Οι ανθρώπινες σχέσεις, σίγουρα, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Απαιτούν μια κοινή, συνεχή προσπάθεια, που συχνά βουλιάζει στο κενό. Κι ύστερα ικετεύουμε για μια επιστροφή του χρόνου ή έστω μια μερική έκπτωση. Να γυρνούσε για λίγο πίσω ο χρόνος. Να ήταν τα πράγματα αλλιώς. Να τα διαχειριζόμασταν κομματάκι διαφορετικά. Ποιο, όμως, το κέρδος;Αν είχες δεύτερη ζωή τι θ’ άλλαζες; Θ’ άλλαζες τις μνήμες σου; Θ’ άλλαζες όλα αυτά που είχες την τύχη να γευτείς, για τόσο όσο; Ακόμα κι αν στην άκρη της γλώσσας σου άφησαν μια πίκρα, τελικά. Έστω. Γιατί να τ’ άλλαζες; Για να μην πληγωθείς; Μα η ζωή πληγώνει έτσι κι αλλιώς, φίλε. Δεν ξεγλιστράς.
Λένε πως η αγάπη πληγώνει και κάνουν μεγάλο λάθος. Δεν πληγώνει η αγάπη. Εμείς κάνουμε τα πράγματα περίπλοκα. Δεν αφήνουμε τους εαυτούς μας όσο ελεύθερους θα ‘πρεπε. Δε νερώνουμε το κρασί μας όπου κι όσο πρέπει. Δεν επιτρέπουμε στον άλλον να εισχωρήσει στα βαθύτερα έγκατα του νου μας κι επιλέγουμε συστηματικά τη φυγή και τον πολυπόθητο χρόνο με τον εαυτό μας, όταν η ζωή αποκτά ένα άσχημο πρόσωπο.
Κι αν έρθουμε λίγο απ’ την άλλη πλευρά, νιώθουμε πως δεν είμαστε αρκετοί, αφού δε βλέπουμε τον άνθρωπο δίπλα μας ουσιαστικά ευτυχισμένο. Να χαμογελά ακατάπαυστα και να εύχεται η μέρα να έχει περισσότερες ώρες για να τις περάσουμε όλες μαζί. Προσμένουμε η κατάσταση να αλλάξει και τα πράγματα να πάρουν μια άλλη τροπή, όσο παλεύουμε με όσα μέσα έχουμε. Στην πορεία, όμως, αντιλαμβανόμαστε ότι τίποτα δε γίνεται με το ζόρι, πόσο μάλλον η αγάπη. Αν δεν μπορείς να μείνεις κάπου, κουνήσου και φύγε. Δεν ταιριάζουν όλες οι χημείες μεταξύ τους.
Δεν είμαστε σταθεροί στις επιθυμίες μας. Δεν εκτιμάμε κάτι αν δεν το χάσουμε πρώτα και κάνουμε συνεχώς λάθη που υποδηλώνουν σύγχυση, αβεβαιότητα κι ακαταστασία στα συναισθήματά μας. Και πάνω που όλα αυτά γιγαντώνονται κι αποκτούν μεγάλες διαστάσεις απαιτούμε παράλληλα ο άλλος να μένει, να περιμένει και να προσπαθεί μόνος του. Αμ δε.
Ποιος και γιατί να θέλει να προσπαθεί μόνος, να υποχωρεί μόνος και τελικά να αγαπά μόνος; Οι σχέσεις είναι «πάρε-δώσε» σε μια αμφίδρομη ροή και μια διαρκή προσαρμογή του ενός στον κόσμο του άλλου. Ιδανικά οι εξοχές του ενός εφάπτονται στα κενά του άλλου, σχηματίζοντας μια ευθεία γραμμή, μια κοινή πορεία.
Εκεί είναι που εντοπίζεται όλη η μαγκιά, στην καταβολή προσπάθειας. Απ’ το πιο μικρό ως το πιο μεγάλο. Εκεί που βλέπεις τον άλλον να γίνεται χίλια κομμάτια για να σε χωρέσει στο πρόγραμμά του κι όχι μόνο να σου δώσει λίγο χώρο, αλλά να σου παραχωρήσει το πιο μεγάλο κομμάτι. Εκεί που θυσιάζεται για να είσαι εσύ καλύτερα κι εκεί που τρέχει να σου βρει λύσεις, γιατί ποντάρει σε σένα περισσότερο κι απ’ τον εαυτό του, εκεί είναι η μαγκιά.
Μάγκας είσαι, όμως, κι όταν έχεις το κουράγιο να πεις πως φεύγεις σε κάτι που νιώθεις πια εγκλωβισμένος. Σε κάτι που φωνάζει πως κι οι δύο αξίζετε κάτι καλύτερο. Παρ’ όλο που έχεις δεθεί, έχεις δημιουργήσει τόσες αναμνήσεις, είναι καιρός ο καθένας να συνεχίσει το άλμπουμ της ζωής του με κάτι που τον γεμίζει περισσότερο.
Πολλές φορές οι χωρισμοί σημαίνουν αγάπη. Αγαπάμε τον άλλον και θέλουμε να είναι ευτυχισμένος. Ξέρουμε πως εμείς δεν είμαστε η ευτυχία του κι έτσι το σκάμε. Κι αυτό είναι, τελικά, μεγαλύτερη μαγκιά, αν με ρωτάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου