίσει, πράγμα που από μόνο του θα έπρεπε να θεωρείται ύποπτο!

Έτσι, πολύ συχνά έχουμε άσχετα άτομα σε ζωτικές θέσεις-κλειδιά μιας χώρας. (Βλέπε τον «Φόρεστ Γκαμπ»-Πλανητάρχη, τον ανεκδιήγητο Τζορτζ Μπους Τζούνιορ. Ποιον λογικό άνθρωπο θα ικανοποιούσε το επιχείρημα ότι αξίζει επειδή εξελέγη από τον αμερικανικό λαό; Το γεγονός ότι οι σημερινοί –ειδικά– κυβερνώντες πρέπει να έχουν άριστες γνώσεις Ιστορίας, Στρατιωτικής Ιστορίας, Διπλωματικής Ιστορίας, Πολιτικής Επιστήμης, Οικονομίας, Κοινωνιολογίας, Κοινωνικής Ψυχολογίας, Γεωπολιτικής, Γεωστρατηγικής, κλπ. και πάντα άψογο ήθος δεν φαίνεται να απασχολεί κανέναν.

Το επιχείρημα «έχουν τους συμβούλους τους» δεν ευσταθεί, επειδή άλλο είναι να έχεις μια προσωπική άποψη για μια κατάσταση, και άλλο να σου την παρουσιάζει ένα τρίτο άτομο από τη δική του οπτική γωνία. Άρα, το βασικό δημοκρατικό επιχείρημα, ότι δηλαδή σε αυτό το πολίτευμα και ο τελευταίος άσχετος πολίτης μπορεί να βρεθεί στην πολιτική κορυφή της χώρας, δεν φαίνεται καθόλου πειστικό! Απλά, ο εκλεγείς, λόγω των ψήφων που παίρνει, κάνει συνένοχο της (πιθανής) ανικανότητάς του και τον λαό, έχοντας έτσι ένα ισχυρό άλλοθι για την (πιθανή) αποτυχία του. Στη Δημοκρατία, λαός και κυβέρνηση είναι συνυπεύθυνοι, χάρη στην αρχή της πλειοψηφίας. Και καλύτερα ας μην αναλύσουμε το ερώτημα, «επειδή κάποιοι είναι πλειοψηφία σημαίνει αυτομάτως ότι έχουν το σωστό πολιτικό πρόγραμμα, ότι είναι ικανοί να κυβερνήσουν;»

Ένα άλλο σχετικό πρόβλημα που προκύπτει είναι και η πιθανότητα ένας ικανός πολιτικός (με τους κατάλληλους συνεργάτες) να ξεκινήσει κάποιες όντως εμπνευσμένες μεταρρυθμίσεις (πολύ σπάνιο φαινόμενο!), αλλά να μην εκλεγεί την επόμενη τετραετία επειδή θα δυσαρεστήσει μια μερίδα του πληθυσμού, και η διάδοχη κυβέρνηση να ακυρώσει νόμιμα όλο το προηγούμενο έργο του. Και να μην ξεχνάμε το γεγονός ότι η Δημοκρατία οφείλει να φιλοξενεί ακόμη και απόψεις που στρέφονται εναντίον της, που απεργάζονται την κατάλυσή της!

Σε έναν λογικό κόσμο θα έπρεπε να απαγορεύεται πλέον δια ροπάλου η εκπροσώπηση ολοκληρωτικών ιδεολογιών, που εφαρμόστηκαν και αποδείχτηκαν φονικές και καταστροφικές για την ανθρωπότητα, φασισμός, ναζισμός, κομμουνισμός. Και όμως, τίποτα τέτοιο δεν συμβαίνει, δεν μπορεί να συμβεί σε ένα φιλελεύθερο καθεστώς! Δημοκρατία: ένα βήμα μπροστά, δύο βήματα πίσω!

Το άλλο βασικό ερώτημα είναι πόση ισονομία και ισοπολιτεία υπάρχει στις διάφορες δημοκρατίες. Πρώτη διαπίστωση είναι το γεγονός ότι πίσω από τα λεγόμενα «κόμματα εξουσίας» τα υπόλοιπα είναι προφανώς διακοσμητικά, υπάρχουν οικονομικοί παράγοντες που τα στηρίζουν, με αντάλλαγμα την απόκτηση προνομίων ή τη διατήρησή τους. Άρα, οι πολιτικοί είναι δέσμιοι των συμφερόντων συγκεκριμένων κοινωνικών ομάδων, τα οποία φυσικά προωθούν με το αζημίωτο.

Δίχως αυτή την οικονομική διαπλοκή, «ο γιος του μπακάλη» θα ήταν αδύνατον να έχει τα απαραίτητα χρήματα για να πολιτευθεί. Επί πλέον, για να καλύπτουν τους εαυτούς τους, σε αυτές τις άθλιες δοσοληψίες, θεσπίζουν και τα κατάλληλα μέτρα κάλυψης, π.χ. του τύπου «βουλευτική ασυλία». Πόσοι γνωρίζουν ότι το μέτρο αυτό είναι αντισυνταγματικό, ότι έρχεται σε αντίθεση με το άρθρο 4 του Συντάγματος, που αναφέρει ότι όλοι οι πολίτες είναι ίσοι έναντι του Νόμου;

Αν τύχει και αναφέρει όμως κανείς κάτι για την κατάργησή της, ακούγονται αμέσως στεντόρειες φωνές, «όχι στη ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής»! Και εύλογα αναρωτιέται κανείς γιατί μπορεί να υπάρχει ποινικοποίηση της αστικής ζωής αλλά όχι και της πολιτικής ζωής;! (Ακούσατε ποτέ κάποιον κακοποιό να ωρύεται «όχι στην ποινικοποίηση της αστικής ζωής»;!).Κάθε χρόνο, σε ένδειξη «δημοκρατικής διαφάνειας», οι πολιτικοί δημοσιεύουν τα περιουσιακά τους στοιχεία, δίχως όμως να δικαιολογούν και την προέλευσή τους – όπως οφείλουν να κάνουν όλοι οι υπόλοιποι πολίτες! – και μάλιστα δεδομένου ότι οι περισσότεροι από αυτούς δεν εργάστηκαν ποτέ στη ζωή τους!

Στις σπάνιες περιπτώσεις που οι ένοχοι κάποιου σκανδάλου φτάσουν στα δικαστήρια, συνήθως αθωώνονται, επειδή υπάρχει διαπλοκή και της δικαστικής εξουσίας. Σημαντικό ρόλο σε όλα αυτά παίζουν και τα Μ(αζικά) Μ(έσα) Ε(λέγχου), τα οποία ανήκουν σε μεγαλοεπιχειρηματίες, επηρεάζουν τους πολίτες, και διαμορφώνουν την κοινή γνώμη. Όσο για την περίφημη «ελευθερία της γνώμης» και το «δικαίωμα στην κριτική», ας σκεφτούμε ότι παρ’ όλη την κατακραυγή που ξεσηκώθηκε στις Η.Π.Α κατά του πολέμου στο Βιετνάμ, αυτό δεν εμπόδισε τους κυβερνώντες να εισβάλλουν στη συνέχεια στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στο μέλλον ίσως στο Ιράν, και ποιος ξέρει πού αλλού! και μιας και είμαστε στις Η.Π.Α. το μεγαλύτερο πλήγμα στη σύγχρονη Δημοκρατία το έδωσε, το 2004, το εκλογικό πραξικόπημα στο Μαϊάμι όπου εμποδίστηκε παράνομα –από τον τοπικό κυβερνήτη και αδερφό του Τζορτζ Μπους Τζούνιορ– η καταμέτρηση των ψήφων, επειδή θα έδιναν τη νίκη στον Αλ Γκορ!

Μιλάμε ακόμη για δημοκρατία; Άρα, οι σύγχρονες δημοκρατίες είναι στην ουσία νεο-φεουδαρχίες, όπου μια επιχειρηματο-πολιτικο-δημοσιογραφικο-δικαστική ελίτ διαχειρίζεται την εξουσία και το χρήμα προς ίδιον όφελος, και όλοι οι υπόλοιποι βρίσκονται ουσιαστικά στην κατάσταση του δουλοπάροικου, αλλά με «δικαίωμα ψήφου» Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά και ο αείμνηστος Βασίλης Ραφαηλίδης, «η μόνη διαφορά ανάμεσα στην δικτατορία και την δημοκρατία είναι ότι στην πρώτη περίπτωση δεν διαλέγεις αυτούς που θα σε πηδήξουν, ενώ στη δεύτερη τους διαλέγεις» Είναι κι αυτό μια «δημοκρατική» παρηγοριά, να επιλέγεις τον βιαστή σου!

Για όλους αυτούς ακριβώς τους λόγους πολλοί επιφανείς αρχαίοι Έλληνες ήταν αντιδημοκρατικοί. Ο Πλάτων, στην πολιτική επιτομή της αρχαιοελληνικής σκέψης, στην Πολιτεία του, προτείνει ένα άκρως ορθολογικό πολίτευμα, όπου ο κάθε πολίτης θα είχε την κοινωνική θέση που θα αναλογούσε στον χαρακτήρα και τις ικανότητές του, και οι άριστοι, οι «βασιλείς-φιλόσοφοι» μέσα από τους κατάλληλους μηχανισμούς ανάδειξης αλλά και ελέγχου τους, θα ανελάμβαναν την εμπνευσμένη διοίκηση της χώρας.

Και όμως, το πολίτευμα αυτό χαρακτηρίστηκε «φασιστικό» και μάλιστα από τους Αριστερούς, οι οποίοι έβλεπαν ως μοναδική λύση το μεσσιανικό προλεταριάτο και την δικτατορία του! Το πιο εκ των πραγμάτων, εξαθλιωμένο και απαίδευτο κομμάτι του πληθυσμού θα έπαιρνε την εξουσία και θα δημιουργούσε την ιδανική κοινωνία. Το αποτέλεσμα το είδαμε, σε δεκάδες χώρες. Και παρ’ όλα αυτά, ο δημοκρατικός μύθος ακόμη καλά κρατεί.

Η Καταστροφική Χρήση της Τηλεόρασης
Η τηλεόραση είναι το ισχυρότερο μέσο μαζικής επιρροής που εμφανίστηκε ποτέ στην ανθρώπινη Ιστορία. Μπορεί να επηρεάσει τη συμπεριφορά και τη γνώμη εκατομμυρίων ανθρώπων, μέσα σε ελάχιστο χρόνο, αλλά –δυστυχώς– αυτό γίνεται κυρίως αρνητικά. Ας δούμε μερικά τέτοια παραδείγματα, από την κατ’ εξοχήν τηλεορασόπληκτη και παρανοϊκή χώρα, τις Η.Π.Α. Το 1968, ένας έφηβος παραδέχτηκε στο δικαστήριο ότι είχε εμπνευστεί την ιδέα να ξυλοκοπήσει μέχρι θανάτου έναν συμμαθητή του από το δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ Πρόσωπα θανάτου.

Το 1974, προβλήθηκε στην τηλεόραση η ταινία Γεννημένος Αθώος. Λίγες μέρες αργότερα, ένα κοριτσάκι κακοποιήθηκε άγρια στην Καλιφόρνια με μέθοδο παρόμοια με εκείνη που περιγραφόταν στην ταινία. Το 1977, μια σκηνή από το σήριαλ Κότζακ ενέπνευσε έναν έφηβο στη Φλόριντα, που δολοφόνησε με τον ίδιο τρόπο μια ογδονταδυάχρονη γυναίκα. Στο δικαστήριο, το αγόρι δήλωσε ότι ήταν αθώος, λόγω «εθισμού στην τηλεόραση».

Το 1981, ο Τζον Χίνκλεϋ, μιμούμενος τον πρωταγωνιστή της ταινίας Ο Ταξιτζής, αποφάσισε να δολοφονήσει τον Πρόεδρο Ρήγκαν. Το 1984, κάποιος έβαλε φωτιά στη γυναίκα του, ύστερα από την παρακολούθηση της ταινίας Φλεγόμενο Κρεβάτι. Κι ενώ έχει πλέον αποδειχτεί η καταστροφική επιρροή της τηλεόρασης στους ανθρώπινους πληθυσμούς, το συντριπτικό ποσοστό των ταινιών που προβάλλονται βασίζονται στο τρίπτυχο «σεξ-βία-θάνατος» συνεπικουρούμενες από reality εκπομπές όπου οι συμμετέχοντες κάνουν απίστευτες ανοησίες και αυτοεξευτελίζονται «για μια χούφτα δολάρια» ή για λίγη διασημότητα!

Εύκολα φαντάζεται κανείς ότι αν, για διάστημα μερικών μηνών, όλες οι τηλεοράσεις του κόσμου πρόβαλαν αποκλειστικά ταινίες ποιότητας, ντοκιμαντέρ, κωμωδίες, εκπαιδευτικές εκπομπές, συναυλίες κλασικής και ποιοτικής μουσικής, παιχνίδια γνώσεων και ικανοτήτων (και αν, επί πλέον, απαγορεύονταν τα βίαια βιντεοπαιχνίδια και οι σχετικές ιστοσελίδες στο Internet), η ψυχολογική διάθεση του ανθρώπινου πληθυσμού θα άλλαζε προς το καλύτερο, η μιμητική εγκληματικότητα θα μειωνόταν αισθητά!

Και όμως, αυτό το αυτονόητο, δηλαδή η χρήση της πανίσχυρης τηλεόρασης για τη βελτίωση της διάθεσης και της ποιότητας των ανθρώπων, ούτε καν συζητείται! Συνεχίζει να χρησιμοποιείται για να εξαγριώνει και να αποκτηνώνει τους ανθρώπους, απευθυνόμενη στα χαμηλότερα και βιαιότερα ένστικτά τους, αμβλύνοντας την ευαισθησία τους στον πόνο και στη δυστυχία, μυθοποιώντας το σεξ, μετατρέποντας τη ζωή τους σε Κόλαση!

Γιατί άραγε; Ερώτηση ανώφελη, αφελής, δίχως απάντηση.

Όλα τα ανωτέρω –και πολλά άλλα ακόμη– δεν αποτελούν προϊόν κάποιας φοβερής σκέψης, αλλά την απλή «υπεράσπιση του αυτονόητου», και αποδεικνύουν ότι τελικά ο άνθρωπος δεν είναι «ον λογικόν», ότι ίσως κάτι ανώτερο και ασύλληπτο συσκοτίζει το μυαλό του, εμποδίζοντας διαρκώς τον πολυπόθητο εξανθρωπισμό του.

Θα αναφέρω εδώ ένα χαρακτηριστικό μικρό κείμενο του σύγχρονου διανοητή Τζορτζ Στάινερ: «Έξω και μέσα στον άνθρωπο υπάρχει το “άλλο” του Κόσμου. Δώστε του όποιο όνομα σας αρέσει: αόρατο ή κακόβουλο Θεό, τυφλή μοίρα, προσταγές της Κόλασης, ή ωμή λύσσα του κτηνώδους αίματός μας. Αυτό το “άλλο” μας στήνει καρτέρι στα σταυροδρόμια. Μας περιγελά και μας αφανίζει»